We out here, ruining lives

Onderwerp: We out here, ruining lives do 2 apr 2020 - 22:57

_{Het was alweer een tijd geleden dat hij zijn oog verloren was en hij was ondertussen wel aan het hele gezijk gewend. Het had even geduurd maar hij was recovered en het was goed. Hij kon weer alles en hij had thank god niet een elder hoeven te worden. Hij deed wel alsof hij dat gewild had, alsof hij dat fijn zou vinden, maar nee dat was echt totaal niet zijn wens. Als hij niks meer kon doen en alleen maar op zijn luie gat moest zitten, zou hij honderd procent zeker depressief worden. En dat moesten we niet hebben natuurlijk. Nee Din was vrolijk en zichzelf, al helemaal omdat hij hartstikke verliefd was op een zeker iemand en hij dacht dat zij dat ook wel op hem was. Dan stond Starclan er misschien tussen maar die konden wel een oogje dichtknijpen toch? Dat deden ze altijd voor medicine cats. Hij wou Routnose voor zichzelf en hij wou partners zijn met haar en liefde hebben met haar. Was dat too much to ask? Zijn blik gleed naar de sterrenhemel boven hem, het was een heldere nacht en ze waren goed zichtbaar. "Kunnen jullie ervoor zorgen dat Falcon snel medicine cat wordt, dan mag ze wel m'n vrouw zijn toch?"
- Open!!!! whoooo}

De grijze kattin voelde een zekere leegte nu haar dochter het nest uit was gegaan en haar eigen leven als apprentice was begonnen. Toch kon ze niet trotser zijn op haar meisje en ze had een moederlijk hart gevuld met liefde en tolerantie voor haar enige levende kroost. Ze begon zich soms af te vragen of er ooit iemand was geweest die zich zo over haar had gevoeld, maar haar herinnering gingen niet zo ver terug. Haar hele jeugd was met die val verwijderd, en na de ervaringen met de kittens die ze had moeten beschermen had ze nooit gedacht een kleintje te willen. Maar toch had ze er een gekregen. In ieder geval had ze haar eigen verleden op deze manier kunnen goedmaken, tot zekere zin. Echter was Ashpaw niet haar enige kind, ze had er meer. En sommige deelden misschien niet haar bloed en waren pas als volwassenen bij haar gekomen. Maar dit maakte haar zorg en verborgen affectie naar deze niet minder. Eigenlijk was er hier maar één van waarvan ze precies evenveel hielt als Ashpaw. En deze was op dit moment tegen de lucht aan het praten en aan het smeken om een vrouw. Ze zuchtte, en liep dichterbij. “Dinspots, zoon” Sprak ze met zowel een weemoed als een warmte die voor ieder ander vreemd was. “Een nobel verzoek maar ik zie niet in dat je voorouders Routnose haar lot gaat veranderen enkel zodat ze je partner kan worden” Ze stond nu naast hem, en neusde kort in zijn pels, waarnaar ze simpelweg ging zitten. Lang bleef ze stil, haar aanwezigheid genoeg om de nacht tevens te dempen van geluid. Een moederlijke, strenge energie hing rond de poes heen. Maar toen ze weer sprak waren haar woorden misschien niet zo hard als verwacht was. “Ik ben blij dat je iemand hebt die je zo gelukkig maakt”

_{Had hij die woorden net echt hardop gezegd? Dat was niet helemaal de bedoeling, want opeens stond zijn allerliefste pleegmama naast hem die hem plots wel erg serieus aansprak. Ja, Din kon er ook niks aan doen hoor; hij had net teveel pollen gesnoven en het had hem op een bepaalde manier aangetast waar hij niets aan kon doen. Hij voelde zich.. Raar. De woorden van zijn moeder kwamen dan ook wat vervormd binnen. En dat terwijl er zoveel liefde achter zat. De kater knipperde met zijn ene blauwe oog, terwijl hij haar aankeek. Hij voelde haar liefde wel, voelde ook liefde voor haar, en de affectionele touch onderging hij met luid gespin. "Maar mam, ik wil haar zo graag," sprak hij toen, voor het eerst eerlijk naar iemand anders dan zijn duif zelf. Er viel een traan op zijn borst. Verdwaasd keek hij ernaar. Er vielen er nog een paar. Hij was aan het huilen. Dat gebeurde nooit. Hij kon het niet tegenhouden. Een kleine, emotionele lach kwam over zijn lippen toen zijn moeder hem indirect een blessing gaf voor zijn gevoelens. "Ik ook.. Maar het is zo lastig soms. Ik wil aan iedereen laten zien hoeveel ze voor mij betekent en het kan niet.." Zijn laatste woorden waren haast een fluister, waarna hij zich in zijn moeders vacht drukte.}

Onderwerp: Re: We out here, ruining lives