Elastic Heart

Ze voelde zich slecht, al een paar dagen. Haar buik voelde vol en schommelde ongemakkelijk terwijl ze liep. Niet dat ze dat nog veel deed, het merendeel was ze te moe of te rusteloos om te te lopen, maar ook omdat het gewoon niet meer mogelijk was. Ze lag nu ook een beetje ongemakkelijk in de nursery, terwijl ze af en toe op haar tong beet als er weer een pijnscheut door haar buik heen ging. Ze vroeg zich af of ze iemand erbij moest roepen, immers had ze geen idee hoe ze een bevalling moest doen. Toxicspore was opgevoed door twee katers, dus echt veel informatie had ze er niet over gehad. En ze voelde zich een beetje ongemakkelijk om de andere queens, de andere slachtoffers van Cobra, er naar te vragen. Ze was de jongste queen hier en dat maakte dit alles niet veel makkelijker. Met een zucht liet ze haar kop weer zakken en legde deze op haar pootjes neer, maar al snel wimpelde ze weer van de pijn. Vervloekt waren die kittens, echt waar. Binnensmonds schold ze heel Starclan bij elkaar van de pijn, maar ze wist dat ze het aan zichzelf had te danken. Ze had zich mooie verhalen laten in praten, zich veilig gevoeld naast zijn zwarte vacht. Ze had een kick gehad toen alles gebeurde. Maar nu zat ze hier vast. En ze kon niet eens weten hoe hard Starclan haar hiervoor zou straffen.

De weeën kwamen snel en zonder waarschuwing. Toxicspore dook in elkaar en liet een kreet horen. Met betraande ogen keek ze op naar iemand die hopelijk niet al te druk was. "Help," prevelde ze, duidelijk in ontzettende pijn. Waarna ze nog een kreet sloeg. Ditmaal volledig in paniek, schreeuwde ze het uit. "Papa, papa help!" Het maakte niet uit. Of het nou Amberhunt of Demonslayer was. Zolang iemand maar kwam, iemand haar kwamen helpen. Ze wilde hier vanaf. Het persen kwam vanzelf, als een instinct dat bij haar werd aan geswitched. Met een huf en een puf probeerde de zwart/witte kattin zo snel mogelijk het leven uit zich te krijgen. Ze had geen oog meer voor de andere katten om zich heen, maar voelde een schok van opluchting toen ze merkte dat een kitten geboren was. Ze draaide zich er naar toe en gaf er een lik overheen, om het warmte te geven, om het melk te geven. Voorzichtig schoof ze het naar haar buik, maar die krampte al weer samen. Ze hijgde zwaar en piepte van de pijn, nog geen tijd gehad om haar eerste kitten een naam te geven. Om überhaupt te kijken of 't in leven was. De kattin kermde en haalde diep adem toen de tweede kitten geboren werd. Ze draaide zich ernaar toe en werd met een schok stil. Haar oortjes zakte in d'r nek en ze voelde alle warmte uit haar lichaam trekken. De kitten leefde niet, het hartje had nooit mogen kloppen. Om haar heen hoorde ze haar wereld breken, haar motivatie breken, haar zin breken. Tranen kwamen weer omhoog, terwijl ze in elkaar zakte en als een zielig hoopje bleef liggen. Geen oog hebben voor de levende kit, maar zich ontfermd over de overleden kit. Waarom, Starclan, waarom?

[@Smokingkit | @Amberhunt | @Demonslayer]

De kreet kwam totaal uit het niets en heel even was Amberhunt niet zeker of hij het zich niet had ingebeeld. Toen kwam hij weer tot zijn beseffen, nee natuurlijk had hij zich het niet ingebeeld, dat was Toxicspore, ze moest aan het bevallen zijn. Uiteraard was hij niet blij geweest toen hij had gehoord dat ze zwanger was, en al helemaal niet door wie de vader was. Er waren wel wat harde woorden gevallen, gedempte harde woorden uiteraard aangezien haar korte escapade hier toen nog rondliep. Maar nu moest hij dat allemaal even vergeten en er voor haar zijn. Toen hij de Nursery in rende bleken er al twee kittens geboren te zijn. En heel even flitste de naïeve gedachte door zijn kop dat alles was goedgekomen, totdat hij haar blik zag. Langzaam liep hij op het nest af en zag precies wat hij niet had willen zien: één van de kittens was dood. Waarom moest zijn dochter dit meemaken? Was het soms een zieke straf? "Oh, Toxic.." bracht hij uit, zijn stem was breekbaar, maar hij kon zich niet ook laten gaan. Voor nu moest hij zich voor haar sterk houden. Hij knielde voor haar neer en drukte zijn kop troostend tegen de hare. "Komen er nog meer?" Vroeg hij, bijna op fluistertoon. Alstublieft Starclan, laat haar deze pijn niet nog een keer meemaken.

Het gepiep van de kleine kitten drong niet eens tot haar door. Het was in slaap gevallen vlak nadat het gedronken had. Dat was het enige wat de zwart witte kattin nog wel mee had gekregen. Het was Amberhunt die als eerst bij haar was, al duurde het niet lang voordat Demonslayer binnen kwam waltzen. Toxicspore hief haar kop eventjes, voordat ze deze weer begroef op het moment dat ze haar vaders zag. Ze had om hun geroepen, dat was waar, maar nu durfde ze hen niet eens aan te kijken. Haar oortjes zakte in d'r nk toen Amber begon over hoeveel er nog kwamen en ze schudde haar kop. "Ik weet 't niet. Ik wil ze niet. Ik wil dít niet." Ze duwde met haar snuitje tegen de dode kitten die tussen haar voorpoten lagen en een huivering gleed over haar rug heen. Ze voelde nog een steek in haar buik en instinctief perste ze nog een keer. "Nee, nee," mompelde ze. "Ik wil 't niet. Papa, ik wil 't niet." Ze keek haar vaders aan, angstig, vermoeid. Toen ze doorhad dat de kitten geboren was, probeerde ze zich niet eens om te draaien. Ze wilde de kittens niet. Ze had dit nooit gewild. Het kon haar momenteel niet schelen wat er met ze gebeurde. Deze pijn wilde ze niet. De pijn van een moeder die een kind verloor.

--

Poisonkit
Ze was niet gepland, ze zou helemaal niet gemaakt moeten zijn geworden. Maar toch was het gebeurd en nu dreef de kleine kitten bij haar broer en bij een onbekende kitten. Ze waren hier niet zo lang, voordat ze goed en wel door had, kwam er meer ruimte op het moment dat zowel haar broertje als de onbekende kitten verdwenen. Niet dat ze het bewust meekreeg, nee, ze dreef nog maar gewoon rond. Het duurde iets langer voordat zij naar buiten werd geduwd, maar daar waar haar broertje een warme tong kregen en naar melk toe konden, lag zij alleen maar in het nest, terwijl een koude wind over haar vochtige vachtje heen ging. Ze wilde piepen, maar er zat een vliesje over haar snuitje heen, waardoor ademhalen moeilijk gingen. Help, help! Help?

Niet lang daarna kwam Demonslayer ook het den binnen. Hij ging bij Toxicspore zitten en scheen haar te proberen te kalmeren. Ondertussen leek de eerste kitten zich aan haar vastgezogen te hebben. Het was in leven, ze hadden een kleinkind. Toxicspore prevelde dat ze niet wist of er nog meer kwamen, ze wilde het niet, ze wilde ze niet hebben. Amberhunt keek zijn mate heel even hulpeloos aan, wat moesten ze doen? Toen hoorde hij zijn dochter opnieuw kreunen van de pijn. Er was nog een kitten geboren, maar ze draaide zich niet eens om om er naar te kijken. Ze was verslagen, gebroken door het verlies van haar kind. Amberhunt draaide zich op het nest het en bevrijdde de derde kitten van haar vliesje. Hij begon haar voorzichtig warm te likken en dacht na over wat er gebeurd was. Drie kittens, twee leken het overleefd te hebben, en zijn dochter was er kapot van. Toen hij zeker was dat het minuscule poesje schoon was tilde hij zijn tweede kleindochter op en plaatste haar bij haar moeder. "Heb je al namen voor ze, Toxic?" Mauwde hij met een bedrukte stem terwijl hij zijn best deed om niet naar het levenloze lijfje te kijken.