Scorched shores [Ardentheart]

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Het doffe geluid dat onder zijn poten klonk vulde zijn oren. Her en der was nog een beetje sneeuw te zien maar het groen nam de overhand alweer, dat was een prettig gezicht. De kater zwiepte met zijn fluffy staart en stopte even toen hij de Wastelands inliep. Er hing een stilte die hij eerder onprettig had gevonden maar vandaag na al het gegons in het Camp was het een fijn balsem voor zijn oren. Een lenteachtige bries blies over het zwarte gebied heen in zijn gezicht en hij zette zijn poten weer in beweging, zonder echt op te letten waar hij liep maar vooral nadenkend over de Profecy en de dreiging van BloodClan. Nu er een Clanlid was gedood door die walgelijke katten kon hij het er niet bij laten zitten. De vechttrainingen waren al opgeschroefd en zouden niet verder kunnen dan dat ze nu waren zonder dat de Clan honger ging lijden. Met deze gedachtes in zijn kop liep hij door totdat hij een vlaag in zijn neus kreeg van een andere kat. De kat in kwestie kende hij.

De wastelands. Een lege en dode plek. Een plek waar ooit een clan had geleefd, jaren en jaren voordat hij zelfs geboren was. En ook gelijk de perfecte plek voor hem om even uit het kamp te ontsnappen. Niet dat hij naar weten van zijn clanmates daat een reden voor had, maar zelf had hij genoeg redenen. Het feit dat hij steeds minder vrije tijd had. Maar dat was de minst aandringende. Nee, het was vooral het dingetje dat hij een relatie met een Windclan kattin was aangegaan en dat zij nu vast en zeker al bevallen was van zijn kittens. Dat was iets wat niemand wist, niemand behalve Waterpaw, zijn beste vriend. Hij was de enigste met wie Ardentheart nu kon praten zonder het te riskeren dat het aan zijn leider werd verteld. Want hij had zeker wel de warrior code meer dan één keer gebroken in dit scenario en dat zou dus niet goed aflopen als het naar boven kwam.
En dat was allemaal leuk en aardig, maar het nam ook nog eens mentaal en fysiek zijn tol op hem. Hij kon geen vader zijn voor de kittens, hij kon ze geen eens een keer zien, maar hij had het wel op zijn geweten. Hij wist dat ze bestonden en dat Dewberry alleen voor ze moest zorgen. Hij wist dat hij nooit echt een vader voor ze kon zijn hoe graag hij dat ook wilde. En fysiek, omdat al die zorgen hem wakker hielden in zijn nest. Iets wat nu zeker wel te zien was. En toch ging het leven door.
Maar de Wastelands waren nu een goede uitvlucht, voor eventjes dan. Echter wilde Starclan hem blijkbaar niet al te veel rust geven, want ineens stond er een bekend gezicht voor zijn neus. Stallionstar, de leider van Windclan en iemand die hij vaak op Fourtrees tegen was gekomen. Ze hadden zelfs een grap over vliegende egels gemaakt, iets waar hij hoog en laag in geloofd had toen hij een apprentice was. Nu leek het een beetje belachelijk, hoe erg hij zich daar op had gefocust, en het was ook zeker geen prioriteit meer. ”Uh, hey.” Groette hij de kater, met een wat halfhartige glimlach.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Zijn neus had hem niet bedrogen, het was inderdaad Ardentpaw die nu ondertussen Warrior moest zijn. De gevlekte kater gaf hem een knikje. “Goedemiddag Ardent…?” miauwde hij en fronste even en dacht na wat voor suffix hij de kater zelf zou hebben gegeven. Er was niet iets dat snel naar boven kwam dus besloot hij het maar op de kat af te vragen. “Ik neem aan dat je Warrior bent? Het is inmiddels al zo’n tijd gelden” miauwde hij vriendelijk. “Ooit nog je egel gevonden?” vroeg hij hem en er speelden pretlichtjes in zijn ogen toen hij eraan terugdacht hoe overtuigt de kater tegenover hem was geweest dat ze bestonden.

merc

Oh, was het al zo lang geleden dat hij Stallionstar voor het laatst had gezien? Was hij toen echt nog een apprentice geweest? Tja, er was ook een hele hoop gebeurd waardoor het wel leek alsof zijn leven op sneltreinvaart had gestaan. Maar dat wist de kater tegenover hem natuurlijk niet en dat kon ook het beste zo blijven. “Yep, Ardentheart nu,” beantwoordde hij de vraag of hij inmiddels al een warrior was. “En nee, geen egel, maar wel een ander raar beest, een beetje een muis met vleugels?” Hij wist het zelf ook niet. Toch had het beeste geen kwaad gedaan, dus heel veel had hij er daarna ook niet meer over nagedacht. Nee, hij had een hoop om over na te denken, maar vliegende egels hoorden daar niet bij. Ardentheart geloofde er ook eigenlijk niet meer in, nu hij ouder was. Maar het was nog steeds een leuk binnengrapje tussen de twee van hen. “Maar hoe gaat het met jou?” vroeg hij daarna vriendelijk om het gesprek gaande te houden, maar het was niet echt wat hij wilde vragen. Hij wilde weten hoe het met Dewberry ging, of de kittens al geboren waren en hoe ze er uit zagen. Maar dat kon hij allemaal niet vragen, niet als hij niet in de problemen wilde komen. Hij was er vrijwel zeker van dat de leider van Windclan het namelijk niet in goede zin zou ontvangen als hij zou verraden dat hij de vader van een paar Windclan kittens.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Ardentpaw stelde zichzelf nu voor als Ardentheart. "Gefeliciteerd dan" miauwde hij en hij gaf Ardentheart een knikje. “En nee, geen egel, maar wel een ander raar beest, een beetje een muis met vleugels?” vertelde Ardentheart hem en hij keek hem enkel vragend en verbaasd aan. Serieus? zei zijn blik en hij knipperde met zijn groene ogen. "Hm, nog nooit gezien" bekende hij oprecht en haalde zijn schouders op. “Maar hoe gaat het met jou?” vroeg de Warrior hem en hij glimlachte even. "Met mij en de Clan prima. We hebben recent twee nieuwe nesten kittens mogen verwelkomen" miauwde hij. Het was prachtig nieuws altijd om te delen dat er nieuwe Warriors in wording bij de Clan waren gekomen.

merc

Stallionstar feliciteerde hem met zijn nieuwe naam en rang, maar kreeg toch een rare blik op zijn gezicht toen hij over de muis met vleugels vertelde. Ja, serieus. Toch, het was zeker een gek idee om voor te stellen en zelf wist hij ook niet echt wat hij er van had moeten maken. Zeker toen de leider hem vertelde dat hij er nog nooit een had gezien. Je zou bijna denken dat hij het had gehalucineerd, maar iemand anders had het ook gezien. Echter was dat niet echt wat zijn gedachten bezighield. Nee hij was weer bij Dew en wat ze hem verteld had. Het antwoord van Stallionstar drong dan ook maar half tot hem door. “Ja ik weet het,” reageerde hij automatisch, waarna zijn amberen ogen groot werden. Oh nee, dat had hij niet moeten zeggen. Verdomme, wat was hij ook weer dom bezig. “Ik eh, ik kwam Dewberry tegen.” Voegde hij er nog achteraan. Hopelijk zou de kater dat geloven, anders zou hij nog wel eens diep in de problemen te komen.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Hij had een reactie verwacht als “Gefeliciteerd met de nieuwe kittens” of “Leuk” maar het antwoord dat hij kreeg deed zijn wenkbrauwen rijzen tot het punt dat ze haast niet verder konden gaan om daarna in een frons naar beneden te duiken. Hij zag de schrik op het gezicht van Ardentheart en hij keek hem indringend aan. “Oh?” miauwde hij een beetje koeler dan hij net was geweest. “Ik eh, ik kwam Dewberry tegen.” miauwde Ardentheart snel en de gevlekte kater vernauwde zijn ogen. “Ik stel leugens niet op prijs Ardentheart” miauwde hij en zwiepte even met zijn staart. “Dewberry is al een poos niet buiten het Camp geweest omdat ze zwanger was” miauwde hij scherp en vroeg zich af waar die leugen ineens vandaan was gekomen.

merc

Hij moest zijn best doen om niet te schinken onder de indringende blik die Stallionstar op hem richtte. Wist hij iets? Het moest haast wel, want de volgende zin had zijn hart in zijn keel. De koele stelling dat hij zijn leugens niet op prijs stelde kon haast niet anders betekenen dat hij iets wist. Dat kon niet anders. Hij zou bidden naar Starclan om hem te helpen hier, maar het was zijn eigen schuld dat hij de warrior code had gebroken. Met gestokte adem wachtte hij af of de Windclanleader nog verder zou gaan. “Dewberry is al een poos niet buiten het Camp geweest omdat ze zwanger was” miauwde Stallionstar scherp met een zwiep van zijn staart. Oh. Oh, okay dit kon hij nog fixen. Hij zou gewoon moeten zeggen wannéér hij Dewberry was tegengekomen, dat zou alles moeten oplossen. Waarom was hij dan ook zo dom geweest om dat niet gelijk te doen. Hij kon gewoon wel zijn kop tegen een boom gaan rammen, in de grond wegzakken. Bij de tweede optie zouden al zijn zorgen en problemen tenminste wel weg zijn. Maar zo makkelijk was het niet. “Ik had het beter moeten verwoorden,” Zuchtte hij, deels tegen zichzelf en ook deels tegen de kater tegen over hem. “Ik kwam Dewberry ongeveer twee manen geleden tegen, en toen vertelde ze me dat ze kittens verwachtte.” Ardentheart probeerde zijn stem zo neutraal mogelijk te houden. Gelukkig was het geen leugen, want dan zou dat totaal niet gelukt zijn. Hij was een vreselijke leugenaar, dus het verbaasde hem dat nog steeds niemand achter de situatie in zijn leven nu was gekomen.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

De wenkbrauwen van de kater gingen een stukje omhoog toen Ardentheart zuchtend zei dat hij het beter had moeten verwoorden. "Vertel" miauwde hij en hij gaf de jonge Warrior een kans om zichzelf te verklaren. “Ik kwam Dewberry ongeveer twee manen geleden tegen, en toen vertelde ze me dat ze kittens verwachtte.” miauwde hij en hij fronste even. Twee moons geleden hm? "En dat verteld ze zomaar aan jou?" miauwde hij zag toen opeens het hele plaatje. Dewberry was zwanger van een andere kater en die was van buiten WindClan. Zou het...? Nee, dat kon toch niet?

merc

Waarom? Waarom had hij zich zo diep in deze put gegraven. Hij had gehoopt het nog te kunnen redden, het feit dat hij zijn mond voorbij had gepraat te kunnen overbruggen met een, hopelijk goede, uitleg. Maar nee, de leider van Windclan was nu achterdochtig en Ardentheart kwam tot de miserabele conclusie dat hij hem nu niet meer zou gaan geloven no matter what hij zou zeggen. De vraag of ze dat zomaar aan hem zou vertellen zei hem al genoeg. Verdomme! Kon hij niet gewoon nu neervallen en er klaar mee zijn? ”We, uh, zijn goede vrienden geworden in onze tijd als apprentice,” bood hij als antwoord. Het was zwak, dat wist hij ook wel. Goede vrienden vertelden elkaar allerlei dingen, ook dat ze kittens zouden verwachten, daar lag de zwakte in het antwoord dan ook niet aan. Hij was onzeker geweest hoe hij het had moeten verwoorden. Hij had Dewberry al niet meer gezien sinds dat ze het hem had verteld. Ze waren meer als vrienden geweest en nu wist hij niet eens meer wat ze waren. Kennissen met een moeilijk verleden waarschijnlijk, want hij dacht niet dat ze hem nog wilde zien.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

”We, uh, zijn goede vrienden geworden in onze tijd als apprentice,” kwam er als weerwoord uit Ardentheart en hij zuchtte en schudde zijn kop. Oh, Ardentheart. You really did shite the bed this time. Hij voelde een rommelende woede in zijn keel opbouwen en toen afnemen. "Dinnae bother Ardent, I know they are yours" miauwde hij en vernauwde zijn ogen. "Jonge liefde is altijd lastig, Ardent zoek een poes in je eigen Clan en wordt daar gelukkig mee. Laat Dewberry met rust" miauwde hij scherp en zwiepte met zijn staart. Hij mocht dan verliefd zijn geworden op Dewberry en haar bezwangerd hebben, dat betekende niet dat hij de pijn op Dewberry's gezicht nog een keer wilde zien.

merc

Hij wist al voordat hij de woorden had gesproken dat Stallionstar hem niet zou geloven. Het was echt weer iets voor hem, om zich zo diep in de problemen te werken. Het was al moeilijk genoeg om er mee rond te lopen in zijn eigen clan zonder er een woord over te kunnen zeggen en het was ook al moeilijk genoeg dat Dewberry niets meer met he te maken wilde hebben. Hij had dus helemaal niet de leider van Windclan nodig die er van af wist. Er was een grote kans dat Stallionstar het aan Thornstar zou vertellen en dan zou hij royaal in de problemen zitten. Hij kon toch ook echt overal een potje van maken. "Dinnae bother Ardent, I know they are yours" miauwde hij en vernauwde zijn ogen. De jonge warrior kon nu smeken hem niets te vertellen, om hem te helpen, maar daar had Stallionstar geen reden voor en dus hield hij zijn mond. "Jonge liefde is altijd lastig, Ardent zoek een poes in je eigen Clan en wordt daar gelukkig mee. Laat Dewberry met rust" De scherpe toon van de leider en de zwiep van zijn staart ontgingen Ardentheart niet. Hij kreeg het gevoel dat een verkeerd woord hem nu nog verder in de problemen zou brengen. Het leek eigenlijk allemaal wel een beetje hopeloos op dit moment. Hij kreeg steeds meer het zinkende gevoel in zijn maag dat hij dit toch niet geheim kon houden, dat het ooit heus wel uit zou komen. Vandaag leek dat alleen maar te bewijzen. ”Ik denk niet dat ze me nog wil zien, dus haar met rust laten zal geen probleem zijn,” zuchtte hij uit. Hij wilde dat het anders was, dat ze gewoon samen konden zijn zonder problemen in de eerste instantie, maar dat was het gewoon niet en dat kon gewoon niet.

Love is like friendship

caught on fire.

In the beginning a flame, very pretty, often hot and fierce, but still only light and flickering. As love grows older, our hearts mature and our love becomes as coals, deep-burning and unquenchable.

Coalnose was nog maar net benoemd tot Warrior, ze was jong en hoewel ze niet al te onstuimig was, had de nachtzwarte kattin een fel karakter. Het was zelden dat ze iemand over haar heen liet lopen, het was zelden dat ze geheimen bewaarde voor anderen en nog minder vaak stak ze de grens over. Als jonge Apprentice was ze al gehecht geweest aan de regels, in de hoop dat ze haar moeder Swallowflight trots kon brengen, trots kon maken op haar dochter. De enige van de vijf kittens die dezelfde vacht en ogen droeg, die een evenbeeld van haar moeder was. Afgezien van de bouw, want ze had een gemixte bouw, wellicht omdat haar vader een kater vanuit een andere Clan was, al kende ze hem niet en had ze ook geen behoefte om hem te leren kennen. De jonge kattin was door en door een Thunderclanner, in haar ogen en hart tenminste. De jonge kattin had het spoor van Ardentheart gevolgd, de kater had ze voor het laatst gesproken toen ze nog Apprentice was geweest, net voordat ze de laatste beproeving voor het Warriorschap had gehad. De kater was toen behoorlijk droevig geweest en had hiermee haar bezorgdheid aangewakkerd, alsof ze het niet los kon laten. Ze wist niet wat de kater met haar deed, dat hij deze invloed op haar had. Het was de beste vriend van haar broer, wellicht dat ze daarom ook zijn geur was gevolgd en als een schaduw in het verwoeste gebied was gevolgd. De kattin had niet alles op kunnen vallen, daarnaast was ze er ook niet een om veel af te luisteren maar ze had voldoende gehoord om te weten dat haar nieuwe vriend, vader was geworden van een Windclanner, de naam van de desbetreffende kattin wist ze niet maar het betekende wel dat er behoorlijk wat drama van zou kunnen komen als niemand in greep.

'Dinnae bother Ardent, I know they are yours,' Had Stallionstar gesproken, de Leader van Windclan. Hoe wist hij dat de gestreepte kater kittens had gekregen in zijn Clan? Nerveus had de jonge zwarte kattin zich schuil gehouden, uit de wind en zonder te bewegen. 'Jonge liefde is altijd lastig, Ardent zoek een poes in je eigen Clan en wordt daar gelukkig mee. Laat Dewberry met rust.' Dewberry, dat was dus de naam van zijn geliefde? Waren ze nog samen, was er een risico dat ze moest voorkomen? Wist Waterpaw hier vanaf? De jonge kattin snoof zachtjes, maar niet boos. De kater had al toegekend een fout gemaakt te hebben en haar ervan verzekerd dat het geen gevaar zou zijn van de Clan, en om eerlijk te zijn zou dat ook geen probleem moeten zijn zolang hij de fout niet nogmaals maakte en zijn best deed om op het juiste pad te blijven zoals ze hem al had verteld. 'Ik denk niet dat ze me nog wil zien, dus haar met rust laten zal geen probleem zijn,' verzuchtte haar vriend, waardoor Coalnose niets anders kon dan toch langzaam op hem af stappen en expres haar pootstappen te laten horen.

'Ardentheart, daar ben je.' Mauwde ze kalm terwijl ze op een statige manier bleef staan en langzaam de twee katers in zich op nam en haar blauwe ogen kort dicht kneep. 'Stallionstar,' Klonk er respectvol terwijl ze haar kop langzaam naar de Leader neeg en haar staart geruststellend op de rug van haar Clangenoot legde. 'Ik heb het laatste deel van het gesprek gehoord. Ik weet dat Ardentheart er al een hele poos mee zit, dat hij een fout had gemaakt. Zoveel heeft hij mij nog wel gezegd, de pijn in zijn ogen heb ik elke dag gezien. Ik denk niet dat hij nog meer gestraft dient te worden als hij nu is geweest. Twee katten hebben een fout gemaakt en het lijkt mij niet de bedoeling dat onze Clans daarover strijd gaan voeren. Ik zou willen voorstellen dat jullie het stil houden en we beide onze eigen weg gaan. Ik houd mijn ogen wel op hem. Onder mijn toezicht zou hij die fout niet nogmaals maken.' Haar stem klonk kalm en zelfverzekerd, terwijl ze Ardentheart aan keek. Het was het enige dat ze kon om hem te beschermen tegen de blikken van de Clan, hij was genoeg gestraft, hij zou er elke seconde van de dag mee moeten leven.

Ardentheart, Stallionstar

notes: Coalnose probeerd lief te zijn<3

P E R I ♡

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

De gevlekte Leader wist dat Ardentheart geen weerwoord meer zou geven, want het was de waarheid die nu op tafel lag. Leugens waren er niet meer en ergens was dat maar goed ook. Hij hoorde nog de zachte woorden uit de bek van de kater die verzuchtte dat Dewberry hem niet meer wilde zien. Ergens vroeg hij zich af in hoeverre dit waar zou zijn, misschien wilde Dewberry nog een keer met hem praten. Nu waren de kittens van haar nog klein maar vroeg of laat zouden haar kinderen vragen gaan stellen. Hoewel het niet zijn probleem was had hij toch het gevoel dat hij hierin iets moest betekenen voor haar kinderen. Terwijl deze gedachtes door zijn kop schoten kwam er een zwarte poes tevoorschijn uit het gras, ze rook naar ThunderClan en zag eruit alsof ze net Warrior was of nog haar final assesment moest doen. “Ardentheart, daar ben je” miauwde de poes die beleefd knipoogde naar hem en hem ook begroette. “Hallo, met wie heb ik het genoegen?” miauwde hij neutraal. De zwarte poes stelde haar Clanmate gerust met haar staart op zijn rug. Toen de poes weer naar hem keek miauwde ze op een respectvolle manier tegen hem en daarmee steeg de zwarte poes wat in zijn achting. Ze maakte een voorstel wat het kleine beetje elevatie weer wegnam. Hij was niet van plan om zijn Clan in een gevecht te stortten omdat Ardentheart kittens had gemaakt die nu zonder vader moesten opgroeien. “De enige straf die hier voor nu aan verbonden is, is dat hij Dewberry niet meer moet willen opzoeken. Daarbij is het aan Thornstar om een passende straf te geven aan een ThunderClan warrior. Dat is niet mijn taak” miauwde hij kalmpjes en hij keek nog even naar Ardentheart die ongetwijfeld door de grond wilde zakken. De kater rechtte zijn rug en besloot dat hij nog een ding moest zeggen tegen de jonge Warrior. “Je hoeft het niet met je Clanleden te bespreken, belangrijk is dat je Leader hiervan weet” miauwde hij en trok met zijn snorharen.

merc

it can't be a mistake if i just call it change

Het was niet lang voor het nog erger werd, als dat ook nog maar kon. Voordat Stallionstar ook nog maar op zijn stelling kon reageren, al had Ardentheart geen idee of dat hij dat nou eigenlijk ook van plan was geweest of niet, verscheen Coalnose op het toneel. “Coalnose!” Reageerde hij verschrikt op haar verschijnen. En ze had genoeg gehoord dat ze een duidelijke conclusie kon trekken. Totaal verrast door haar verschijnen, en misschien ook een beetje zichzelf in zijn hoofd uitscheldend dat hij niet alerter was geweest, wist hij niets om te zeggen. Niet dat hij er waarschijnlijk een woord tussen zou hebben kunnen gekregen, met hoe de zwarte kattin het woord nam…Voor zijn behalf?
Het was niet moeilijk om te zeggen dat hij versteld stond. Natuurlijk had hij haar verteld dat hij iets doms had gedaan, iets wat hij nog steeds niet helemaal als een fout kon zien, maar iets wat zeker niet geaccepteerd werd door de warrior code. Toen had ze gezegd dat, zolang het de clan niet in gevaar bracht en hij het niet meer zou doen, zij het goed vond. Maar toen had ze toch nog niet geweten wat het was en hij was zeker dat als ze dat wel wist het niet goed zou aflopen. Maar nu stond Coalnose het hier voor hem op te lopen nemen, tegen een leider van een andere clan nog wel. Hij wist niet hoe ze kon accepteren wat hij had gedaan, maar dat deed ze wel. Nogmaals kon hij er niet omheen hoe opmerkelijk het zusje van zijn beste vriend soms kon zijn.
Toch, het was nog steeds alsof hij naar een spannende wedstrijd aan het kijken was, met hoe Coalnose en Stallionstar nu tegen elkaar aan het praten was. Hij hield dan ook nog steeds wijselijk zijn mond. Er was geen twijfel over dat de zwarte kattin dit beter af kon handelen als hij dat kon. Nouja, misschien op het punt over de twee clans strijd met elkaar zouden gaan voeren. Het liefst had hij het gewoon buiten het weten van ook Windclan gelaten, maar hij wist niet wat Dewberry over dit alles had gezegd, met welke uitleg ze was gekomen, of dat ze er überhaupt een had gegeven. Haar blauwe blik viel op hem en hij moest zichzelf forceren om haar aan te kijken. Ze deed nu zoveel voor hem, meer dan dat ze wist, want hij zou zich echt niet zo hebben kunnen verwoorden nu. Ze verdiende dus tenminste dat hij zijn blik niet zou afwenden. “De enige straf die hier voor nu aan verbonden is, is dat hij Dewberry niet meer moet willen opzoeken. Daarbij is het aan Thornstar om een passende straf te geven aan een ThunderClan warrior. Dat is niet mijn taak” miauwde Stallionstar kalmpjes kalmpjes en Ardentheart kon de blik van de kater op hem voelen branden “Je hoeft het niet met je Clanleden te bespreken, belangrijk is dat je Leader hiervan weet.” Zijn ogen werden groot. Thornstar vertellen!? Straks zou hij nog verbannen worden. Dat kon hij echt niet riskeren! Hij hield van zijn clan en zijn vrienden.

Ardent is Mousedung

FROM MITZI WITH LOVE

Love is like friendship

caught on fire.

In the beginning a flame, very pretty, often hot and fierce, but still only light and flickering. As love grows older, our hearts mature and our love becomes as coals, deep-burning and unquenchable.

‘Hallo met wie heb ik het genoegen?’ Vroeg de Leader van Windclan op het moment dat de jonge Warrior tevoorschijn kwam, het was maar goed dat hij niet meteen boos werd want de zwarte kattin was er een die haar gedachten hardop uit sprak en dus niet altijd in staat was om de juiste woorden op het juiste moment te spreken. Ze was zo eerlijk als een Warrior maar kon zijn, maar dat betekende niet dat het altijd goed zou vallen, zeker niet bij katten die haar niet kenden. Het betekende echter wel dat ze hem niet negeerde, het eerste wat ze deed was haar Clangenoot begroeten, even checken of hij in orde was aangezien dit ongetwijfeld een emotioneel gesprek was, voordat ze zich op de Leader richtte en hem met een respectvolle knik begroette. ’Coalnose!’ Klonk er nog wat verschrikt waardoor de jonge kattin naar haar nieuwe vriend keek en hem met een klein lachje aan keek, eentje die een warmte uitstraalde die ze voor haar clangenoten toonde. ’Zoals mijn geschrokken vriend al zei, ik ben Coalnose,’ Mauwde ze beheerst voordat ze zich verder in het gesprek zou storten. Ze nam het woord voor hem, ze nam het voor hem op, met de reden dat ze niet het idee had dat hij de enige was die hier verantwoordelijk voor was. Haar blauwe ogen stonden kalm en integer, ze was er geen een die de onderste uit de kast zou halen tenzij ze het idee had dat er onrecht was, dat er iets onterecht werd geacht te gebeuren. Dat Ardentheart door de kater gewaarschuwd werd vond ze geen probleem, dat hij als enige verantwoordelijk werd gehouden wel. Immers kon een kat niet alleen een ander drachtig maken, er waren er twee die de bosjes in doken niet een. Er waren twee katten die de keuze maakten en er verantwoordelijk voor moesten worden gehouden. ’De enige straf die hier voor nu aan verbonden is, is dat hij Dewberry niet meer moet willen opzoeken. Daarbij is het aan Thornstar om een passende straf te geven aan een ThunderClan warrior. Dat is niet mijn taak.’ Verklaarde de calico kater waardoor de kattin langzaam haar ogen op haar clangenoot richtte, zijn emoties waren goed van zijn gezicht te lezen, hij had het er duidelijk moeilijk mee. Zeker omdat ze achter zijn geheim was gekomen voordat hij klaar was geweest het aan haar te vertellen, niet dat ze het hem kwalijk nam. Buitenclanse kittens, op zijn leeftijd! Het was iets waar ze bijna niet in staat was om over na te kunnen denken, die mogelijkheid was nog niet in haar kop opgekomen. Ardentheart leek wel door de grond te kunnen zakken, terwijl de Leader zijn rug rechtte en Coalnose er op een ontspannen manier bij stond. ’ Je hoeft het niet met je Clanleden te bespreken, belangrijk is dat je Leader hiervan weet.’ De kattin knikte langzaam terwijl ze de kater met een vragende blik aan keek. ’U spreekt wel, zover ik u heb verstaan alsof hij de enige is die de fout heeft begaan. Ik zal ervoor zorgen dat hij dat niet nog maals doet maar houd hem niet alleen verantwoordelijk. Voor een dracht moeten twee katten ervoor kiezen de bosjes in te springen en ik ga ervan uit dat Dewberry dezelfde passende waarschuwing krijgt en de straf die Ardentheart anders ook op zijn schouders zou moeten dragen. Ik hoop dat ik niet uw grenzen overschrijd Stallionstar, maar dat lijkt mij niet meer dan de norm. Als u eist van hem om ervoor uit te komen. Immers zal de Clan het dan weten, want hij zal gestraft worden en roddels zullen ontstaan, u vraagt meer dan u denkt dat u vraagt.’ Mauwde ze op een kalme toon, ze was wellicht niet in een positie om te onderhandelen maar gaf hiermee duidelijk aan de Warrior Code in een hoog vaandel te houden. ’Mijn belofte staat om een oog op Ardentheart te houden ongeacht wat u nu van mij als jonge niets wetende Warrior denkt. Ik mag jong zijn maar de Warrior Code staat hoog in het vaandel, het is waar ik naar leef. Ik zou niets anders kunnen.’ Mauwde ze zacht terwijl de warmte in haar ogen naar de Leader bleef stralen. ’Het enige wat ik niet kan is mij stil houden op bepaalde momenten, Ardentheart kan vast niet ontkennen dat ik geen idee heb hoe ik mijn gedachten uit mijn mond moet houden.’ Mauwde ze met een licht humoristische ondertoon. ’Wat zou mijn moeder niet van je denken Ardentheart. En van mij nu ik je verdedig.’ Murmelde ze onder haar adem, verstaanbaar voor beide katten, iets dat enkel meer bewees dat ze geen idee had hoe ze haar gedachten onder controle moest houden, ietwat verontschuldigend keek ze Stallionstar dan ook aan. ’Ik zal mij er verder niet mee bemoeien, maar vertrouwt u mij voldoende om… om het aan mij en Ardentheart over te laten hoe we hiermee om gaan?’ Vroeg ze zachtjes, een tikkeltje onzeker terwijl ze haar oren liet hangen en met haar snorharen trok. Ze was niet van plan meteen naar Thornstar te gaan, er was anders een kans dat de Clan wel naar de kittens ging vragen. ’Er is anders wel een kans Stallionstar dat als de Clan het te weten komt ze een aantal van die kittens op willen eisen, want ze dragen ook ons bloed. Weet u zeker dat het verstandig is om Thornstar en de hele Clan als gevolg daarvan in te lichtten. Het zal de kittens meer kwaad doen dan goed om deze spanning mee te krijgen en ik verwacht dat de pijn van beide katten ook al ruim voldoende is om ze ervan te weerhouden dezelfde fout nogmaals te maken. De enige die hiervan slachtoffers zijn, zijn de ouders en de kittens.’ Verklaarde ze nadat ze kort was stil gevallen en de kater aan keek. ’Daarnaast heb ik zelf twee mama’s. Geen vader, ik heb het nooit nodig geacht, zelfs al zou ik hem kunnen ontmoeten, ik ben opgegroeid als volwaardig lid. Ik wens de kittens dat ook toe, en ik wil geen ruzie met u of uw clan hebben over wat het beste is. Het enige wat ik wil is dat we er samen uitkomen, dat allen evenveel gestraft worden.’ Mauwde ze eerlijk, haar ogen gleden naar haar poten waarna ze ging zitten. Het was duidelijk dat ze niet vijandig was.

Ardentheart, Stallionstar

notes: Coalnose probeerd lief te zijn<3

P E R I ♡

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Verschrikt riep Ardentheart de naam uit van de zwarte Warrior, Coalnose. De poes herhaalde nog een keer haar eigen naam en hij keek even naar de twee. Coalnose leek het haar plicht te vinden het voor Ardentheart en zijn fouten op te nemen, iets wat lovenswaardig was maar ook ontzettend dom. Iets wat ze als jonge Warrior waarschijnlijk nog niet inzag. Toen ze haar mond weer opende om te praten gaf ze hem als weerwoord dat hij hen voorhield dat alleen Ardentheart de fout in was gegaan. En dat er toch wel degelijk twee katten nodig waren voor kittens, dat was iets wat elke kat wist. "Denk je dat Dewberry nog niet genoeg is gestraft met het dragen van HalfClan kittens? Zonder vader?" miauwde hij zijn oren naar achter zakkend toen ze hem orders probeerde te geven, ze begon langzaam met vuur te spelen dat al in zijn ogen zichtbaar werd. Ze bood snel haar excuses aan maar het deed nu meer kwaad dan goed. "Laat dit aan de Leaders Coalnose, dit zijn geen zaken waarmee jij jezelf moet bemoeien" miauwde hij ferm. Haar woorden over toezicht houden op haar vriend en de Warrior code had ze net zo goed tegen een steen kunnen vertellen, het waren woorden die ze nu sprak maar niks was zo veranderlijk als een kat. Ardentheart kon er misschien tussenuit knijpen en hoe dacht ze haar woord dan te kunnen houden. "Elke Warrior leeft naar de code, we kunnen niet zonder" miauwde hij en kneep zijn groene ogen iets toe. "Het is hetgeen wat onze Clan's bijeen houdt, anders zouden we geen haar beter zijn dan de Rogue's Coalnose" miauwde hij en hij keek even naar Ardentheart die stil als een muis was. De zwarte poes miauwde verder dat ze niet goed was in stil zijn wanneer het eigenlijk moest en dat haar moeder iets van Ardentheart moest vinden. Niet dat het hem zo veel uitmaakte wat zich in ThunderClan afspeelde, dat was hun pakkie aan. Hij zag de korte verontschuldigende blik en wuifde die weg met zijn staart. Elke kat had zijn eigen dingen om te leren. ’Ik zal mij er verder niet mee bemoeien, maar vertrouwt u mij voldoende om… om het aan mij en Ardentheart over te laten hoe we hiermee om gaan?’ vroeg ze hem wat onzeker. Het liefst was de gevlekte Leader in onwetendheid gebleven over dit alles maar alles lag hier nu open en bloot op tafel.

’Er is anders wel een kans Stallionstar dat als de Clan het te weten komt ze een aantal van die kittens op willen eisen, want ze dragen ook ons bloed. Weet u zeker dat het verstandig is om Thornstar en de hele Clan als gevolg daarvan in te lichtten. Het zal de kittens meer kwaad doen dan goed om deze spanning mee te krijgen en ik verwacht dat de pijn van beide katten ook al ruim voldoende is om ze ervan te weerhouden dezelfde fout nogmaals te maken. De enige die hiervan slachtoffers zijn, zijn de ouders en de kittens.’ miauwde ze en bleef toen stil. "Daar was ik mij van bewust Coalnose, en ik denk ook niet dat Dewberry Ardentheart ook nog maar in de verte wil zien. Ga naar huis" miauwde hij met een korte zwiep van zijn staart. "Daarbij zijn ze al bijna 3 moons en verhuizen ze dus niet, ze horen in WindClan bij hun moeder en hun Clan. Ardentheart mag zwijgen maar dat zal dan zijn keuze zijn" miauwde hij en wierp een scherpe blik op de bruine kater. Als hij het stil wilde houden voor zijn Leader moest hij zelf de consequenties onder ogen zien, dat waren zijn keuzes.

OOC: Het verhuizen etc heb ik even teruggelezen hier; https://www.warriorcatsnl.com/t18584-wijziging-halfclan-regels

merc

it can't be a mistake if i just call it change

Hij wist dat ze hem alleen maar probeerde te helpen, maar hij kon wel in elkaar krimpen toen ze Stallionstar voorstellen ging opleggen. De windclanleider was al niet op zijn beste humeur, wat hij hem niet verwijten kon, maar Coalnose was pas net een warrior. Ze kon toch niet zomaar vragen dat een leider iemand uit zijn eigen clan zou gaan straffen om zijn omwille. Hij zou het helemaal niet erg om een straf te krijgen, zolang hij maar niet verbannen zou worden.
Stallionstar kwam dan ook gelijk met een antwoord, dat Dewberry al genoeg gestraft was dat ze halfclan kittens moest opvoeden en de nadruk die de kater legde of hij feit dat ze geen vader hadden veroorzaakte een steek in zijn hart. Het was dat hij het niet kon, anders zou hij er zo voor de kittens zijn. Zonder twijfel. En voor Dewberry, had ze hem nog gewild mogen hebben. Echter scheden meer dan alleen de grenzen hen van elkaar. Familie en vrienden die er niets van wilden weten, maar ook de code. Hij wist dat ze zonder de code niets beter waren dan rogues, misschien zelfs niet beter als Bloodclan, maar het hield je ook tegen je hart te volgen. Hij had dat wel gedaan en hij was dom genoeg geweest om niet na te denken dat het na één keer ook al raak kon zijn. Hij verweet het zichzelf nog steeds.
Inmiddels had hij nu een heel stuk van wat Coalnose aan het bespreken was met Stallionstar gemist. Of dat een goed of een slecht ding was, dat zou hij niet weten. ’Er is anders wel een kans Stallionstar dat als de Clan het te weten komt ze een aantal van die kittens op willen eisen, want ze dragen ook ons bloed. Weet u zeker dat het verstandig is om Thornstar en de hele Clan als gevolg daarvan in te lichtten. Het zal de kittens meer kwaad doen dan goed om deze spanning mee te krijgen en ik verwacht dat de pijn van beide katten ook al ruim voldoende is om ze ervan te weerhouden dezelfde fout nogmaals te maken. De enige die hiervan slachtoffers zijn, zijn de ouders en de kittens.’ Verklaarde Coalnose en Ardentheart dacht dat ze nu echt te ver was gegaan. Dat Stallionstar nu boos zou worden, ontploffen. Maar het enigste teken van irrtatie, boosheid of vijandigheid was een zwiep van zijn staart. Stallionstar vertelde dat hij zich daar bewust van was en dat hij ook dacht dat Dewberry hem niet meer wilde zien in de verre veste niet. Hoewel hij het zelf ook dacht, wist, harop uitgesproken had, deed het niet minder pijn om te horen. "Daarbij zijn ze al bijna 3 moons en verhuizen ze dus niet, ze horen in WindClan bij hun moeder en hun Clan. Ardentheart mag zwijgen maar dat zal dan zijn keuze zijn" vertelde hij ook nog.
De gestreepte warrior schudde zijn hoofd. Nee hij zou ze nooit van Dewberry willen weghalen, hij hoopte dat de scherpe blik van de Windclanleider dat ook kon zien. Natuurlijk wilde hij ze dolgraag ontmoeten. Met ze spelen en voor ze zorgen. Hen zien opgroeien. Hij wist geen een detail over zijn eigen kinderen. Geen eens hun namen. Hij richtte wat timide zijn ogen op Stallionstar. Zou hij het durven vragen? Zou de kater hem uberhaupt een antwoord geven? Hij had al het recht om dat niet te doen, maar misschien zou hij medelijden hebben. Hem iets over de kittens vertellen. Al was het maar het kleinste, meest onbelangrijke dingetje. ”Ik- Hoe gaat het met ze? W-wat zijn hun namen?” Vroeg hij hakkelend aan de kater. Hij was bang om de woede van een leider over zich af te roepen, van een warrior met veel meer ervaring als hem, maar misschien was dat het om vader te zijn. Je angsten opzij zetten voor je kinderen. Hij zou het niet weten en waarschijnlijk zou hij er ook nooit achterkomen.

Mood: Hopeful

FROM MITZI WITH LOVE

Haar kittens had ze achtergelaten bij een paar andere queens die het een goed idee vonden dat ze even haar poten zou strekken, maar voordat ze het wist stond ze hier. De jonge queen had het grootste gedeelte van het gesprek niet meegekregen. Starclan. Dat had ze niet gewild ook. De zwarte thunderclan poes begon te zeiken dat ze zelf twee moeders zou hebben en geen vader en waar Dew eerst misschien nog sympathie voor de poes had kunnen opwekken stond ze nu met frustraties te luisteren. Als die poes zo nodig de kont van de vader van háár kittens wilde zoenen dan moest ze dat vooral doen, maar niet hier. Niet met een poes in de bosjes die alle frustraties van de afgelopen moons had opgestapeld en nu een uitlaatklep zocht. "Daar was ik mij van bewust Coalnose, en ik denk ook niet dat Dewberry Ardentheart ook nog maar in de verte wil zien. Ga naar huis" miauwde Stallionstar met een korte zwiep van zijn staart. "Daarbij zijn ze al bijna 3 moons en verhuizen ze dus niet, ze horen in WindClan bij hun moeder en hun Clan. Ardentheart mag zwijgen maar dat zal dan zijn keuze zijn" vervolgde hij en ze klemde haar kaken strak op elkaar. De wind stond niet hun kant op dus ze zouden haar niet geroken hebben en als ze dat wel gedaan hadden dan zouden ze er een woedende jonge queen aan overhouden.

”Ik- Hoe gaat het met ze? W-wat zijn hun namen?” Voordat haar vaderfiguur of leader op de kater kon reageren stapte ze met snelle en grote passen op de thunderclanners af. Waar de vriendelijkheid normaal van haar straalde leek het nu alsof er een grote donderwolk boven de poes hing en ook de blik in haar normaal honinggele ogen was anders. Het was alsof ze met haar stemming veranderd waren van kleur en nu de oranjegele, gevaarlijke kleur van vuur hadden overgenomen. Het vuur wat nu binnenin haar als een bosbrand om zich heen greep. "Dat gaat je geen ene reet aan, Ardentheart." Spuugde ze. Haar staart was dubbel zo dik als normaal en ook de vacht op haar rug stond overeind. De zwarte poes kreeg nog een waarschuwende blik van haar toegeworpen. Als zij zich hierin zou gaan mengen kon het haar niet meer schelen dat ze normaal de vriendelijkheid zelve was. Het enige wat ze nu voelde was woede en frustratie. "Ik stel voor om mij en de rest van mijn clan met rust te laten" siste ze en langzaam stapte ze naar hem toe, haar mond dicht bij zijn oor. "En als ik er ooit achter kom dat je iemand uit mijn clan naar mijn kinderen hebt gevraagd is het niet Thornstar waar je je zorgen om moet gaan maken" fluisterde ze, de woorden alleen voor hem. Er droop vergif van elk woord die ze uitsprak, elke klank die haar stembanden vormde. Misschien was ze wel gewoon bang dat hij ze zou komen opeisen als zijn eigen kinderen, bang dat ze, als ze wisten wie hun vader was ze naar hem wilde gaan maar ze waren van haar. Haar kinderen. Haar babies. Zacht gromde ze en draaide ze zich om naar Stallionstar. "We gaan. Nu." Hoewel hij haar clanleader interesseerde het haar vrij weinig en als hij problemen zou hebben met de toon die ze tegen hem aansloeg kon hij er later over zeuren.

Love is like friendship

caught on fire.

In the beginning a flame, very pretty, often hot and fierce, but still only light and flickering. As love grows older, our hearts mature and our love becomes as coals, deep-burning and unquenchable.

Stallionstar leek het geen geweldige situatie te vinden, en echt handig was het ook niet. Immers was Coalnose geen kattin met een goed stel hersenen, goed genoeg om bepaalde dingen van elkaar te onderscheiden maar slecht genoeg om haar in de problemen te brengen. Het was wellicht bewonderingswaardig dat ze het voor Ardentheart op nam, zeker omdat ze niet het hele verhaal kende maar of het handig was, dat was weer een tweede. De kater had niet voor niets een geërgerde Leader voor zich staan, een die duidelijk was in zijn grenzen. ’Denk je dat Dewberry nog niet genoeg is gestraft met het dragen van HalfClan kittens? Zonder vader?’ De kattin liet haar oren langzaam in haar nek zakken, het was niet alsof ze met een vader was opgegroeid, ze had twee moeders gehad maar altijd geweten dat het anders was met een vader niet elke kat zou er goed op reageren, ze had over het algemeen geluk gehad waardoor ze stil viel en zijn vurige blik met een frons ontving. ’Ik ben geen moeder, ik weet enkel wat er mij verteld wordt of wat ik zie met mijn eigen ogen.’ Mauwde ze uiteindelijk zacht. Veel meer dan dat kon ze immers niet uitbrengen. ’Laat dit aan de Leaders Coalnose, dit zijn geen zaken waarmee jij jezelf moet bemoeien.’ Ze fronste enkel voordat ze haar staart heen en weer sloeg. Het waren wellicht haar persoonlijke zaken niet, maar ze bleef een clangenoot van iemand die het goed had verpest en het was aan haar en de rest van de Clan om hem ervan te weerhouden hetzelfde nogmaals te doen. ‘Elke Warrior leeft naar de code, we kunnen niet zonder’ miauwde de Windclan Leader en kneep zijn groene ogen iets toe. Coalnose wist dat ze hem niet al te ver moest pushen, het was al meer dan voldoende dat hij naar haar gedachten had geluisterd.’Het is hetgeen wat onze Clan's bijeen houdt, anders zouden we geen haar beter zijn dan de Rogue’s Coalnose’ Met een knippering van haar ogen knikte ze. ’Alleen zijn we nog steeds niet beter dan Rogues als we de regels vergeten.’ Murmelde ze zacht, immers was er maar weinig dat hen deed verschillen van de andere katten. Ze legde Stallionstar echter wel uit dat er altijd een kans was dat Thunderclan in oproer zou raken, niet dat ze verwachtte dat ze om de kittens zouden vragen maar het was altijd een mogelijkheid. Zijzelf zou er niet voor staan, zou het niet voor ogen kunnen zien en daarom hoopte ze ook dat de kittens al geïntegreerd waren in Windclan. ’Daar was ik mij van bewust Coalnose, en ik denk ook niet dat Dewberry Ardentheart ook nog maar in de verte wil zien. Ga naar huis’ Mauwde de kater met een korte zwiep van zijn staart waardoor Coalnose haar kop naar hem neeg op een respectvolle manier. Het was voornamelijk dat ze zo jong was dat ze de fouten in het gesprek had gemaakt die ze had gemaakt, niet omdat ze het hem lastig wilde maken.’Daarbij zijn ze al bijna 3 moons en verhuizen ze dus niet, ze horen in WindClan bij hun moeder en hun Clan. Ardentheart mag zwijgen maar dat zal dan zijn keuze zijn.’ De zwarte kattin keek naar Ardentheart. ’Ik was ook niet van plan ze weg te nemen en ik weet dat Ardentheart dat ook niet zou verlangen. Het enige dat ik wilde was dat u ervan op de hoogte was dat.. dat er oproer kon ontstaan. Ik wilde dat enkel van u weten, bedankt voor uw antwoord.’ Mauwde ze kalm.

‘Ik- Hoe gaat het met ze? W-wat zijn hun namen?’ Vroeg de gestreepte kater waardoor Coalnose hem aan keek. Zou het wel een vraag zijn die ze op dit moment konden stellen aan een Leader die al duidelijk opgefokt was. Echter vroeg ze Ardentheart niet stil te zijn, zijzelf kon dat niet eens op de juiste momenten, dus hem erop afkeuren deed ze niet. Wat ze wel deed was nadenken, bedenken of ze hem kon beïnvloeden zijn fouten onder ogen te komen, zonder angst dat de hele Clan hem zou uitkotsen, hij was verder een goede Warrior geweest en het was niet zo dat er geen enkele kat was die dit niet veroorzaakte. De jonge kattin keek twijfelend naar de Leader terwijl ze haar oren in een onderdanige positie liet hangen. Een andere kattin kwam hun kant opeens uit, een die er als een aankomende storm uit zag, ze kon haast niet anders dan één plus één doen. Dit was Dewberry, de ex-geliefde van Ardentheart en ze was woest. Coalnose deed dan ook onbewust een stap naar achteren, ze kon Ardentheart hier niet tegen beschermen, en het was aan hem om het met de ander op te lossen. Zijzelf had al voldoende gedaan. ’Dat gaat je geen ene reet aan, Ardentheart.’ Ook zijzelf kreeg een woedende blik toe gestuurd, waardoor ze enkel met haar oortjes trok en haar kop even kort boog in een beweging dat duidelijk aangaf dat ze niet tegen de kattin in zou gaan. Ik stel voor om mij en de rest van mijn clan met rust te laten.’ Siste de kattin waardoor Coalnose slikte, dit was een moeder op een missie. Een zeer ongelukkige moeder op een missie. De woorden die enkel tegen Ardentheart gesproken werden hoorde ze niet. ’We gaan. Nu.’ Verklaarde de kattin terwijl ze zich naar Stallionstar draaide. ’Ardentheart, kom.’ Mauwde ze zacht naar hem voordat ze naar de kattin keek. ’Dewberry, het gaat je goed, en jouw kittens ook. Thunderclan zal geen aanspraak op hen maken, nooit. Dat is het enige dat ik je kan beloven.’ Mauwde ze voordat ze haar staart tegen haar nieuwe vriend tikte. ’Kom op we moeten nog jagen.’ Murmelde ze.

Ardentheart, Stallionstar

notes: Coalnose probeerd lief te zijn<3

P E R I ♡

Onderwerp: Re: Scorched shores [Ardentheart]