Never Enough

Toen ze het laatste beetje van haar prooi naar binnen geschrokt had en nog steeds honger had, klemde ze haar kaken gefrustreerd op elkaar. Ze voelde zich al schuldig dat ze een grotere prooi genomen had dan ze normaal zou nemen - en nu was dat nog niet eens genoeg. Starclanverdomme, het zou genoeg moeten zijn. Ze zou een beetje honger wel overleven. Snel begroef ze de laatste paar botjes van het konijn, bijna alsof ze wou verbergen dat het geen klein muisje geweest was. Ze at te veel de laatste tijd en het was vervelend. Ze begon er zelfs al wat dikker van te worden, langzaamaan, en lui ook. Slapen deed ze meer tegenwoordig.. En hoewel dat hielp voor de wallen onder haar ogen, irriteerde het haar mateloos. Ze moest sterk zijn, ze moest hard werken, ze mocht niet slapen en luilakken. De kattin stond op en trok haar buik licht in - hoewel het nog niet zo heel duidelijk was, begon ze wel degelijk op te bollen van al die starclanverdomde prooi. Waarschijnlijk was ze zelf de enige die dat merkte.. En anders zou ze wie er een opmerking over maakte met een goedgemikte snauw snel de mond snoeren. Amberstorm zuchtte even geluidloos en kneep haar groene ogen toe toen ze ze voelde nat worden. Huilen, nog zoiets dat ze nu ineens deed, alsof al haar dammen plots gebroken waren. Starclanverdomme, waarom had Gorsepaw zich toch ook in de gorge gegooid.. Ze had hem moeten tegenhouden!

+Hazelpaw eerst

Amberstorm liep met grote passen door het camp; haar kaken op elkaar geklemd, haar blik boos als om iedereen die eraan zou denken om haar te benaderen af te schrikken. Maar toen viel haar blik op Hazelpaw en hun ogen ontmoetten. Haar pas haperde even; moeizaam slikte ze. De kattin keek zo.. Bang. Het ging recht naar haar hart, die blik. Was ze zo erg? Had ze het zo verpest? Natuurlijk had ze dat. Amberstorm was de ergste moeder die er was, dat was al zo. Falconpaw was sterker, maar haar dochter.. Haar zachte, lieve, dochter - ze was zo bang dat ze haar zou verpesten, dat ze haar zou maken zoals ze zelf geworden was. En opnieuw vulden die verdomde tranen haar groene ogen, terwijl ze bijna verstijfd de jonge kattin aanstaarde. Haar hormonen waren wild, haar emoties vlogen alle kanten uit. Zo was ze geen waardige deputy, geen volwassen kattin. Nee, op dit moment voelde ze zich veel eerder de jonge kattin die ze was, de jonge moeder die niet wist wat te doen, de bange tiener.

Hazelpaw kromp ineen toen hun blikken elkaar ontmoetten, wat de brok in haar keel alleen maar groter maakte. Haar dochter, haar prachtige dochter, was zo ontzettend bang van haar. En ze verdiende het, ze wist dat ze het verdiende. Maar Hazelpaw was zo sterk - zelfs doorheen haar engst kwam ze dichterbij, vroeg ze waarom ze verdrietig was. Zo'n sterke meid, net als haar broer. Ze verdiende zo'n sterke kittens niet, had niets gedaan om hen zo sterk te maken. In tegendeel. En nu kreeg ze opnieuw een kans, met nieuwe kittens om te verpesten. Was dit allemaal een soort grote grap voor Starclan, of zo? Maar de deputy wist dat het maar al te echt was. Amberstorm haalde beverig adem en durfde een stapje dichterbij te zetten. Haar met tranen gevulde groene ogen keken de jonge kattin aan. "Je bent zo bang van mij..", fluisterde ze zachtjes als antwoord. Ze had het idee dat als ze luider zou praten, ze in snikken zou uitbarsten en niets de dam nog tegen kon houden. Starclanverdomme, ze haatte het om zo onstabiel te zijn - nog onstabieler dan normaal. "En ik verdien dat.", mompelde ze er nog achteraan, haar hoofdje wegdraaiend van Hazelpaw. Ze kon niet dichterbij komen, niet zoals ze bij Falconpaw gedaan had. Want zie hoe dat uitgedraaid had voor hem - haar sterke zoon leek al net zo gekweld door demonen als haar. En dat was haar fout. Ze kon dat de lieve en zachte geest van Hazelpaw niet ook aandoen.