[Training 2] Fight for your right

Frostfall was weer op stap gegaan, zijn gevlekte leerling aan zijn zijde. Het was tijd voor het tweede deel van haar training, even kijken hoe het ging met haar vechttechnieken. Tunnelers waren hadden dan wel een specialisatie in de tunnels, ze konden ook patrouilleren en vechten als iedere andere warrior. En zelfs moesten ze kunnen vechten in de tunnels. Ze konden zomaar oog in oog staan met een vos of een das. En de tunnels konden ook gebruikt worden voor een verrassingsaanval. Als dat mis ging, kon het gevecht ook in de tunnels eindigen. Op een open stukje heide draaide hij zich dan ook naar zijn apprentice. ‘Tijd om je vechttechnieken op te frissen, Amberpaw,’ miauwde hij kalm. Hij liet de koude wind aan zijn vacht trekken. Leabare was hun land binnen gekomen, ijzige winden bliezen nu over de velden. Dan moesten ze maar snel beginnen, dan zouden ze de kou weldra vergeten.

+ Amberpaw

Frostfall keek even enkele seconden naar de zijn apprentice. Ze leek er wel zin in te hebben, maar de blik op haar snuit stond hem niet echt aan. Hij kantelde zijn kop een beetje. Was dat nu een bijdehante opmerking. Hij draaide zijn oren naar achteren. Het enige verraad dat hij zich iets irriteerde was de nukkige blik op zijn kop en het puntje van zijn staart dat zachtjes op en neer deinde. Toen in een snelle beweging kwam hij naar voren, probeerde zijn poot tussen die van haar te zetten en haar zo tegen de grond te werken. Hij was nog altijd zijn mentor en ze moest gewoon een beetje geduldig zijn. Hij bepaalde wat er gebeurde. Het was niet alsof ze maar de hele dag flierefluiten mocht. En hoewel ze het vast wel goed bedoelde, wilde hij ook wel een soort respect afdwingen. Daarom hoopte hij ook heel erg dat hij sneller dan haar was geweest.

Frostfall keek tevreden toen hij de gevlekte poes om wist te duwen. Hij zag haar wegrollen, maar hij was nog net niet zo slecht dat hij meteen bovenop haar sprong. In een echt gevecht zou hij natuurlijk er wel achteraan gegaan. Hij wachtte tot ze weer overeind kwam en gaf haar een strak knikje. ‘Altijd paraat staan. En niet overmoedig worden,’ miauwde hij toen. Hij zette zich vervolgens klaar tegenover de poes. Een serieuze blik op zijn gezicht. Hij zou haar wel het één en ander bijbrengen. ‘Oké, nu wil ik zien wat je kan,’ miauwde hij kalmpjes. Hij zette zijn eigen poter iets breder uit elkaar. Frostfall was een tunneler. Zijn krachten zaten in kracht, niet zozeer in snelheid zoals de meeste Moor Runners die katten konden verslaan met hun lichtvoetigheid en snelle slagen. Hij moest het meer hebben van vooruit denken, toeslaan op het goede moment, en klappen incasseren als het moest. ‘Val me aan. En zoals gewoonlijk, klauwen bedekt.’ Hij verlaagde zijn kop. Nou, kom maar op, kleintje.

Het duurde niet lang voordat zijn apprentice de uitdaging aannam. Frostfall hurkte iets in en probeerde mee te weven met haar bewegingen. Ze sprong vlug van links naar rechts. De poes kwam uiteindelijk recht op hem af. Het was een voorspelbare eerste zet. Frostfall besloot dat hij een rechtsstreekse aanval van haar makkelijk kon incasseren, dus dook hij in elkaar op zijn voorpoten en zette zich schrap met ontblootte tanden. Ze botste tegen hem op, maar hij zette direct een stap naar voren en probeerde haar zo weer terug te duwen. Hij sloeg direct ook een poot uit richting haar oren, maar ze sprong al snel weg voor zijn slag. Maar hij was nog niet klaar. Hij aarzelde geen moment en met dreunende passen sprong hij dichterbij, waarna hij vervolgens op zijn achterpoten kwam en weer richting de oren van de poes sloeg.

Het moment dat Frostfall op zijn achterpoten kwam rolde zijn apprentice weg. Dat was een slimme zet om de eerste aanval uit de weg te gaan, maar het zou haar niet lang zullen helpen. Want de witte kater kwam alweer op vier poten en de poes praktisch voor hem geserveerd. Ze probeerde naar hem te trappen, maar hij had het al wel voorspeld. Ze schampte hem slechts, waarna Frostfall probeerde op haar te duiken. Maar ze was te vlug en schoot onder een doornstruik. Frostfall grauwde en begon om de struik heen te cirkelen. ‘Is dit wat je is geleerd? Vluchten? Kom eruit en vecht,’ grauwde hij. Hij had hier geen zin in. Het duurde niet lang voordat ze weer onder de de struik vandaan kwam. Hij reageerde er direct op en probeerde haar te onderscheppen met een slag naar haar kop.

Frostfall zijn dreigementen werkten. En de poes kwam onder de struik vandaan en vervolgens kreeg hij ook nog eens een mooie klap op haar kop geplaatst. Het deed zijn apprentice door het gras rollen en hij haalde eens zijn neus op. Hij kón er meteen op springen, maar hij was coulant vandaag en liet haar herstellen. Maar de poes was vlugger op haar poten dan hij had verwacht en voordat hij alweer goed en wel was gepositioneerd deelde ze een rake klap uit op zijn schouder. ‘Goed!’ bromde hij enthousiast, waarna hij even zijn schouder in gewricht rolde. Er kwam een scheve grijns van zijn snoet en hij knikte goedkeurend naar de gevlekte poes. ‘Daar gebruikte je eindelijk je éigen sterke punten.’ Daarna ontspande hij en seinde hij haar hetzelfde te doen. ‘Maar vlucht nóóit meer zo. Dan geef je jezelf praktisch gewonnen. En in een echt gevecht, dan strijd je voor je clan tot het eind.’

Amberpaw was echter wel te spreken over haar tactiek. Hij rolde zijn ogen. Hij vond dat maar niets. Echte warriors in zijn ogen vochten als leeuwen, head-on, zonder te twijfelen of af te druipen. Ze streden tot hun laatste adem als het moest, niet vluchten als... als slappelingen! De andere clans dachten al zo over WindClan, hij weigerde zijn apprentice dan ook op die manier op te leiden. ‘Nou, leer het dan direct af. Wat ben je, een ShadowClanner?’ miauwde hij fel terug. ‘Het is sluw en achterbaks, niet eervol.’ Hij zag dat de poes nog gebrand was om meer te leren. Hij kneep zijn ogen samen, waarna hij haar eens onderzoekend aankeek. ‘Vind je al dat je klaar bent voor de meer gevorderde zetten?’ vroeg hij toen de poes. Dan kon hij haar ook wel even testen.

Frostfall draaide met zijn oren. Hij was misschien soms een beetje horkerig, maar hij wilde gewoon dat zijn apprentices trainden zoals hij dat wilde. Hij wilde niet dat als hij ooit weer aan het strijden was voor zijn clan, zijn getrainde apprentices misselijke trucjes zouden gebruiken. De poes was wel bereid om een paar gevorderde zetten te leren. Hij knikte, maar in plaats van direct aan te vallen, zou hij haar eerst even wat leren. ‘WindClan heeft niet zoals de andere clans bomen en struiken om achter te schuilen. Wij vechten onze gevechten eervol uit, head-on,’ miauwde hij. Ze hadden alleen open vlaktes, gevechten waren keihard hier.   Het laatste gevecht om de heatherfields was bijzonder bloederig geweest. ‘Maar zelfs in ons gebied kennen we wat trucjes. Kan je wat verzinnen?’ miauwde hij. Er waren wel een paar die ze gebruikte, die iedere WindClanner moest weten.

Frostfall keek zijn gevlekte apprentice aan. Het was een beetje een gok, zag hij, maar ze had een punt. ‘Goed, dat is hoe we onze kwaliteiten kunnen gebruiken,’ miauwde hij terug. ‘We hebben hier speciaal een tactiek voor: valse terugtrekken en hinderlaag.’ Dit was één van de meest gebruikte tactieken die werd gebruikt als er een inval was op hun territorium. ‘Als er een vijandige patrouille komt, probeert een groep boven de grond de vijanden uit te lokken de velden op te rennen. Dit door meerdere keren doen alsof we aanvallen, om vervolgens weer terug te trekken. Net zo lang totdat de vijand het zat is en achter ons aankomt. Als ze eenmaal in achtervolging zijn, zullen katten die onder de grond verborgen waren naar boven komen en ze van achteren aanvallen, zodat ze op twee fronten moeten aanvallen. Aangezien wij tunnelers zijn, zitten wij onder de grond en moeten we onze aanval perfect kunnen timen.’ Hij keek zijn apprentice aan, waarna hij met een klein glimlachje een knikje gaf. ‘Begrijp je dat?’ miauwde hij voor de zekerheid.

Zijn apprentice knikte dat ze het had begrepen. Frostfall glimlachte tevreden. Toen ze een opmerking maakte, knikte hij opnieuw. ‘Meer onze vijand in de val lokken, op ons eigen territorium,’ miauwde hij. ‘Maar ja, het is net als jagen,’ sprak hij vervolgens tegen de poes. Hij sprong op zijn poten. Ze konden er wel over miauwen zoveel ze konden. ‘Laten we gaan oefenen. Ga jij de tunnels in, dan ren ik bovenlangs. Let goed op trillingen in de grond, dan moet je kunnen timen wanneer ik voorbij ben,’ miauwde hij. Hij keek de poes aan met een scheve blik in zijn ogen, waarna hij omkeerde en enkele vossenlengtes afstand positie innam.