THE LOVERS (IV)

Zoals een zandloper liep, zo stroomde het eindeloze, droge zand zijn keel in. Het verstikte hem, bracht zijn slapende gestalte tot horten en zweten. Slechts schuurpapier in zijn ademhaling, eeuwige straffen verworven in zijn dromen. Nee, nachtmerries. Hij werd geteisterd. Was dit wat het hellevuur was? De torment die hij moest weerstaan om zijn zondes af te betalen?
De sterren waren even stil als de nacht dat hij haar op de stenen stuk had geslagen. Oh, hoe hij het besef met zich mee droeg dat ze voor hem geen woorden door het slijk zouden trekken. Toch hief hij zich hijgend en badend in zweet uit zijn nest, de maan inmiddels al op zijn weg terug naar de horizon. De rotsen waren nu slechts hongerige tanden, dreigend hem te verscheuren terwijl hij de grot uit liep. Sterren, nachtelijke kwalen, had hij niet ergens hen ook van een zorg ontdaan? Zijn zoon was gekozen om hun pad te verlichten met zijn goedheid. Was dit het lot? Hij zou het hopen, was het niet dat het rot dat aan zijn poten kleefde zijn lichaam langzaam infecteerde. Hij wist dat moord een zonde was. Eén ademhaling en hij zou terug de oude zijn, maar zelfs de koude nachtelijke wind kon hem deze keer niet inwendig kalmeren.


&Baneflower.

Wanneer tijd zich meester zou maken van zijn lichaam, zou zijn geest dan nog tussen de sterren mogen dwalen? Dezelfde sterren die door de hemel dwaalden, waar vandaan de ironisch genaamde Starteller ook op hem neer zou kijken. Zouden haar ogen voor altijd in zijn rug branden, zijn pad verdoemen tot leegte - of zou hij haar kunnen zien dat zijn acties slechts opgebouwd waren uit oncontroleerbare furie en bovenmacht?
Als de waarheid gesproken zou moeten worden, was zijn ijzeren hart gevuld met angst. Angst om zijn huis te verliezen, zijn tribe, zijn geliefden… Haar. Natuurlijk had zijn afwezigheid haar uit haar dromen getrokken. Nachtrust was iets dat ze nu samen deelden, maar hij was dankbaar dat zijn nachtmerries haar nog niet teisterden. Haar kop wist een rustplaats te vinden op zijn schouder. Coyote bleef onbewogen, maar sloeg zijn staart om haar gevlekte lichaam heen. Ze was van hem. “Coyote, vertel me wat er is.” . Wat zou de waarheid haar brengen behalve een besef van terror en hachelijk thuis. Desalniettemin, hij wist dat zijn stilzwijgen ooit zou breken. Van alle katten, liet het dan bij haar zijn. “Ik heb mijn sterren tot schande gebracht, Baneflower” zijn stem droeg de winternacht met zich mee. “Starteller heeft nooit haar rug tot dede Tribe of Endless hunting gekeerd,”