[Sorrelpool] When the dust of my doubts settles

Zachtjes beet ze op een botje van de vogel die ze gekregen had. Het smaakte haar niet, het meeste eten smaakte haar niet. Ondanks dat ze de kittens die ze verwachtte nooit zou wegwensen, woog alle stress haar zwaar in haar hart. Het maakte de zwangerschapsmisselijkheid alleen maar erger en ze at erdoor slecht. Ondanks dat haar buik groeide, werd ze magerder. Alle voedingsstoffen die ze binnenhield gingen naar haar kroost. Ze voelde zich zo ziek dat ze in de nursery bleef terwijl iedereen van de zon aan het genieten was. Nu iedereen buiten was, was het rustig en stil.

[Alleen Sorrelpool]

Het knaagde al heel lang aan Sorrelpool. Er was iets niet goed met Seamist. Ze leek niet blij, niet gelukkig. Ze was altijd zo speels en uitdagend geweest, ze was nu slechts een schim van dat. Waar was de lach op haar snuit, de vrolijkheid? Ze was naar de nursery verhuisd om zich voor te bereiden op haar nestje, maar ze kwam zelfs tijdens sharing tongues niet naar buiten. Sorrelpool, overmand door bezorgdheid, besloot haar eten achter te laten en liep de verlaten nursery binnen. Alleen de gevlekte pels van Seamist was in een nest verstopt. ‘Meisje, gaat het wel?’ miauwde ze dan ook bezorgd. Ze gloeide niet met trots en opwinding die sommige aankomende moeders hadden. Er was iets mis met die kittens in haar buik, het kon niet anders.

Een nieuwe golf van misselijkheid trok door haar lichaam heen en ze moest moeite doen om het beperkte voedsel wat ze binnen had gekregen in haar maag te houden. Misschien moest ze een keer terug naar Coyotespirit. Ze voelde zich ellendig. Misschien was het wel een straf van Starclan, een straf om aan te geven dat deze kittens niet hoorden te zijn. Dat ze een fout had gemaakt. Maar hoe kon het een fout zijn? Alles leek zo goed op die ochtend, alles leek.. perfect. Een steek ging door haar hart terwijl ze aan Settleddust dacht. Ze wist niet eens of hij nog leefde, of dat het oké was in Shadowclan. Ze wilde hem weer zien.. Ze miste hem ontzettend. Hij had hier bij haar moeten zijn nu, en hoe lief Arctic ook was voor haar, hij kon dat gat in haar hart niet vullen. Ze schrok op bij het horen van de stem van haar moeder, bezorgd, lief. "Hey mam.. Sorry dat ik niet bij Sharing Tongues ben. Ik ben weer zo ontzettend misselijk.." verontschuldigde ze zich.

Sorrelpool haar oortjes draaiden onzeker naar achteren. Misselijk? Ze zuchtte en ging bij haar dochter zitten. Het besef dat ze grootmoeder zou worden was er nog niet echt. Ze snuffelde voorzichtig aan haar, hopend dat ze geen ziekte zou bespeuren. ‘Moet ik Coyotespirit halen?’ miauwde ze zachtjes, als het echt zo verschrikkelijk was. Maar misselijk zijn hoorde er wel een beetje bij. Maar Sorrelpool had niet het gevoel dat dat het enige was wat haar bezig hield. Zachtjes begon ze de vacht rond haar oren te wassen, alsof ze weer even haar kindje was, zachtjes snorrend.

Ze leunde stilletjes tegen haar moeder aan terwijl deze haar oren begon te wassen, ergens wensend dat ze terug kon naar haar kittentijd en gewoon weg kon kruipen tegen haar moeder. Toen was de wereld nog niet zo eng, toen was de wereld niet zo raar. Toen was het gewoon hun kleine gezinnetje. "Misschien straks.. Coyotespirit zei dat het er een beetje bij hoorde.." murmelde Sea wat afwezig, al draaide ze haar oren toch wat naar achter.

Sorrelpool wenste even dat Seamist weer klein was, dat Sorrelpool haar iedere stap mocht beschermen. Maar het was niet meer zo, ze zou haar eigen boontjes moeten doppen. Maar dat betekende niet dat ze haar niet meer kon helpen. ‘Dat klopt,’ miauwde ze rustig. Ze was zelf ook queen geweest, andere queens geholpen. Het was niet makkelijk. Katers gingen er altijd maar vanuit dat alles geregeld werd. Ze keek Seamist weer even recht aan, haar oren hingen wat opzij. ‘Maar er zit je meer dwars, Seamist,’ miauwde ze stilletjes. Haar gouden ogen fonkelden bezorgd. ‘Ik ben je moeder, ik zie zulke dingen.’

De kattin knikte zachtjes bij Sorrelpool haar woorden. Daar had haar moeder gelijk in.. "Misschien dat ik straks dan wel naar Coyotespirit wandel dan," miauwde ze met een waterige glimlach. Haar hart sloeg een slag over en haar tweekleurige ogen sperden zich wat wijder open van schrik. Haar moeder prikte dwars door haar heen. Voor een moment stond ze met haar mond vol tanden. "Nee.. nee er is niks mam, echt niet," hakkelde de kattin. Ze mocht het niet vertellen. Haar moeder zou zo teleurgesteld zijn...

Sorrelpool knikte instemmend bij de woorden van Seamist. Je kon ook niet voorzichtig genoeg zijn. Ze gaf haar dochter nog wat likken rond haar kop, waarna Seamist bijna angstig reageerde op haar vraag. Sorrelpool wist het, er klopte iets niet. Ze keek Seamist recht aan. Sorrelpool wilde niet boos worden, maar ze vond het verschrikkelijk dat haar dochter dacht dat ze geheimen voor haar moest houden. ‘Je kan me alles vertellen, Seamist,’ miauwde ze dan ook rustig. Ze zou proberen kalm te blijven, niet boos te worden, wat het ook was. Ze liet haar kop ook wat zakken en keek haar dochter bijna smekend aan. ‘Ik zie dat je niet jezelf bent.’

Ze kon het zien aan haar moeders ogen. Ze kon het zien aan haar houding. Haar moeder geloofde haar niet en zou het niet loslaten. Langzaam begonnen tranen uit haar ogen weg te lekken, tranen van wanhoop en angst. Ze konden elkaar altijd alles vertellen. Dat wist ze. Maar dit.. Dit verraad.. Haar moeder zou het haar nooit vergeven. Haar moeder zou haar nooit meer aankijken. "Maar als ik het je vertel.. ben je zo teleurgesteld.. Ik kan het je niet vertellen.." fluisterde ze zachtjes met bevende stem, haar oren naar achteren drukkend.

Sorrelpool wist dat ze de juiste snaar had geraakt toen haar kindje begon met huilen. En het was verschrikkelijk om te zien. Ze wilde haar dochter nooit in pijn zien, of zo verdrietig. En ze miauwde dat ze het niet kon vertellen, omdat ze teleurgesteld zou zijn in haar. Ze schudde haar kop direct, ze moest zelfs zelf een beetje tegen de tranen vechten. ‘Er is niets wat je kan doen dat mij teleurgesteld zou maken,’ miauwde ze zachtjes. Ze drukte haar neus tegen haar wang. ‘We kunnen er samen doorheen komen, wat het ook is.’ Ze keek haar weer recht aan, waar de bezorgdheid bijna in medelijden veranderde. ‘Laat me je helpen.’

Ze wilde het zo graag geloven, zo graag geloven in wat haar moeder haar zei. Maar ze wist dat.. ze wist dat haar moeder zoveel moeite had met halfclan na haar vader.. Ze probeerde haar tranen weg te slikken maar ze bleven maar komen. "De kittens zijn niet van Arctic mama.." fluisterde ze huilend, "Z-ze zijn van Settleddust.. en.. en ik hou zo erg veel van hem mama.. echt.. maar.. maar.. als Pantherstar het wist.. en de kittens waren niet de bedoeling.." Een zachte snik kwam even tussendoor en ze moest zichzelf herpakken. "D-dus Arcticwolf.. hij heeft gezegd dat hij de vader wel wilde zijn.. voor de kittens.. vanwege papa.."

En toen kwam het uit haar mond, als een waterval van woorden. Sorrelpool luisterde met grote ogen en.. Dat Arcticwolf niet de biologische vader was, had ze ergens wel verwacht. Maar ze had gehoopt dat het verhaal wat zij haar hadden verteld waar was. Maar Settleddust, die kater die hier enkele dagen op visite was geweest, die van ShadowClan was. Het deed haar haren toch wat overeind komen. ‘Och meisje,’ miauwde ze alleen maar, niet wetend wat ze moest zeggen. Seamist wist al dat ze fout zat, ze moest met de gevolgen leven. Ze zou het er niet inwrijven, dat mocht ze niet doen. Maar, maar ze kon helpen dit geheim bewaard te houden. Ze moest wel. ‘Je bent niet alleen meer,’ miauwde ze stilletjes, waarna ze moest nadenken de goede woorden te vinden. ‘I-ik.. het blijft ons geheim. Je moet die ShadowClanner vergeten Seamist. Arcticwolf was juist om je te helpen, maar als hij je maar met een klauw aanraakt... Je moet het me zeggen,’ miauwde ze gedempt, gehaast, kijkend naar de ingang van de nursery, niemand mocht dit horen. ‘Weet Arcticwolf wie de echte vader is?’

[quote="Seamist"]

Met grote, angstige ogen wachtte ze op de reactie van haar moeder, haar oren naar achteren gedraaid en haar haren iets overeind. Ze zag de haren van haar moeder wel iets overeind komen en wachtte onbewust op de storm. Maar die kwam niet, haar moeder bleef lief. Ze bleef alleen maar lief. Ergens was dat erger. Ze wist niet eens waarom, maar het deed alleen maar meer pijn. Samen met de woorden dat ze Settleddust moest vergeten. Hoe kon ze Settleddust ooit vergeten? Snikkend leunde ze tegen haar moeder aan. "Het is niet eerlijk.. waarom kon hij niet Riverclan zijn..?" snikte ze zachtjes, waarna ze haar kop zachtjes schudde. "Arctic weet alleen dat hij niet van de clan is.. Ik.. ik heb het hem nog niet kunnen vertellen.."

Haar lieve dochter. Zo gebroken. Hiermee leven was al straf genoeg, ze zou niet uit haar plaat kunnen gaan. Maar die verdomde katers, die poezen maar om hun klauwen heen wisten te draaien. Ze onderdrukte een grom toen Seamist zei dat het niet eerlijk was. ‘Het leven is niet eerlijk, meisje.’ Maar dat betekende niet dat het leven voor deze kittens stuk zou moeten gaan. Ze zouden gelukkig opgroeien, in RiverClan met een vader en een moeder. Tot zover het Seamist het wel geregeld. Alleen ze zou vast nooit echt gelukkig worden, zo lang haar Settleddust nog in beeld was. Maar wie wist, misschien was hij inmiddels al overleden in het gevecht. Ze moest hem vergeten, zoals zij Haregaze was vergeten. Ze legde uit dat Arctic verder nog van niets wist. ‘Houden zo, Arctic hoeft niet meer te weten dan dat,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze weer overeind kwam. Ze voelde toch adrenaline in haar poten, hoe ze zachtjes trilde. Ze moest weg bij Seamist, voordat ze meer verkeerde dingen ging zeggen. Nee, ze moest een hartig woordje met Arcticwolf spreken. ‘Hou je gedeisd lieverd, ik ben zo terug,’ miauwde ze, waarna ze een lik over Seamist haar oor gaf, waarna ze terug het kamp in liep, op zoek naar één grijs gevlekte vacht.