Sorry not sorry

Onderwerp: Sorry not sorry wo 15 jul 2020 - 19:51

Met opgeheven kop trippelde het poesje door het wijd uitstrekkende Rogue gebied. Een voor haar behoorlijk interessant gebied, katten vanuit alle hoekjes van hun kleine wereldje kwamen hier, Rogues, mede bloodclan katten, woudkatjes, altijd was er wel weer iets nieuws te ontdekken in het stuk land dat absoluut bruisde van leven. Misschien niet zoals het woud dat deed, gevuld met prooi dat zich liever verscholen hield in de dichte groene massa, maar genoeg om het poesje bezig te houden, af te leiden van de wellicht zwaardere vragen in het leven van een young-one. De oh zo bekende dramatiek, het vragen of je het wel goed deed, op leefde naar de verwachtingen van haar moeder, en de oh zo grootte vraag of die ene tom haar leuk vond of niet. Het waren zorgen die aan haar plakte als modder aan je poten en hoewel deze nooit geheel zouden verdwijnen hielp de drukke omgeving om haar heen haar wel in het voor eventjes vergeten hiervan.

+Silentpaw

Onderwerp: Re: Sorry not sorry za 18 jul 2020 - 21:26

Silentpaw had het weer goed voor elkaar gekregen om af te dwalen van haar territorium, hoewel het deze keer een bewustere keuze was geweest dan de vorige keer dat ze verzeild was geraakt in een hachelijke situatie omdat ze de weg kwijt was geraakt. Ze had een pad gevolgd dat haar regelrecht uit haar territorium had geleid, maar wel eentje waarvan ze zo weer de weg terug naar haar territorium kon vinden als ze de situatie dreigend zou worden. Het kalmeerde haar ook wel enigszins dat ze een mentor had en dat die haar waarschijnlijk zou komen zoeken als ze voor de avond viel niet op kwam dagen. Darktrail was een goede mentor en ze voelde zich op haar gemak bij hem, al had ze het niet altijd in de gaten dat hij soms een grap met haar uithaalde. Haar mondhoeken gingen kort omhoog terwijl ze aan hun laatste training dacht, maar die gingen echter al snel weer omlaag toen ze een BloodClangeur rook en verdwaasd keek ze om zich heen. Ze had verwacht dat als ze katten tegen zou komen, die van hier zouden zijn en niet van BloodClan. Het was niet eens in haar opgekomen dat ze een BloodClanner tegen zou kunnen komen en nerveus neigde ze haar kopje een beetje naar beneden. En voordat ze er iets aan kon doen, stond ze oog in oog met een BloodClanner. Wel nog een jonkie weliswaar, maar de herinneringen aan de overname van het kamp waren genoeg om haar even te doen sidderen van nervositeit. “Ik was niet van plan om hier lang te blijven,” bracht ze onhandig uit, al een paar stappen naar achteren doende voor het geval dat de she-cat haar opeens zonder waarschuwing aan zou vallen. Je wist maar nooit met dit tuig.