Change my life

Een zegen. Dat was alles wat Appleblossom zou moeten krijgen om de kittens te mogen houden? Het was zo stom. Stom van Spark om al zijn macht zomaar uit handen te geven en recht in die van de Tribe of Endless hunting. Zij zouden niet hardop kunnen spreken, niet de regen kunnen controleren en de richting van de wind kunnen veranderen. Niet zolang zij er eerder was. Dus dat was wat ze deed. Haar wantrouwen naar Appleblossom had ze al hardop uitgesproken, dus niemand zou het raar vinden dat zij degene was die de poes zou volgen, om te controleren of het teken echt of nep zou zijn. Wren had haar plan impulsief bedacht, snel en ondoordacht, maar het was eenvoudig. Ze zou het teken vervalsen, zij zou de taak van rechter op zich nemen. Zij was degene die nu de macht in haar klauwen had. Niet Spark, niet Day, en ook niet de Tribe of Endless hunting. Ze hield zichzelf laag bij de grond, smolt weg tussen de rotswanden, omdat ze de eeuwenoude, simpele doch effectieve techniek had gebruikt door in de modder te rollen. Haar blauwe ogen volgde iedere beweging van Appleblossom. Ze ging omhoog, zoekend naar haar totem, een teken. En zij volgde, op zoek naar het perfecte moment om toe te slaan.

Hoger en hoger, stijler en stijler, hier was waar Wren in haar element was. De kleine poes was altijd al een talentje geweest, ijverig, een snelle leerling, maar ze dacht meer met haar spieren en haar hart dan met haar hoofd. Haar blik ging naar de hemel, grijze wolken en een koude wind gleed over de toppen heen. Perfect. Hoe lang zou het duren voordat regen naar beneden zou kletteren? De stenen waren al glad, een misstap zou snel gemaakt kunnen zijn… Even knipperde ze verdwaasd toen ze haar eigen gedachten door haar kop hoorde echoën. Nee, nee! Zo mocht ze niet denken. Dit was om Day een lesje te leren, om Appleblossom en hem niet het geluk te gunnen. Waar was dat teken, verdomme? Ze zou het kapot maken, ze zou horen hoe de hemel open zou breken. Appleblossom betrad nu gevaarlijk terrein. Kon ze wel diepte zien met dat éne oog van haar? Wren bleef niet ver bij de poes vandaan, haar op de voet volgend, maar ze bleef altijd in haar blinde hoek.

Wren stapte stevig door, grip vindend op de rotsen en haar blik zelfverzekerd. Appleblossom leek haar totem nog niet gevonden te hebben. Haar mondhoeken kropen een beetje omhoog, geniepig, want ze wist precies waar Appleblossom heen ging. Al tientallen keren was ze door iedere cave-guard gewaarschuwd dat er een kloof was. Het was perfect, het was haar slechte teken. Ze zou haar totem nooit vinden, want de Tribe of Endless hunting zou haar rechtstreeks in een kloof hebben geleid. Wrens hart begon sneller te kloppen, want ze trof Appleblossom aan bij die kloof, klaarmakend voor de sprong. Wren bleef enkele seconden staan, alles om haar heen leek stil te komen staan. Ze hield haar adem in, voelde het bloed door haar oren ruizen, en toen sprong ze naar voren. Haar poten dreunden over de grond. Alles leek in slow-motion te gaan. Nog drie passen, nog twee, nog één. Met een flinke kracht duwde ze vanaf Appleblossoms blinde kant tegen haar heup aan. Wren bleef dodelijk stil, terwijl ze naar impact zo snel mogelijk weer naar veilige grond probeerde te krabbelen, waarna ze een blik over haar schouder wierp. Als ze dit verkeerd had ingeschat…

Het was gelukt. Eerst ging een gevoel van euforie door Wren heen, van victorie, hoe ze nog een blik wierp op Appleblossoms angstige gezicht toen ze de rand over gleed. Een brede grijns kwam op haar gezicht. Een slippertje begaan, zo zou ze het uitleggen. Of… Oh alle sterren. Was Appleblossom dood? Ze hoorde geen geluid meer. Haar hart ging als een razende tekeer en ze schuifelde weer naar de rand van de spleet. Ze wierp een voorzichtige blik naar beneden en daar lag Appleblossom. Vanaf hier kon ze niet duidelijk zien of haar flanken nog op en neer gingen. Ze kneep haar ogen samen, maar al snel wierp ze haar kop weer naar achteren. Boven haar begonnen de eerste druppels uit de hemel te vallen. Ze ademde zwaar. Misschien… misschien kon ze dit gebruiken. Misschien.. ja, ze kon er wel een verhaal van maken. Appleblossom moest zichzelf maar eventjes redden. Want het zou aan één kat gaan liggen of ze hier zou gaan rotten voor de rest van haar miserabele leventje, of dat ze nog gered zou kunnen worden. Een ultimatum. Een oog voor een oog. Bloed voor bloed.