There will come a poet whose weapon is his word

Een nieuwe dag begon. Licht vulde de grot, maar haar vier lichtjes lagen aan haar buik. Haar zwart kleintje was al braaf gaan slapen, maar de rest sabbelden nog wat na. Ze voelde de pootjes steeds krachtiger in haar buik porren. Soms moest ze haar kleintjes wat weg duwen zodat ze niet te wilde werden. Vooral haar zwarte zoon was een heel gedoe. Hij gilde heel erg snel als hij de bron van haar melk verloor. Een geluid deed haar oortje draaien. Ze draaide haar kopje naar de ingang van de Cavern, maar het licht stak tegen. Ze kon niet zien en ook niet ruiken wie het was. Hij had een grootte gestalte, dus nam ze niet meteen een aanvallende houding aan. Rascal was ook groot.

+ Day of New Light

Hij had gehoord dat de Clan Cavern nieuwe inwoners had gekregen, een jong gezin. Natuurlijk moest hij ze een bezoekje brengen, dat was enkel beleefd, en Chief zijnde moest hij weten welke katten zich in hun territorium ophielden. De geur van moedermelk en jonge kittens was al bij de ingang van de grot te ruiken. Rustig, om geen schrik te veroorzaken, stapte Day door de opening en bleef daar even staan om zijn ogen aan het duister te laten wennen. "Goedemorgen... Vlinder, is het niet?", miauwde hij vriendelijk toen hij de gestalte ontwaarde. Hij hield nog altijd afstand, wetend hoe beschermend moederpoezen konden zijn. Hij was een grote kater en voor haar een vreemdeling, en het zou ongepast zijn om in de buurt van haar kittens te komen voordat zij daar toestemming voor gaf.

Toch toen de gestalte sprak was het niet de stem van Rascal. Haar nek- en staartharen gingen overeind staan. Ze verstrakte haar houding rondom de kittens, maar ging niet volledig in paniekmodus omdat de stem zeer vriendelijk klonk. Stilletjes schraapte ze haar keel. "Eh... ja, kom maar naar binnen meneer," fluisterde ze met een trillende stem. Ze probeerde sterk te lijken, maar al bij al was Vlinder nog een jonge poes, een nieuwe moeder en gewoon altijd nerveus.

De stem die hem antwoordde, trilde als een bloemetje in de bergwind. Day liep wat verder de grot in, zodat ze meer van hem zou kunnen zien dan enkel een silhouet tegen het licht dat buiten scheen. "Je hoeft niet bang te zijn", miauwde hij terwijl hij zijn stappen zacht op de rotsgrond neer liet komen. Nog altijd hield hij enige afstand van het nest dat hij nu in het halfduister ontwaarde. Ze was klein, maar grofgebouwd als een Cave Guard, en de kittens zag hij niet, verstopt als ze waren achter de dikke staart die ze beschermend om hen heen gekruld hield. "Mijn naam is Day of New Light, ik ben de Chief van de Tribe of Rushing Water, waarvan je al enkele leden ontmoet hebt." Hopelijk zou dat haar wat geruststellen.

Ze herkende de naam niet, sinds er toen de Clans er waren nog twee Chiefs waren. Toch knikte ze vriendelijk en verloste ze haar greep over haar kittens. Er onthulden zich vier gezonde sterke kittens. Vlinder knipperde vriendelijk naar de kater. "Ik ben bekend met jullie sinds ik hier als... leerling al ben geweest." Ze twijfelde bij het woord apprentice, wetende dat het iets anders genoemd werd bij hun, maar wat? Ze schraapte haar keel. "Ik ben Vlinder, ik kom van Shadowclan, maar ik ben weggelopen omdat... omdat ik mijn kittens daar niet wil laten opgroeien." Ze wist niet persé hoe het werkte hier, maar haar besluit stond vast. Ze ging niet van Rascals zijde wijken, maar haar kittens verdienden een clan... beter dan een clan, een tribe!

Na zijn introductie leek de moederpoes te ontspannen en ze toonde hem haar kittens. Vier prachtige, gezond uitziende kleintjes. Day glimlachte vertederd. Bij haar uitleg, bekeek hij Vlinder nog eens. Herkende hij iets in haar trekken? Ze zou destijds een stuk kleiner geweest zijn. Hij kon zich haar niet herinneren, maar dat zei weinig; het was lang geleden en er waren veel clankatten geweest, te veel om allemaal te ontmoeten en te onthouden. Haar naam was niet die van een clankat, maar ze zou niet de eerste zijn die haar oude naam met haar clan had achtergelaten. Days uitdrukking werd zacht en hij knikte begrijpend, al zou hij nooit volledig kunnen begrijpen hoe de clans waren. Hoe gelijkaardig ze ook hadden geleken tijdens hun verblijf in de bergen, het was hem sindsdien duidelijk geworden dat ze niet waren zoals de Tribe. Er heersten niet dezelfde vrede en harmonie daar. "Waar zou je ze wel willen laten opgroeien, Vlinder?" vroeg hij vriendelijk. Hij kon niet zeker zijn van haar toekomstplannen zolang ze die nog niet uitsprak, maar hij had een vermoeden en zijn blik was zacht en uitnodigend. Als het aan hem lag, zou de Tribe haar geven waar ze naar zocht.