(Open) Let the wind Blow my sorrows away!

Ze was al vroeg op pad gegaan, Hydra kon niet langer in haar nest blijven liggen. Ze had al wel zeker 3 kwartier liggen draaien en woelen. Met snelle tred trippelde ze over de rotsige bodem richting wat de Tribe noemde de Highlands. De wind die er stond was frist, maar het was houdbaar. Beneden zouden ze vast wel bijna koken in hun pels wanneer je te lang in de zon zou lopen. Hydra had nachtmerries gehad van vroeger hoe de verbannen was geworden en daarna gek in haar kop was geworden en niet langer voor reden vatbaar was geweest. Nu de rust in haar weer keerde had haar verleden der in gehaald en bestookte haar elke nacht. Het was allemaal twijfel, onzekerheid en angst dat ze niet aan genomen zou worden door de tribe. De zilver gevlekte poes wilde niet langer alleen zijn. Ze durfde het ook niet. Hydra ging onder een van de schaarse bomen zitten en zuchten even diep. Ze sloot voor kort haar ogen even maar opende ze weer toen een harde wind ineens opstak. Ze keek toe hoe het stof en enkele nog late gevallen blaadjes met zich mee nam. De wind voelde vreemd, maar ook gelijk vertrouwd. Ze wilde zich er aan geven, maar kwam niet van de grond af. Hydra voelde wel hoe de wind heerlijk door haar vacht streelde alsof die haar wilde troosten, maar een paar pootstappen trokken haar uit der gedachten en de zilver gevlekte poes keek in de richting van waar de kat vandaan kwam en wachten geduldig af.

Open voor alle tribe katten