moonlight

Ze wilde niet meer stilzitten, zoveel van haar kleine grottenwereldje had ze nu gewoon allang gezien! Iedere rots, de kleine, glinsterende druppeltjes die soms vielen, het mos waar ze op sliepen en zelfs dat rare, rottende kat-ding dat ze naar haar had zien staren van een afstandje. Natuurlijk had de kitten teruggestaard, totdat na een lange tijd ze toch in slaap viel. Toen ze wakker was geworden, was niet alleen het kat-ding weg, maar ook het licht. Oh, dat was nieuw. Nieuwsgierig besloot Fawn zo stiekem en stil mogelijk uit haar nest te klimmen om te kijken naar de glimmende lampjes buiten die gereflecteerd werden in een poeltje verderop. Nu alleen niet haar familie wakker maken…

&Rascal

De nachten waren vredig. Hij hoefde zich nergens druk over te maken. Hij vouwde zichzelf gewoon om Vlinder heen en ronkte kalm door. Hij was niet meer bang voor hun mede-grot bewoonster, die gewoon haar eigen ding leek te doen. Soms oogde ze wel wat naar de kittens, maar ze kwam niet vaak dichterbij. En net zoals nu waren Rascal zijn dromen kalm en zijn hartslag rustig. Eigenlijk sinds hij op reis was gegaan, waren zijn dromen vredig. Zo nu en dan zag hij nog een glimp grijze vacht, een fonkelend geel oog, maar het waren geen monsters. Nee, hij zag ze eerder als beschermengelen. Maar toch werd hij gestoord in zijn slaap, maar nu door de fysieke wereld. Hij voelde beweging in het nest en met een warrig hoofd keek hij op. Hij vernauwde zijn ogen en zag Streep, de kleinste van het stel, proberen te sluipen. Naar.. buiten? Ho eens even. ‘Streep, waar ben je mee bezig?’ fluisterde hij zachtjes naar de kitten. Hij wilde niet direct iedereen wekken, dus keek hij enkel streng naar het donkere lijfje.

Hoewel ze nu ietsje ouder was en het makkelijker werd om haar pootjes te coördineren, was ze nog lang niet stil genoeg om onopgemerkt weg te komen. Ietwat geïrriteerd en sip draaide ze zich om naar haar papa toen die sprak. ‘Streep, waar ben je mee bezig?’ ze maakte oogcontact met haar groene knikkers en bestudeerde ieder vlekje in zijn ogen voordat ze hem daadwerkelijk beantwoordde. Haar gestreepte, donkere pootje hief ze op naar de reflectie van het maanlicht in de poel bij de ingang. Zag hij dat dan niet? Dat moesten ze toch van dichterbij bekijken?

Rascal keek naar de jonge poes, haar gestreepte vachtje die in het zwakke maanlicht duidelijk was. Hij kantelde zijn kop en volgde haar poot. Al snel begreep hij het. Ze had het licht gezien in de poel voor de ingang, waar regen niet lang geleden was neer gevallen. ‘Ohh,’ miauwde hij begrijpend, waarna hij naast Streep ging staan. Hij krulde zijn staart om haar heen. Ze konden wel eventjes komen kijken. ‘Mooi hè? Je mag wel dichterbij kijken als je wil, ik blijf vlakbij,’ fluisterde hij om niet de rest wakker te maken. Ze mocht zelf gaan onderzoeken, maar onder toeziend oog van hem. Misschien was er wel gevaar buiten de grot, je wist het nooit. Je kon nooit voorzichtig genoeg zijn.

Gelukkig probeerde haar papa haar niet terug te sturen. Ze had geen zin om te slapen, dat deed ze overdag al vaak genoeg. Nee, nu moest en zou ze zien wat voor licht er plots werd gevangen in de poel. Haar vader sloeg een staart om haar heen, dat was aangenaam warm, maar het waren zijn woorden waardoor ze pas echt in haar nopjes raakte. In stilte kroop ze over zijn staart heen en bewoog zich met nog wat wankele stapjes naar de poel toe. Met haar grote, groene ogen zag ze de lampjes daarin. De zo'n had er wel eens ingestaan, maar nooit zo helder. Nooit zoveel zonnen. De kitten plofte haar achterkant op de grond en keek met een schuin koppie naar de uitgang van de grot. De bergen strekten zich eindeloos uit, net als de deken vol lampjes. Het kleine poesje wees er naar en draaide zich naar Rascal om. "Groot," opperde ze enkel, een van de weinige woordjes die ze op haar leeftijd had gesproken.

Het was alsof hij een teken had gegeven. Zijn woorden gaven haar zelfvertrouwen en ze ging op onderzoek uit. Zijn gele ogen schitterden in het maanlicht en hij hield trouw de wacht op haar. Ze kroop naar buiten, haar blik op de wereld gericht. Op de sterren en de bergen, schimmen in de duisternis. Rascal nam weer een paar pasjes dichterbij toen ze bij de ingang van de grot bleef zitten en legde zichzelf naast haar neer. Groot, sprak ze vervolgens. Hij grinnikte zachtjes, om de rest van de familie niet wakker te maken. ‘Oh, dit is nog maar een fractie,’ fluisterde hij. Hij stak zijn poot uit en gebaarde naar de horizon. ‘Je moeder en ik hebben dagen gereisd, ver voorbij de bergen, daar komen we vandaan,’ begon hij verder te vertellen. Hij richtte zijn blik weer op Streep, die helemaal verwondert leek. ‘Als je ouder bent, kan jij ook de hele wereld verkennen.’