Lesson 3: Emotion

"Wren Gliding on Morning Breeze", miauwde hij. Buiten woei de ochtendbries waarop de winterkoninkjes gleden, met de frisheid van vroegte die door de zomerzon binnen enkele uren verdreven zou worden. "Laten we praten." Er moesten woorden gesproken, gedachten gedeeld, emoties gevoeld en begrepen. Het was nodig. Ze hadden beide iets verloren, maar zij was jong en verlies was haar nog nieuw. Hij moest haar leren begrijpen wat het was, en wat er nog meer was. Wat er overbleef. Wat je zelf nog was nadat iets anders er niet meer was (zo veel). Wat er moest gebeuren, al was het meestal niet zo simpel. Hoe je door kon gaan terwijl je ook stil bleef staan, hoe je kon bewegen zonder te vergeten, hoe je om- en vooruit kon blijven kijken. Voor zover hij het zelf wist. Voor zover hij antwoorden had en na al zijn ervaring niet net zo goed dezelfde vragen. Hij was toch ergens haar mentor voor. Als hij dan niet alles uit kon leggen, dan hopelijk tenminste zijn eigen acties, die haar tegen hem hadden gekeerd. Als hij dan niet alles goed kon maken, dan hopelijk tenminste dit.

- Voor Wren <3

Het was Days stem die haar riep die haar op deed kijken. Meteen wierp ze haar blik weer van hem af. Ze wilde niet praten, niet met hem. Ze wilde verdomme met niemand praten. Ze had niemand meer. Overal om haar heen waren verraders, moordenaars, katten met kronkels in hun koppen. Maar Day wilde praten. Nee, hij moest praten. Opstandig keek ze naar hem, waarna ze uiteindelijk overeind kwam en achter hem aan liep. Als ze wilde praten, dan kon hij wel even luisteren naar wat ze te zeggen had. Ze was nog steeds boos op hem. Hoe moest ze nou nog dingen van hem leren? Hij was dan nu wel weer chief, wat ze eerst gewild had, maar nu... Nu mocht hij wel oud blijven, één van haar moeders laatste wensen in stand houden. Ze beet even op de binnenkant van haar wangen, waarna ze op een afstand van hem bleef staan. ‘Nou, wat moet je zeggen dan?’ bromde ze afstandig. Hij moest maar wat uitleggen. En echt ze zou hem villen als hij haar weer naar stenen zou laten kijken.

De grootste uitdagingen kwamen nooit van roofdieren, wel? Ook niet van winterkou of prooischaarste. Nee, de grootste uitdagingen werden opgeworpen door zij die het hoogste geluk en het diepste ongeluk konden dragen. Anderen. Katten. Dierbaren. Hij voelde liever de klauwen van een vogel in zijn rug dan de klauwen van verdriet in zijn hart. Maar als er één soort uitdaging was die het waard was getrotseerd te worden, dan was het deze wel.
Wren volgde hem. Een eerste overwinning, al deed haar opstandige uitdrukking misschien anders vermoedde. Ze volgde hem tenminste nog, dat betekende iets. Het betekende dat ze hem een kans gaf. De ochtendzon streek met haar stralen over hun vacht in steunende warmte. Day keek naar Wren, die een eindje van hem af was blijven staan, en hij voelde alle afstand tussen hen, de staartlengtes aan lucht en de grotere afstand die onzichtbaar was. Maar ze was er wel, daar aan de overkant, en ze keek zijn kant op, en daarmee was al een eerste steen in de rivier gelegd. Zijn blik zakte naar de grond tussen hen in alsof de Rapids daar stroomden en hij vroeg zich af waar hij zijn steen moest plaatsen. "Van alles", antwoordde hij. "Maar..." Hij keek op naar zijn to-be. "...eerst moet ik luisteren, denk ik." Hij wilde dat ze wist dat hij om haar gaf, en dat hij gaf om haar mening, om haar gedachten. Dat hij hier niet alleen was om tegen haar te spreken, maar ook om naar haar te luisteren. De rol van een mentor was niet enkel om zijn to-be te leren wachtzitten en vechten. Feral had meer voor hem gedaan dan dat. Hij wilde meer doen voor Wren. Hij hoopte dat hij dat kon.

En zo stonden ze tegenover elkaar. Zij was vuur, hij was water. En ze zeiden dat water vuur kon blussen. Maar een wildvuur als haar was niet te blussen met een verfrissend buitje. Ze was kwaad op hem en ergens had ze niet eens het gevoel dat hij het doorhad. Haar vacht piekte alle kanten uit toen ze naar hem keek, altijd zo irritant rustig. Zo irritant wijs, kalm en... saai. Voelde hij wel iets? Was hij ooit wel een kwaad of verdrietig? Nee, hij wist altijd de "beste" oplossingen voor ieder probleem. En iedereen hield van hem, want hij was zo makkelijk om van te houden. Maar niet zij. Zij zag door hem heen. Verrader.
Day sprak dat hij vanalles wilde zeggen. Maar nee, zelfs dat gunde hij haar niet. Nee, eerst zou zij moeten spreken? Ze drukte haar oren in haar nek. En hem de opperhand geven? Hem laten nadenken, alle kans geven om een realistisch antwoord te geven. Nee. Vandaag niet. ‘Luisteren? Naar mij?!’ spuwde ze hem kwaad toe. Oh, hij zou het wel te horen krijgen. Ze zou haar best doen om hem kapot te maken. Want hij, én Spark, waren nu even de ongelukkigen waar ze haar pijlen op had gericht. ‘Ik heb jou niets te zeggen. Maar jij, Day-’ spuugde ze zijn naam naar hem toe, alsof hij een stuk kraaienvoer was. ‘De oh zo geweldige chief, jij hebt vanalles uit te leggen.’ Zoals hoe hij haar moeder had afgezet, een nieuwe healer had aangewezen voordat ze ook maar zeker wisten dat ze weg was. Dat ze dood was. Ze hadden haar nog niet eens gezocht. Hij wist vast dat Spark hem weer chief zou maken. Dat was het. Hij wilde zelf de macht in zijn klauwen houden. Want met Spark die nauwelijks uit zijn kittenvacht was, kon hij de Tribe sturen zoals hij wilde. Maar zij viel er niet voor. Nee, hij was vast het meesterbrein achter alles. Hij had vast Coyote eropuit gestuurd om haar moeder op te ruimen. De tranen sprongen al in haar ogen toen ze haar klauwen over de stenen liet krassen.

Hij wist dat het niet makkelijk zou zijn. Het was een beetje als het oversteken van de Rapids op gladde stenen, ieder woedend woord van haar een golf die tegen zijn poten sloeg, en de overkant was niet te zien, dus moest hij maar hopen, nee, geloven, dat die er was, want hij kon niet op de oude oever blijven, de oude oever bestond niet meer, en hij wist niet eens zeker of hij de andere oever wel diende te bereiken, of hij wel over de stenen moest blijven lopen, of hij zich niet omver moest laten trekken door de kolkende woede van zijn To-be. Of hij niet moest vallen. Of misschien moest hij blijven staan, want hoe kon hij verdergaan zo lang de rivier raasde? Uiteindelijk was hij niet de enige die de overkant moest bereiken, uiteindelijk ging het om haar, want zij was degene voor wie hij verantwoordelijk was. Kan een rivier zichzelf oversteken? Misschien was deze vergelijking ook wel onzin, mooie woorden die verpakten en verborgen waar het nu eigenlijk om ging, niet om water, niet om stenen, maar om twee katten en een derde kat die er niet meer was, en alles wat er tussen hen in hing.

Ze had niets te zeggen, zei ze, en daarmee zei ze genoeg. Ieder woord een klap, ieder woord een barst, in hem, in haar. Hij hoorde haar pijn in haar woede en hij wist dat hij daar niet onschuldig aan was. Hij knikte. Ja. Hij had van alles uit te leggen, dus dat zou hij proberen te doen. "Ik heb steeds geprobeerd te doen wat ik dacht dat juist was", begon hij. "Ik zeg dit niet om al mijn acties goed te praten. Ik denk dat geen kat werkelijk kan zeggen of wat hij doet goed is, we kunnen enkel op ieder moment de afweging maken. Ik heb die afwegingen gemaakt, en niets ondoordacht gedaan, en ernaar gestreefd goed te doen, maar ieder zal zijn eigen mening hebben over of ik daarin fouten heb gemaakt of niet." Hij kon misschien zijn eigen advocaat zijn, maar niet zijn eigen rechter. Zij had de hamer in handen, nu, voor zover een sterveling die kon dragen. De laatste rechter stond boven hen allen, en zou zijn oordeel pas op het einde vellen. Day haalde diep adem en gaf haar de waarheid, niets dan de waarheid, en de gehele waarheid, naar het best van zijn kunnen. Want welke kat kende uiteindelijk de waarheid? Hij wist enkel wat hij wist, en hij wist dat dat niet alles was, maar het was alles wat hij kon geven.

"Geloof me als ik zeg dat ik veel respect droeg voor je moeder. De Tribe of Endless Hunting koos haar tegen haar wil, maar ze volgde de wil van onze voorouders met alle kracht die ze in zich had. Misschien had ik haar daarbij meer van mijn kracht moeten geven." Hij zuchtte. "Ik... heb een aantal keer moeten kiezen of ik haar hielp, of anderen. Ik koos steeds de anderen, menend dat zij mijn hulp harder nodig hadden dan zij. Zo ook op het eind, in de grot, voordat we haar vonden. De Tribe of Endless Hunting gaf een helder teken en ik sprak het uit omdat ik meende dat men helderheid nodig had." Hij keek Wren aan en zei het in alle eerlijkheid: "Het was voor de Tribe, niet voor je moeder." En hij kon het haar niet kwalijk nemen als dat in haar ogen onjuist was. Hij zou kunnen zeggen dat die twee niet tegenover elkaar stonden - Starteller was tot dat moment de Healer van de Tribe geweest, en de Healer was er voor de Tribe, en dus was dat wat voor de Tribe was óók voor de Healer, want ze waren hetzelfde. Maar Starteller was meer dan de Healer, ze was Shroud, ze was Wrens moeder, en ze had hulp nodig gehad. Zijn actie had haar lot niet bezegeld, hij wist dat als hij had gezegd haar te zoeken, in plaats van Spark aan te wijzen, ze niet veel eerder gevonden zou zijn. Ze zou nog altijd gestorven zijn. Maar het was niet de uitkomst die telde, het was de actie, de intentie. De keuze.

Wren hoopte gewoon dat haar woorden pijn deden. Ze hoopte dat het hem zou raken, een oude chief, want meer was hij niet. Hij was niet meer een mentor voor haar. Ze wilde niets meer van hem leren. Al dat respect, al die hoop die ze had gehad toen ze hem als mentor kreeg. Het was vervlogen, als sneeuw voor de zon, als een kiezel die het dal in rolde. En ergens had ze haar oordeel al klaarstaan. Hij kon zeggen wat hij wilde. Ze geloofde hem niet. Wren wilde hem niet meer geloven. Na al die pijn die ze haar en haar familie had aangedaan, hij verdiende het niet. Hij verdiende niets! De hele tribe, alles was gewoon kapot. Was ze de enige die het zag? Waarom deed iedereen haar zoveel pijn? Lag het misschien aan haar?
Day sprak een lang verhaal om haar over te halen. Over dat hij goed wilde doen. En hij maakte het weer lekker vaag, lekker onduidelijk. Mooie woorden, maar geen inhoud. Ze zag het wel. Haar blauwe ogen keken priemend naar de Chief. Hij had al zijn keuzes bewust gemaakt? Dan waren het slechte keuzes geweest. Verkeerde keuzes. ‘Alles wat je hebt gedaan was fout,’ spuwde ze hem dan ook toe op zijn laatste zin. Dat was haar oordeel, dat zou ze van hem krijgen. Dan was ze maar degene, de enige, die deze mening had, het boeide haar niet. Ze zou niet luisteren naar een kind jonger dan haar als healer. Ze weigerde het. Dat was toch... logisch?
En toen begon hij te bekennen. Wren zag het. Was het spijt wat ze bespeurde? Oh, als dit spijt was, dan was hij nog maar op de oppervlakte. Ze zou het hem laten voelen. Ze zou hem de grond in stampen. Ze wilde het, ze wilde hem zo graag laten voelen wat zij voelde. Het was niet eerlijk dat ze de enige was met die pijn. En toen hij toegaf dat hij haar niet had geholpen, begreep ze opeens waarom haar moeder hem had afgezet. Hoe ze destijds voor hem was opgekomen, wenste ze nu of ze het kon terugdraaien. Hij mocht rotten in de elders den. ‘Ik geloof je niet!’ miauwde ze terwijl de tranen uit haar ogen begonnen te stromen. ‘Het is jóúw schuld. Jij had haar moeten helpen! Jíj hebt haar vermoord.’ De complottheorieën kwamen in haar kop. Hij wilde vast haar plek, zoals hij nu over de tribe of endless hunting sprak. Hoe durfde híj de wil van hun voorouders uit te spreken? Hij was geen healer! Hun healer was dood. Doodgegaan voor haar ogen. ‘Hoe weet jij dat nou, of het teken duidelijk was? Het was toeval! Jíj bent geen healer, en dat zul je ook nooit worden! En door jou, is onze healer nu dood en staat er een kitten, door jou! En opeens ben jij de baas, dat is geen toeval meer!’ bitste ze hard tegen haar leider. ‘Je hebt haar vermoord, het is jouw schuld!’ herhaalde ze nog eens, haar stem dik van emotie.  

Schuldig. Dat was haar oordeel, geveld zonder moment van twijfel. Hij liep op dun ijs terwijl hij sprak, en zij brak dat ijs, en haar woorden spoelden als ijzige golven over hem heen. En hij wist niet of hij hoorde te zwemmen of te zinken. Hij zat haar tirade uit zoals hij in zijn leven zo veel stormen uitgezeten had, maar geen hagelsteen was ooit zo hard geweest, geen windvlaag zo snijdend, geen sneeuw zo koud.

Hij twijfelde niet aan het teken dat hij had gezien, dat ze allemaal hadden gezien, allemaal hadden gevoeld. Hij twijfelde niet aan zijn keuzes, wist dat hij ze allemaal opnieuw zou maken. Opnieuw zou hij kiezen voor Fern en Spark, voor Appleblossom, voor de nieuwelingen die door Starteller de grot uit gestuurd waren. Als de afgelopen manen zich herhaalden, zou hij haar opnieuw in de steek laten. Hij zou meer met haar praten, misschien, hij had zijn eigen rouw kunnen onderdrukken om er meer voor haar te zijn. Hij zou niet weggelopen zijn toen zij hem wegstuurde. Hij zou wakker gebleven zijn, de nacht dat ze vertrok, en hij zou haar gevolgd zijn in Coyotes plaats, en misschien zou zijn stem effect gehad hebben. Misschien ook niet. Het was niet van belang hoe de rivier gestroomd zou hebben als hij er nog een steen in had gelegd, wel? Wat stond waren de keuzes die hij had gemaakt met de kennis die hij had gehad. Keuzes die hij niet onjuist kon achten, maar die hij tegenover Wren ook niet kon verdedigen. Hoe kon hij ingaan tegen haar oprechte tranen? Tegen haar terechte woede?

Maar dit was wat hem schokte: niet haar veroordeling van zijn keuzes, maar haar twijfel aan zijn intenties. Haar woede en pijn kon hij begrijpen, maar niet haar ongeloof. Aan nalatigheid kon hij schuldig geacht worden, maar zei riep moord. Alsof hij deze uitkomst had gewild. Alsof hij niet slechts gefaald had het te voorkomen, maar het actief had veroorzaakt. Hij had de waarheid gesproken, hij had niets voor haar verborgen gehouden, hij had bekend. En zij dacht dat hij loog. Alsof hij daartoe in staat was. Alsof hij tot zoiets in staat was. Wat had hij ooit gedaan om die indruk te wekken? Wat kon hij zeggen, als zij hem simpelweg niet geloofde? "Is dat echt wie je denkt dat ik ben?" vroeg hij toen hij zijn stem, breekbaar, hervonden had. Een leugenaar? Een moordenaar?

Wren raakte hem. Met elk woord, het moest als een klauw voelen, een tand in vlees. Haar blauwe ogen stonden wild, zoekend naar een punt van zwakte, een teken dat ze door zijn schild kwam. Op een teken dat hij inzag dat hij betrapt was, dat ze zijn plannen doorhad. Naar iets, iets, iets. Maar hij was slechts, geschokt. Hij probeerde zichzelf niet te verdedigen. Was dat teleurstelling wat ze bespeurde? Haar ademhaling zat hoog in haar keel, haar poten trilden, de emoties zaten zo ontzettend hoog. Het duurde even, eventjes voordat hij weer sprak, en hij klonk enkel zo... zo fragiel. Een herfstblad dat uiteen zou brokkelen zodra je het aan zou raken. "Is dat echt wie je denkt dat ik ben?" Nee, eigenlijk niet. Ergens in haar achterhoofd wist ze nog hoe blij ze was toen ze hem als haar mentor was, hoe ze zijn kant had gekozen toen zijn moeder hem had afgezet. Misschien wilde hij daarom wraak op haar moeder... Of was hij echt onschuldig? Nee, nee, nee! Hij was de schuldige. Ze kneep haar ogen dicht en zette wankelend een stap naar achteren. Ze wist het niet meer. Ze wist niet meer wat waarheid was en wat leugen was. Maar iemand had haar moeder vermoord, het móest Day zijn, degene die niemand verwachtte, maar zij keek door hem heen. Ze kneep haar ogen voor een moment stevig dicht. "Is dat echt wie je denkt dat ik ben?" De woorden herhaalden zich als een mantra door haar kop. Ze was vertroebeld door woede, door verdriet, door allemaal ingewikkelde emoties die ze niet kon verwerken. Het maakte haar roekeloos, ze kon niet meer nadenken. Ze wilde alleen maar schreeuwen, zo hard als ze kon, tot haar stem schor was en ze geen energie meer over zou hebben om te kunnen huilen. "Is dat echt wie je denkt dat ik ben?" Nee! ‘Ja,’ kwam er uiteindelijk trillend over haar lippen, waarna ze met een zwiep van haar staart en nieuw hervonden woede weer opkeek. ‘Ik zal het iedereen vertellen, blijf uit mijn buurt!’ gromde ze. Ze keerde haar mentor de rug toe en rende weg, zo hard ze kon, maar het was niet richting de grot waar ze heenging. Het zou zijn naar de hoogste top van de hoogste berg, met het vallen van de avond.

Hij hoorde de ontkenning in haar stilte. Maar toch zei ze ja. De trilling in haar stem maakte dat Day haar niet wilde geloven, maar er leek iets in haar blik te verschuiven en hij wist het niet zeker. Was het enkel omdat ze al zo ver gegaan was, dat ze dacht nu niet meer terug te kunnen? Ze geloofde het niet echt, maar hoe kon ze in haar woede op haar woorden terugkomen? Dat moest het zijn. Ze was een storm die niet kon stoppen. Ze wilde niets kapotmaken, dat wist hij zeker, maar de windstoten die op haar hart beukten moesten naar buiten, moesten andere katten omver slaan in een wanhopige poging ervoor te zorgen dat zij overeind kon blijven. Hij begreep het. Tot op zekere hoogte. Maar hij begreep niet hoe al haar ervaringen zo makkelijk wegwoeien, alsof alles wat ze had geweten slechts een laagje sneeuw was waaronder een verschrikkelijke waarheid lag verborgen. Die waarheid was er helemaal niet, de leugens die ze dacht weg te blazen bestonden niet, maar ze zag ze toch als een donkere schaduw oprijzen van onder de sneeuw, en hij zag die schaduw oprijzen in haar blik tot het de twijfel blokkeerde. Day begreep die schaduw niet, en hij wist al helemaal niet wat hij eraan kon veranderen. Want hij, diepgewortelde boom, voelde zich tegenover zijn to-be niet veel meer dan een blaadje in de wind.

Hij keek haar na in stomgeslagen verbijstering. Ze twijfelde, zei hij tegen zichzelf. Ze zei nee in alles behalve haar woorden. Ze geloofde niet echt dat hij een moordenaar was. Ze kon het niet echt geloven. Dat kon niet. Hoe zou iemand- na alles wat hij altijd was geweest- nee, het kon niet. Hij moest gewoon doen wat hij anderen altijd adviseerde. Haar de tijd geven. Wachten tot de storm wat was gaan liggen en dan opnieuw proberen te praten en de lucht te klaren. Hij stond op en zette een paar stappen heen, een paar stappen terug. Hij keek in de richting waarin ze was weggerend. Moest hij haar volgen, over haar waken? Hij kon haar niet volgen, niet nu al, hij zou de storm enkel aanwakkeren. Hij wilde haar beschermen, maar hij moest naar haar luisteren. Wie reikte naar iets dat op het water dreef, merkte vaak dat het van hem wegdeinsde zodra zijn poot het water raakte. Hoe harder hij probeerde, hoe meer golven hij maakte, die enkel van hem afduwden wat hij probeerde te bereiken. Hij moest vertrouwen op de stroming en wachten tot het naar hem toe dreef. Het was altijd een kwestie van vertrouwen. Hij vertrouwde het lot, toch? Hij vertrouwde Wren.