A white blank page and a swelling rage

Met ruige passen joeg de grote kater achter een haas aan. Het beest had al een aantal keer uitgehaald naar hem met zijn achterpoten maar nu leek het toch alsof hij hem zou gaan vangen. Een grijns verscheen op de kater zijn gezicht terwijl hij zich klaar maakte voor de laatste sprongen. Hij zette zich af en..

miste. Met een grauw kletterde de kater ter aarde en liet de haas aan zich ontsnappen. Een trap van het beest had hem in zijn sprong uit balans gebracht en hem laten missen. Mild vloekend kon hij nog net de bruine vacht zien verdwijnen in een hol. Brommende droop hij af richting small lake, om uit te hijgen. Jagen mislukte soms, het hoorde er bij. Maar hij was boos op zichzelf, dat het hem niet gelukt was. Het was een geluk dat niemand hem gezien had. Toch?

Amberstorm boog zich over het water heen om te drinken; maar voor haar snuit het oppervlak raakte, staarde ze zichzelf even in de ogen. Ze was een wrak, dat toonden de wallen onder haar ogen maar al te duidelijk; maar ook de nieuwe littekens die ze bij die mislukking van een gevecht opgelopen had staken haar de ogen uit. Een gescheurd oor en een beetmark van een kattin die maar half haar leeftijd had gehad, hoe laag kon ze zakken? In ieder geval was die Bloodclanner nu niet meer op deze aarde. Amberstorm hield niet van moorden, heus niet, maar er was iets heel bevredigend aan weten dat dat al één Bloodclanner minder was. Met een zucht boog ze zich nog wat dieper en begon ze te drinken, waarop het wateroppervlak rimpelde en haar reflectie in stukjes uiteenbrak.

Eenmaal dat ze genoeg gedronken had, keek ze weer op; haar groene blik ving nog net Wolfheart, die met krachtige sprongen achter een haas aan zat. Ze bekeek hem, onopgemerkt terwijl hij in het heetste van de jacht was. Tsja, ze was immers toch ook maar een poes? Maar ze zag hoe de kater in het stof beet en de haas aan zijn klauwen ontsnapte. Hij droop af en hijgend liep hij op haar af, al zag het er niet naar uit dat hij haar al gezien had. De deputy liep om het meertje heen tot ze naast hem stopte. "Soepel.", mauwde ze enkel, een lichte frons op haar snuitje. Ergens had ze beter verwacht van Wolfheart.

Vanaf de andere kant van het meer zag hij dat Amberstorm aangelopen kwam. Hij nam snel nog wat te drinken en hoopte dat ze hem niet gezien had. "Soepel.", klonk er toen ze binnen bereik was. Hij slikte zijn laatste slokken water door. "Ik wil jou wel eens door zien rennen als je in je borst geraakt wordt door een konijn." bromde hij naar haar. Hij wreef met een poot over de plek waar hij geraakt werd. Dat ging nog wel een paar dagen pijn doen. Maar goed, niks waar hij dood aan zou gaan. "Volgende keer heb ik hem wel." constateerde hij toen. Een poging om zijn hachje en mannelijkheid te redden. Een grijns kwam op zijn gezicht bij het volgende waar hij aan dacht. "Stond je me te bekijken, Amberstorm?" mauwde hij plagend tegen haar. Ze had hem uitgebreid uit staan checken, anders kon ze ook niet weten dat zijn jacht mislukt was.

Ok, hij had een punt, maar Amberstorm was niets als ze niet koppig was. "Ik zou me niet laten raken.", antwoordde ze stug, even haar kin in de lucht stekend als een gebaar van 'zie, ik weet het toch beter'. Als een domme haas je al een blauwe plek kon geven, wat moest je dan wel niet doen als er een Bloodclanner voor je neus stond, zo eentje die heel hard leek op een haas zoals het mormel dat Routnose vastgehad had tijdens het gevecht? Wolfheart mauwde dat hij het de volgende keer wel zou krijgen, waarop Amberstorm even haar schouders ophaalde. Ja, beter wel, want anders zou de clan niet veel eten krijgen in ieder geval. Maar zijn volgende opmerking raakte een gevoelige snaar. De deputy richtte haar blik weg en voelde haar snuit opwarmen. "Nee, ik zag je gewoon toevallig de grond op gaan.", antwoordde ze snel, té snel misschien, maar wel met de botte toen die ze meestal uit verdediging gebruikte.

Ze reageerde snel. Te snel. Zijn grijns werd breder. "Dat zou ik ook zeggen als ik uitgebreid iemand zit te observeren." ketste hij terug naar haar. Hij wapperde zijn staart voor haar gezicht langs. Ze zou zich niet laten raken zei ze. Maar hij wilde haar nog wel is zien als ze zo achter een haas aan het aansprinten was. Hij moest toegeven dat zij iets sneller was dan hem, maar het zou niet veel schelen. "Hoe was het in ShadowClan?" vroeg hij toen, het gesprek proberend te draaien. Hij had nog maar weinig gehoord sinds zijn clangenoten terug gekomen waren van dat gevecht. "Ik hoor weinig katten er over praten, was het zo erg?" Wat een reddingsmissie had moeten zijn was een soort rare valstrik geworden.

Amberstorm rechtte onbewust haar rug wat meer alsof ze zich probeerde een houding te geven. Nee, ze obeserveerde niemand behalve als ze dacht dat diegene een clanverrader was en elk moment een hint kon droppen dat hij of zij aan Riverclan informatie doorspeelde. Gelukkig leidde Wolfheart het gesprek terug af naar een ander, maar niet minder gênant, onderwerp. "Je hebt de debriefing gehoord toen we terugkwamen.", antwoordde ze enkel, misschien tamelijk lichtgeraakt. Ze draaide haar snuitje terug en ontmoette zijn blik onbevreesd; als ze zijn ogen zou vermijden, zou dat zeker zwak en schuldig overkomen. Zo was ze niet. Ze was sterk en niet verlegen, ook al brandde haar snuit nog steeds onder haar vacht.

Note: die debriefing komt nog xD

Hij keek haar aan terwijl ze sprak. De debriefing. Alsof dat iets zei. "Formele woorden overgoten met een sausje van leugens is wat je bedoeld?" zei hij toen. "Iedereen weet dat een debriefing over een oorlog is om de goede vrede te bewaren." hij zwiepte uitdagend met zijn staart. Ze had dingen te verbergen, er waren dingen gebeurd. "Er worden halve waarheden verteld, Amberstorm. Dat weet jij net zo goed als ik." het gesprek nam een draai. Er waren twee uitkomsten nu. Amberstorm werd boos, of ze zou reageren met waar hij echt om gevraagd had. Hij had moeten passen op kittens en elders terwijl zij konden vechten tegen BloodClan. "Ik zou een moord gedaan hebben om wat BloodClan koppen te laten rollen." siste hij, enigszins jaloers dat hij niet mee gegaan was. Hij was niet gekozen.

Amberstorm klemde haar kaken op elkaar bij zijn opmerking. Ja, ze had net zo hard een hekel aan dat soort dingen als hij - maar het was noodzakelijk op manieren die ze nooit gesnapt had toen ze nog gewoon een warrior was. Maar het was nu eenmaal wat het was. Zijn laatste opmerking raakte haar misschien wel op een manier die hij niet voorzien had. De kattin zetten een stap dichter naar voren, zodat hun snuiten zo'n muizenbreedte uit elkaar waren, en fronste boos naar hem. "Een eervolle warrior hoeft niet te doden.", mauwde ze, haar groene ogen tot spleetjes geknepen. Ja, het was hypocriet - maar had ze ooit gezegd dat ze zelf eervol was? Ze deed haar best, tuurlijk. Maar Wolfheart was op alle vlakken veel eervoller en iets in haar wou dat bewaren.

Hij raakte iets, en wat hij raakte dat wist hij niet maar hij wou door hameren. Wolfheart merkte nu pas hoe leuk hij het eigenlijk vond als hij Amberstorm haar gevoelige snaren kon bespelen. Als een soort instrument waarvan je niet wist wat het deed als je aan de snaren trok. Ze kwam omhoog en ontmoette zijn blik nu van dichterbij. Hun snuiten waren nu een klein stukje uit elkaar verwijderd. "Een eervolle warrior hoeft niet te doden." mauwde ze met haar tot spleetjes geknepen ogen. Maar tussen die spleetjes door zag hij het vuur, de woede van de kattin. Iets was daar gebeurd. "Wie had het over eervolle warriors," mauwde hij toen, de ruimte tussen hen nog kleiner makend. "Misschien had ik het wel over deputies." nu was het zijn beurt om zijn ogen iets toe te knijpen, grijnzend. "Er is daar iets gebeurd, ik zie het aan je. Je hele lichaam schreeuwt woede. Iets heeft je geknakt, die littekens op je mooie gezichtje gemaakt." hij maakte met zijn staart een subtiele beweging. Iets was anders, maar wat.

Hij kwam dichterbij, maar Amberstorm ging niet achteruit; ook al moest ze lichtjes opkijken om zijn blik te blijven ontmoeten. Ze ademden dezelfde lucht toen hij begon te spreken. Oh, hij vond dit leuk? Maar twee konden dat spelletje spelen. "Je bent gewoon jaloers, omdat jouw snuit nog zo'n babyface is.", antwoordde Amberstorm terug, een lichte grom in haar stem -  al sprak ze ook onkarakteristiek stil. Meestal was dat de stilte voor de storm; en als Wolfheart door bleef pushen, zou hij de storm in levende lijve meemaken. Of hij het zou overleven, dat was iets anders natuurlijk..

De lucht die zij uitblies voelde warm tegen zijn neusje aan. De blik in haar ogen sprak meer dan duizend woorden. De woorden die ze sprak, echter, niet. Een grijns stond nog steeds op de kater zijn snuit geplakt. Hij voelde de spanning, het knetterde nog net niet tussen hen. Hij voelde zijn snorharen langs haar snuit gaan. Als de vogels in de verte ook heel even stil zouden zijn dan kon ze misschien nog haar gejaagde hartslag horen. De situatie zorgde ervoor dat de gespierde kater gespannen stond, hij rolde langzaam met de spieren van zijn schouders.

Daarmee maakte hij ook de afstand tussen hun neuzen korter, zodat deze niet meer bestond. Zijn neus was tegen die van haar aangeplakt. "Ben je jaloers op me, Amberstorm? Op hoe ik er uit zie? Of zie je iets wat je graag wilt hebben?" zijn stem was zacht. Een fluistering bijna. "Je bent gespannen, ik merk het aan alles." herhaalde hij zijn vorige statement nog een keer. "Net als ik, door een mislukte jacht.." zijn ogen schoten opzij naar het gras wat hoger was. Gras waar ze met z'n tweeën in zouden verdwijnen. Ze zou het vast snappen, of niet. Dan kreeg hij nu een lel om zijn oren en eindigde dit gesprek in een gevecht. Hoe dan ook, beide uitkomsten stonden hem aan op het moment.

Nee, Amberstorm bleef koppig stand houden - ook toen hij de afstand nog iets kleiner maakte, zodat hun neuzen elkaar raakten. Misschien vond ze het ergens wel fijn. Hoe lang was het wel niet geleden dat de aanraking van een ander niet vijandig was? Misschien snakte ze er naar op manieren die ze nooit verwacht had, die ze liever onderdrukte. Maar als de dam zou breken, zouden de golven meters hoog zijn; en ze wist niet of ze dat aankon, na wat er de laatste keer gebeurde.. Zijn woorden waren bijna een fluistering - maar ze wakkerden enkel het vuur in haar aan. Vuur van woede, van irritatie, van -.. Zijn blik schoot opzij. Amberstorm volgde de blik, zag wat hij bedoelde. Ze sloot haar groene ogen even, alsof ze haar gedachten op een rijtje probeerde te zetten. Maar ze was moe, zo moe, van sterk te zijn. Zou het dan echt zo'n kwaad kunnen als ze één keertje ontspande? Als ze zich even liet gaan? Hoe erg kon het zijn, hoe groot was de kans dat het misging? Amberstorm had geen energie meer om zichzelf te beheersen, om altijd maar die serieuze volwassene te zijn. Ze was bovenal ook maar gewoon een jonge poes, die veel stress en veel verantwoordelijkheden had en die zichzelf nooit een pleziertje gunde.. Maar die wel alle natuurlijke noden had die alle poezen hadden, nietwaar? Toen ze haar ogen weer opende, was de blik erin anders - jeugdiger, bijna. Ze bewoog haar kopje opzij, stak haar neus even in zijn nekvacht en haalde diep adem - en toen gebruikte ze haar voorpoot tegen zijn schouder om hem met een harde duw proberen om te rollen, richting het plekje gras waar hij die veelbetekenende blik heen had geworpen.

Ze zei niks meer, hij had haar eindelijk stil gekregen. Maar haar ogen spraken nog steeds voor haar. Eerst nog boos, met het vuur wat ze eerst in zich gehad had. De woede, de irritatie. Maar ze volgde zijn blik en hij kreeg nog geen klappen. Integendeel, de poes sloot haar ogen. Wat probeerde ze? Het voor zich te zien? Te bedenken waar ze hem ging meppen? Maar toen haar ogen zich opnieuw opende zag hij een andere blik. Iets met meer rust, iets speelser. Zijn grijns werd een glimlach. Een voorpoot werd uitgestoken en de kater ontving een harde duw tegen zijn schouder aan. "Kom mee Amber, we gaan wat stoom afblazen samen." Wolfheart kwam in beweging richting het hoge gras. Zijn staart veegde over haar kop heen en maakte een wenkende beweging. Ze zou wel achter hem aan komen. Eenmaal in het gras aangekomen duwde hij haar omver en drukte hun neuzen weer tegen elkaar aan, dit keer sneller dan de vorige keer. Hij had een nieuw soort Amberstorm ontmoet net, eentje die hij misschien veel leuker vond dat de grimmige-deputy Amberstorm.

Toen ze kater zijn ogen slaperig open gingen zag hij dat het al donker begon te worden. Naast hem voelde hij het warme lichaam van Amberstorm, die ook een dutje had gedaan. Ze hadden de hele dag samen gespendeerd uiteindelijk. Sloom rekte hij zich uit, maar hij kwam nog niet overeind. Hij wou nog wel even blijven liggen. Eindelijk voelde hij zich weer kalm, tot rust. Alles leek even te kloppen.

Het volgende dat ze wist, was toen naast haar ineens beweging was. Amberstorm opende haar ogen nog niet. Haar hele lichaam voelde ontspannen en voor het eerst in Starclan mocht weten hoe lang had ze eens droomloos geslapen. Ze wou nog niet dat het eindigde, wou nog niet terug naar de échte wereld. Amberstorm besloot maar dat het veel makkelijker was om te doen alsof ze nog sliep, zodat ze de werkelijkheid nog niet onder ogen moest komen. Want Starclan, dat werd vast awkward en raar op alle verkeerde manieren. Ugh, er was een reden dat ze zichzelf dit nooit toeliet, nietwaar? Hoe moest ze nu ooit terug naar de manier waarop ze hiervoor leefde?

De bruine kater rolde rustig op zijn rug. Zijn poten hingen losjes op zijn buik en hij staarde naar de sterrenhemel. Als Amberstorm nog niet wakker was, dan was ze dat vast wel van zijn gerol net. Een tevreden glimlach stond op zijn gezicht. Wolfheart had niet gedacht dat hij zijn dag zo goed zou eindigen, maar hij voelde zich goed. "We hoeven niks te zeggen," zei hij toen rustig. "Als je dat niet wilt." hij wist dat Amberstorm nogal op zichzelf was, alleen. Ze wou niet als zwak gezien worden of 'de poes van..'. Dat snapte hij. "We kunnen dit gewoon af en toe doen, samen. Ons geheimpje." ging hij kalm verder. "Ik heb dit net zo hard nodig als jij." spanning er uit gooien, samen zijn. Gewoon even helemaal niks aan je hoofd. Zijn ogen bleven hangen op de maan, die in de verte steeds helderder werd. Houden van zou het nooit worden met Amberstorm. "Jij voelt toch ook dat er tussen ons iets is? Anders dan liefde, maar het is er." zijn toon was zacht, alsof hij wilde dat niemand het hoorde. Het was alsof hun woede, hun vuur omgezet werd in iets anders. Een groter vuur. Een inferno.

Maar hij verbrak de stilte, en met een stille zucht opende Amberstorm haar ogen. Maar wat hij zei.. Klonk haar wel logisch. Niemand hoefde het te weten. Ze konden gewoon verder met hun levens, alsof niets gebeurt was - tot het vat weer bijna overviel, en ze beiden een moment ontspanning nodig had. Een zakelijke deal, en niets meer. Geen liefde. Een soort.. Passie die geboren werd uit woede. Daar kon ze mee leven, toch? Dan kon ze zich misschien vaker zo.. Kalm voelen. Relaxt. Uitgeslapen, voor een keer. Amberstorm stond op, in stilte, en rekte zich even uitgebreid uit. "Ons geheim.", antwoordde ze, groene ogen tot spleetjes toegeknepen, stem waarschuwend. Of anders.. Ze had meer macht dan hij, met haar rang. Ze had dingen waar ze mee kon dreigen. Ze was nog steeds in controle.