We’ll sleep when the morning comes

Brat haalde scherp adem, het was altijd een rush als de kater zich in haar omgeving bevond. Het voelde alsof ze in een lange achtervolging zat, adrenaline stroomde door haar aarderen. En lieten haar allemaal dingen voelen, wat nog altijd vreemd voor haar was. Elke keer als ze dicht bij kwam, had ze het gevoel dat ze haar nagels in hem kon zinken en hem voor eeuwig bij haar houden. Maar elke keer was hij net te ver weg, net buiten bereik. Het was frustrerend, en ze wist niet hoe lang ze dit nog vol kon houden. Hoelang ze haar masker voor hem nog kon ophouden, ze was zo dicht; zo dicht bij het punt van breken. 'Ik heb je gemist.' ademde ze zachtjes in terwijl ze haar wat dichter naar hem toe kroop, zodat ze zijn vacht tegen de hare kon voelen. Zodat zijn warmte haar ziel van ijs iets kon laten ontdooien.

Elke aanraking elk woord, hoe zacht dan ook. Het zorgde er voor dat een rilling door haar lichaam ging, het was verslavend. Het liefst zou ze hem altijd bij haar hebben, bij haar. En van haar, niemand anders mocht hem hebben. Ze wilde voor eeuwig zijn zoete woorden horen. Ze wilde hem niet delen, en al helemaal niet met een andere kater. Ze had haarzelf zo moeten in houden toen ze eindelijk hem in haar vizier had, ze had die vieze leider helemaal aan stukken willen scheuren. Haar dominantie over Stagstorm bekend laten maken, maar dat kon niet. Ze wilde hem ook niet kwijt, ze was niks zonder hem. 'Hoe is het nu, binnen je clan." vroeg ze toen, haar toon nu wat harder. Maar haar ogen hadden een lichte twinkeling. 'Behandeld die 'Stallionstar' je nog goed?' 

De rode poes snoof en richtte haar blik weer recht vooruit, even sloot ze haar ogen om de frisse lucht op te vangen met haar gezicht. In een hopeloze poging om alle gedachtes die haar het heldere nadenken moeilijk maakte weg te spoelen. Hij vertelde dat hij en zijn partner ruzies hadden en dat de mormels die zijn leider had verwekt niet met hun relatie eens waren. Brat boorde zo diep in het lichaam van haar prooi dat haar nagels er aan de andere kant doorheen kwamen. Echter bleef haar veder houding wel kalm. Vervolgens vroeg de kater, haar vriend over haar liefdesleven. Brat dacht even na, ergens wilde ze hem een eerlijk antwoord geven. Want dat was iets wat vrienden bij elkaar deden, maar toch kon ze het niet helpen om te liegen. 'Volgens mij heb ik iemand gevonden die een 'crush' op me hebt.' haar toon en gezichten uitdrukking was uiterst serieus ondanks her feit dat ze nu dingen spontaan aan het verzinnen was. 'Hij zoekt me vaak op en, heeft er nu zelfs over dat hij zijn clan wil verlaten. Zodat hij met mij samen kan zijn.'

Ze onderdrukte een grijns toen zijn woorden met een onmisbare tint van jaloezie haar oren bereikte. Ze voelde haar hart een vreemde beweging maken, maar niet een die onplezierig was. Het was niet eerlijk van haar om zo met hem te spelen, hem zo te testen. Want eigenlijk maakte het niet veel uit, of hij nou wel of niet iets voor haar voelde. Zij deed dat wel, en dat was het belangrijkste. Ze zal als het moest hem wel dwingen om ook van haar te houden. 'Hmm, misschien dat ik er wel voor ga. Ik wil niet meer alleen zijn.' een half leugen, het was inderdaad waar dat ze niet meer alleen wilde zijn. Dat kon ze gewoon niet, ze moest iemand hebben. Iemand die haar compleet maakte. Iemand die alleen van haar was, iemand waar ze alles mee kon doen wat ze wilde. En ze niks anders dan enkel liefde terug kreeg.

Eindelijk besloot de poes van de buit van de jacht te genieten. Langzaam ontblote ze haar vlijmscherpe tanden, die glinsterde in de in het vage licht dat de zon nog te bieden had. Straks zou zijn plaats ingenomen worden de maan, en zou de nacht officieel beginnen. Vers bloed voelde ze op haar tong glijden, en even sloot de poes haar ogen. De ijzeren smaak was overweldigend. Het was veel beter dan water... Met een snelle beweging scheurde de poes een stuk van de rat zijn huid af. En kauwde, langzaam. Zoals ze altijd deed, ze wilde van haar eten genieten. En zou enkel door slikken als de smaak helemaal vervaagd was.

De woorden die de kater sprak waren ondermijnend door de mopperende toon die hij aansloeg. Brat trok haar oren zijwaarts en slikte door. Ze richtte haar aandacht weer op de bruine kater, en ontmoette zijn blik. Echter was haar blik hard en doordringend. 'Wil je geen meer kittens Stagstorm? Een dochter misschien?' Brat wist dat hij een zoon had, met een of ander wicht. Ene skunk nog wat. Maar dat maakte niet uit. Want ze kende hem langer dan vandaag, ze kende hem verdomme langer en beter dan die partner van hem. En zij wist wat hij echt wilde, meer kittens. Echte kittens, van hem. Van zijn bloedlijn. En er waren veel dingen die 'Stallionstar' hem kon geven, maar dat- dat was er geen een van.

Hij loog, alles wat uit zijn bek kwam waren leugens. Hij wilde wel meer kinderen, hij wilde wel zijn bloedlijn uitbreiden. Dit- deze nieuwe gedachte, het was niet van hem. Waarschijnlijk had die vieze partner het hem wijs gemaakt dat hij geen nieuwe kinderen nodig had. Oh, hoeveel mee gedachtes dwong die kater op haar beste vriend af. Hoe ver ging zijn brainwashen? "Wil jij nog kinderen?" klonk er plots en de poes werd met een ruk uit haar gedachtes gehaald. Maar de gevoelens die het bij haar deed oproepen was nog niet vervaagd. Daarom tikte ze nu met een hoog tempo op haar verhoging. 'Ik heb zoveel kinderen, maar weinig die echt een succes zijn. Dus ja ik wil wel meer, maar dan wel goeie waar ik echt iets aan heb.'

Ze keek even verbaasd naar de kater. Had ze iets verkeerds gezegd? Voor haar doen waren haar woorden over haar kinderen nog zacht uitgedrukt. De meeste waren waardeloos, het was geen menig maar een feit. Hmm, misschien was het gewoon een cultuur verschil? Brat had onderhand wel vernomen dat kittens hoog stonden in de clans. De rode poes wilde spreken maar werd het zwijgen opgelegd toen ze zachtjes zijn staart tegen de hare voelde. Een schok ging door haar lichaam heen terwijl ze met haar oog flikkerde. 'Hoe is het eigenlijk met Skunpaw? Hij word al een grote jonge zeker?'

Elke keer als er contact tussen de twee lichamen raakte de poes steeds meer overtuigd van haar eigen aangeprate theorie. Zij was een vlees etende plant, die enkel in levend kon blijven door de voeding stoffen van haar prooi op te nemen. En te kunnen omzetten in energie. En Stagstorm? Hij was haar prooi hij zou haar voorzien van alles wat ze nodig had. Ze had hem nodig. En hij zou mee doen aan deze cycle of hij dat nou wilde of niet. Brat schoof haar rat naar de bruine kater en hees haarzelf overeind. Langzaam rekte ze haar lichaam volledig uit terwijl ze in haar hoofd opzoek was naar woorden die ze kon vormen in en zin, en zo antwoord te kunnen geven op de eerde opmerking van de kater. 'Straks is hij volwassen, en dan heeft hij jouw niet meer nodig.' Mompelde ze zachtjes. Terwijl ze haar ogen vernauwde. Langzaam draaide ze haar hoofd naar de windclanner. En duwde die zachtjes- bijna liefdevol tegen de schouder van de kater. 'Ik moet nu gaan, maar ik kom je snel weer opzoeken.' Fluisterde ze zachtjes, ja snel zou ze hem weer opzoeken. En hij zou haar verschrikkelijk foute verslaving onbewust versterken. Met een sierlijke sprong wist de poes haarzelf op de grond te krijgen en liep zonder twee keer te kijken weg, terug naar haar kamp.

brat topic uit xoxo