uh oh

Bluekit keek met nieuwsgierige blauwe oogjes het kamp uit. Ze zat een eind van de uitgang vandaan, ongeveer midden in het kamp, waardoor ze een klein stukje kon zien van de buitenwereld. Als kitten mocht je sowieso het kamp niet uit, maar met BloodClan in de buurt mocht niemand er uit nu. Daar had je toch ook helemaal niets aan? Bluekit vond het niet leuk, en niet eerlijk. Zij gingen toch ook niet hun kamp overnemen? Nee hoor, ze hadden wel iets veel beters te doen. BloodClan niet blijkbaar. Rare katten waren dat, vond ze. Raar, en stom. 'Hmpf.'

Brat :c

'Jij bent verkeerd.' Huh? Wat? Bluekit draaide haar kopje om en zag een grote, donkerrode poes erg dichtbij staan. Bluekit kwam even overeind om zich te draaien, zodat ze haar nekje niet helemaal verrot draaide. 'Maar geen zorgen, ik knap je wel op...' ...Wat? Bluekit keek haar met vernauwde oogjes aan. 'Wat..? Niet! Ik ben helemaal goed, hoor!' miauwde ze opstandig. Er was helemaal niets mis met haar, dat was niet lastig te zien. Haar lichaampje was goed gebouwd, en haar gedachtes had ze ook op de juiste plek. Nee hoor, ze had geen idee waar ze had over had. Die BloodClanners wisten, zoals ze al verwacht had, helemaal niets!

Ze protesteerde, natuurlijk deed ze dat. En Brat vond het helemaal geweldig, haar slachtoffers moesten vurig blijven. Anders was er niks meer aan. En dat zou de Elite poes haar vervelen, en ze haatte het om verveeld te zijn. Brat glimlachte zoetjes, en strekte haar poot uit naar het poesje. Langzaam drukte ze het kleine bolletje vacht tegen haar eigen grote lichaam aan. Zachtjes, en heel voorzichtig. Alsof het jongere van glas was gemaakt, en daarom extreem breekbaar was. 'Nee dat ben je niet, wil je weten wat je mist?'

De grote poes glimlachte naar haar. Het was geen fijne glimlach. Bluekit werd er ook een beetje ongemakkelijk van, maar dat ging ze absoluut niet laten merken. Ze was sterk. Maar toch was ze even helemaal verward toen de poes haar met haar grote poot tegen haar aan drukte. Bluekit wilde dit niet, maar ze was overrompeld toen het gebeurde. 'Nee dat ben je niet, wil je weten wat je mist?' Bluekit keek op naar de poes, die één oog miste. Ze vroeg zich af hoe het kwam. 'Wat dan?' vroeg ze nors, maar ergens ook een beetje nieuwsgierig.

Nu het mormel zo dicht bij was, vulde de geur van melk haar neusgaten. Het was een bekende geur voor de rode kattin. Ze had zelf al zoveel nestje gehad, zoveel kinderen op de wereld gezet. En toch vertoonde ze keer op keer dit walgelijke gedrag als het op kittens neerkwam. En waarom? Ze waren een makkelijke prooi. Ze konden niet terug vechten, ze konden niks behalve alles wat je naar hun toe gooide opvangen. Kijk, jouw vachtje is te grijns.' begon ze langzaam, terwijl ze haar ene vrije poot langzaam omhoog hees. Zodat het goed in zicht was voor het kleine beetje. Haar nagels verschenen uit hun hulzen, en de poes sloot haar poot. Een scherpe pijn schoot door haar lichaam heen, ze doorboorde namelijk haar eigen vlees. Zelf mutatie, het was niet iets nieuws voor de rode kattin. Al snel drupte wat bloed van haar poot en belande op de grond. Een lege grijns kwam in de plaats van haar eerde glimlach en langzaam veegde ze haar bloed af aan de kitten. 'Rood staat je veel beter.'

'Kijk, jouw vachtje is te grijns,' mauwde Brat terwijl ze haar poot omhoog haalde. Bluekit fronste en keek haar verward aan. Huh? Te grijs? Ze richtte haar blauwe ogen weer op de poot van de poes. Wat ging ze doen? Ze was best nieuwsgierig nu. Ze zag hoe de nagels van de poes verschenen. Wow, die waren groot en ze zagen er ook super scherp uit! Maar ondanks dat bekroop haar toch een naar gevoel. Wat ging ze daarmee doen? Ze voelde zich niet prettig, en het liefst wilde ze veilig in de Nursery liggen bij haar papa. Misschien zelfs nog ónder hem. Maar de poes sloot haar poot, met haar nagels nog steeds uitgeklapt. Ze zag bloed uit haar poot druppen, en het nare gevoel werd erger. Bluekit werd een beetje misselijk. Waarom deed ze dit? Toen ze haar bebloede poot vervolgens aan haar nette, schone vachtje smeerde, werd het allemaal een beetje te veel. 'Rood staat je veel beter.' Nee, nee, dat staat het niet! Bluekit probeerde zichzelf los te wurmen, maar de poes hield haar stevig vast. 'H-Hey, laat me gaan!' piepte ze boos, en de spanning was in haar stem te horen. Ze wilde hier weg, ze wilde naar haar papa, en wel nú!

Het mormel probeerde hij haar greep te ontsnappen, maar dat liet ze natuurlijk niet toe. Hun speel kwartier was immers nog maar net begonnen... 'H-Hey, laat me gaan!' De toon die ze aansloeg was boos, maar er was ook een duidelijk spanning in te vinden. Brat greens en zette haar eigen bloedende poot weer op de grond. Het was haar wel gelukt om wat van haar vloeistof op het vacht van de kitten te krijgen, maar het was bij lange na niet genoeg. 'Hoe gaan we je anders rood krijgen hmm? Heb je liever dat ik jouw bloed gebruik?'

Hoeveel ze ook probeerde, ze kon niet los komen uit de grip van de grote poes. Lichte angst kwam in haar naar boven borrelen. Met grote oogjes keek ze om zich heen, was er dan niemand die haar zou komen helpen? De BloodClanner zette inmiddels haar bebloede poot weer op de grond en Blue keek haar lichtelijk angstig aan, ze deed immers ook nog haar best om stoer te kijken. Geen angst tonen, dat vonden ze juist leuk. 'Hoe gaan we ja anders rood krijgen hmm? Heb je liever dat ik jouw bloed gebruik?' Bluekits haartjes gingen overeind staan en ze schudde verwoed met haar kopje. 'N-Nee! Laat me gaan!' piepte ze en nogmaals probeerde ze weg te komen.

De grote poes bracht langzaam haar kop dichterbij de oortjes van de weerloze mormel. Die ondertussen nog steeds aan het protesteren was. De ademhalingen van de bloodclanner was langzaam en zwaar. En haar tanden waren gevaarlijk dicht bij het zachte vlees van de kittens. Maar ze zou niet happen, nog niet. 'Nee? Maar lieverd ik heb een ja nodig.' fluisterde ze zachtjes waarna ze vervolgens in het oortje van het kleine poesje blies.

Terwijl ze bezig was met wegkomen, althans, dat probeerde ze uit alle macht, bracht de enge poes haar kop dichter bij de hare. Bluekit stopte met bewegen en keek naar haar, haar oogjes waren nu nog wat meer gevuld met angst. 'Nee? Maar lieverd ik heb een ja nodig,' fluisterde de poes en vervolgens blies ze in haar oor. Aah! Bluekit piepte zachtjes en schudde haar kop, proberend het kietelende gevoel uit haar oor te schudden. Toen dat niet werkte bracht ze haar pootje omhoog om het daarmee weg te krabben. 'Waarom doe je dit? Ga weg!' piepte ze boos, maar met een licht bevend stemmetje.

Zijn rode blik viel op een vreemd tafereel. Orchis had een kitten tegen de grond geduwd terwijl Brat het kleintje insmeerde met bloed. Beef fronst even, maar toen lichtte zijn gezicht op en met een raar huppelpasje dat niet bij de grootte van zijn lijf paste liep hij op hen af. "Ohhh, zijn we aan het schilderen? Ik wil ook!", mauwde hij opgewonden, met een glimlach op zijn snuitje. Wat leuk!

Zijn gezicht was dof, niets meer dan een schim van wat het ooit was geweest, zijn ogen vermoeid, alsof hij deze in geen dagen meer rust had gegeven. Deze parasieten leken beetje bij beetje meer leven uit zijn clan te zuigen, hun magen nog altijd niet gevuld. De kater was de hele dag bezig geweest, druk bezig met het bijstaan van zijn clangenoten. Druk bezig met het zoeken naar gelijke harten in dit harteloze kamp waarvan ze verwacht werden het hun thuis te noemen. Hij kon niet goed slapen hier, zijn nest was net als zijn gezicht niets zoals het ooit was geweest, zonder het thuisgevoel was het niks meer dan wat uitgedroogd mos en takjes. Hij wist dat als ze hun hoop niet hoog hielden, als het zouden opgeven, zij ook niks meer waren dan een zak vlees en bloed, eigenlijk al dood. Misschien was het daarom dat hij zoveel mogelijk bij zijn clangenoten was, zoekend naar iets wat hem herinnerde aan de tijden voor al deze drama, iets wat deze kale plek weer thuis maakte, wat hem weer een shadowclanner maakte.

Vermoeid hief de kater zijn hoofd op, maar zijn hart? Zijn hart leek wel staart lengtes naar beneden te vallen na het zien van het tafereel voor hem. De geur van angst droof nu meer dan ooit zijn systeem binnen en met een snelle beweging sprinten de kater naar voren. Deze vieze monsters hadden hun poten gelegd op een leven dat de kater als meer belangrijk dan het zijne ervoer, zijn baby, zijn Bluekit. Ze zat onder het bloed, bloed, er was zoveel bloed. Angst, bezorgdheid en woede overspoelde hem, ze ademde nog, gelukkig, ze sprak nog, maar als hij nu niks deed...oh starclan nee. Met samengeknepen ogen legde hij zijn oren dan ook plat tegen zijn nek aan, en slaakte hij een woeste kreet richting de drie bloed krijgers, de drie parasieten. Maar vooral woest tegen de twee oudere onder hen, het kleintje wist waarschijnlijk niet veel beter gokte de kater. Nee, hem zou de kater er zo goed als mogelijk er uitlaten, hij was nog zo jong. Nee zijn probleem lag met de twee oudere, de twee oudere uit de kluiten gewassen kittypets. "Hey!" mauwde hij woest, zijn dikke staart over de koude aarde heen zwiepend, zijn vacht omhoogschietend. "Blijf met die gore klauwen van mijn dochter af!" waarschuwde de tom voordat hij naar voren stapte en dreigend naar de bloedrode poes en haar maatje uithaalde, proberend een afstand tussen hun en zijn baby te creëren hopend hier beschermend overheen te kunnen gaan staan...

Er kwamen meer zielen mee doen aan hun duistere kransje, en Brat vond het allemaal prima. Ze was in een vrijgevige bui, dus liet ze haar onderdanen mee geneiten van dit spektakel. Het maakte niet uit dat een van de toeschouwers haar eigen jonge zoon was, het leven was hard. Waar niet iedereen gelijk in was, sommige volken waren gewoon beter dan andere. En om dat balans er in te houden moesten ze regelmatig op hun plek gezet worden, het was iets dat ze hem zo vroeg mogelijk mee wilde geven. 

Natuurlijk had ze wel verwacht dat de voogd van het mormel vroeg of laat ook op het toneel zou verschijnen. En nou daar was hij dan. De kater probeerde haar groepje op te splitsen. Zodat ze hun greep over zijn kind kwijt raakte en hij haar terug kon nemen. Echter zou Brat haar speelgoed niet zonder een gevecht laten gaan. Ze ontweek zijn klauwen, en signaleerde naar Orchis dat hij de kitten nog altijd strak moest vasten houden. 'Omdat je mij, je commander heb durven aan te vallen. Zal je kind hier en nu sterven.'

Nog voordat ze een antwoord hoorde van de grote rode poes, werd ze opeens hardhandig op de grond gedrukt. Ze piepte van schrik en trok een vies gezichtje toen ze opeens een lik over haar oor kreeg. Eew, alleen haar papa mocht dat doen! 'Blijf lief liggen en dan is alles snel over..' hoorde ze een stem zeggen, degene die haar vasthield. Bluekit probeerde met alle kracht die ze had om zichzelf los te krijgen, maar de andere BloodClanner was veel te sterk voor haar. En nog voordat ze het wist kwam er nóg een BloodClanner. Deze kwam echter niet heel dichtbij, hij zei alleen maar wat over schilderen. Ze wilde niet dat er op haar geschilderd werd! En zeker niet met bloed, bah! En toen hoorde ze zijn stem, haar redder in nood. 'Papa!' piepte Bluekit blij terwijl ze haar kopje zo probeerde te draaien dat ze hem kon zien. Hij zou haar redden! Ze kon niet goed zien wat er gebeurde, maar de druk op haar nek werd niet minder. 'Omdat je mij, je commander heb durven aan te vallen. Zal je kind hier en nu sterven,' hoorde ze de stem van de rode poes. Bluekits haartjes gingen overeind staan van angst en woede. Ze wilde niet dood! Haar papa moest haar redden! 'Mijn papa zal jullie allemaal doden!!' piepte ze boos, terwijl ze nog altijd probeerde los te komen.

Al snel kwam papalief van het kleintje ook meedoen. Beef keek hem aan met twinkelende rode oogjes. Oh, wat leuk, hij deed helemaal mee met het spelletje en speelde de rol van boze vader perfect! Beef kon zijn enthousiasme niet verbergen en deed een klein huppelpasje ter plekke terwijl hij keek van zijn moeder naar de Shadowclanner en dan naar Orchis, die hij net zoals alle Bloodclanners als zijn beste vriend beschouwde. "Oh, mama mama mama mag ik de kitten vermoorden? Alsjebliéééééf?", smeekte hij, rode puppy oogjes opzettend. Hij had nog nooit een kat vermoord en het leek hem zo leuk! Misschien zou mama hem vandaag eindelijk de kans laten? De grote young one duwde zijn kopje tegen die van zijn moeder in een soort lief, smekend gebaar. Alsjeblief, mama?

Brat schrok toen ze opeens de warmte van een ander tegen haar gezicht voelde glijden. Alsof de dodenspreuk die op haar bevond opeens doorbroken was. Even grote ogen keek ze naar haar zoon. Niet eens meer nadenkend over Orchis en het kind. Al haar aandacht was nu op de young-one. Brat verharde haar blik en sloeg met haar poot in de richting van haar zoon en zijn bolle kop, waar niks anders dan zaagsel in zat. 'Beef verdomme, ik ben deze houding van je helemaal zat.' blies ze kwaad, als een draak die vuur spuugde. Ze had het helemaal met hem gehad, hij zette haar keer op keer voorschut. Tijd om een goed met hem rond te tafel te gaan zitten, en hem leren hoe een echte Elite member zich opstelt. 'Kom maar met mij mee jij.' ging ze op de zelfde toon veder terwijl ze hem een duidelijk gebaar gaf om haar te volgen. De commander richtte haar blik op Orchis en de twee shadowclanners. 'Orchis, ik vertrouw er op dat jij hier wel je mannetje kan staan.' en met die woorden, verliet ze ze het groepje katten. Verliet ze de situatie die zij eigenlijk gestart was. Maar familie gaat voor.

Brat verlaat het topic

Mama reageerde niet helemaal op de manier die hij gehoopt had, maar wel op die snauwende toon die hij van haar gewend was. Waarschijnlijk zou het raar zijn als ze eens vrolijk antwoordde, alsof ze ziek was of zo. Brat gaf hem een klap, die Beef amper voelde door zijn dikke schedel en die hem dus ook niet echt van zijn stuk bracht. Beef was niet bang van haar boosheid; hij voelde niet echt de zwaarte van de situatie. Hij draaide zich nog even om naar de anderen, gaf hen een glimlach en een zwaai met zijn voorpoot, en trippelde toen met een huppelpasje achter zijn moeder aan. Oh, wat spannend, wat zou ze nu weer te zeggen hebben? Hij voelde de spanning; maar hij kon de ernst niet begrijpen en dus voelde het enkel maar exciting, zoals wanneer ze een spelletje zouden spelen of iets dergelijks.

Beef topic uit!