Baby Blue

Hoewel het gevecht achter hen lag raasde het nog altijd door in zijn kop, adrenaline gierde nog altijd door zijn lichaam en het duurde dan ook een paar seconde voor hij zich tot zijn dochter wende. Het poesje, besmeurd onder onrein bloed, was zoals hij al verwacht had nog meer van streek dan hij dat was, en ook hij begon zich licht ziek te voelen bij het zien van zijn geliefde dochter in de staat waarin zij nu was, werkelijk zijn maag deed een 360. Zachtjes ademde hij in en uit, proberend zo kalm mogelijk te zijn bij een poesje al angstig genoeg. "Hey, sssh, sssh papa is hier, papa gaat nergens heen" mauwde hij voor hij het poesje een lieftallig likje over haar koppie gaf "Kom laten we eens deze bloederige situatie fixen hm?"


+ Bluekit only<3

Langzaam ebde de adrenaline weg en toen begon alles pijn te doen. De smak die ze gemaakt had op de grond was toch harder aangekomen dan ze had gedacht, en haar nekje deed ook pijn door het de hele tijd omlaag drukken. Toch hief ze haar kopje lichtjes op toen ze haar papa naar haar toe zag komen. Ze bibberde zachtjes en sniffelde. 'Hey, sssh, sssh papa is hier, papa gaat nergens heen,' mauwde hij met een likje over haar kop. Ze knikte lichtjes. Beter ging hij dat niet! 'Kom laten we eens deze bloederige situatie fixen hm?' Ze knikte weer en haalde haperig adem. 'I-Ik wil naar binnen...' piepte ze, doelend op de Nursery. Ze wilde terug, weer in het nest liggen, zich verstoppen in zijn vacht. En oh ja, haar vachtje moest ook schoongemaakt worden. Want nu was het vies. >:(

Bezorgd legde hij zijn zorgzame blik op de jonge kitten, zo besmeurd onder dat vieze bloed, bloed dat hij straks zeker moest gaan schoonmaken bah bah. 'I-Ik wil naar binnen...' piepte ze met een begrijpelijke angst in haar ooit fiers geweesde stem. Niks leek meer op de bluekit die hij kende, het koppige was er nu wel uit voor zo ver hij kon zien. "Ik weet het ik weet het lil blue" mauwde hij zachtje voor hij haar bij d'r nekvel pakte en snel zijn pad naar de nursery vervolgde om haar hier dichtbij hem te houden, nooit meer los te laten, nooit meer achter zou laten.

Gelukkig kwam haar papa al snel naar haar toe. 'Ik weet het ik weet het lil blue,' mauwde hij zachtjes. Bluekit sniffelde zachtjes en voelde hoe ze opgepakt werd. Ze bungelde slapjes uit zijn bek. Ze kon niet wachten tot ze de warmte van hun nest weer opgezocht hadden. Al snel kwam hun nest in zicht, met de bekende stenen. Normaal zou ze hierom lachen maar zelfs een grijnsje kwam er niet meer vanaf. Bluekit kroop nog dichter hem tegen aan dan mogelijk was en verstopte zich in de vacht bij zijn borst. Lekker dichtbij en veilig.

Een warme glimlach verscheen op zijn koel gekleurde gezicht, zijn diepe blauwe ogen, aan wie de kater zijn naam te danken had oogde zacht met een klein tintje zorgen bij zijn blik op de jonge flufbal. Hij had boos op haar moeten zijn, nooit mocht ze zover weg gaan in een kamp vol gevaar in iedere hoek maar in dit moment kon hij niet boos zijn op haar, bovendien wist hij maar al te goed dat uiteindelijk hoe je het ook went of keert het zijn schuld was, hij had haar gewoon niet zo los moeten laten. Maar loslaten was alles wat de kater kende, zijn eigen moeder bemoeide zich nooit met zijn leven, keek nooit naar hem op. Zachtjes zuchtte de grote kater, nee hij zou beter doen, beter doen dan poes die hem enkel liefde gaf en geen enkele vorm van zorgen. Hij zou beide aan haar proberen te geven, al was het het laatste wat hij deed. Zorgen die begonnen met het schoonmaken van haar vieze vachtje, ook al smaakte het bloed zo ranzig, zo vies. En dus boog de warrior naar voren om er zeker van te zijn dat zijn dochter niet meer die vieze geur in haar neusgaten te hoefde te hebben.

De ritmische likken van haar vader op haar vacht deed haar goed. Langzaam ontspande ze haar spieren. Ze voelde zichzelf met elke lik schoner worden. En ze voelde zich zo veilig. Ze voelde zich altijd al veilig bij haar papa, maar nog nooit had ze het zo gevoeld. Ze was stiekem toch erg bang geweest, ook al wilde ze dat voor iedereen verbergen, inclusief haarzelf. Bluekit snorde zachtjes, meer om de stress te verminderen. 'Ik... Ik hou van je papa,' murmelde ze zachtjes, gevolgd door een zachte sniffel.

'Ik... Ik hou van je papa,' piepte Bluekit zachtjes, gevolgd door een zachte sniffel. De grote kater glimlachte zachtjes, hij had het wel te doen met het kleintje. Haar intenties lagen altijd goed, dat wist hij, echter de executie was waar dingen meestal fout begonnen te gaan, hij zou bijna zichzelf er in herkennen. "Dat weet ik lil Blue" snorde hij warm terwijl hij zijn dikke staart om het nou schone kleintje heen wikkelde, beschermend en zo warm als zijn stem was geweest. "Ik ben ook de beste papa die er is" grapte hij zachtjes, hopend de sfeer licht te houden, hopend de kleine duiveltjes uit haar koppie te krijgen.

Je kon zeggen wat je wilde, Bluekit had zeker ook momenten waar ze haar papa heel erg veel haatte dat ze hem met steentjes pijn probeerde te doen. Maar dat was ergens ook allemaal maar spelen. Hij was de beste papa die er was, ook al deed ze soms van niet. Ze hield echt van hem en ze wilde hem niet verliezen zoals ze haar mama verloren had, ook al herinnerde ze zich niet heel erg veel van haar. Maar alsnog. Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan toen hij zijn staart om haar heen sloeg en zijn warme woorden uitsprak. 'Ik ben ook de beste papa die er is,' grapte hij zachtjes. Bluekit sniffelde, maar een kleine giechel klonk toch uit haar bekje. 'Ja,' mauwde ze simpelweg. Dat was hij. 'En ik de beste dochter.' Moest even gezegd worden, ja.

'Ja,' stemde het poesje met hem in, de kater draaide verrast met zijn oren 'En ik de beste dochter.' ah daar was het. Met een grijns op zijn kop keek hij het pluisje aan, haar houding inschattend. Normaal deed hij dit niet een grap voorgaand, normaal zei hij het gewoon een keek we lhoe de kitten reageerde. Maar de sfeer gelezen hebbend dacht de kater er ietsje langer over na en besloot uiteindelijk dat een lichte niet al te harde grap nu wel gepast zou zijn en wellicht haar humeur wel zou verbeten. "Hmm weet je dat zeker lil Blue?" grapte hij, zijn ogen, hoewel speels, dicht geknepen tot kleine spleetjes, één wenkbrauw omhoog getrokken terwijl een grijns zijn humoristische  doeleinde weggaf.

Het was niets nieuws natuurlijk. Zij waren gewoon de beste vader en dochter van heel het woud! Ze keek op naar haar papa, die stil was. Hm.. Ah, daar was die bekende blik. Het maakte haar gerust, iets wat ze kende. 'Hmm weet je dat zeker lil Blue?' vroeg hij grappend. Bluekit glimlachte lichtjes en knikte. 'Jaa,' miauwde ze. 'Dat is niet zo moeilijk, duh,' giechelde ze zachtjes. Ze was al bijna de gebeurtenissen van eerder vergeten.

'Jaa,' piepte Lil blue 'Dat is niet zo moeilijk, duh,' een zachte, aanstekelijke giegel verliet haar bekje en deed de kater zachtaardig mee lachen. Het was mooi om te zien dat de kitten na alles gewoon nog kon lachen, dat ze voor even alle ellende kon vergeten. "Och ja, das waar ook" mauwde hij instemmend waarna hij Bluekit zachtjes wat dichter naar hem toe bewoog "De beste dochter van het hele woud". snorde hij zachtjes, hopend dat de kitten al gouw haar oogjes zou sluiten, hopend dat dat nu makkelijker zou gaan dan gewoonlijk, ze had een goede nachtrust meer dan verdiend.

Haar zorgen vloeide nog wat meer weg toen haar papa ook zachtjes mee lachte. Haar glimlachje werd nog wat breder. 'Och ja, das waar ook,' mauwde de kater instemmend, en Bluekit knikte nog eens. Zeker weten waar, ja. Ze kroop dieper zijn vacht in. 'De beste dochter van het hele woud,' snorde hij zachtjes. Bluekit glimlachte blij. 'Ja... En jij ook..' Beste vader dan, maar dat zou hij vast wel begrijpen. Een gaap verliet haar bekje en vermoeid sloot ze haar ogen, genieten van de warmte van haar vaders vacht. Nu maar hopen dat hij haar niet weer zou squishen...