Shadows

Hij likte het bloed van zijn lippen, hield zijn ogen strak op de kater gevestigd, iedere cm van zijn lichaam was er klaar voor, klaar voor de volgende aanval. Met succes had hij het oor te pakken gehad, helaas was het niet genoeg geweest de kater weg te jagen. Kort schoot zijn bkkik naar bluekit, die nu op een veiligere afstand zat te rouwen om haar verloren tand, daar zou hij later werk van maken. Voor nu moest hij zich echter focussen op de kleinere kat voor hem. Bloed droop langs zijn wang naar beneden en woeste grommen verlieten zijn bek, hij zou inderdaad niet vluchten, hij zou aanvallen. Maar ook bluejay zou niet vluchten, stevig stond hij aan de grond genageld, hij was er klaar voor. De vijandige kater doelde op zijn gezicht en nek, maar wisten echter alleen een diepere kras over de warrior zijn snuit heen te tekenen. Strijdlustig was het nu aan Bluejay om te antwoorden met een harde uithaal richting de kater zijn kop...

De stink kat had zijn aanval ontweken, maar verslagen was de zilveren kater nog niet. Zelfs al haalde de bloodclanner uit naar zijn oog, hij wist zijn kop zo te kantelen dat de kater enkel een behoorlijk kras over de zijkant van zijn kop tekenende. Kort grauwde Bluejay van pijn voor hij terug mepte, proberend de kater zijn, al verminkte, oog te raken met alles wat hij in zich had. En hoewel pijn door zij lichaam heen raasde was hij nog niet uitgevochten, mooi niet.

Pijn schoot door zijn lichaam toen de wittige kater tegenover hem zijn klauwen over zijn oog heen trok, die hij tot zijn grootste geluk net gesloten had gehouden om verschrikkelijke verwondingen te voorkomen. Maar pijn? Dat deed het zeker wel. Woest probeerde hij de kat van zich af te douwen, hij was er klaar mee, klaar met bloedclan, klaar met alles. Geen seconde was hem rust gegund, het leek wel of hij iedere dag weer een Bloodclanner van zich af moest schudden. Maar wellicht, als hij hard genoeg mepte, zou deze hen in ieder geval met rust laten.

Verwoed zocht Bluekit naar haar tandje, maar die was nergens te bekennen. Haar bekje deed pijn en hoewel ze de grauwende katten wel hoorde, wist ze dat haar papa die BloodClanner wel zou verslaan. Hij was super sterk, hij had zelfs sterkere en oudere BloodClanners verjaagt. Toen ze de woorden van de BloodClanner hoorde keek ze op, haar pijn vergetend. Gaf hij op? Oh yes! Bluekit sprong op en zette haar haartjes zo ver mogelijk overeind, zodat ze een klein bolletje pluis was. Maar nu wel een groot bolletje pluis, daar zorgde haar vachtje nu voor. Ze sprong op de twee af, maar bleef dit keer wel in de veiligheid van haar vader staan. Nog een mep hoefde ze namelijk niet. 'HIISSS!!' blies ze boos naar de witte kater. Haar tandjes had ze ontbloot, haar nageltjes uitgeklapt en haar oortjes stonden naar achteren gedraaid. En haar vachtje deed een poef. Ze was boos hoor en samen met haar vader zou ze die vieze, stinkende BloodClanner wel verjagen!

"Voor nu laat ik je winnen", begon de langharige tom zachtjes heigend. "Maar ik kom nog terug en dan maak ik je af!" Kort grinnikte de grijze kater, hij had weer gewonnen, weer was zijn Bluekit veilig, trots vloeide op in zijn hart, weer had hij bewezen cool te zijn.  Vermoeid hief hij zijn pijnlijke kop op "Nu al? begon n-" een luide hiss deed hem stoppen, weerhield hem ervan zijn trots naar de kater te uiten, weerhield hem ervan zijn grap te maken. Zijn blik dwaalde af naar de bron van het geluid, Bluekit, nog altijd strijdlustig, nog altijd dapper. Bluejay grijnsde een beetje bij het zien van zijn stoere dochter, had ze allemaal van hem hoor, echt waar! Weer wende hij zich tot de bloodclanner, trots vonkelend in zijn ogen, hij had ze tenminste nog alle twee "Je hoorde Bluekit, weg wezen hier" snauwde hij hem toe, zijn dikke staart heen en weer zwiepend terwijl hij met zijn kop de kater seinde weg te wezen.

Bluekit was er helemaal van overtuigd dat ze de kater weg zouden jagen. Ze was dan ook zó eng! Natuurlijk zou die vieze BloodClanner bang voor haar zijn! En ook voor haar papa! Zij had misschien dan wel zijn staart geknakt, maar haar papa had heel cool de oor van de ander er af gerukt! Oké, nu ze wat beter keek zag het er heel goor uit, maar dat weerhield haar er niet van om even trots te zijn op hen allebei. Bluekit knikte dan ook vastberaden toen ze haar vaders woorden hoorde. Wegwezen jij! Maar de BloodClanner vertrok niet. 'Ik laat me niet wegjagen door een kitten. Dacht je echt dat ik zomaar zou opgeven?' Bluekit fronste boos en vernauwde haar ogen. Ze stampte boos op de grond en zwiepte met haar staartje. 'Ga weg! Je bent verslagen!' siste ze boos naar hem. Ze zakte door haar pootjes en sprong op hem af.

"Wacht", zuchtend keek de zilveren kat op toen deze vieze parasiet zijn bek weer durfde te openen "Ik laat me niet wegjagen door een kitten. Dacht je echt dat ik zomaar zou opgeven?",. Verwarring kwam op in de kater zijn blauwe ogen maar voor hij deze kon uiten begon zijn dochter al weer stom moedig woorden te spuwen 'Ga weg! Je bent verslagen! piepte ze woest. Tijd om haar mondje te snoeren had de kater echter niet aangezien ze vrijwel meteen op de vijandige kat afsprong. Maar haar vader was sneller, dit keer en hief gouw zijn poot op om haar ambitieuze sprong te stoppen voor ze meer chaos ermee veroorzaakte. Het was een koele blik die de kater de bloodclanner erna gunde, koel zonder enige woede, angst of verdriet, enkel blauw, als een meer zonder enige stoornis. " Het was immers wat je zei gast, voor deze keer laat ik je winnen, was dat niet wat je zei" hij knikte kort, hij was er klaar mee, klaar met gedoe. "Bovendien ben ik wie je wegjaagde, wie je dwong tot opgeven, niet een kitten" een kleine glimlach verscheen op zijn kalme gezicht "Dus hou je aan je eigen woorden, danku" zijn woorden niet minder kalm dan dat. Nee, het was zijn blik die zijn frustratie toonde, hoewel kalm nog altijd sterk, nog altijd krachtig.

In plaats van tegen de stomme BloodClanner aan te springen, sprong ze tegen de grote poot van haar vader. Nou zeg, tsk! Ze keek verontwaardigd op naar de kater, maar die was nu weer gefocust op de BloodClanner. Bluekit keek met een boos gezichtje naar de ander en knikte. 'Ja, precies!' Ze had geen idee precies wat er gezegd werd, maar ja, inderdaad! Maar toen begon die vervelende BloodClanner weer praatjes te krijgen. Iets over een vogeltje?? 'Pff, ga nou maar weg, je bent zelf een stom vogeltje!' miauwde Blue met zwiepend staartje.

"Denk je dat ik naar mezelf luister? Of naar jou? Of naar die kleine stomme vlooiloze pluizenbol?" mauwde het domme beest, niets meer dan een grijns terug krijgend. Hoewel nog altijd op zijn hoede begon de kater dit wel leuk te vinden, zo veel slimmer zijn, natuurlijk was hij slimmer dan de meeste maar zo'n groot verschil tussen hem en zijn gesprekspartner zorgde toch echt wel voor puur genot. "Jij bent net zo irritant als een vogeltje die de hele tijd naast je oor zit te fluiten vervolgde de kater toen, en aye het was niet alsof hij dat nog nooit gehoord had. Hij haalde zijn schouder op, wilde iets terug slingeren maar was echter ingehaald door zijn dochter die al gouw haar bek weer opentrok 'Pff, ga nou maar weg, je bent zelf een stom vogeltje!' piepte ze woest waarop de kater's grijn alleen nog maar meer groeide, hij had toch is een geweldig kind gecreëerd, je kon ook niks anders verwachten van hem toch?. "Kijk, vriend, wij weten allebei dat je dit gesprek niet met waardigheid gaat verlaten dus" hij zette een stapje naar voren en keek de kater simpel aan, niets meer dan pure onverschilligheid in zijn ogen "Je kunt maar beter gewoon omdraaien, echt waar, das beter voor mij, Bluekit en jou zelf vriend" een keline glimlach ruste op zijn kop, hopend dat de kater het beste voor zichzelf voor hield terwijl hij probeerde, en faalde, zijn grijns te onderdrukken.

Ze werd bijgestaan bij haar papa. Hihi! Ja, stommerd, ophoepelen nu. Ze wiebelde met haar oortjes toen de gekke BloodClanner ging schreeuwen dat hij geen vogel en geen vriend was. En toen iets over dat hij de blauwe gaai nog zou aanvallen. Oh dat was haar papa natuurlijk. Bluekit kon een giechel niet onderdrukken. 'Kan je maar beter niet doen hoor, hij mept je de grond in!' piepte ze vrolijk en genietend keek ze toe hoe de kater weg liep. Ze draaide met een vrolijk gezicht naar haar papa en sprong op en neer. 'Wat een gekkerd! Ik heb hem in zijn staart gebeten, zag je dat?' Oh ze was zo trots op haarzelf, maar ze vond dat dat wel mocht.

“Ik ben geen VOGEL en ik ben GEEN VRIEND HOOR JE ME?!”, blies de kater woest “Grrrr, de bosbes komt de blauwe gaai nog wel aanvallen, en ik weet al precies hoe ik dat ga doen, maar wacht maar af vriend”, Kort trok de Zilveren kater zijn wenkbrauwen op, een korte lach zijn bek ontsnappend "Weet nu al mijn naam, ik weet dat ik interessant ben maar zo interessant, het is een compliment" de kater knikte, trots stralend in zijn ogen bij het zien van de vijandelijke kat in een houding die hij niet anders kon beschrijven dan als hopeloos. 'Kan je maar beter niet doen hoor, hij mept je de grond in!' waarschuwde Bluekit de kater vervolgens, ach gossie wat was ze toch vrolijk. Het deed zijn hartje smelten hoor. 'Wat een gekkerd! Ik heb hem in zijn staart gebeten, zag je dat?' piepte ze toen trots. De grote kater knikte, niet wetende of hij trots moest zijn of bang "Ik zag het hoor coole kikker" snorde hij met een zachte glimlach, trots dan toch echt afleesbaar in zijn blauwe ogen "Kom op, laten we maar gouw naar w e l gezellige katten zoeken" en daarmee verliet ook Bluejay de scene, met zijn dochter heelhuids naast hem.

[ Topic closed en idk if it is maar powerplay met toestemming van cam heh ]