Shadows

Bluekit verveelde zich weer, maar wanneer deed ze dat niet. Ze wilde gewoon graag Warrior worden en met haar papa spelen, maar die was er natuurlijk niet nu. En alle andere kittens waren ook te druk op het moment. Dus besloot Bluekit maar weer eens buiten de Nursery te kijken. Misschien dat ze nog meer vriendjes kon maken met Apprentices, of gewoon weer Pepperpaw ontmoette. Of leuke Warriors. Maar, wie ze zag voor de Nursery was geen van die opties. Het was een vieze BloodClanner. En hij stonk. Maar ze stonken allemaal. Bluekit vond ze maar irritant, maar haar vorige aanvaring met de katten had haar geleerd rustiger met ze te zijn. Dus stond ze maar in de opening, naar de wit-grijze kater te kijken. Ze durfde er niet goed langs.

Oh shizzles, de kater had haar opgemerkt en liep nu naar haar toe. 'Wil je niet liever binnen spelen jij kleine witte vlooibaal,' zei hij met een raar stemmetje. Bluekit draaide haar oortjes naar achteren en onderdrukte de drang om naar achter te lopen. 'Ik heb helemaal geen vlooien!' piepte ze bozig. Haar vachtje was perfect verzorgd! Schoon, zacht, en vlooi loos. Daarbij, al het bloed die de grote rode poes op haar vachtje gesmeerd had was eindelijk weg. Ze had ook niet meer zoveel zin om dat weer mee te maken.

De kater zei dat het een uitdrukking was. De boze frons op haar gezichtje maakte nu plaats voor enigszins verbaasdheid. Maar een uitdrukking? Hmpf! 'Als je vacht zo schoon is, dan ben je duidelijk een mama's kindje.' Bluekit's bekje opende in verontwaardiging. Oké, de BloodClanner kon ook niet weten dat haar moeder dood was en dat haar vader overduidelijk degene was die zich het meeste druk maakte over zijn uiterlijk. Maar goed, Bluekit vond het heel erg onredelijk en niet doordacht en heel erg gemeen ook. Zomaar wist hij al die dingen niet! 'Mijn moeder is er niet meer!' piepte ze dus boos terwijl ze steeds meer een pluizig bolletje werd. 'En ik heb dat geleerd van mijn vader! Die ziet er in ieder geval veel beter uit dan jij want jij stinkt!' Boos stampte ze met haar pootje op de grond. Hoe durfde hij haar en haar familie zo te beledigen?

En het enige wat ze terug kreeg was dat hij koppijn van d'r kreeg. Nou zeg, dat is niet lief! Weet je wat, ze kreeg ook koppijn van hem! Ze wilde het niet uitroepen toen de BloodClanner weer wat zei. 'Waarom lukt het me nooit om anderen bang te maken?!' Hij klonk woedend, maar veel deed hij verder niet. Bluekit kantelde verbaasd met haar kopje, niet goed wetend hoe ze hier nu weer op moest reageren. De woorden die hij sprak klonken woedend en hij zag er ook wel boos uit, maar alleen dat deed haar niet veel. Nee, Bluekit was meer van de daden dan de woorden. Ze vond het stiekem ook wel een beetje grappig. En wie weet... Bluekit zette haar vachtje nog wat meer op zodat ze weer een stukje groter leek. Ze klapte haar nageltjes zo ver mogelijk uit en ontblootte haar witte tandjes. 'HISSS!' blies ze luid naar de kater en ze sprong een paar pasjes vooruit. Ze zou hem wel wegjagen!

Hij had haar gemept, hij had haar aangevallen, zijn alles. Veel van het hele gesprek had de kater niet gezien, hij was even ertussen uit gegaan om wat eten te zoeken voor hun twee en misschien Rudekit als de kleine opdonder trek had. Maar zelfs die hele korte tijd van zoeken naar iets goeds leek veel te lang te zijn geweest. Met grote machtige passen stapte de grote zilver grijze kater op het tafereel af, zijn normaal koele blauwe ogen waren nu  tot twee kleine spleetjes geknepen, zijn oren plat tegen zijn nek aan gedrukt. Hij had gehoopt dat die vieze commander en dat haze jong de laatste waren geweest, het laatste gevaar waar tegen hij zijn geliefde dochter moest beschermen, maar dit bleek echter niet eens wens te zijn die de sterren voor hem zouden vervullen, starclan verdomme. Misschien kwam er ook nooit een einde aan. "Hey!" riep hij van een kleine afstand voor hij dreigend verder stapte "Als je mijn dochter nog één keer durft aan te raken zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer iets aanraakt!" waarschuwde de normaal tolerante warrior dreigend, hij had deed al is eerder gewonnen, alhoewel het de vraag was hoeveel geluk hij daar wel niet had gehad.

Helaas had haar aanval techniek zoveel effect als ze had gehoopt. De BloodClanner zei dat ze veel te schattig was om hem weg te jagen. Wat was dat nou? Veel te schattig?! Oh nee, echt niet hoor! Bluekit was niet schattig, ze was eng! Ze wilde alweer naar hem blazen toen de kater opeens zijn poot ophief en haar een mep verkocht! Nou, nu was het wel klaar hoor! Hoe durfde hij?! De kleine Bluekit wilde al op hem af springen, klaar om haar scherpe nageltjes en tandjes in zijn huid te zetten, toen opeens haar vaders stem klonk. Bluekit keek verrast om en een glimlach verscheen op haar snoetje. Ah-ah! Hij zou haar wel helpen! De kater kwam dichterbij. 'Als je mijn dochter nog één keer durft aan te raken zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer iets aanraakt!' dreigde hij. Bluekit knikte, maar bedacht toen iets. 'Papa, nee! Ik kan hem wel aan! Kijk maar!' piepte ze en ze sloeg haar pootjes met uitgeklapte nageltjes wild in de lucht.

"Mag ik jou dan aanraken? Als in, jou duizend meppen verkopen tot er een vuurtje wordt gesticht en bosbessen immuun worden van vuur? waarschuwde de warrior hem. Eerder verward dan boos keek hij de kater aan, wat zei hij daar nou? Maar voor hij de kater kon ondervragen over zijn...merkwaardige woordkeus, mepte de vijandige kat erop los. De bloodclanner leek te beschikken over een wel heel erg prehistorische tactiek, namelijk  als je vaak mept moeten er tenminste een paar wel raak zijn. Maar controle over waar hij dan mepte leek er niet in te zitten voor de kater. De enkele klappen die de kater voor zijn kop kreeg waren enkel op niet erg gevaarlijke plekjes. Iets wat verrast schoof de zilveren kat iets wat naar achter om verdere aanvallen te ontwijken en zijn tegen aanval te berekenen, te druk bezig om op de domme uitspraken van de bloedkrijger te letten. Iets over bosbessen of- whatever, nu niet belangrijk. Voor nu moest hij zich focussen op de veiligheid van zijn dochter...en natuurlijk zijn waardigheid als shadowclan warrior bewaren. Snel schoot de kater dan ook naar voren om met zijn grote poten naar de halsband dragende kat uit te halen, naar zijn blinde oog mikkend.

'Zo boos? Alleen maar omdat ik je kind een klein mepje gaf? Oh alsjeblieft, nu snap ik waar ze die domheid vandaan heeft!" spuugde het afschuwelijke wezen woest nadat hij naar achteren was gesprongen. "Jij hoort gewoon geen kittens aan te vallen vuile rat!". De grijze kater wist iets wat terug te grijnzen, deze rende tenminste niet weg, toch iets meer bloodclanner dan hij op het eerste gezicht had gedacht. Onverwachts was de weder aanval van de kater dan ook niet, maar snel genoeg om gebruik te maken van de aanval was hij nou ook weer niet. Nee, zijn kracht zat hem in zijn grote spieren, verstopt onder zijn middellange, goed verzorgde vacht. Stevig blijven staan deed hij dan ook, en hoewel hij een kras over zijn schouder ontving maakte hij gouw gebruik van de afstand tussen de tweeen snel ontblootte hij zijn tanden proberend deze tot diep in de kater's zijn borst te boren. Bovendien zou de kater zich op zijn dochter kunnen storten als hij hem ontweken had, nee, hij moest hem op zichzelf gefocust houden, dat was het beste wat hij nu kon doen.

Toch werden haar uitgeklapte en goed gemikte mepjes met haar poot tegen de lucht niet erg opgemerkt. Haar talent, zomaar weggegooid alsof het niks was. Genegeerd alsof het slecht was. Nou, nou, moet je maar is opletten! Ze zou hem pakken hoor! Ze zou haar vader wel bewijzen dat zíj ook wat kon! Dus terwijl de twee grijze katten druk bezig waren met klapjes uitdelen rende Bluekit naar de achterkant van de BloodClanner, waar ze zijn pluizige staart in het oog kreeg. Een brede grijns verscheen op haar gezichtje en met zoveel kracht als ze kon beet ze in de staart van de BloodClanner. Aha! Hebbes!

Erg verrast was de kater niet toen ook Bluekit, als het opdondertje dat ze was, zich bij het gevecht voegde en naar de kater zijn staart hapte. En ergens vond hij het wel komisch hoe de bloedclanner totaal van streek raakte door zijn dochters moedige daad maar lachen kon hij niet voor lang. Hoe d u r f d e hij zijn dochter zo aan te spreken? Als er iemand hier een rat was was het wel de uit te klauwen gewassen bosbes voor hem! Maar tot zijn geluk vormde bleukit's aanval een goede afleiding, één die hij zeker zou gaan gebruiken. Met kracht schoot de kater naar voren en hapte naar de kater zijn oor, proberend er hard aan te trekken, aangezien de bloedclanner's nek beschermd was door de lelijke halsband die hij eromheen droeg. Dan maar zo ey.

Met vreugde hoorde ze hoe de BloodClanner hysterisch begon te krijsen toen ze haar scherpe tandjes in zijn staart zette. Ze zorgde ervoor dat ze nog wat steviger beet en dat was maar goed ook. Voor ze het wist zwiepte ze al door de lucht. Ze probeerde zich zo goed mogelijk vast te houden, maar helaas was het universum - of eerder haar gebit - tegen haar en voor ze het wist kwam er een tandje los, en vloog zij door de lucht. Gelukkig maakte ze dit keer niet zo'n harde smak, maar het was toch wel even schrikken hoor! Vooral haar tandje, oh nee, waar was die?! PaniEK! D: