'Cause I don't feel like being strong today

Rustig trippelde de poes uit het Thunderclan gebied weg. Ze wist goed waar ze wel kon komen en waar niet, waar ze gevaar liep en waar ze veilig was. Met haar bekje vol met kruiden stapte ze door de ingang van het kamp heen. Enkele afkeurende blikken werden haar kant op geworpen toen ze de medicine cat den in ging. Sommige katten vonden dat ze daar nog te veel rond hing ondanks dat ze haar rang allang kwijt was. Maar voor Mistgaze was dit de enige afleiding die ze had. Het enige waar ze zich nog een beetje nuttig mee kon maken. Anders zou ze de hele dag in de elders den zitten, weg te kwijnen zonder een doel in haar leven. Kort zwiepte de poes met haar staart en legde de kruiden bij een nest neer. "Waterpaw? Ben je hier?" vroeg ze toen zachtjes.

- Waterpaw

Langzaamerhand had de rode kater wel de vaardigheid met kruiden opgebouwd. Hij had al een paar katten geholpen, waaronder de deputy Eveningglow. Echter was zijn autonomie nog behoorlijk aan het lacken. De kater wist waarschijnlijk niet zoveel als Rousebell, maar hij was bewust dat hij nu ook volledig de medicine cat taken op zich kon nemen. Het tellen van kruiden was meer overgegeven aan de apprentices en elders. En nu was hij dus aan het focussen op het helpen en genezen van anderen.
Newleaf was aangebroken, en nu had ThunderClan meer geluk op kruiden. Alleen was Waterpaw echter nog aan het lijden onder al het stuifmeel. Zijn loopneus was al begonnen en dus bleef het de hele dag nat. Bovendien waren zijn ogen half open. Gezien ze al wat brandden en jeukten. Maar hij had geleerd om er mee om te gaan, hopelijk.

Zijn oren spitsten naar voren en hij had gelijk zijn blik van de hoop kruiden gebracht toen hij de bekende stem van de kattin hoorde. Mistgaze. Zijn staart schoot omhoog en gelijk liep de rode kater richting de grijze poes toe. Hij was al duidelijk groter dan haar, gezien zijn ShadowClan bouw met de dagen steeds meer duidelijk begon te worden.
"Hey, Mist!" Begroette hij haar met luid gespin. Toen pas merkte hij de kruiden die ze met zich meenam. Oh how the turned tables. Het leek alsof zij zijn apprentice was. Maar eigenlijk moest Waterpaw nog een hoop leren van haar. En Rousebell, natuurlijk. Toch was het duidelijk dat hij Mistgaze nog steeds miste in zijn dagelijks leven. Het was allemaal makkelijker toen hij nog een kitten was. "Hoe gaat het me je, Mist? Nog geen pijnlijke gewrichten?" Vroeg hij als volgt, in een speelse toon. Toen pas schoot hij in een uitdagende jachtpositie. Alsof hij klaar was om haar aan te vallen. Het was duidelijk dat zijn kinderachtige aard nog niet verdwenen was.

Al snel werd ze begroet door de vrolijke, rode apprentice. Een glimlach kwam op haar gezicht. Ze wist dat hij een goeie medicine cat voor ThunderClan zou zijn, de clan zou nog lang beschermd zijn met Rousebell en Waterpaw. Hij werd ook steeds groter en breder. Water zou echt een reus worden. Ze moest iets tegen hem op kijken. "Hoe gaat het me je, Mist? Nog geen pijnlijke gewrichten?" de kater zakte door zijn poten en op haar beurt gaf ze hem een opvoedkundige tik op zijn kop. "Wat denk je zelf, jij ei." lachte ze naar hem. "Met mijn gewrichten gaat het goed, ik ben 40 moons. Geen 400." ze was eigenlijk een jonge elder. Ze zou ook prima warrior kunnen worden, als ze niet half blind geweest was sinds haar jeugd. Acefray zou het haar ooit nog leren, maar ze wist niet of dat er ooit nog van ging komen. De kater had zich bij BloodClan gevoegd en ze had het niemand nog verteld..

"Hoe is alles hier? Een beetje rustig?" vroeg ze toen maar, om haar gedachten van andere dingen af te krijgen. Ze probeerde zoveel mogelijk bezig te blijven sinds Rowanflights dood, om er voor te zorgen dat ze niet weg lag te kwijnen in een den. Dat wou ze niet, ze zou nog liever een kittypet worden.

De opmerking had zeker een tik voor zijn kop verdiend. En de rode kater hield op met het speelse gedoe. Toch had hij nog steeds een brede grijns op zijn gelaat toen hij haar een ei noemde. "Ei? Jij lijkt op een ei! Ik ben veel groter nu. Ik ben een kip." Miauwde hij in een geamuseerde toon. Voor hij zich uiteindelijk richtte op wat ze te zeggen had, zijn groene blik volledig gericht op haar. Er was iets aan Mistgaze dat hem weer geruststelde. Misschien was het de seizoenen die hij had doorgebracht toen hij haar als moederfiguur zag. Toen hij nog klein en naïef was. En misschien zag hij haar nog steeds als een moeder. Ze betekende nog zo veel in zijn leven. Net als deze rang.

Toen ze uiteindelijk zijn vraag beantwoorde met dezelfde vraag. Had Waterpaw zijn kop een beetje naar links gekanteld. "Je gaf geen antwoord op mijn vraag." Merkte hij op. Voordat hij eventueel besloot om het toch wel te beantwoorden. Gezien hij toch even een nette jongen was. Natuurlijk. "Newleaf is op volle vaart. Zoals je op kan merken. Al kan ik alle stofjes in de lucht nog niet uitstaan." Voegde hij toe. Voor hij snel even neerzat om zijn poot langs zijn ogen te brengen. Verdomd seizoen. Al was het een bijzonder populaire periode. Met alle kruiden en prooi. Maar Water was toch meer een Leaf-fall kat.  

Ze had de vraag ontweken, Waterpaw had het gemerkt. Ze had gehoopt dat ze er mee weg zou komen maar meteen werd er naar haar toe geslingerd dat ze de vraag ontweken had. Een korte zucht ontsnapte haar. Toen ging hij verder over new-leaf en alle stofjes in de lucht die zijn neus irriteerde. "Je zult altijd een snotneus zijn, Waterpaw." grijnsde de kattin toen. Ze moest terug komen op zijn eerdere vraag, daar kon ze niet meer omheen komen. "Het gaat.. oké." drukte ze er toen met moeite uit. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om blij tegen de jongen te gaan staan liegen. "Ik mis Rowan gewoon nog heel erg, ik had gehoopt dat we meer tijd samen zouden hebben nu.. nu het kon." eerder was het altijd stiekem geweest, of geheim. Of verdoezeld als 'we zijn gewoon clanmates'. Maar het was haar niet gegund. "Om nog maar te zwijgen over half ThunderClan die me nog steeds met de nek aan lijkt te kijken." of dat echt zo was of haar eigen verbeelding die zich zo projecteerde in haar hoofd wist ze niet. Maar het voelde zo. Starende blikken, elke keer weer. "Maar zolang ik me nuttig kan maken en dingen kan doen voel ik me wel oké." alsof ik er nog toe doe.

Haar grijns was al net zo gauw verdwenen toen de kattin zich eindelijk durfde open te stellen. Het was allemaal wat nieuw voor Waterpaw. Het feit dat hij waarschijnlijk zowel fysiek als mentaal voor katten moest gaan zorgen. Maar Mistgaze zo zien, zo... Gevoelig. Het deed wat met hem. Ze was altijd al een rolmodel voor hem geweest, en hij had haar eigenlijk niet zo fragiel gezien. Zelfs niet toen ze voor een tijd zich van ThunderClan had gescheiden.
Ze begon eerst met Rowanflight. En de kater begreep de liefde niet precies. En waarschijnlijk zou hij het nooit kunnen begrijpen. Maar hij wist wat het met katten deed. Swallowflight, Ardentheart. En ook bij Mistgaze had het een grote rol gespeeld. Het leek hem maar een gevaarlijk ding.

Ze begon ook over hoe ThunderClan haar nog verafschuwde. En toen pas legde de kater zijn staart op haar schouder. In een troostende manier. "Je hebt de warrior code gebroken. Maar dat betekent niet dat je geen goede medicine kat bent geweest voor ThunderClan." Begon hij maar. Voorzichtig. "We kijken nog steeds op naar je. Rousebell, ik. Waarschijnlijk zelfs Thornstar. Hij had veel vertrouwen in je. Dat hadden wij allemaal. Liefde is iets dat je niet zelf kan bepalen, Mist. Ze zouden het je niet kwaad moeten nemen voor iets onschuldig dat je gedaan hebt. En zelfs als dat onschuldige iets van consequenties gaf... Je had je rang toch als prioriteit gezien. En dat is iets dat ThunderClan niet zou horen te vergeten." Hij gaf haar een rustgevend kopje. Voordat hij uiteindelijk een stap naar voren nam om haar wat ruimte te geven. "StarClan kiest eventueel wie komt en gaat. Met of zonder redenen. Ik ben mijn moeder van jongs af aan verloren. En het zal wel altijd een lege plek in je hart geven. Maar je weet dat je ooit met hem gevoegd zal worden. Al is het niet nu. Toch zal er ooit een dag aanbreken. Momenteel willen we je wel hier houden maar-" hij lachte nerveus. Nope, dat klonk verkeerd dan hij eigenlijk bedoelde. "Je gaat jouw happy ending krijgen, Mist. Maar momenteel moet je er voor gaan werken. Als het niet fysiek kan, doe het dan mentaal. Gun jezelf even rust."

Waterpaw probeerde haar op te beuren met zijn woorden en ergens wist ze wel dat hij gelijk had. "Mijn onschuldige actie heeft wel levens verpest..." mompelde ze toen. Denkend aan de levens van haar kittens. Het leven van Firedance die overhoop gegooid was door haar. Ze had haar familie alleen maar ellende bezorgd. Ze zuchtte. "Ik wou dat ik hem gewoon nog kon spreken, kijken of het goed gaat met hem." de miste haar contact met Starclan. De band met de overleden katten in de sterren. Haar moeder, Rowanflight. Ze zou ze allemaal pas weer zien als ze zelf zich bij StarClan zou voegen. Toen had Water het over rust. "Rust krijg ik als ik dood ben Water, dit is geen tijd voor rust." kaatste ze de bal terug. "Voordat je het weet is het weer leafbare en dan hebben jullie helemaal geen voorraden." ze meldde maar niet dat ze stiekem dicht bij de grenzen zocht in de hoop dat ze tegen Acefray aan botste. Hij leek op dit moment echt de enige te zijn die haar gevoelens begreep.