[Totem bonding time] Weeg mijn hart, toon mijn pad

Hij leek altijd zo zeker van zijn zaak. Hij was een boom, een rots, een berg. Zijn geloof was rotsvast. Hij leed niet aan een gebrek aan zelfvertrouwen. Hij wist wat hij kon. Hij wist wie hij was. Hij wist alleen niet meer zeker... of hij wist wie hij moest zijn. Er waren zo veel rollen die een kat kon vervullen en hij wist niet meer zeker wat de zijne waren. Zijn rol als Cave Guard was duidelijk, en zijn rol als mentor wilde hij zo goed mogelijk uitvoeren. Zijn rol als vriend zou hij altijd behouden, maar zijn rol als zoon was hem afgenomen. Als doorschijnende bladeren lagen de rollen over elkaar heen, en soms kwam er een bij, en soms woei er een weg, en sommige waren voor altijd. Maar er was een rol waarover hij twijfelde, hoe trots hij ook was om hem te dragen. Skyteller had hem gekozen, Starteller had hem afgewezen. Die laatste keuze was zo snel weer teruggedraaid door haar opvolger, maar het voelde... hij wilde niet zeggen 'verkeerd', hoe kon hij zeggen dat een van de eerste beslissingen van zijn nieuwe Healer misschien verkeerd was? Maar hoe kon hij zeggen dat een van de laatste beslissingen van zijn vorige Healer verkeerd was geweest?
Er was geen levende ziel die hem dat kon vertellen. Er was niemand die een dergelijke autoriteit had, om de beslissing van de ene Healer tegen de andere af te wegen. De Tribe of Endless Hunting zou ook niet met hem spreken, hij was maar een gewone kat, hij zou hen pas spreken als zijn geest zich bij hen voegde. Dus er was maar één die hem een antwoord kon geven.

Het was nog vroeg in de ochtend toen hij, alleen, de grot uit stapte.

Soms ontdekte je twijfel pas bij de opluchting achteraf. Natuurlijk wíst Day dat zijn totem er altijd was, dat hij over hem waakte, dat hij er altijd zou zijn. Aan het begin en aan het eind. En toch voelde hij die opluchting toen hij de eerste zonnestralen op wat pluizige veertjes zag vallen. Dat lag hier niet per toeval, zo veel wist hij zeker. Hij richtte zijn gezicht naar het eerste licht en liep verder. Hij wist niet wat hij vandaag zou ontdekken. Hij kon niet ontkennen dat hij zenuwen voelde, maar hij wist dat zijn twijfels niet voort zouden duren. En welk antwoord hij ook zou krijgen, hij kon het accepteren.

Er hing een statische energie in de lucht die zijn vacht deed prikkelen. Hij keek om, omhoog, naar de lucht die donker was alsof hij de nacht vast wilde houden. Loodgrijze wolken schuurden langs elkaar, drukkend, dreigend en als hij zijn oren spitste, meende hij het geknisper van elektriciteit in de lucht te horen. Er kwam slecht weer aan. Het had een teken kunnen zijn om terug te keren, een manier van de hemel om te zeggen dat hij vandaag niet zou spreken in iets anders dan donderslagen, als voor hem, in de verte, niet die smetteloos witte wolk boven de berg had gehangen, als een baken. Die kant moest hij op, hij wist het zeker. Hij schudde zijn vacht uit en vervolgde zijn weg.

Het eerste, diep ingewerkte instinct zodra er een schaduw over hem heen viel, was om weg te duiken, maar hij hield zich in. Hij was hier om met zijn totem te spreken, niet om voor hem te vluchten. Weet je zeker dat de lucht leeg was? klopte zijn hartslag onrustig, maar Day haalde diep adem en stapte rustig door. Hij weigerde zijn geloof te beschamen door omhoog te kijken. Hij wist dat hij het was. "Goedemorgen", miauwde hij met een zwak glimlachje. "Je weet waarom ik je ben komen zoeken, vermoed ik?" Hij wist alles, nietwaar? Day vroeg zich af of hij meer moest zeggen. Alleen al het uitspreken van zijn twijfels voelde als het soort verraad waar Wren hem van beschuldigd had. Hij kon haar moeder niet zomaar vergeten, haar laatste besluiten negeren. Maar hij was niet degene die haar door een ander vervangen had, dat had de Tribe of Endless Hunting gedaan, zij hadden haar opvolger aangewezen, zij hadden Spark gekozen, die op zijn beurt Day herkozen had. Hoe kon hij een van hen weigeren? Hoe kon hij tussen hen kiezen? Het was niet zijn keuze, toch?

Hij kom het zijn totem niet kwalijk nemen dat hij niet onmiddellijk met een in woorden uitgedrukt, eenduidig antwoord kwam. Wanneer gaf hij immers zelf ooit dergelijke antwoorden? De schaduw schoot over de grond en Day volgde geduldig, voorzichtig geen van de witte bloemen te vertrappen. Ze bezaaiden de grond als de sterren de hemel, en tussen hen bloeiden rood enkele klaprozen. Als hij een pessimistischer kat was geweest, had hij nu teruggedacht aan bloed in de sneeuw, maar hij was Day en dacht aan heel andere dingen. Aan een zonovergoten bloemenveld waar een andere kat doorheen liep, op haar eigen spirituele queeste. Hij glimlachte even en keek op. Zijn veld was niet zonovergoten, integendeel. Het blauw verdween uit de hemel, verborgen door wolken die donker waren van regen. Het bloemenveld bood geen beschutting en hij vroeg zich af of hij beschutting zou krijgen. Hadden totems er soms plezier in hun beschermelingen te doorweken? Nu, de tijd zou het leren. Regen of geen regen, dat was niet de hoofdzaak, wel? Chief of geen Chief, dat was de vraag. Of zou het antwoord in druppels liggen? Of had hij het al in de bloemen moeten lezen? Hij graag hij ook naar de bergen luisterde, soms wenste hij dat hij hun taal beter sprak.

Hij sloot zijn ogen een moment, zijn oren spitsend. Vleugelslagen. Hij opende zijn ogen en vervolgde zijn weg. In het dal zou misschien beschutting zijn voor het naderende noodweer, maar vleugels leidden altijd omhoog, niet? Hij was een kat van de bergen en dat was waar zijn antwoord moest liggen, al vroeg hij zich nog altijd af in welke vorm het zou komen. Totems spraken over het algemeen niet in klare taal, nog minder dan hijzelf. De Tribe of Endless Hunting had hun licht op Spark laten schijnen, de jonge kater de leiding gegeven, hem Fireteller gemaakt. Dat teken was helder en duidelijk geweest. Was dat ook het antwoord al? Was dat hemels licht de rechtvaardiging van alle beslissingen die Spark vanaf dat moment nam? Was het licht nu weg van al wat Starteller had gezegd en besloten? Of zette hij haar met die gedachte onrechtmatig aan de kant? Dat was in ieder geval wat Wren hem verweet. Misschien verweet ze het de Tribe of Endless Hunting zelf wel. Day kon niet twijfelen aan zijn voorouders, maar kon hij haar echt, met volle overtuiging, ongelijk geven? De vraag maakte hem oncomfortabel, maar het was er niet een die hij kon negeren.