Wren had gewoon even de puf niet meer om.. íets te doen. Het was helemaal niet normaal voor haar dat ze liever in de grot bleef. Nee, ze wilde altijd buiten zijn, van de zon op haar pels genieten en de wind in haar vacht. En nu, nu was ze gewoon hier, op de kale stenen wat met een steentje tussen haar voorpootjes heen en weer aan het bewegen. Alles was helemaal verkeerd gegaan. Rumble en Turtle waren boos op elkaar en Wren zat er opeens tussenin. Ze wilde niet geloven wat Turtle dacht, maar het maakte haar alsnog aan het twijfelen. Ze geloofde Coyote niet want iets klopte niet aan het verhaal, maar ze geloofde ook niet dat Rumble zoiets ooit had gedaan. Maar één ding konden ze niet omheen. Haar moeder was dood, en ze zou nooit meer terugkomen. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen Fern naar haar toe kwam en wat hakkelend dingen aan haar begon te vragen. Wren vernauwde haar ogen. Ze wist ook wel dat ze goed bedoelde. Iedereen leek alleen maar met haar te willen praten omdat ze medelijden met haar hadden. ‘Zoeken naar wat?’ vroeg ze daarna ook. Ze had niet echt zin om te oefenen. Oefenen deed haar denken aan Day, en ze was nog steeds boos op hem.

Fern kwam wat dichterbij en Wren leunde ook wat naar voren, koppen bij elkaar alsof er een geheimpje gedeeld zou worden. De Schim? Wauw, dat klonk spannend? Het wakkerde het vuurtje in Wren weer wat aan. Het klonk als de nodige afleiding, een avontuur om zichzelf weer levend te voelen, en niet zo leeg en vlak vanbinnen. ‘De Schim?’ herhaalde ze dan ook nieuwsgierig. Wie was de Schim? En plots daagde het weer in haar kop. Bedoelde ze degene waar ze al maanden naar zochten? De moordenaar van Wisp, van Mole? Het was het eerste dode lichaam die ze ooit had gezien, voor die van haar moeder. Een naar gevoel bekroop haar weer, maar ook het gevoel dat gerechtigheid nog niet gezegevierd had. Fern stelde voor om zijn hol te zoeken, of hem in de schemering te lokken. Haar mondhoeken krulden wat op en ze knikte. ‘Ja, ja dat wil ik!’ miauwde ze opgewonden. Ze zouden heldinnen kunnen worden. Vonken begonnen over te springen naar Wren haar poten. ‘Waar wil je beginnen?’ miauwde ze, haar blik zelfverzekerd. Ze was het zat om zielig te zijn, dat hoorde niet bij haar. Nee, dit: dit was iets wat ze kon doen om alles beter te maken. Misschien was de Schim ook wel de moordenaar van haar moeder.