[Training 2] Fight for your right

Zijn apprentice verdween in de tunnels. Prima. Frostfall besloot niet meteen over de heide heen te gaan rennen, nee, hij wilde haar op haar tenen hebben. Ze moest extreem goed opletten om hem ongemerkt van achteren aan te vallen. Timing en uitstekend gebruik van haar zintuigen. Het waren de essentiële eigenschappen van een goede tunneler. Hij rekte zich even uit op zijn klauwen. Nou, hoelang had hij gewacht? Tijd om te gaan. Natuurlijk was hij geen snelle moor runner, maar beter ook. Hij was nog steeds sneller dan een slome ShadowClanner of RiverClanner. Hij sprong achter zijn struik vandaan en rende over de heide heen, wetend dat er een heel labyrinth van tunnels onder de aarde verborgen was. Er waren overal ingangen, hij was benieuwd welke Amberpaw zou kiezen.

Geduld. Dat was iets wat elke leerling moest aanleren, maar het bleef verdomt lastig om je stil te moeten houden terwijl je wist dat er iemand in de buurt was waarop ze aan het jagen was momenteel. Amberpaw hield haar oogjes gesloten en concentreerde zich tot ze niet verder meer kon. Ze voelde van alles en nog wat, maar niet wie ze moest voelen. Ze kon zelfs het trillen van konijnen poten waarschijnlijk een hol of 3 in een cirkel om haar heen voelen. Het was storend en irriterend! Maar eindelijk voelde ze beweging. Een kat die eerst iets anders deed voor deze echt in actie kwam. Hopelijk was het geen van de andere katten die ze nu voelde aan komen stormen. Ze luisterde naar het gedreun dat boven haar kop door de poten van haar slachtoffer zouden moeten zijn. Amber volgde hem blindelings. Haar snorren zo op gezet dat ze tegen de wanden van de tunnels streken. Dat wanneer de een bocht zou moeten maken ze die automatisch zou doen. Met snelle pootstappen volgde ze haar prooi en rekende in haar kop uit welke gang ze het beste kon nemen. Ze zat nu achter hem, Links! De tunnel door. Er kwam licht de tunnel binnen en Amber schakelde weer over op haar zicht. Ze opende haar ogen en ze sprong het hol uit met een volgende sprong probeerde ze op de witte kater te landen en hem met licht uit geklapte klauwen vast te kunnen houden?

Frostfall rende over de heide, niet wetende wanneer Amberpaw boven de grond zou komen. Zou ze het perfect kunnen timen? Hij hoefde niet lang op het antwoord te wachten. Hij meende al wat gerommel te horen in de tunnels onder hem. Hij wist dat er tunnels waren, een vijand in een patrouille zou het nooit hebben gehoord of gevoeld. Hij kreeg een glimlach op zijn snuit. Hij rende voort en nog één, twee, drie passen. Totdat er opeens een gevlekte flits vacht uit één van de tunnels schoot en bovenop hem haakte en in zijn lange vacht kwam. Frostfall tuimelde onderuit en rolde door het stekelige gras. Maar hij was niet kwaad en lachte tevreden. ‘Heel goed, Amberpaw,’ miauwde hij opgewekt. Zijn apprentice leek de tunnels al heel goed te kennen. Hij krabbelde weer overeind en keek de jonge poes aan.

Yes! Ze had het goed berekend en daar was Amberpaw heel erg blij om. Hoe onzeker ze soms ook was over hoe ze soms iets moest doen in de tunnels zo ook toen met het konijn dat ze samen gevangen hadden. Frostfall bracht ze ten val, maar hij was gelukkig niet boos, maar lachte zelfs toen hij weer op stond en haar aan keek. Zelf had ze haar weg verder uit gestippeld en was soepel op haar pootjes geland. Trots was in haar ogen te lezen. Amber knikte te vrede. Ze had het toch maar mooi voor elkaar gekregen. 'Bedankt Frostfall.' miauwde ze en kwam dichter naar haar mentor toe. De stekelige struiken zouden hem vast geschampt hebben of zou zijn dikke vacht hem beschermd hebben? Zelf zou de gevlekte leerling er vacht stekels in haar huid hebben gevoeld. 'Heb je je niet te erg bezeerd?' vroeg Amber en ze keek toch een beetje bezorgd.

De apprentice zei dankjewel. Hij glimlachte en schudde even zijn pels uit. Ze vroeg of hij zich had bezeerd. ‘Nee hoor,’ sprak hij hoofdschuddend, toch een beetje lachend. ‘Het zal wat meer kosten dan een tackel om deze oude man te bezeren,’ grinnikte hij. Maar als snel kwam hij overeind. De training was goed gegaan, prima. Ze zouden wel weer terug kunnen naar kamp. ‘Laten we teruggaan. Ik kan denk ik wel met Stallionstar hebben over je final assessment, ik denk dat we daar nu wel heen kunnen werken,’ miauwde hij, waarna hij de poes seinde met zijn staart. Terug naar het kamp.

- Frost topic uit

Zoals uit de woorden van haar mentor te leiden was zou ze hem niet zomaar bezeren. Hij had een poot kunnen verzwikken of breken? Maar gelukkig ging het goed met de oudere witte kater en Amberpaw knikte al snel op die woorden. De jonge gevlekte poes was wel trots op zichzelf dat het haar geluk was om een verrassingsaanval tot een goed eind te brengen. Normaal zou ze dus niet Frostfall horen te tackelen, maar een van de andere clans of nog erger de Bloodclans! Ze kreeg weer even een lichte inzinking toen de rossige gemene kop voor haar geestesoog verscheen. Gelukkig kon Amber het steeds beter hebben om aan die rot kat te denken en schudden haar kop waarna ze bijna de woorden van haar mentor miste. 'Werkelijk?' riep ze verbaasd uit. Amberpaw haalde de witte kater al snel in en ging naast hem lopen. Vond hij haar al zo goed? Maar of ze daar antwoord op zou krijgen was nog de vraag. Ze trippelde met hem mee richting het kamp. De trots was in haar ogen te lezen en het was alsof haar dag niet meer stuk kon.

(Topic uit)

Onderwerp: Re: [Training 2] Fight for your right