Chassez le naturel, il revient au galop

H

et was avond. Cedar had een konijn meegenomen en dat had de familie erg gesmaakt. Hij had beschreven waar hij het vandaan had gehaald en dus was Coco erop uit gegaan om het te gaan ontdekken. Hoewel ze nooit verder was geweest dan haar park en het dorp wist ze wel dat er clans leefden. De clan waar ze het meeste last van hadden was Bloodclan, maar die waren een tijdje geleden vertrokken, naar haar genoegen. Coco verplaatste nu haar grote lichaam naar de Windclangrens, zonder dat ze wist dat daar ook een clan zou leven. De vallende avond liet een paarsachtige gloed over de heides glijden. Ze stopte toen ze een verse geur rook. Er was hier gemarkeerd. Haar gouden ogen nam de heide op, maar het hoge gras vertelde haar niets.

+ Roseflame

window blues

In de prachtige gloed van de zonsondergang besloot Rose nog eens te gaan rennen en ineens de grenzen nog eens te gaan controleren, je wist maar nooit met die verdomde Bloodclanners die nu Shadowclan in hun macht hadden. Verdomde wezens waren het. Ze markeerde de grens nog eens en merkte toen een schim op in het gras. Roseflame opende haar mond en proefde de geuren die ze inademde. Het droge heidegras was vermengd met een vreemde kattengeur. Ze wist meteen wat dat betekende, een rogue dacht weer te goed te zijn voor de clans. Rose snoof stilletjes. Ze ademde nog eens in, zoekend naar meer geuren, maar de rogue was al wat ze rook. Hij leek wel alleen te zijn. De bruine poes gromde en liep naar de kat toe. De kat had haar nog niet gezien, ze keek de andere richting op. Rose gromde nog eens, luider, en zette haar haren recht overeind. "Verdwijn," zei ze met een diepe stem. "Dit territorium behoort jou niet toe, dat weet je goed genoeg aan de markeringen."

C

oco gluurde net naar de andere kant, maar werd opgeschrikt door een diepe luide grom. Ze zette al haar haren omhoog, zodat ze twee keer zo groot leek te zijn. Snel schoot ze een vossenlengte achteruit. Haar hart bonsde luid in haar oren. Toen de poes begon te praten kon ze haar pas onderscheiden, met haar egaal bruine vacht leek ze te verdwijnen in de lichtere heide. Ze leek vijandig. Zou dit een Clankat zijn? Niet Bloodclan, die geur kende ze al. Coco keek zenuwachtig heen en weer alvorens haar mond open te doen. "Voor zover ik weet sta ik nog op mijn eigen stuk, dus je moet niet zo'n taal tegen mij aan slaan, petit fille," gromde ze even luid terug. Hoewel ze het liefst de benen wou nemen moest ze toch ook wel voor haarzelf opkomen. Wat als ze hier kwamen wonen en Coda zou ooit zo aangesproken worden? Bij deze gedachten gelden haar korte nagels uit hun hulzen.

window blues

Verdorie, die kat was wel twee keer groter dan haar. Niet dat Rose zich daardoor liet afschrikken, al had ze wel schrik dat als het op een gevecht uit zou draaien ze niet meteen de kat onderuit zou kunnen halen. Daarbij was het geen clankat, dus hield die geen rekening met de warriorcode en kon een gevecht wel eens eindigen in een gevecht tussen leven en dood. Rose schudde de gedachte haar hoofd uit, maar bleef wel op haar hoede. Petite fille, pff doe even normaal joh. Wat een arrogant geval was dat. Grote praatjes maakten haar niet bang. Rose merkte wel dat de kat zich toch wel een beetje stoerder voor deed dan hoe ze zich leek te voelen, ze leek een beetje nerveus, maar maskeerde dat goed. Dat gold natuurlijk ook wel voor haar. "Ik hou je in de gaten," bromde ze. "Dit is ons territorium, durf er geen stap in te zetten." Ze keek de zwart-witte poes met gespleten ogen aan. De rogue-stank drong haar neus binnen, ze haalde hem afkeurend op.

Z

e trok haar wenkbrauw op, maar bleef staan. Haar zwarte dikke vacht maskeerde dat ze zachtjes aan het bibberen was. Deze poes deed haar indirect denken aan een van de katten waar ze vroeger bij leefde. De toon in haar stem was enkel net niet zo gemeen. Coco snoof ook. "Dis moi petite fille, vertel mij eens... Welke van de clans leeft hier?", vroeg ze terwijl ze schuifelend ging zitten.

window blues

De vreemdeling was kennelijk nieuw in de buurt, aangezien ze vroeg achter de clans. Rose was nog meer verbaasd toen de kat ging zitten, maar tegelijk wel opgelucht dat ze niet op zoek was naar ruzie. Ze besloot kalm te blijven, zolang de kat maar aan de andere kant van de markeringen bleef en ver uit haar buurt. Ze bleef wel nog even staan, klaar voor een mogelijke verrassingsaanval. Zo makkelijk zou ze zich niet laten vangen. "Ik ben een warrior van de Windclan." Ze liet voorzichtig haar nekharen zakken. "Dus het gebied dat hier is gemarkeerd is de grens van het Windclan-territorium." Ze verloor de rogue geen seconde uit het oog, maar gedroeg zich wel minder vijandig. Ze antwoordde kalm en had de gevaarlijke toon uit haar stem gehaald.

D

e bruine kattin liet haar agressiviteit ook achterwegen. Coco duwde haar nagels in de grond en maakte de dabbende beweging. Dit deed ze als ze zich goed voelde, maar ook wanneer ze gestresseerd was en zichzelf probeerde te kalmeren. Haar grote amandelvormige ogen flitsten toen ze de naam Windclan hoorde. Je had dus Bloodclan en Windclan, interessant. "Hoe groot is jullie gebied?", vroeg ze terwijl ze haar gouden ogen over de heide liet gaan. Ze wist hoe Bloodclan leefde, maar hier waren geen mensen en geen straten. Zou het heel anders zijn, vroeg ze zich af. Haar blik ging terug naar de poes. Ze vertrouwde haar niet helemaal.

window blues

De zwarte poes dabde met haar pootjes. Roseflame voelde zich meer en meer op haar gemak, al bleef ze heel goed op haar hoede, de rogue was namelijk groot genoeg om in een flinke sprong bij haar te zijn. "Groot genoeg om hier met heel onze clan op te kunnen overleven," mauwde de poes. Het was ondertussen wel duidelijk dat de kat nieuw in de regio was, dat verklaarde waarschijnlijk ook dat bekakte accent. Ze was dus gewoon nieuwsgierig naar de omgeving. "Je hebt in ons gebied veel heides en velden," ging ze verder. Daar jagen we." Ze bekeek de kat van kop tot teen. "En wat brengt jou hier?" vroeg ze toen. Ze verwachtte niet echt een antwoord, maar was toch nieuwsgierig.

O

h, héél de clan. Was die dan even groot als Bloodclan? Ze had wel eens op het dak geklommen om heel het mensendorp te zien en toen had ze de grootte van Bloodclan gezien. De krioelende katten, het bracht haar nekhaar overeind. Coco had totaal niet geluisterd naar wat de poes verder nog had gezegd, maar bij de volgende vraag spitste ze haar korte oortjes. "Ik woon niet ver van Bloodclan, in het...", ze zweeg. Dat deze poes Windclan was betekende nog niet dat ze haar zoon en partner moest verraden. Straks kreeg die gekke kattin het in haar kop om Coda te stelen. Een sis verliet haar bek. Ze schudde snel haar kopje. "Maar Bloodclan is daar weg nu, dus we zijn veilig."

window blues

Beetje bij beetje kalmeerde Rose. De kat leek absoluut geen kwaad in de zin te hebben. "Dichtbij Bloodclan? Ik kan me niet inbeelden dat je je daar veilig voelt." Ze dacht terug aan de ene keer dat ze er eentje was tegengekomen, verdomde rat was het. "Die katten zijn een schande voor ons gebied," gromde ze, eerder tegen zichzelf dan tegen de zwerfkat. Ja, ze hebben Shadowclan overgenomen, de duivels." Shadowclan was wel de minst favoriete clan van alle vier de clans, maar ze was er absoluut niet blij mee dat zij één van de clans hadden overmeesterd. Al waren al die Shadowclanners dan nog de grootste, onaangenaamste chagrijnen die ze kende. "Ze kennen de warriorcode niet, hun doel is chaos creëren en bloed vergieten." Ze schudde boos haar hoofd, alleen al het gedacht aan dat zootje ongeregeld deed haar nekharen rijzen.

Onderwerp: Re: Chassez le naturel, il revient au galop