Don’t let moments pass along and waste before your eyes

De grote kattin stond voor een traag bewegende rivier. Alsof de stroom die het water voort bewoog over belast was, en de gewicht niet allemaal kon meevoeren. En toch; was het water helder, en de lichtste tint blauw die je je maar kon voorstellen. Totdat ze haar lichaam naar de rand van de over bracht, en zo haar weerspiegeling in het water liet vallen. Het blauwe werd al snel een donkere kleur rood. Dankzij het stroomde water verloor haar silhouet zijn vorm. Ze leek nu op een groot vlek bloed, dat zijn weg in de helde water vond en het bevuilde. Een die de rivier met al zijn macht probeerde weg te wassen, maar tevergeefs.

{Raya}

De jonge poes trippelde vrolijk door het territorium. Zelf had ze nog niet echt een vaste plek of gebied wat ze afbakende, dus scharrelde ze overal wel een beetje rond. In het begin vond ze het nog moeilijk om het gebied in kaart te brengen in haar kop, maar nu had ze al een aardig idee van waar alles ongeveer was. Zo vond ze haar weg ook naar de rivier, om wat te drinken. Na wat slokjes vielen haar bruine ogen op een andere poes die een einde verder de rivier in keek. Ze was groot, en mooi rood. Raya hief haar kopje op en liep naar de poes toe, een glimlach op haar snoetje.
'Hallo,' begroette ze haar. 'Ik ben Raya. Kan jij toevallig vissen?' Ze keek de ander met nieuwsgierige ogen aan. Wie weet kon ze dat wel, Raya had altijd wel een vis willen proeven.

Brat draaide langzaam haar hoofd toen de vreemdeling klaar was met spreken. De bron van de woorden was een rogue, eentje met een verrassende... vrolijke houding. Maar misschien was dat te verklaren door haar jonge leeftijd, dat ze nog niet verbitterd was door het leven. 'Raya,' murmelde ze zachtjes, de naam die de kattin zogenaamd met zich mee droeg. Het was geen lelijke naam. Het klonk beter dan Brat, maar alles vergeleken met de naam waar haar moeder haar mee vervloekte klonk beter. 'Dat is helaas geen vaardigheid die ik bezit.' sprak ze kalmpjes, om de eerdere vraag van de poes te beantwoorden. De rossige poes was niet helemaal een vreemdeling als het tot vissen neerkwam. Ze kon wel een een onderwater wezen uit zijn veilige riviertje vissen, als die riviertje zich bevond in de achter tuin van de mensen. Maar een vis uit een rivier halen zoals deze, dat was een totaal ander verhaal.

De oudere poes murmelde zachtjes haar naam en Raya knikte. Ze keek even goed naar de rode pels, wat wel vuur leek in het zonlicht. Prachtig vond ze het. Ze kon haar gezicht nu beter bekijken omdat ze elkaar aankeken. Raya zag de littekens en zag dat ze blind was. Wow, hoe was dat gekomen? Ondanks dat, straalde ze veel gezag en zelfverzekerdheid uit, wat Raya deed denken aan haar moeder. Die had ook zo'n bepaalde uitstraling. 'Dat is helaas geen vaardigheid die ik bezit,' sprak de grote poes kalmpjes.
'Aw, oké,' reageerde Raya maar ze bleef glimlachen. 'Ik heb altijd al een vis willen proeven. Maar dat is voor de toekomst,' miauwde ze vrolijk. 'Mag ik vragen hoe je aan dat litteken komt? Het ziet er cool uit.' Ze knikte en ging zitten, klaar voor het verhaal.

Toen de kattin weer begon te spreken richtte de Elite member haar blik op de river. En haar weerspiegeling. Steeds meer kreeg ze de neiging om haarzelf gewoon in het water te gooien en nooit meer boven te komen. De reden van die plotselinge drang kon ze niet precies plaatse; maar het had vast iets met de vrolijkheid van de rogue te maken. Het was niet aanstekelijk, het had juist de tegenovergestelde effect. 'Mag ik vragen hoe je aan dat litteken komt? Het ziet er cool uit.' Even vernauwde de grote poes haar oog, haar litteken was geen 'coole' accessoire. Het was een handicap. 'Nee, dat gaat jouw helemaal niks aan.' Misschien had Brat haar het verhaal; wel verteld, als de bruine poes haar woorden met meer zorgvuldigheid had gekozen.

Helaas kreeg ze geen verhaal. Ze zag hoe de poes haar oog vernauwde. 'Nee, dat gaat jouw helemaal niks aan.' Haar stem klonk kil en Raya slikte zenuwachtig. 'Oh... Sorry, ik bedoelde het niet zo,' miauwde ze snel, hopend dat het nog iets goed zou maken. Ze besloot er ook maar niet meer naar te vragen. Ze was hier nog maar net gearriveerd, en een vijand maken wilde ze niet. De poes was een tijdje stil, niet goed wetend wat ze moest zeggen, dus keek ze naar haar eigen spiegelbeeld in het water. 'Kom je van hier?' vroeg Raya uiteindelijk en ze hief haar kop weer op om de rode poes aan te kijken.

You're already the voice inside my head FOREVER

Brat grauwde zachtjes toen de bruine kattin haar excuus maakte, het niet helemaal oprecht vinden. Het werd naar haar mening enkel gezegd uit angst, en niet omdat ze dat werkelijk echt spijt had. Maar goed, ze zal het laten gaan. De rust die er voor even viel in haar opnemen en haar kalme zelf weer terug vinden. De poes sloot even haar ogen toen een zacht briesje door haar dikke vacht heen waaide. En voor even haar lange haren aan het danse bracht. Kon zij maar glijden op de wind, kon ze maar...

'Kom je van hier?' Klonk er opeens. De rossige poes zuchtte zachtjes en opende moeizaam weer haar ogen. Als een young one- die na slechte nacht rust ruw gewekt werd voor de dag en de zware training die er gepland stond. 'No obviously not.' mompelde ze emotieloos terwijl ze haar lange staart tegen haar lichaam aan legde. 'I come from the city.' sprak ze veder terwijl ze haar poot uitstrekte in de richting waar haar thuis zich bevond.

And hear your voice of treason

MONTY

De poes zuchtte na haar vraag, maar dat had Raya niet eens opgemerkt. Of misschien wel, maar niet geregistreerd als vervelend. Raya vind zichzelf namelijk niet vervelend, maar ze moest nog leren dat anderen dat soms wel vonden. Maar hey, ze doet haar best. 'No obviously not,' mompelde de grote rode poes. 'I come from the city.' Ze wees met haar poot naar de stad, waar de huizen dicht op elkaar stonden. Raya knikte. 'Aaahh.. Ik kom ook van een stad, maar een andere stad dan die. Ik heb dagen lang gewandeld voordat ik hier kwam. Misschien wel meer zelfs. Maar het was het waard hoor, dit is een mooie plek,' vertelde ze al knikkend. 'Ben je in deze omgeving geboren?'

Het wijf begon een heel verhaal van hier tot Tokio. Over dat ze van een andere stad kwam en blijkbaar effe aan de wandel is gegaan tot ze zich besloot hier te vestigen. En het boeide Brat allemaal geen ene meter. Echt kwam er nou niks zinnig uit dit poesje? De conversatie begon nog best redelijk, maar de bruine poes had het goed weten te verpeste. Met haar domme vragen. En de slechte manier waarop ze die uitstootte. Ze wist duidelijk niet, hoe ze de Elite kat moest bespelen. De moeilijk instrumenten waren dus niet voor haar weggelegd. Nee, niet hier.' Sprak ze dan ook kort af.

_{Ze had wel een beetje verwacht dat haar vriendelijkheid en enthousiasme over zouden slaan op de rode poes. Hmm, misschien was ze gewoon een beetje verdrietig? Raya vond haar moeilijk in te schatten, zeker toen ze kort af reageerde dat ze niet hier geboren was. Ze wiebelde even met haar oortjes. '..Waar dan?' vroeg ze met een glimlachje, maar met enige twijfel. Ze wilde de poes ook niet tegen de haren in strijken, zij was hier gewoon om een gezellig praatje te maken. Maar als de ander daar geen zin in had.. Dan kon ze dat maar beter zeggen. Raya vond dit maar moeilijk te bepalen.}