Zoals te verwachten had Lynxfang zijn twijfels over de Windclan poes die zich nog steeds in hun kamp bevond. Het leek erop dat ze voorlopig niet weg zou gaan, als dat ooit al zou gebeuren. Crystalshell was duidelijk geweest tijdens de ceremonie daarin. Een Windclanner in Riverclan, met de banden tussen die twee clans kon dat nog een hoop gedoe opleveren. Als hij zich niet vergiste was dat gedoe er al. Toch probeerde hij zich maar er voor open te stellen en had hij Shatteredice mee gevraagd, de poes was nog te zwak om alleen in het gebied te lopen en het kon een goed moment zijn om haar wat te leren kennen. Misschien dat hij het beter kon accepteren als hij haar ook beter kende. Hij wist dat ze de expartner van Stallionstar was, maar daar stopte het ook.

Eenmaal in hun territorium liepen ze rustig met geen andere plannen aan hun kop dan praten, wat tegenwoordig vreemd was voor hem, maar alle andere dingen kwamen later wel. Hij stelde een paar vragen aan haar, maar niet te veel. Geen zware dingen, enkel over hoe ze het in Riverclan vond en of ze dacht haar plek te kunnen vinden. Hij wou niet te diep ingaan op haar verleden, als ze daarover wou praten deed ze dat wel. Het voelde wel vreemd aan, praten met een Windclanner op Riverclan territorium, alsof ze hier altijd al thuis had gehoord. Hoewel de geur van Riverclan wel in haar vacht was gaan zitten, droeg ze de geur van haar thuisclan nog steeds. De twee liepen verder en het viel Lynxfang op dat ze richting de Waterfall gingen. Vlakbij de grens. Even keek hij opzij, maar Shatteredice leek het niet erg te vinden. In de verte hoorde hij het geruis van vallend water en hij voelde hoe Shatteredice even stil bleef staan, alsof ze twijfelde. Hij besloot te wachten, als ze dan andere kant op wou kon dat. Ze had er moeite mee, ergens mee. Hij wist niet wat, maar hij kon het zien aan haar. Was ze oké? Hij stapte naar haar toe, niet goed wetend wat te doen. Hoe zwak was ze nog? Even leek ze te kalmeren, alsof wat er dan ook was weer vertrokken was uit haar gedachte. Hij wou opperen om terug te gaan eventueel, maar toen zag hij de paniek in haar ogen. Ze keek langs hem heen, naar het water en sprak angstig over iemand die haar kwam halen. Wie kwam haar halen?De poes probeerde zich te verbergen tegen hem, beschermend sloeg hij een staart om haar heen terwijl hij om keek. In het water was iets. Wat daar niet hoorde. Een slecht gevoel bekroop hem. Shatteredice ging weg van hem, langzaam richting de vacht in het water. Hij stond even stil, kijkend hoe ze naar voren liep. De geur van dood en Windclan kwam hem tegenmoet. Niet haar geur, een nieuwe geur. Ze liep langzaam, Lynxfang kon de angst ruiken. Hij volgde haar, maar ging haar niet voor. Wie lag daar in het water? Het lichaam was jong. Een Apprentice nog. Hoe was hij daar terecht gekomen? Een ongeluk of zat er meer achter. Hij zag dat Shatteredice haar ogen dicht had en gaf haar een klein ondersteunend duwtje. Het was goed, hij was hier. Misschien was hij niet de beste voor deze situaties, maar hij was hier. En toen deed ze haar ogen open, kijkend naar het lichaam beneden hun. Ze kende hem...Goed. Voordat hij haar tegen kon houden rende ze weg van hem, zoekend naar een manier om beneden te komen. Hij volgde haar van dichtbij, bijna zijn evenwicht verliezend. Hoe kon iemand die al door zoveel gegaan moest zijn dit verwerken. Ze hield duidelijk van wie daar in het water lag. Ze moest zoveel om hem geven. In het water hield ze het lichaam vast en het deed Lynxfang stilstaan in zijn pad naar beneden. Hij wou haar even de ruimte geven, hij wou even kunnen nadenken. Tegen de tijd dat hij beneden aankwam, was Shatteredice het lichaam al uit het water aan het trekken. Lynxfang stapte erin om haar te helpen, ze was zo overstuur nu. Het lichaam lag op de kant en hij keek ernaar. Een rode vacht, doorweekt door het water, het plakte tegen het lichaam aan en toonde de botten. Shatteredice wurmde haar levende maar doorweekte lichaam tegen hem aan, alsof ze het leven in hem wou terug krijgen. Hem wou verwarmen tot hij weer zou gaan ademen. Lynxfang merkte dat ze hem vergeten was, dat ze alleen was met die kat die zoveel voor haar betekende. Hij kon niks doen. Niet eens verwarmen, want ook zijn lichaam was nat. Ze begon te piepen, alsof ze wou huilen maar het niet lukte.

Het sloeg over in gillen. Een krijs van pijn en verdriet. Zoveel verdriet. Het maakte hem angstig en woedend. Niet op haar, op wie het veroorzaakt had. Hij was gewend aan gerouw, maar zij was zo gebroken nu en hij voelde zich machteloos. Ze had iemand nodig die ze kende, die echt wist waar ze door heen ging. De juiste woorden kon zeggen. Toch liep hij naar haar toe en drukte zijn lichaam tegen de hare aan. Het voelde vreemd, maar hij wist niet wat hij anders kon. ''Het is goed''mompelde hij troostend. ''Ik ben er voor je''. Hij was niet degene die voor haar moest zijn, dat had een Windclanner moeten zijn. Niet een kat die ze nauwelijks kende. Maar hij was de enige die er was. De enige die haar kon opvangen nu. ''Sorry''sprak hij zachtjes, niet duidelijk of hij het over Gorsepaw had of over hoe alleen ze leek te zijn. Alsof hij zich wou verschuldigen daarvoor, dat er niemand anders hier was. Pantherstar was misschien zelfs al beter geweest. Coyotespirit. Nee, hij was degene die bij haar was geweest toen ze deze verschrikkelijke ontdekking gedaan had. Hij moest haar troosten of in elk geval bij haar blijven.

Op dit moment had ze niemand anders.

Schok stond over haar gezicht geschreven. Ze rende zo snel haar poten haar dragen konden mee met de groep katten, richting de Gorge. Daar vonden ze hem natuurlijk niet. Nee hij was erin gesprongen, die was allang weg. Eerst mama en nu Gorse. Haar hart stak, maar de tranen vloeiden niet. Het was alsof haar lichaam het nog niet helemaal doorhad. Dat ze in één klap heel haar familie kwijt leek te raken. Verdwaasd liep ze achter iedereen aan toen ze gingen zoeken. Stroomafwaarts, richting Riverclan. Richting.. Mama? Ze had geen idee wat ze aan het doen was. Als een soort robot liep ze achter iedereen aan. Te laat had ze door dat de groep zich in tweeën gesplitst had. Ze liep plots alleen; in haar huidige staat had ze het niet eens gezien. Ze liep langs de rivier, maar ze was even ontzettend gedesoriënteerd waar dan wel niet. Haar ogen keken een tijdje zoekend om zich heen. Ze herkende het hier niet. Er sloeg een lichte angst om haar hart. Ze wist wat er gebeurde als ze naar vijandig clangebied zou gaan. Dan zou papa haar verstoten, net zoals dat hij dit bij mama gedaan had. Haar oren gleden in haar nek terwijl ze wat angstig verder liep, op zoek naar haar weg naar huis.
Toen hoorde ze echter gegil. Ze herkende de stem die gilde; het was haar moeder. Met grote ogen keek ze om zich heen, zoekend naar de bekende vacht van Shatterdice. Maar ze zag haar niet, had geen idee waar ze naartoe lopen moest. Opnieuw klonk er gegil en meteen zette Heather het op een lopen, ze stoof af op het geluid zodat ze het niet nog een keer verliezen zou. Geraas bereikte haar oren. Kwam ze weer aan bij de Gorge? Had ze een rondje gelopen..? Maar ze herkende het hier niet, het was hier niet Windclan gebied, dus ze nam aan van niet. Maar waar was ze dan? Uiteindelijk kwam ze aan bij de bron van het geluid - een ontzettende waterval, met twee katten erbij. De flamepoint she-cat herkende ze ook meteen. Het was mama, samen met een Riverclanner die ze niet herkende. Maar ze hield ook wat vast. Alles klikte in haar brein. Het was Gorse, ze had Gorse gevonden. Hard bleef ze doorrennen, maar ze kwam tot stilstand aan de andere kant van de rivier die uitmondde in de wild stromende waterval. "Mam!" schreeuwde ze boven het geraas uit. Pijn stond op haar gezicht geschreven. Er waren zoveel dingen die ze haar wou vragen. Een klein stemmetje piepte in haar. Waarom heb je me achtergelaten? Maar die vragen waren niet voor nu, want naarmate ze hier langer stond en ze haar ogen goed samen kneep werd het duidelijk dat Gorse niet meer bewoog. Dat hij niet overeind kwam. Tranen verschenen in haar ogen en verslagen liet ze zichzelf op de grond neerzakken. Wat nu?

Troosten was altijd lastig en als het een onbekende betrof met een onbekende pijn, dan wist hij niet wat hij moest doen. Door haar tranen heen bedankte de poes hem en vertelde toen de reden van haar pijn. Haar zoon. De dierbare die ze verloren had was haar zoon geweest. Hij dacht aan Pantherstar die zijn dochter verloren had en zijn clan even vergeten leek te zijn. Het verlies van een kind, dat moest een van de grootste verliezen zijn, dus zei hij maar even niks.Toch werd die stilte doorbroken door een stem. Een roep om een moeder. Hij keek naar boven, samen met Shatteredice. Haar dochter, de zus van het lichaam wat hier bij hun was. Lynxfang keek toe hoe de jonge poes boven hun zich op de grond liet neerzakken en toen kwam er een nieuwe kat in beeld. Stallionstar, maar de reactie die volgde van hem was ver van wat Lynxfang verwachtte. Zijn eigen vacht rees toen de woorden naar beneden werden gegooid. Naar Shatteredice. Verrader? Waar had die vent het over? Wat daarna kwam maakte hem enkel nog kwader. Hoe durfde hij de pijn van Shatteredice zo te betwisten. Lynxfang kende haar nauwelijks en hij zag nog beter in waar ze doorheen ging dan die ex-partner van haar. Zijn spieren spande zich aan, maar hij bleef rustig. Hij keek naar de rouwende poes, spijt in zijn ogen. Waar was ze doorheen geweest, wat had ze gedaan. Zoveel emoties die door haar heen moesten gaan nu. Ze sprak, zachtjes, tegen hem. Hij moest een patrouille halen. Twijfelend keek hij weer naar boven, waar was Stallionstar tot in staat. Ergens durfde hij de poes niet alleen achter te laten, niet in deze situatie, maar ze had gelijk. ''Als hij ook maar iets waagt te doen, vlucht dan''sprak hij zachtjes, zodat de anderen het niet zouden horen boven het geruis van het water. Ze was nog te zwak en hij had geen idee hoe ver de Windclanleader zou gaan in zijn woede. Toen sprintte hij weg, richting het kamp. Zo vlug als hij kon. Want ergens had hij het slechte gevoel dat ze geen tijd mochten verliezen.

In kamp
Haastig rende hij het kamp in door het riet, vlug keek hij om zich heen en ging naar Pantherstar toe toen hij die spotte bij zijn den. ''Shatteredice is in de problemen, Stallionstar is gekomen''sprak hij, nog even niks vertellend over de dood van Gorsepaw. Zijn nekvacht stond nog overeind en hij hijgde lichtjes. ''Ze heeft me gevraagd een patrouille te halen''zijn stem was haastig. Ook een normale rustige kat als hij wist wanneer haast nodig was en dit was zo'n geval. Hopelijk snapte Pantherstar dat ook.

Hij was de katten gevolgd, het leek wel alsof Heatherpaw op een spoor zat. Het kwam door de gil die ze gehoord had, een gil die ook hij herkende. Ijzig en koud. Wat hij gehoopt had was waarheid gevonden. Zij had hem gevonden. Zijn plan was compleet.

Toen hij eenmaal bij de rand aankwam zag hij het schouwspel zoals hij het in zijn hoofd voorspeld had. Zijn gouden ogen staarde naar beneden. Kort ontmoette hij haar blik. Oh haar blik. Haar mooie ogen, haar zachte vacht die nu nat vastgeplakt zat aan haar lichaam. Haar schoonheid kende geen einde voor hem. Hij werd elke dag opnieuw verliefd op haar.

En zij had hem gebroken. Dus hij brak haar. Dat was hoe het spelletje zou gaan. Koel staarde hij dan ook naar het schouwspel. Hij kon geen sympathie opbrengen voor haar ijzige gegil, haar ellendige gesnik. Het geblèr van Stallionstar hoorde hij niet eens. Nee. In dit moment was het hun twee. Zij en hem. Alleen. De RiverClanner die naast haar zijde stond ging weg, een patrouille halen. Het zou niet lang meer duren voordat hier de hel los zou breken. Hij zou geen woorden vuil maken. Niet nu. Ze zou moeten wachten tot ze hem kon spreken. Hier, voor al deze katten, ging hij zijn betoog niet houden. Wolfheart hield zijn mond, maar hield zijn ogen strak gericht op het lichaam van Gorsepaw en Shatteredice die er omheen lag. Haar verdiende loon.

Vengeance is an idiot’s game, but he was ready to play.

Een vonk van onweer en vuur trok door zijn ogen heen nadat hij door Lynxfang aangesproken was over wat er gebeurde op Riverclan gebied. Shatteredice in de problemen doordat haar clanleider haar eindelijk eens kwam oppikken? Of dat was tenminste wat hij van de situatie maakte. Ergens was dat goed, maar het beeld van de al veel te zwakke en magere Shatteredice die in de problemen kwam (want zo had Lynxfang het beschreven) verontruste hem toch - meer dan hij wilde toegeven aan zichzelf. Bovendien betekende dit dat Stallionstar op zijn gebied was, de grenzen genegeerd had. Meteen kwam de leider overeind. "Dankje Lynx," sprak hij snel waarna hij om zich heen keek. "Rookpaw, Arcticwolf, Scorchpaw, en Coyotespirit jullie gaan allemaal mee," sprak hij met een frons over zijn gezicht, waarna hij zich naar Lynxfang richtte. "Jij ook, natuurlijk," bromde hij vervolgens. Hij zou die hazenvreters is laten zien wat er gebeurde als je grenzen overtrad.

Toen ze met patrol en al aankwamen, was het nogal een scène die ze aantroffen. Met een diepe frons op zijn voorhoofd bekeek Pantherstar het. Shatteredice had een lichaam, en aan de overkant van de waterval stond een veel te grote groep Windclanners rustig herrie te schoppen op territorium waar ze geen enkel recht toe hadden. Beschermend ging hij voor Rookpaw staan. Hij trok zijn lip omhoog terwijl hij de laatste woorden van Stallionstar hoorde. Wtf had hij het over? Pantherstar zelf heeft dat verteld, hm? Hij hoefde geen seconde na te denken over wat daar gebeurd had. Amberstorm had gelogen om één of andere reden - het was wel duidelijk te zien dat Windclan het niet had op Shatteredice, misschien had ze van haar af willen komen. Maar wie had ze zo'n pijn gedaan, dat haar clan zo ontzettend vijandig tegen haar deed? Bizar weer. Kort ging zijn gedachte naar Roseburn. Hij kon Shatterdice niet zien als zo iemand als haar - maar then again, niemand had het bij Roseburn zien aankomen. Twijfel trok kort door zijn lichaam heen terwijl hij keek naar de gillende, gebroken kat. Nee, zij kon niet zo zijn. Hij schudde het van zichzelf af. Coyotespirit begon al te roepen naar de overkant, maar Panther sloeg met zijn staart. Met een schuin oog keek hij naar de waterval die vlakbij hen raasde. De stroming was hier sterk, het water ongenadig. Als je hierin terecht kwam, ging je dood. "Wat doet een stel hazenvreters op mijn territorium?" grauwde hij toen met harde, boze stem. Nee, hij had nergens ook maar één klein sprankje van geduld voor deze katten voor hem. Dat hadden ze weggehaald toen ze zijn dochter hadden ontvoerd. Kort trok zijn oor naar haar toe; had ze Stallionstar wel weer eens gezien nadat hij die gore naaistreek uitgevoerd had?

Gelukkig wachtte Pantherstar geen moment en riep hij een paar namen bij elkaar om met hem mee te gaan. Coyotespirit was hun al voor, maar die zouden ze zo weer inhalen. Even richtte Pantherstar zijn kop naar Lynxfang en bromde dat hij ook meeging. Zelfs als hij dat niet gezegd had was Lynxfang wel meegegaan, dat leek hem ergens wel logisch. De groep rende naar de plek die hij zonet had achtergelaten. Hoeveel was er gebeurd in de tijd dat hij weg was geweest. Tot zijn opluchting was Windclan nog op dezelfde plek gebleven als net. Hoewel het wel Riverclan gebied was, maar ze hadden nog geen poot uitgestoken naar Shatteredice. Coyotespirit ging naast de poes staan en riep niet al te vriendelijke woorden naar Stallionstar. Lynxfang liep naar de twee toe. ''Iemand is zijn verstand wat verloren''mompelde hij, het was duidelijk naar wie hij verwees. Coyotespirit had niet de eerdere woorden gehoord, als ze die geweten had. Natuurlijk, misschien was het de vraag hoeveel goed verstand Stallionstar precies had. Hij had altijd overgekomen als een meestal wijze leider, al waren er meer dingen in de geschiedenis gebeurt. Waaronder de ontvoering van Rookpaw natuurlijk. Dit was alleen zo vreemd, om zo te doen tegen je eigen clangenoot, je eigen oude liefde zelfs. Wat wou hij hier mee winnen? Hoeveel mistte ze nog in dit verhaal?

Naar Windclan, waarom nou altijd verdorie naar Windclan? Rookpaw knikte resoluut en hield haar blik strak en vastberaden, trots zoals de nu oudste dochter van een leader zou moeten zijn. Toch, toch kwam haar net plat gelikte vacht onbehagelijk overeind, want ze haatte die clan. Met heel haar hart. En hoewel Sabrefur dood was, bleef dat bedrukkende gevoel van onmacht op haar hart liggen dat ze die nacht zo erg had gevoeld. Het maakte haar jumpy en ongemakkelijk, maar zij was de oudste nu. Zij zou haar familie moeten beschermen, niet? Dus dan kon ze dit ook.
Eenmaal daar keek ze vijandig naar de windclanners, onbewust zoekend naar een zwart-witte vacht daar tussen. Shatteredice leek oké te zijn, hm. Rookpaw had besloten dat ze haar niet mocht, want het was een windclanner én ze papte het veels te veel aan met haar vader. Maar ze lag bij een lichaam, en daar leek de strijd om te gaan. Was dat haar en Stallionstars..? "Hey Rook, al zin om naar je vriendjes te gaan?" haar oren schoten naar achteren en ze beukte met haar schouder tegen hem aan. "Je moet je bek houden, ukkie,"  murmelde ze vijandig terug, meer geraakt door die opmerking dan ze zou moeten zijn. Ze zou hem eens laten zien hoe dapper ze wel niet was, en hoe erg ze Windclan wel niet haatte. "Stallionstar, jullie hebben geen recht hier te zijn," ze echode slecht de woorden van haar vader, maar ze moest en zou de wereld laten zien dat ze Rookpaw was, en dat ze nooit meer bang zou zijn.  

Er volgde een korte reden waarom er zo'n grote groep de warrior code gebroken had, en met een strakke blik keek hij naar Stallionstar. Shatteredice reageerde heftig op zijn woorden, en kort trok hij met zijn oor. Hij kon haar heel goed begrijpen. Nog geen week geleden had hij hetzelfde gehad. Plots begon ze hem te smeken, en wat van zijn stuk gebracht knipperde hij. Hierna richtte hij zijn blik echter weer op Stallionstar. "Jullie willen rouwen om je apprentice." sprak hij toen, luid maar beheerst, over het geraas van de waterval heen. "Maar dat betekent niet dat je dan opeens magisch vrij bent om de warrior code aan je laars te gaan lappen." Met een harde blik in zijn ogen keek hij naar de Windclan leider, waarna zijn blik kort naar Rookpaw gleed. Dappere Rookpaw, die bijna vermoord was door hen. "Een gebroken regel moet gestraft worden. Jullie zullen Gorsepaw's lichaam niet terugkrijgen. Hij zal geëerd worden op de Riverclan manier." Dit is je verdiende loon, Stallionstar. Butterstar mag je misschien vergeven hebben. Maar ik niet. Ik nooit. Mag je lijden zoals ik dat gedaan heb. Huil om je kind.

De spanning die er hing was open te halen met een klauw, weer stonden de twee clans tegenover elkaar. Dood hing er al, al was het niet hierdoor veroorzaakt. De rouwende moeder was wanhopig, hij zag het aan alles. Pantherstar, hij wist het niet zeker. Woedend dat Windclan hier stond, de regels brak. Even was het stil en toen sprak ze. Smekend, stilletjes. Naar hem, naar Pantherstar. De rest van Riverclan. Een smeekbede om haar zoon hier te laten. Bij haar. Lynxfang slikte en keek naar Pantherstar. Die moest beslissen. Het duurde niet lang. Zijn woorden waren scherp en genade was er niet in te vinden. Zijn keuze was duidelijk, maar ergens dwaas. Een keuze gemaakt door woede. Omdat hij door dezelfde pijn ging? Vanwege de woede tegen Windclan? Lynxfang was het met hem eens. Hij had Shatteredice zien breken, nog verder zien breken. De pijn was duidelijk en Stallionstar leek blind te zijn. Of hij koos ervoor om blind te zijn. Maar was dit waard het gevaar van meer oorlog? Hij keek naar het lichaam. Wat was het allemaal waard? ''Je bent verblind door woede''sprak hij tegen Stallionstar, maar of hij de enige was die Lynxfang bedoelde.