Hij volgde het geurspoor. Zo goed als hij überhaupt kon terwijl tranen over zijn kop rolden. Af en toe zakte hij letterlijk door zijn poten heen, zo emotioneel dat hij was. Het voelde soms alsof zijn poten hem niet meer konden dragen, omdat zijn hoofd hem iets vertelde waar zijn hart het niet mee eens was. Maar hij mocht niet opgeven. Hij kon niet opgeven. Wat voor vriend was hij, als hij er niet eens bij was geweest? Wat voor vriend was hij, wat voor broer was hij als hij niet eens zijn broertje ging zoeken? Dat hij achterbleef in het kamp? Hij was al ver achterop geraakt bij de andere katten. Het hielp zeker niet dat hij om de zoveel minuten gewoon in elkaar stortte.

Hey there now
Where'd you go

Maar hij moest door zetten. Hij kon Gorsepaw niet laten zitten. Gorsepaw moest zijn gezicht zien als hij wakker werd. Als hij gewond was kon hij helpen. Als hij… nee, daar kon hij niet eens over na denken. Wankelend kwam hij dichterbij, niet op een té snel tempo. Hij wist dat het zelfs voor zichzelf geen goed plan was, dat hij zichzelf ermee erg in gevaar kon brengen, vooral met de Gorge die steeds dichterbij kwam. Het maakte hem gewoon misselijk, alleen het blik ervan. Gorse was hier ergens- hier ergens gesprongen. En hij was er niet geweest om hem te stoppen. Hij was er niet geweest om hem te vertellen hoeveel hij van hem hield, dat hij er voor hem was en dat hij hem kon helpen. Hij was er niet om zijn beste vriend te vertellen dat hij hem niet kwijt wilde, nooit niet. Had hij dat soort woorden überhaupt ooit tegen hem gezegd? Dat hij hem nooit meer kwijt wilde? Dat hij van hem hield?

You left me here
So unexpected

En daar waren de WindClanners, met een hoop rumoer naar beneden aan het kijken. Falcon voelde zijn hart al naar zijn maag verplaatsen, hart bonzend. Hij wilde de waarheid niet onder ogen komen. Hij wilde zien hoe de kater daar beneden nog leefde, verzorgend door RiverClan. Coyotespririt, Shrimppaw. Die waren er vast om hem te verzorgen en hij zou er weer bovenop komen. Toch? Dat kon niet anders. ”Jullie willen rouwen om je apprentice.” klonk er luid en beheerst, waarop zijn ogen zich alweer vulden met tranen. Rouwen. Hij voelde zijn hart in miljoenen stukjes breken, het laatste beetje hoop dat hij had gehad was weg. Het was zeker. Er was geen andere apprentice hier, er was geen andere windclan apprentice die in de gorge was gevallen, toch? StarClan, was het slecht dat hij hoopte dat het een andere apprentice was en niet Gorsepaw?

You changed my life
I hope you know

”Maar dat betekent niet dat je dan opeens magisch vrij bent om de warrior code aan je laars te gaan lappen.” Langzaam begon Falcon dichterbij de rand te lopen, zijn keel voelde dicht geknepen, alsof hij geen adem meer kon halen. Maar toch liep hij door, wurmde hij zich langs een paar katten heen. Hij wist niet eens wie het waren, hij keek niet eens op of om naar wie ze waren. ”Een gebroken regel moet gestraft worden. Jullie zullen Gorsepaw’s lichaam niet terugkrijgen. Hij zal geëerd worden op de Riverclan manier.” En daar viel de naam. De naam van de kater die hij niet had willen horen. Maar hij moest het zien, met zijn eigen ogen. Anders zou zijn hart de hoop houden die hij misschien ook niet meer moest hebben. Hij stapte naar de rand toe, terwijl hij Coyotesprit hoorde praten, maar de woorden registreerde niet in zijn kop. Want zijn ogen zagen eindelijk iets, waardoor zijn hart ook alle hoop moest opgeven.

You were always there
Like a shining light

”Nee...” sprak hij zachtjes tegen zichzelf, terwijl alle hoop uit zijn stem vloeide die hij eerder nog had. "Nee.." sprak hij iets luider terwijl hij zijn ogen stijf dicht kneep. Dit kon niet, dit kon nu niet gebeuren. "NEE!" riep hij, zijn stem schor en de pijn liep uit hem als bloed uit een diepe wonde. Want zo voelde het, alsof een diepe wond binnen hem aan was gebracht en het maar bleef bloeden. Maar er was geen bloed die uit hem stroomde, het waren tranen die over zijn wangen stroomde, terwijl het voelde alsof de grond onder hem weg sprokkelde. Zijn poten konden hem niet langer dragen terwijl hij naar beneden staarde, naar het lichaam van Gorsepaw op de grond. De ‘Nee’ was niet eens op iemand gericht, misschien op Gorsepaw alleen. Het was geen reactie op iets wat een van deze katten had gezegd, want dit ging niet om hen. Dit ging verre weg om hen. Dit ging om Gorsepaw. En Gorsepaw was weg. Weg. Hij was weg. Hij merkte niet eens meer dat Shatteredice degene was met het lichaam van zijn beste vriend, zijn maatje, zijn broertje.

On my darkest days
You were there to guide me

Dit was niet eerlijk, dit kon niet zo zijn. Dit was veel te vroeg. Gorse moest opgroeien, Gorse had nog zoveel moeten doen, zoveel bloemen moeten ontdekken. Nog zoveel tijd met hem spenderen. Nog zoveel avonturen tussen hem, Heat en Gorse hadden moeten beleven. Gorse had nog een partner moeten krijgen, kittens krijgen. Kittens waarbij hij had kunnen helpen met opvoeden, hun ‘ome Falcon’. Een partner die hij altijd als een schim naast Gorse had gezien, eentje die hem kon geven wat hij verdiende. Eentje die hem publiekelijk liefde kon geven. StarClan, hij was zo dom geweest. Waarom ontdekte hij pas dingen als het te laat was? Waarom nu alles te laat was en nooit meer iets kon zijn waar hij alleen maar van had kunnen dromen? Want in zijn gedachten was hij altijd naast Gorse, altijd bij Gorse. Altijd in de buurt. Maar, alles was weg gerukt. Gorse was weg gerukt, zoals zijn hart ook was weg gerukt.  

In the blink of an eye
I never got to say goodbye

Hij kon Gorse nog zo zien, breed glimlachend terwijl hij de bloemenkrans op zijn kop zette. Breed glimlachend naar hem, trots op zijn creatie, maar vooral blij omdat hij er zo blij mee was geweest. Falcon was niet eens blij geweest met het ding zelf, maar het feit dat Gorse zoveel tijd en energie er in had gestopt voor hem, het feit dat Gorse hem zoveel aandacht had gegeven. En net zoals de bloemenkrans die Gorse hem had gegeven, waren ze allemaal dood gegaan. Waren ze allemaal verwelkt.

Like a shooting star
Flying across the room
So fast so far

”Gorse!” riep hij, met het kleine beetje adem dat hij überhaupt nog voelde dat hij dat kon. Zijn stem trilde als een gek, gecombineerd met een schorheid door het gevoel hebbende van te weinig lucht binnen te krijgen. Hij was hier. Gorse, zag je hem? Hij was hier, hij was hier voor hem. Voor niemand anders, alleen voor zijn broertje. Alleen voor zijn beste vriend, voor de kater waar hij zielsveel van had gehouden, iemand waarmee hij de rest van zijn leven mee had willen delen. Iemand waar hij zijn oude dagen mee wilde slijten, samen lachend over het verleden konden terug kijken over hoe dom ze waren geweest en hoelang de realisatie nog had geduurd in de ogen voor Falcon voordat hij zijn echte gevoelens had ontdekt. Hoe ze samen naar de bloemen gingen, hoe ze samen alles hadden gedaan. Het waren dingen waar Falcon vaak over na had gedacht, want Falcon dacht gewoon altijd na over zijn beste vriend. Die schijnbaar niet alleen zijn beste vriend bleek te zijn. Hij was daar misschien te laat mee geweest, hij was te laat geweest met zijn gevoelens, maar hij was op tijd. Hij was op tijd om Gorse te vinden. Als hij hier niet was geweest zou hij het zichzelf voor altijd blijven verwijten, hoe veel het hem ook deed. Maar, kijk, Gorse. Hij was er nu. En het was oké, Gorse. Hij zou er altijd zijn voor hem, zelfs in een tijd als deze. Zelfs als dit de meest pijnlijke tijd van zijn leven was, zou hij er voor hem zijn. Hij wilde dat Gorse op hem neer kon kijken en zien dat zelfs als dit was gebeurd, hij niet zomaar zijn rug naar hem toe zou gaan keren. Niet naar Gorse.

You're a part of me
And I'll never be the same here without you
You were gone too soon