setting sun

Amberstorm had niet naar buiten willen gaan - maar ze was zo ongeveer weggejaagd door de andere queens, die wel genoeg hadden van haar norse aanwezigheid. Dat was ze wel gewend, om niet gewild te zijn. De kattin had een klein muisje naar binnen gewerkt en wachtte nu nerveus af tot ze terug naar binnen kon gaan. Ze voelde zich niet op haar gemak, zo 'ver' van haar kittens vandaan; het was maar dat er vele queens momenteel binnen waren, waarvan ze sommigen meer vertrouwde dan anderen. Een konijn viel plots voo rhaar neus neer, gevolgd door de toepasselijk genaamde Rabbitcharm die meteen naast haar kwam zitten en vroeg om te delen, al ging ze meteen verder op chitchat over de kittens. Die natuurlijk meteen ook bestempeld werden als van Wolfstar, want hun nieuwe leider was allesbehalve subtiel en dus had ook zei zeer publiekelijk tegen hem in moeten gaan tijdens de volle maan. Haar uitdrukking werd niet vriendelijker; met een voorpootje duwde ze het konijn weg, signalerend dat ze geen nood had aan meer eten. Ze was altijd slank gebouwd, misschien zelfs mager; maar ze had geen honger meer nu. "Goed.", antwoordde ze nors, waarna ze haar kaken op elkaar klemde en een andere kant op keek. Goed, of dat hoopte ze toch. Want Starclan, ze wou niets liever dan die vier kittens aan haar vacht lijmen zodat ze hen nooit kwijt zou raken, zodat ze nooit zou falen. Niet opnieuw.

De deputy trok geïrriteerd met haar oortje bij de woorden van de jongere kattin. Eén van de grootste wonderen om moeder te zijn? Het was duidelijk dat Rabbitcharm niet wist waar ze over sprak. Want Amberstorm had dat nooit, nooit gevoeld. Het was altijd een mix van spijt, van angst, van woede, van schaamte. Spijt - om de levens die deze kittens aan haar zijde zouden krijgen, om het lot van de vader van haar eerste twee. Angst - dat ze hen zou verpesten, dat ze hen zou laten sterven of erger nog, dat ze nooit gelukkig zouden zijn. Woede en schaamte - omdat ze zich zo liet gaan, omdat ze zwak was geweest en de kittens daar een eeuwig fysiek bewijs van zouden zijn. Maar de tweede opmerking van de jonge tunneler, dat Wolfstar anders wel een oogje op ze zou houden, schoot het verkeerde keelgat in. "Wolfstar", mauwde ze met puntige stem, "Moet leren waar zijn plaats is." En dat was niet in haar nest, niet in haar leven en niet aan het hoofd van Windclan. Aan dat laatste kon ze niet veel doen, dat was Starclan die over haar hoofd heen gegaan was - maar oh Starclan help haar als ze aan de andere twee punten zich ooit nog eens zou laten doen. Ze was niet zwak, ze had niemand nodig. Amberstorm was een sterke, zelfstandige vrouw en ze zou zich niet opnieuw laten doen.