Let the rain wash all your worries away... // Open

Regendruppels vielen uit de lucht naar beneden als in een kleine symfonie van gespetter, om vervolgens uiteen te barsten toen ze de grond één voor één beroerden. Vanonder een zacht groen gekleurd bosje aan de rand van de rivier, keek een jonge apprentice rustig toe. Het water was aan het kolken en kwam soms over de kanten heen. Zulk best weer was het niet zo te zien. Shimmerpaw keek met grote ogen naar het natuur geweld, haar nieuwsgierigheid werd eerder beroerd dan dat ze zich angstig zou voelen. Haar pluizige vacht was iets opgezet tegen de koude wind die door haar vacht heen probeerde te komen en bij de tere huid probeerde te komen. Ze schudde zich eventjes iets uit. De wereld voelde klam aan, maar ze had er geen boodschap aan om in het kamp te zitten, ze zat er zelfs liever niet op dit moment. Nu Fogstream overleden was, was de sfeer heel erg gespannen in het kamp. Niet dat ze respectloos wou zijn, maar ze was er heel erg gevoelig voor. Ze was het kamp dus uit \'gevlucht\' en hier gaan zitten. Eerst had ze zitten snikken, omdat ze redelijk van slag was dat ze een clangenoot verloren had, maar toen haar nieuwsgierigheid gewekt was door de vallende regen die overal zachtjes neertikte. Het geluid van het water en de natuur kalmeerde haar. Uitgeput door haar uitbarsting, het feit dat ze zo erg van slag was geweest en het rennen, begon ze nu langzaam in te dutten, wegdoezelend onder een slaapliedje gezonden door de regen. Het geluid van gespetter in het water liet haar opschrikken, haar ogen wijd opengesperd totdat ze bijna zo rond waren als de volle maan.

// Open //

Zoals altijd struinde Buzzardpaw door het struikgewas van het RiverClan territorium in het kamp kwam ze bijna niet, slecht een of twee keer per dag om gevangen prooi weg te brengen maar zelfs voor slapen verkoos ze de vrijheid. Op deze regenachtige avond lag ze warm opgerold onder het grote bladerdak van een eik, of iets wat daarop leek. Ze interesseerde zich er niet in wat voor boom het was. Maar er klonk gestommel en vervolgens gesnik. Er zat een kat, of beter gezegd poes, een eindje verderop te huilen. Gelukkig hield het gesnik na een tijdje op. Maar Buzzardpaw die stond op en liep zachtjes richting het geluid. De kat was aan de leeftijd die Buzzardpaw schatte waarschijnlijk een apprentice maar ze kende haar niet. 'Hallo' mompelde Buzzardpaw terwijl ze naast haar ging zitten.

Gefixeerd dat ze was op het spetter geluid in het water, had ze niet opgemerkt dat er wellicht een andere apprentice in haar buurt was. Met grote ogen bleef ze naar het opspattende water kijken, dat glinsterde in het vale zonlicht dat tussen de wolken vandaan kwam. Daarna kon ze de conclusie trekken dat het gewoon een vis was waarnaar ze aan het kijken was, niks heel ergs interessant als je gewoon buiten het kamp was, en niet om te jagen. Een zucht ontsnapte weer uit haar mond, en ze keek weer terug naar waar ze eerst keek. Ze schrok vervolgens toen ze zag dat een apprentice ineens naast haar was gaan zitten. Ze had haar wel eens zien lopen in het kamp, maar een naam oplepelen? Uitgesloten. "Hallo," Groette de apprentice haar. "H-hallo..." Sprak ze zachtjes terug, haar oren iets verlegen achteruit gelegd. Verder was ze nog steeds een beetje geschrokken van de plotselinge benadering, ze had de apprentice immers niet verwacht. "Hoe heet je?" Vroeg ze daarna uiteindelijk maar.

"H-hallo..." antwoorde de poes, duidelijk geschrokken of misschien was t wel gwn het feit dat ze Buzzardpaw niet verwacht had. Buzzardpaw ademde diep uit terwijl haar mondhoeken zich even omkrulde tot een vage glimlach terwijl de regen op hara pels neerkwam en die nat maakte. "Hoe heet je?" kwam de vraag van de apprentice toen, was die eigenlijk niet Shimmerpaw? Ja, bedacht ze, za had haar apprentice zien woorden toen de maine coon poes voor de verandering eens in het kamp was. 'Buzzardpaw.' antwoorde ze de vraag 'En jij was Shimmerpaw, was t niet?' klonk haar lage een tikje duitere stem daarna weer.

Met een ietwat nerveuze glimlach op haar lichtgrijze snoet keek Shimmerpaw de andere apprentice aan. Ze was zekerweten ouder, en dus ook groter dan Shimmerpaw. Dat maakte ergens dat ze ook wel weer indruk wou maken op de andere apprentice, niet overkomen als een watje of een apprentice die zich nog als een kitten gedroeg. Ze wou ook best wel eens groot en stoer zijn, maar dat zou vast wel met de tijd komen, ze moest gewoon geduld leren te hebben. "Aangenaam Buzzardpaw," Sprak ze dus uiteindelijk, zonder die haperingen in haar stem die ze eerst had. "Ja, mijn naam is inderdaad Shimmerpaw, al ben ik nog maar net apprentice geworden, " Zei ze vervolgens, terwijl haar mondhoeken omhoog krulden in opnieuw dezelfde nerveuze glimlach. Haar oren bewogen eventjes naar de zijkanten, luisterende naar de muziek die de regen maakte. Het zachte gerikketik van de natuur.

"Aangenaam Buzzardpaw," zei Shimmerpaw na een tijdje en in stilte onderzocht Buzzardpaw haar met haar kastanje bruine ogen. Daarna bevestigde Shimmerpaw het feit dat ze Shimmerpaw was. Ze was een beetje schuw merkte Buzzardpaw in de houding van de poes op, maar ze zou een goeie warrior kunnen worden. Buzzardpaw zuchtte, ze wou ergens diep in haar hart ook nog graag warrior worden maar ze had nog nooit getraind. 'En wie is jou mentor?' vroeg ze met haar lage en een tikkeltje duitere stem aan Shimmerpaw, maar de klank was vriendelijk. Terwijl de regen neerdaalde op haar buizerd-bruine vacht ging ze liggen met haar voorpoten voor zich uitgestrekt waardoor de kou vie de koude bosgrond alleen maar verder door haar lange pels drong maar de apprentice was eraan gewend.

Moonspell stoof van struik naar struik, de regend ontwijkend, maar ze kon er niets aandoen, ze werd toch nat. Het maakte haar niets uit, maar ze vond het wel leuk, van struik, naar struik stoven, dat deed ze in haar Apprenticetijd ook. Ze zuchtte even en dacht terug aande goede tijd. Veel les had ze niet gehad, maar als ze les had, dan waren het wijze lessen, die haar hielpen op het goede pad te blijven, zo was Moonspells karakter eigenlijk ontwikkeld. Van een schuwe bange kitten, had haar mentor haar ontwikkeld als een vrolijke, positieve poes. ze zuhtte even, helaas was haar mentor gedood door een Rogue, een erg verlies voor haar, want hij was haar grote voorbeeld, en met hem deelde ze alles. Ze hoorde gemurmel van stemmen, en de RIverclan geuren brachten de geruen van apprenticen mee. Ze snorde en stoof weer weg van struik naar struik, en liep toen, Warrior-waardig, naar de twee katten toe. Ze knikte vriendelijk. en ging zitten onder de struik.''Dag Shimmerpaw, Buzzardpaw, geweldig weer he?'' grijnsde ze.

(flut)

Violinclaw sloop door de bosjes. De takken van de struikjes streken door haar vacht.
Nieuwsgierig ging ze op de stemmen en de geuren van andere katten af.
Ze ving zo af en toe regendruppeltjes op haar tong, gewoon, voor de grap.
Violinclaw keek naar Moonspell, Shimmerpaw, en Buzzardpaw. Ze ging rustig zitten en keek aandachtig naar de katten.
Ze ging in het gras liggen en legde haar hoofd op haar doorweekte pootjes.
Met haar ruwe tong likte ze haar vacht schoon, maar echt helpen deed het niet.
Violinclaw' haar oogjes vlogen van Moonspell, naar Shimmerpaw, dan naar Buzzardpaw, en weer terug naar Moonspell.
Telkens vlogen onpositieve gedachtes door haar hoofd. Bijna allen gingen over Crookedstar.