Stoopid Moss

Brimpaw kwam de nursery in en keek de kittens of queens niet aan. Deze den maakte haar altijd nog vervelender dan normaal - misschien kwam het vanwege het vréselijke gepiep van de kittens die hier woonden, de geur van melk, of misschien gewoon vanwege de herinnering aan haar eigen tijd hier, toen ze nog Slow- als voorvoegsel had en toen ze nog dacht dat ze ooit nuttig zou zijn. De oudere apprentice liet het mos dat ze bij zich had onceremonieel vallen, niet eens checkend of er geen domme kitten net voorbijliep die nu onder het mos gevangen zou kunnen zitten, en met een chagrijnige uitdrukking begon ze het eerste nest op te kuisen. Wat een vreselijke, vreselijke taak.

+Cottonkit

_{Cottonkit was net wakker geworden. Ze rolde in haar nest, maar haar moeder was vast net een ommetje aan het maken. Ze was ook wel oud genoeg om eventjes alleen te zijn. En bovendien was ze nooit echt alleen, ze wist dat er altijd wel ogen gericht waren op de nursery, dat oude poezen zich bemoeide met haar. Maar verder dan dat was de nursery akelig leeg. Bijna iedereen was in de laatste ceremonie apprentice geworden. Cottonkit was stikjaloers. Ze had geen broertjes of zusjes om mee te spelen. Dus in haar ogen was ze nu moederziel alleen. Ze kroop uit haar nest, hopend dat er buiten misschien een paar jonge apprentices zouden zijn om mee te spelen. Maar de uitgang haalde ze niet eens, want opeens werd ze bedolven onder een lading mos. ‘AAAH!!’ gilde ze keihard. Als een bezetene begon ze onder het mos te spartelen. Alles was opeens donker. Waar was de uitgang?? ‘Help!! HELP!! Haal het van me AF!’ schreeuwde ze de longen uit haar lijf, terwijl ze langzaam met echte paniek vulde. Dit was niet grappig, dit was doodeng!}

Plots begon er vanonder haar mos een hoog stemmetje luid te gillen en het stapeltje mos begon te bewegen. Brimpaw schrok en zette een stap achteruit. Haar groene ogen keken het stapeltje voor ene moment angstig aan, maar toen had ze door wat er aan de hand was en een luide, overdreven zucht ontsnapte haar. Starclanverdomme, natuurlijk. Met haar voorpoot duwde ze het mos uit elkaar, zodat de kitten eronder in beeld kwam. Want zelfs mos vervangen kon niet eens in alle rust gebeuren, nee. Ugh.

_{Cottonkit begon steeds sneller adem te halen, terwijl ze verwoed met haar pootjes probeerde het mos aan de kant te schuiven. Dit was echt niet leuk! Dit was gewoon doodeng! Ze rilde helemaal, piepend en spartelend, maar uiteindelijk voelde ze het mos om zich heen bewegen en werd ze bevrijd. Het licht kwam weer terug. Ze knipperde wild en de traantjes waren in haar ogen. En daar stond de boosdoener. Dacht ze dat dit grappig was ofzo? ‘Jij.. jij!’ De woorden leken niet over haar lippen te komen. Zo boos en bang was ze tegelijkertijd. ‘Jij gemene poepneus!’ schreeuwde ze vervolgens. De traantjes maakten de vacht onder haar ogen nat, waarna ze richting de bruine apprentice rende en zo hard als ze kon probeerde tegen haar poten te slaan.}

Ugh, wat een kleine dramaqueen. Brimpaw rolde met haar ogen toen het kleintje ook nog eens verwoed tegen haar poot begon te slaan. Starclan, iemand moest duidelijk eens leren dat de wereld niet van haar hield. Achteloos bewoog ze simpelweg met haar voorpoot naar opzij, waardoor ze de kitten aan de kant schoof. Daarna begon ze fronsend verder het oude mos op een rommelige hoop te gooien. Hoe sneller dit klaar was, hoe sneller ze andere dingen kon gaan doen, starclanverdomme.

_{Cottonkit was gewoon zo boos! Ze begreep niet waarom deze... kat zo stom tegen haar deed! Ze zei niet eens sorry! En hou hard ze haar best ook deed om haar te slaan, schoof ze haar gewoon zonder iets te zeggen opzij. Cotton viel beduusd op haar bibs en keek even met open mond naar de bruine poes. Stil dropen traantjes over haar wangen. Ze was écht geschrokken hoor! Maar nu kon het stoom wel uit haar oren komen. En daarom begon ze keihard te gillen, voordat ze weer de aanval inzette. Kennelijk was Brimpaw meer geïnteresseerd in het mos dan in haar, dus sprong ze in het mos dat ze bij elkaar had geraapt en begon als een wilde leeuw alles uit elkaar te trekken en overal heen te gooien.}

Brimpaw drukte haar oortjes diep in haar nek toen het ding plots begon te krijsen en met een snelle beweging zette ze haar voorpoot op de kitten, waardoor ze die tegen de grond duwde. "Starclanverdomme, jij kleine rat jij, laat me gewoon dit doen en dan ben ik in een vossenwip weg!", mauwde ze boos, waarna ze voor het effect even haar tanden ontblootte. Er was een reden dat ze deze taak meer haatte dan wat dan ook. Kittens waren allemaal zo dom. Was zij ooit ook zo dom geweest? Want dan was het geen wonder dat haar moeder haar Slowkit genoemd had, Starclanverdomme nog aan toe.

Oof! Met een kreun werd ze gestopt van haar razernij en kreeg ze een dikke klauw op haar rug. Worstelend probeerde ze onder de ander vandaan te komen.  De ander schold haar uit voor een rat. ‘Nee!’ Dacht je nu echt nog dat Cottonkit zou luisteren naar rede? Nee, ze was witheet van woede. Ze pufte en steunde terwijl ze zichzelf los probeerde te wurmen, slaand met haar pootjes tegen de grond. Totdat ze uiteindelijk zo moe en kwaad werd dat ze begon te huilen. ‘Laahaat me loohoos!’ begon ze te snikken. Eén ding was duidelijk, vanaf vandaag zou deze kat staatsvijand nummer één zijn in Cottonkits kopje.

Ugh, waarom zou iemand ooit kittens nemen? Hoopjes krijsende nutteloze vacht dat ze waren. Brimpaw hief uiteindelijk maar haar poot op toen Cottonkit begon te huilen en zuchtte vermoeid. Starclan, straks zou waarschijnlijk de moeder van dit mormel op komen dagen en dan zou zij weer de slechterik zijn hoor. Want niemand bekeek ooit dingen van haar kant, nee - als Brimpaw iets deed, dan was het slecht. Zo simpel was de wereld. "Rot op, kleine vossenstront.", gromde ze het jonge poesje toe. De rosse tabby wou gewoon deze domme taak afmaken en dan verder met haar dag, was dat echt te veel gevraagd?

<sub>Right, duty called. Cottonkit was op een leeftijd dat ze best een uurtje alleen kon blijven al was dit niet gemakkelijk voor de kersverse moeder. Ze had een ommetje gemaakt die wellicht niet erg ver weg was van het kamp maar toch een goed begin was. Daarna een welverdiende duik in de rivier. Hoewel de rivier haar momenteel terug leek te roepen was ze nog niet in staat geweest om zich voor de volle honderd procent te ontspannen toen ze door het verkoelende water zwom. De drang om terug te gaan naar haar dochtertje, om te kijken of alles wel goed was, die was toch sterker geworden dan haar verlangen naar de rivier. Ze wierp nog één blik terug op het water voordat ze met een zucht zich omdraaide en terug naar het kamp begon te peddelen. Op dat moment kwam de schrille stem van Cottonkit haar oren binnen en stond ze binnen twee seconden op de kant. Het was wonderlijk hoe haar poten in staat waren om een betwistbare afstand af te kunnen leggen in minder dan de helft van de tijd die het normaal zou kosten. Die stomme moederpoezen ik heb ze gezegd om op te letten! Schoot er door haar hoofd. De hoge klanken van Cottonkit haar stem zorgde ervoor dat een angst bezit van haar nam zoals ze die nog nooit gevoeld had. Ze sprong de nursery in en nam het beeld in zich op. Haar angst werd onmiddellijk vervangen door withete woede terwijl ze op Brimpaw af vloog, die haar poot op de rug van haar dochter had gezet. “Wat moet dit voorstellen, Brimpaw?!” Knalde Blueflower woest met overslaande stem. Nijdig gaf ze Brimpaw een venijnige (-en achteraf veel te zachte) oorvijg en trok ze Cottonkit beschermend naar haar toe met haar andere poot. Haar ogen schoten vuur.

OOC k vraag me af waar cottonkit haar temperament vandaan heeft.. ;p</sub>  

_{Dikke tranen stroomden over haar wangen, en af en toe werd haar gesnik onderbroken door een keiharde gil. Die stomme, vieze apprentice wilde haar maar niet loslaten. Ze kreeg zelfs alleen maar lelijke woorden toegeschreeuwd. Vossenstront, dat was het lelijkste woord wat ze net had geleerd. Totdat opeens ze de stem van haar moeder hoorde. Ja, mama! ‘Mama!’ gilde ze dan ook, wanhopig. Ze moest haar bevrijden! Ze spartelde nog even woest tegen, en uiteindelijk was ze bevrijd en werd ze naar haar moeder toegetrokken. Ze drukte zich veilig tussen haar moeders poten, waar ze nog hevig aan het snikken was. Het was gewoon eng dat ze geen kant op had gekund! Ze was al geduwd, verstopt en uitgescholden geweest. ‘Mama, zij-hij is h-heel erg stOM!’ miauwde Cottonkit snikkend, wijzend naar de gemene rosse poes. Ze was de stomste die ze ooit had gezien. Ze haatte haar!}

Oh Starclanverdomme, natuurlijk kwam mama beer erop af. Nou, Cottonkit, wacht maar tot mama lief dood was. Dan zou je leven niet meer zo fijn zijn. Vertrouw me maar, ik weet het van ervaring. Brimpaw rolde geïrriteerd met haar ogen; de oorvijg die Blueflower haar gaf was hard, maar ze was wel erger gewend. De oude apprentice ontving het met waardigheid; kop hoog geheven, rug recht. Soms zag je wel aan haar dat ze Butterstar's dochter was; al verpestte ze dat meestal met haar ronduit belachelijke gedrag. "Ik probeerde gewoon de nesten te verversen, Starclanverdomme.", gromde de rosse poes geïrriteerd, met haar voorpoot gebarend naar de hoop mos. Ze had hier allang weg kunnen zijn als die domme rotkitten geen roet in het eten had gegooid. Starclan, waarom zou iémand ooit van die rotdingen willen krijgen? Waren ze niet beter af als ze hun ras gewoon lieten uitsterven, hmpf.

_{Blueflower haar anderzijds zachte blauwe ogen flonkerde nu met de intensiteit van duizend vuren. Ze kon het niet geloven dat Brimpaw, de dochter van Butterstar, haar dochtertje zó behandeld had. Wat mocht dat wicht wel niet denken. “Let op je woorden!” Waarschuwde ze de ander. Het laatste waar Blueflower op zat te wachten was Cottonkit die begon te vloeken als een rogue. “‘Gewoon nesten verversen’, daar zag het niet naar uit. Is dit hoe een volwassen kat zich gedraagd?” Brimpaw mocht dan nog ‘paw’ als achtervoegsel hebben maar dat was geen excuus voor het tafereel die ze net had aanschowud. “Begin maar eens uit te leggen wat dat moest voorstellen!” Blueflower gaf Cottonkit een geruststellende lik over haar bolletje, vluchtig haar neus even tegen diens wang drukkende. Haar blauwe ogen verlieten die van Brimpaw geen seconde. Ze was het met haar dochter eens. Brimpaw was erg stom.}

_{Haha, mama pakte haar helemaal aan! Mama was ook de beste. Ze keek triomfantelijk naar Brimpaw, die nog probeerde uit te leggen waar ze mee bezig was. Cottonkit schudde haar kopje. Dat deed ze helemaal niet, ze was haar aan het pesten! De tranen stopten nu ook wel, en leedvermaak kwam in de plaats, waarna ze een beetje geniepig naar de rosse poes keek. Mama zou haar straf geven, oh, dat zou haar leren! Ze kreeg zelfs nog een likje van mama, en ze snikte nog een keer overdreven. ‘Ja, uitleggen!’ piepte ze nog even erbij. Veilig bij haar moeder durfde ze wel weer. Brimpaw kon haar nu niets aandoen.}