[Totem Ritual] Headspace

Apple's hart klopte in haar keel terwijl ze helemaal alleen de grot uitliep. Ze zette een lichte looppas in, langs de berg naar beneden, het territorium in. Bloed ruiste in haar oren en adrenaline vloeide door haar aderen. Dit was het belangrijkste moment in haar leven tot nu toe en ze wist niet wat ervan te verwachten. De jonge kattin kwam tot stilstand aan de voet van de berg waarin hun grot was en keek omhoog, naar de heldere lucht. Keek haar totem nu al op haar neer? Zou hij - of zij, of het - al weten dat ze op zoek was naar hem? Was ze überhaupt al klaar? Apple voelde zich nog niet klaar, helemaal niet. Ze voelde zich jong en dom. Maar ze was van leeftijd, ze zou binnenkort prey hunter worden, en dus was het haar tijd. Haar tijd om haar Totem te vinden.

Apple moest haar blauwe ogen even toeknijpen toen een felle lichtstraal plots in haar ogen scheen. Was dat een antwoord op haar vragen? De jonge kattin kon het niet meteen zeggen - alles en niets leek op dit moment een teken. Maar toen ze iets zag schitteren op de bergwand, besloot ze dat het wel degelijk een teken moest zijn. Niets glom zo, niets behalve de sterren; en sterren lagen niet op bergtoppen. De reis ernaartoe zag er gevaarlijk uit; maar de to-be was niet zo snel bang te maken. Zeker niet voor iets belangrijks als dit. Het was een test, niet waar? Als ze viel, was dat teken dat ze niet goed genoeg was om haar Totem te ontvangen. Apple rechtte haar rug en begon aan de klim. Pootje voor pootje, met veel moeite, raakte ze langzaamaan hoger en hoger. Haar blauwe blik was strak gericht op de schimmering die haar naar boven lokte, steeds hoger. Ze moest en ze zou weten wat het was, of het voor haar bedoelt was, of dit een teken was van haar Totem. Wat anders kon het zijn?

En plots hield het pad dat ze volgde op. Zomaar, ineens. Abrupt moest Apple stoppen met lopen; haar poten schopten nog een steentje de afgrond in. Ze luisterde tot ze het tegen de bodem hoorde kletteren. De jonge kattin slikte even. Een hele afstand, dat was duidelijk. Haar blauwe blik gleed naar de overkant, waar het pad verder ging, en toen omhoog - naar de blinkende ster op de berg. Ze kon teruggaan, en een andere weg zoeken. Maar dan zou ze veel tijd verliezen, en wat als ze zo aan de Tribe of Endless hunting toonde dat ze een lafaard was? Nee, ze kon dit. Ze zou dit goed volbrengen, of ze zou sterven terwijl ze dat probeerde. Apple zette een paar passen naar achteren, maakte een aanloop, en sprong.

Ze voelde zich net alsof ze vloog toen ze de sprong maakte. Ze sprong hoger en verder dan ooit tevoren; ze voelde zich licht, alsof ze gedragen werd, alsof haar Totem haar steunde. Met zachte pootstappen kwam ze aan de andere kant neer. Apple slaakt een kreetje van plezier; ze kon haar geluk niet tegenhouden. Haar hart voelde plots veel lichter in haar keel, haar poten voelden sterker dan ooit tevoren. Ze werd gesteund, geholpen. Haar Totem was hier en hij hielp haar. Er was geen machtiger gevoel in de wereld. De jonge kattin wierp nog even een blik achteruit, naar de afstand die ze net met zo'n gemak afgelegd had, en toen weer naar voren. Het pad was hier kruimelig, alsof het elk moment kon instorten. Gesterkt door de ervaring van net en de wetenschap dat ze door grotere krachten geholpen werd, ging ze met vastberaden passen vooruit. Ze kon dit!

De stenen rolden vanonder haar poten; even leek Apple haar evenwicht te verliezen, maar ze herstelde zich snel. De jonge kattin stopte abrupt met lopen en duwde zich tegen de rotswand aan de andere kant, bang om de afgrond in te storten. Ze wist niet of haar Totem haar daarvan zou kunnen redden - maar ze had ook het idee dat dat überhaupt geen ding was om te testen op het moment dat ze hem zou moeten leren kennen. Apple slikte even, haar eerdere moed al wat meer gezakt. Haar blauwe blik richtte ze weer op het pad vooruit. Ze kon nog niet zien waar dit onveilige stuk eindigde; maar het kon niet ver meer zijn. Haar Totem zou haar tot het einde helpen. Met hernieuwde moed, al bonkte haar hart nog steeds in haar keel, begon ze opnieuw verder te lopen; al waren haar pootstappen voorzichtiger deze keer.

Elke stap die ze verder zette zonder naar beneden te vallen, bracht terug moed in haar hart. Ze durfde meer snelheid te maken, meer een looppas in te zetten. Ze was nu wel klaar met deze challenge hoor, tribe of endless hunting, toon haar iets nieuws! Ze was zo nieuwsgierig naar wat haar Totem werd, ze wou hem ontmoeten, ze weten wat het was.. En de steentjes onder haar poten bleven vallen, de afgrond in, aan een steeds sneller tempo terwijl ze begon te rennen. Totem, hier kwam ze!

Apple begon te hijgen. Dit rennen, op het pad dat steeds hoger de berg beklom, steeds dichter bij de glanzing die haar deze tocht had laten nemen, was een serieuze beproeving van haar uithoudingsvermogen. Net als ze haar pas begon te vertragen uit vermoeidheid, merkte ze echter beweging op in haar ooghoek. De jonge kattin ademde geschokt even in, hield haar adem in en keek met grote opengesperde blauwe ogen naar opzij; maar er was niets te bekennen. Ze merkte echter wel dat ze terug sneller kon lopen, alsof de vermoeidheid ineens weg was. Ze versnelde haar pas zelfs nog iets, sneller, nog sneller; de wind waaide door haar vacht en terwijl ze terug haar blik vooruit richtte, naar het pad dat ze nog moest belopen, naar de glinstering, merkte ze opnieuw diezelfde gedaante aan haar zijde; alsof het meeliep met haar.

En plots schoot het haar voorbij, in een witte veeg die net zo wit was als haar eigen vacht. Dat moest haar Totem wel zijn, dat kon niet anders! Ze kon nog niet zien wat het was, maar ze zag hoe het een richel opsprong en toen uit het zicht verdween. Apple versnelde haar pas en sprong opnieuw, de richel op, haar Totem achterna met alle snelheid die ze in zich had. Het was net alsof ze erop jaagde - behalve dat ze het nooit pijn zou doen, nooit in haar leven.

Apple trok zich op aan de richel, maar toen ze bovenkwam was de witte gedaante verdwenen. Huh? Even bleef ze staan, hijgend van de inspanning. Ze voelde zich plots eenzaam, alsof ze iets kwijt was geraakt dat haar net nog kracht gegeven had. Nee, dat kon niet, ze moest het terug vinden! De jonge kattin kwam weer in beweging; trager dit keer. Haar blauwe ogen scanden de omgeving, op zoek naar de witte veeg. Waar was het?

Oh! Plots merkte ze beweging op vanuit haar ooghoek; een zwart puntje, de staart van het beestje, verdween in een gat in de berg. Meteen dook Apple eropaf, maar haar poten waren niet snel genoeg om het vast te grijpen. Misschien was dat ook de bedoeling niet. Met nieuwsgierige blauwe oogjes tuurde ze het gat in waarin de Totem verdwenen was. Hmm, zou ze dieper naar binnen moeten gaan? Was dat überhaupt mogelijk?