Stoopid!

Met grote en wat lompe pasjes struinde Bluekit door het kamp heen. Ze had schijt aan die BloodClanners hoor! Dit was haar kamp, nou ja, die van ShadowClan, maar zij hoorde daarbij! En al drie manen al! Deze BloodClanners dachten dat dit hun kamp was, ze waren er niet eens geboren, en waren er nog maar net! Hoe konden ze dan zeggen dat dit hun nieuwe thuis was?? Nee hoor, Bluekit wilde er niets over weten. Het poesje stopte toen ze een interessante steen zag liggen op de grond. Oeh, kijk, dat hoort bij ShadowClan. Dat is hun steen. Niet die van BloodClan. Absoluut niet, na-ah!

Newtpaw

Erg interessant was het steentje ook niet meer, nu ze er al een tijdje aan gesnuffeld had. Ze hief haar kopje op en keek rond het kamp. Wat was er nog meer te doen? 'Hallo Bluekit!' klonk het opeens achter haar. De kitten draaide haar lijfje om zodat ze naar de Apprentice toe gedraaid stond die haar aangesproken had. Dat was Newtpaw! Ze herkende haar wel! Haar gezichtje lichtte op. 'Hoi!' piepte ze vrolijk. 'Kijk, dit steentje is van ons!' miauwde ze en ze wees met haar pootje naar het steentje wat ze zojuist besnuffelt had.

Ze zag Newtpaw haar wenkbrauwen optrekken en dat vond ze maar raar. Hoezo moest ze dat doen? Het was toch heel normaal dat die steen van hun was? 'Wat een mooi steentje!' miauwde ze toen toch wel opgewekt. Een glimlach verscheen weer op haar snoetje en ze knikte van ja. Ze vond hem eerst niet zo bijzonder maar bij nader inzien was het toch wel een mooi steentje! 'Wil je hem meenemen naar de nursery? Dan kan iedereen de mooie steen bekijken daar,' zei de Apprentice toen. Bluekit keek langs haar heen naar de Nursery, en keek toen terug naar het steentje. Hmmmm... Nu ze zo om haar heen keek waren er nog wel genoeg steentjes. Zij zou toch beter gezelschap zijn voor hem. Dus knikte ze van ja. 'Jaaa, ik neem de steen mee!' piepte ze en ze pakte het steentje op tussen haar tandjes.

Newtpaw giechelde zachtjes toen ze verklaarde dat zij de steen mee zou nemen. Ze stond er helemaal klaar voor hoor! Haar staartje stond fiers in de lucht, en het mooie steentje had ze tussen haar tandjes geklemd. 'Hij is veel te mooi om gewoon hier te laten liggen,' miauwde de Apprentice, en Bluekit was het daar helemaal mee eens. Ze knikte dan ook enthousiast van ja, wat er bijna in zorgde dat haar steentje uit haar bek viel. Maar gelukkig had ze het nog. Pfew. Newtpaw gebaarde ondertussen richting de Nursery. 'Zullen we hem daar neerleggen?' Bluekit knikte nogmaals, maar zorgde er wel voor dat het met iets minder enthousiasme ging. Daarna trippelde ze vrolijk richting de Nursery. Ze liep nog steeds een beetje wankel en met het steentje in haar bek moest ze extra opletten, dus struikelde ze over een ander steentje! Met een gilletje viel haar steen uit haar bek en maakte ze een niet zo soepele koprol. Ze lag versuft in het zand, het zat zelfs in haar mond, bah!

Proestend door het zand krabbelde Bluekit overeind. Bah, bah, bah! Ze stak haar tongetje uit en probeerde het zand er met haar poot vanaf te vegen. Wat een viezigheid was dit zeg! Newtpaw kwam niet veel later naar haar toe gesneld. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd. Bluekit keek haar aan met een blik die moest zeggen ''dat zie je toch wel?'' 'Hmpf. Vies, zand!' miauwde ze terwijl ze haar tongetje buiten haar bekje probeerde te houden. Dit was niet leuk meer, helemaal niet leuk meer. Stomme steen.

'Zand is niet heel lekker nee. Wilde je deze nog meenemen?' Bluekit keek op. Natuurlijk was zand niet lekker. Ze zuchtte luid en keek naar de steen. Even twijfelde ze, maar het was uiteindelijk niet de steen geweest waar ze over gestruikeld was. Dus knikte ze. 'Jaa.' Ze stond weer op en nam de steen weer terug in haar bekje. Ze wilde het nog steeds graag naar haar nest brengen. Dit keer liep ze wel een stuk voorzichtiger richting de Nursery, want weer een hap zand, daar had ze geen zin in.

Nu dat ze voorzichtiger deed ging het natuurlijk wél goed. Veilig aangekomen bij de Nursery keek ze naar Newtpaw. 'Waar slaap jij Bluekit?' vroeg ze. 'Hhiehee!' mauwde ze, zo goed als het kon met het steentje in haar bek. Daarna ging ze haar voor naar haar nest, die ze samen deelde met haar vader. Ze klom een beetje onhandig het nest in en dropte het steentje erin. Met haar pootje legde ze het goed en veilig tussen het dons van het mos. Daarna keek ze op naar Newtpaw. 'Zo!' Ze was trots hoor. 'Ik kan niet wachten tot ik het papa kan laten zien, maar hij is sloooomm,' miauwde ze met een diepe zucht.

Newtpaw knikte. 'Hij gaat hem vast heel mooi vinden als hij hier eenmaal is,' grinnikte ze. 'Is hij echt zo sloom dan?' vroeg ze. Bluekit dacht heel even na, en knikte toen toch. 'Ja, hij is een dikzakje.' Maar wel sterk, maar ook een dikzakje. 'Hij plet mij altijd als we slapen, of expres! En dan geeft hij mij de schuld ervan!' Het was gewoon niet eerlijk. Bluekit snoof verontwaardigd terwijl ze er aan terugdacht. Gelukkig had ze ook leuke herinneringen aan hem, maar soms wilde die even niet boven komen drijven in haar gedachten.

'Nou dan ben je wel heel sterk hoor! Ik zou al lang zo plat als een pannenkoek zijn als hij bovenop mij zou liggen,' reageerde de Apprentice met een grijns nadat ze voor haar nest was gaan zitten. Bluekit was stil terwijl ze de woorden van Newtpaw verwerkte. Was zij juist sterk dan? Nou, nu ze erover nadacht, ja! Enthousiast knikte ze, met een brede lach op haar snoet. 'Ik ben veel sterker dan hem! Hij doet maar laf en speelt vals door op mij te gaan liggen, maar dat doet hij alleen als ik te sterk voor hem ben, maar ik ben dan sowieso veel sterker!' redeneerde ze, helemaal geloofwaardig.

Newtpaw leek wel een beetje geamuseerd door haar woorden, maar Bluekit was bloedserieus op het moment. 'Op je liggen is heel laf, wat een bangerik,' reageerde ze. Blue knikte heftig van ja, haar kopje zou haast van haar lijfje af rollen. 'Maar ik hoop dat wij nooit samen hoeven te trainen hoor, als je zo sterk bent win je het zo van me.' Blue keek op, en een grijnsje verscheen op haar snoetje. Was dat een uitdaging? Bluekit wist het niet zeker, maar zo wilde ze het wel graag zien. Ze hield immers ook veel van stoeien! 'Bwraahh!' piepte de kitten terwijl ze op haar achterpootjes ging staan, haar twee voorpootjes onhandig in de lucht slaande. Daarna sprong ze op de Apprentice af, klaar voor het gevecht!