For you, I would get beat to smithereens

Niemand praatte. Niemand sprak over haar baby. Ze wisten zoveel maar ze lieten het niet los. Bloodpaw sprak niet meer, Beechresin hield haar mond dicht. Ze waren allemaal huichelaars. Allemaal. Ze zou ze allemaal doodmaken. Uiteindelijk. Haar ogen schoten rond. Wie van deze ShadowClan katten wist nog meer van de verblijfplaats van haar dochter? Kwaad zwiepte de kattin haar staart heen en weer. Ze moest ze steken. Waar het pijn deed. Ze wist precies waar dat was. De plekken kende ze.

Hun zachte, smerige plekken. Ze zou ze allemaal krijgen. Heel ShadowClan zou deze dag herinneren. Ja. Een grijns trok rond haar gezicht terwijl ze haar plan uitdacht in haar kop. De details vormde zich, het idee. Het was een goed idee. Cobra zou trots zijn. Haar lichaam draaide zich soepel 180 graden om, haar kop richting de medicine cat den. Ze moest iemand er uit slepen. Het was tijd om een luchtje te scheppen. Met snelle passen bewoog ze de den in, pakte ze de kat die de hoofdrol in haar plan zou spelen ruig in het nekvel en trok hem naar buiten toe. Ze sleepte een stuk tot ze het midden van het kamp bereikt had. Daar legde ze haar slachtoffer neer en keek ze rond naar katten die al ogen op haar geslagen hadden. Een valse grijns kroop rond haar gezicht. "Lieve, gewaardeerde leden van ShadowClan en BloodClan," begon ze op luide toon terwijl ze rond de kat cirkelde. "Vandaag zijn jullie getuigen van een bijzondere dag. Memorabel zelfs." haar ijzige blik hing op de kat die voor haar lag. Weerloos, dom beest.

"Vandaag sterft Pepperpaw."

- Gesloten! Enkel met toestemming posten! <3

Ze was half aan het dromen geweest. Haar wonden aan haar buik waren aan het genezen, maar de wonden aan haar kop waren langzamer met genezen. Maar op zich, hoe kon je genezen van een kat die je geprobeerd had op te eten? Ze was ergens blij dat ze de medicine cat den niet meer uitvoerde, want ze durfde het niet eens meer. Huiverig krulde ze zich nog wat meer op toen ze pootstappen hoorde. Het zal Settleddust wel weer zijn die kwam kijken.. Helaas was niks minder waar. Een angstige kreet ontglipte haar toen ze haar nest uit gesleurd werd als een stuk prooi, alweer. Ze sloeg om zich heen en schreeuwde angstig terwijl ze ruw over het glas gesleurd werd. Angst sloeg haar om het hart toen de kattin verkondigde dat ze zou sterven als ze ene Indigo niet terugkreeg. Oh nee nee nee... "Settleddust! Bloodpaw! Wolfblood! PAPA!" Ze gilde maar namen van katten waar ze van hield. Dit was een nare droom toch? Een nare droom waar ze zo uit wakker zou worden?

Het kindje spartelde alsof haar leven er vanaf hing. Dat deed het ook. Ze kon het leven van de poes zo beëindigen. Dat was niet spannend. Dat zou nooit een groot gevecht zijn of veel moeite. Nee. Ze moest informatie uit haar trekken. Shade drukte haar poot op de kattin haar kop toen ze schreeuwde. "Bek dicht, mormel." snauwde ze. "Je hebt een schelle klotestem." Naar geluid. Ze wou het niet meer horen. "Je mag alleen praten als je me zegt waar Indigo is. Waar. Is. Mijn. Baby." ze kon het niet laten om weer de woede te voelen, die ze zo onderdrukt had. Woede die haar opvrat van binnen uit. Ze was een tikkende tijdbom die elk moment kon ontploffen. Dan zou ShadowClan te klein zijn. Nagels sloegen uit hun hulzen, het hoofd van Pepper in. "WAAR IS MIJN BABY INDIGO. WAAR."

Haar schelle kregen vlogen door het kamp heen en met wit omrandde ogen keek ze omhoog naar het monster wat over haar heen hing. Ze zag furieuze blauwe ogen en de kattin hing over haar heen als een duivelse schaduw. Bij de snauw van de kattin klapten haar kaken trillend op elkaar. Huiveringen trokken over haar lichaam heen terwijl ze haar blik angstig over het kamp liet gaan. Iemand moest kunnen zeggen waar Indigo was.. toch? Iemand moest dat kunnen? Nagels duwden zich in haar huid en ze voelde bloeddruppels ontsnappen. Ze durfde echter niet meer te bewegen, helemaal niks meer te zeggen. Ze was dood en doodstil terwijl haar hart in haar keel klopte. Ze kon bijna alvast sterven van angst.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Haar schele stem had direct Wolf haar aandacht getrokken, wetend dat het slechts onheil betekenen kon. Shade had een blik in haar ogen die haast nog onvoorspelbaarder was dan die van haar moeder ooit was geweest. Niet dat er nu ooit nog wat in diens gele ogen te lezen zou staan behalve de koude dood. Eerlijk had ze verwacht dat Bloodpaw uit de medicine cats den geslepen zou worden en hoewel de sterren haar daarvoor mogen verachten, toen ze het rood-witte lichaam van Pepperpaw zag had ze gewenst dat het hun Medicine cat geweest was. Meteen op haar hoede kwam ze overeind, een vreemd bekende kou in haar aderen bij de woorden van de ander.

"Vandaag sterft Pepperpaw."
Over haar lijk. Over haar gore, morsdode lijk. Haar lichaam was toegetakeld door het gevecht, slechts een scheur nog over van haar ooit spitse oor maar ze ademde nog. En zolang ze dat zou doen, zou niemand haar aan raken, zeker het mormel dat Wolfblood zelf toegetakeld had niet. Ze zag bloed en dat was alles. Zonder verder een plan te trekken drong ze zichzelf uit de schaduwen en diep zichzelf met al haar kracht op de zwarte bloodvlanner. Haar klauwen gericht om toe te takelen, om te trekken en scheuren en slopen. Niet meer om te waarschuwen, dat zou zij ook niet hebben gedaan. "Je blijft met je gore klauwen van haar af, takkewijf" ze spuugde op richting haar poten toen ze los kwam en zette haar grote, dreigende lichaam over Pepperpaw heen. "Je zult je kind nooit meer zien, hoor je! Zelfs iemand met jouw bloed verdient nog een betere moeder!" kom dan. Proef mijn vlees, laat jezelf los. Vecht.

gemaakt door kiki

[/quote]

Het duurde even voordat iemand zich durfde te mengen in het schouwspel. Ze had het niet gehoopt, maar ergens.. had ze het wel gehoopt. Ze had haar uit de tent gelokt. De wolf. Een grijns speelde rond haar lippen. Ze hadden al kort gebotst tijdens het gevecht met BloodClan en nu zouden ze weer botsen. Maar dit keer was het anders, de spanning was anders. Ze maakte opmerkingen over Indigo. "Wat weet jij nou over het hebben van een moeder, dom kind." blafte ze voordat ze woest naar voren sprong met uitgeklapte klauwen. Gericht op de nek van Wolfblood om daar het meeste schade aan te richten. Ze zou de kattin omleggen vandaag. Daarna zou ze zich wel druk maken over Pepperpaw. En daarna om Beechresin, die ook nog hoog op haar lijstje stond. Ze zouden allemaal de dood vinden.

- Topic is vanaf hier open! Gelieve je niet mengen in het gevecht maar reageren mag!

Plumkit keek met grote blauwe oogjes op toen iemand de medicine cat's den in kwam stormen en kromp in elkaar toen ze zag dat het één van de grote enge bloodclanners was; maar ze had net zo goed onzichtbaar kunnen zijn. De zwarte kattin had enkel oog voor Pepperpaw, en hardhandig werd de kattin naar buiten gesleurd. Plumkit bleef zitten in de medicine cat's den, ogen wijd en verbaasd. Haar nieuwsgierigheid nam de overhand, en met een pijnlijke grijns op haar snuitje trok ze zichzelf uit haar nest. Haar hele lichaam deed pijn; maar het waren meer blauwe plekken en kneuzingen dan echte open wonden. Behalve de amper dichtgegroeide beet die Orchis haar gegeven had, natuurlijk. Ze maakte haar weg met kleine stapjes naar buiten - en toen ze daar aankwam, zag ze enkel chaos. Plumkit kromp opnieuw in elkaar en bleef zitten in de opening van de medicine cat's den, zachtjes piepend. Ze begreep niet wat er nu weer aan de hand was, waarom shadowclanners opnieuw aangevallen werden, en de schelle krijsende stem van de zwarte kattin deed pijn aan haar oortjes.

Ze was nu zo goed als altijd te vinden in de medicine cat den. Het was voor Bloodpaw, maar ook voor haar kittens die nu ook hier lagen. Scarletkit, die nog maar niet wakker was geworden na het gevecht en waar ze zich dan ook grote zorgen om maakte en Plumkit, die duidelijk ook wat verwondingen opgelopen had. Plots werd de rust die er in de den hing echter ruw verstoord door Shade die binnen kwam en Pepperpaw meesleurde naar buiten. Ze liet haar blik kort naar haar kittens en Bloodpaw gaan. Kon ze deze hier achterlaten en gaan kijken wat er aan de hand was? Straks zou er weer wat met een van haar kittens gebeuren. De keuze was echter niet aan haar, want op dat moment merkte ze op hoe Plumkit naar de uitgang van de den liep en in de opening ging zitten. Met een paar snelle passen stond ze achter de kitten en krulde ze haar staart om haar heen. "Kom, het is beter als je dat niet ziet." Ze probeerde met haar lichaam het zicht van de kitten af te schermen en wierp ondertussen zelf een blik over haar schouder. Hopelijk zou Wolfblood het zelf aan kunnen, dan zou zij haar best doen iedereen in de medicine cat den te beschermen mocht dit weer eens uit de hand lopen.

Trillend keek ze toe hoe haar moeders stem door het kamp echode. Ze was gedwongen en onder druk meegesleurd naar het nieuwe kamp in Shadowclan maar het liefste was ze gewoon thuis gebleven waar het juist nu rustig was. Ze zat verscholen tegen het kampwand aan en keek toe hoe haar ma een wat oudere kind dan haar de open plek optrok en doodleuk rond schreeuwde dat ze der moorden zal. Ze heette Pepperpaw, haar naam was wel vaker door het kamp gegaan. Met haar amandel vormige ogen keek ze kort naar het tafereel maar kon het niet aan. Ze kneep haar zonnebloem gele ogen dicht en verborg haar spitse kopje in haar oksel. Ze hoorde geschreeuw en haar vacht kriebelde overeind. Waarom was niemand zo bang als haar? Waarom vond haar moeder dit leuk? Haar vader? Ze trok zich dieper het kampwand in, de bladeren trilde net zo hard mee als haar lijf. Een nieuwe stem kwam erbij, iemand van Shadowclan. Ze herkende haar niet, maar ze was bekender voor haar dan de rest uit Shadowclan. Was dit niet soms de dochter van Sinclaw? Die ene poes die dood was gegaan door haar eigen kind? Een siddering liep over haar heen. Waarom waren katten toe in staat om hun eigen familie's te laten bloedde? Waarom deden ze überhaupt andere vermoorden? Je schoot er niks mee op! Kaa kwam uit haar schaduwen van vermomming toen ze een kitten bang zag toe kijken. Arm grutje.. Ze vond het zielig. Zij vond het al moeilijk om toe te kijken en zij was letterlijk geboren in een clan waar dagelijks bloed vloeide. Met traantjes in haar ogen durfde ze dichter naar de open plek te stappen en haar mond te openen. Ze wou dat het stopte, ze kon het niet meer aan. Haar traantjes bungelde aan haar lange snorharen. ''M-mama, mama s-stop nou, alsjeblieft.''

Jim had zich tot zover schuilgehouden in de schaduwen van het kamp. Hij zat wel vaker op zo'n plek; daar kan hij onverstoord de gang van zaken bekijken. Hij wilde zich nooit al te veel bemoeien met anderen, tenzij hij dacht dat hij er iets mee kon winnen. Vandaag was weer zo'n dag dat hij zich met iets ging bemoeien. Shadowclanners hadden kennelijk Shade weer boos gekregen -wat hem niet al te lastig leek- en vandaag zouden ze de consequenties zien. Eén kipje was kennelijk vetgemest en rijp voor de jacht van Shade, klaar om afgeslacht te worden. Jim likte verrukt langs zijn lippen bij het zien van de verschrikte gezichten van omstanders en van de Shadowclan trut die zich er mee ging bemoeien. Oeh, dit zou pas interessant worden. Zijn groene blik gleed naar een Bloodclankitten, of young one, die daar trillend stond te janken. Goeie hemel, zo gedroegen Bloodclanners zich niet. Hij stapte op het meisje af, waarna hij als een schaduw achter haar ging staan. Hij boog zich over het meisje heen. "Kijk toe, dit is een goede les voor jou, daar wordt je sterk van." fluisterde Jim in Kaa's oor. Och, wat hield hij toch van woede, leed en verdriet. Hij kreeg daar zo'n lekker gevoel van.

Tag Kaa

Settleddust was wonderbaarlijk genoeg vrij intact uit het gevecht gekomen, op wat schrammen en beurse plekken na. Nee, hij had eerst geprobeerd de hele massa de goeie kant uit geprobeerd te laten kijken, maar hij had snel moeten accepteren dat hij maar één kat was, en niet tegen drie BloodClanners kon die dreigde zijn familie te vermoorden. En dan was hij egoïstisch, eerst zijn hachje redden, dan pas die van de rest. En sinds dien was hij ook onderdeel geworden van deze "clan", waarvan hij vandaag weer eens het bewijs zou zien dat ze volledig ontspoord waren.

Hij hoorde zijn naam, gevolgd door anderen, in een ijzige, angstige stem. Zijn nekharen kwamen overeind en hij wist niet hoe snel hij op zijn poten moest springen. Het wicht die Pepperpaw uit de medicine cat den had gesleept riep dat ze dood zou gaan. No way, no Mousedung way. Was ze vergeten dat ze in ShadowClan was? Hij was niet bang om goddeloos bloed aan zijn klauwen te hebben. Ze schreeuwde over haar kind, waar ze was. Alsof Pepperpaw dat wist. Dit was gewoon slechte sensatie zoeken. Alleen Bloodpaw wist blijkbaar waar dat stomme kind was. Dit was zijn schuld. Hij stormde naar voren als een dolle stier, maar het was Wolfblood die de eerste klappen uitdeelde, schreeuwend dat het een hels wijf was. Dat wisten ze allemaal. Prima, ook goed, want meteen ontfermde hij zich over zijn zusje en ging over haar heen staan, zijn nagels uitgeklapt en bereid om iedereen van zich af te slaan die een andere mening zou hebben. Wolfblood leek strijdlustig genoeg om de zwarte poes een lesje te leren. Settleddust ontblootte zijn tanden en zijn groene ogen flitsten van links naar rechts. ‘Rustig maar Pep, het komt goed,’ miauwde hij zo kalm als hij kon, proberend de rauwe grom in zijn stem te onderdrukken.

For you, I would get beat to smithereens 96iPLbp

Het was een bende in het kamp, een menigte had gevormd. En angst was zo dik in de lucht te ruiken dat het bijna alle andere geuren maskeerde. Brat had haarzelf inmiddels aan de rand van het gedoe gevestigd. Haar lichaam verroerde geen spier. Het was alsof ze een standbeeld was. Maar haar ogen waren aandachtig gevestigd op alles wat zich nu aan het ontrafelen was. Ze zal enkel ingrijpen als het echt noodzakelijk was. Maar dat achtte ze voor nu nog niet. Dus nam ze de rol als toeschouwer aan. Enkel hier om de voorstelling te bekijken en niks anders.

Haar adem kwam hyperventilerend uit haar mond en ze beefde als een rietje. Ze was mentaal nog niet eens hersteld van die Bloodclanner die haar had geprobeerd op te eten tijdens de oorlog, dat haar vader haar weer in de steek had gelaten in die oorlog, en nu.. en nu zou dit haar einde worden. Ze had geen fight meer in zich, ze was alleen maar angstig aan het beven. Ze haalde niet uit, ze durfde niet, uit angst dat de Bloodclanner haar meteen de luchtpijp uit haar hals zou rukken. Want wat voor kans had ze tegen deze gekke, helse feeks? En toen.. gelukkig, was Wolfblood daar. Wolfblood redde haar. Hels gekrijs vulde het kamp en Pepperpaw krabbelde weg, recht in de poten van Settleddust, bevend kroop ze tegen hem aan, haar ogen rond. Er kwam niet eens wat uit haar keel, ze verborg zich alleen maar heftig rillend in de pels van Settleddust terwijl er stille tranen over haar wangen liepen. Ze kon niet eens meer snikken. Het was teveel, het was allemaal teveel.

Woede vulde hem toen Shade Pepperpaw door het kamp sleurde, haar worden staken hem en het liefst zou Darkmind de kop van het zwarte lijf hebben gerukt als Wolfblood hem niet voor was. Het stak Dark zeer dat hij er niet was geweest om Pepper te beschermen tegen die snert kattin. Maar er speelde nog iets door zijn kop waardoor hij de poes niet aanviel. Shade wilde een antwoord? Prima die kon ze krijgen. Maar of ze het ook een mooi antwoord vond? Een zucht verliet hem. Ze moest het weten! Met zware pas trad Darkmind vanaf de plek waar hij gezeten had weg en schraapte zijn keel even. 'Ik weet wat je zoekt!' riep de donker bruine gemarmerde kater. Hij nam een neutrale houding aan, maar zijn blik stond serieus. Het zou geen pretje worden dat was zeker. Maar hij wilde alles er voor doen om Pepperpaw en zijn clan veilig te houden. Ongeacht wat Shade met hem zou doen.

Tag: Shade

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Dit was niet meer botsen. Iemand z'n oor eraf rukken was haast speels hiernaast, want er lag nu toch iets meer op het spel dan alleen haar uiterlijk. "Wat weet jij nou over het hebben van een moeder, dom kind." een laag, dreigend gegrom kwam uit haar bek rollen bij die woorden. De haren op haar ruggengraat kwamen dreigend overeind. "Genoeg om te weten dat jij het niet verdient één te zijn, rat," Net als vorige keer kon ze niet op haar tong bijten, wat haar opnieuw duur kwam te staan. Nog net op tijd wist ze zich op haar achterpoten te hijsen. Haar nek bleef net gespaard, maar geslepen klauwen trokken diepe groeven over haar borstkas. Haar kreet van pijn wist ze te onderdrukken tot een grom, maar gras zou ze er niet over laten groeien. Als er bloed door het kamp gesmeten zou worden, dan zou het niet alleen van haar zijn. Op de achtergrond hoorde ze nog andere katten die zich er mee bemoeide, maar instinct had het allang van haar common sense overgenomen; ze zag alleen nog maar Shade. Prooi, salchtoffer, ze moest winnen. Voor Pepperpaw, voor Shadowclan maar bovenalles voor zichzelf. Met een strijdkreet wierp ze zich op de ander, waarbij ze een vals haar poot achter die van de ander probeerde te haken om haar met geweld uit balans te brengen in de glibberige bloedpoel die van haar wonden ontstond. Zonder tijd te gunnen probeerde ze haar vlijmscherpe klauwen hard tegen de buik van de ander te slaan als ze die opening kreeg, triest genoeg een techniek die haar door Sinclaw zelf was aangeleerd.

gemaakt door kiki

Al haar haren hadden hun weg omhoog gevonden. De poes dikte zichzelf uit op meer manieren dan mogelijk was. Ze was ouder, maar dat zou haar enige voordeel zijn. Ze wist dat de bruine kattin vals getraind was, op niet-clanse manieren. Als Shade niet beter had geweten had ze gezegd dat de kattin een van hen geweest was. Haar manier van vechten was even doortrapt. Toen haar klauwen door het nekvel van Wolfblood gingen kwam een duivelse grijns op haar gezicht. Haar oren draaide naar een stem die gilde dat diegene wist waar Indigo was. Het was dat domme joch, die kneus. Darkmind wist niet waar haar kind was. Haar ogen rolde en ze Wolf voor de tweede ronde op haar af komen. Haar poot haakte achter de hare en ze probeerde om tegen te drukken en zo te blijven staan.

Maar het was kansloos. Shade rolde om en terwijl ze door wou rollen kwamen de klauwen van Wolf al op haar af. Ze probeerde weg te rollen maar voelde toch hoe nagels haar vel opentrokken. Sissend rolde ze door, terwijl haar vacht langzaam begon te plakken met warm, rood vocht. Ze was niet zo snel voor één gat te vangen. Meteen ging ze terug in de tegenaanval, hapte naar de poes haar voorpoot om haar op die manier op de grond te kunnen werken. Of om haar een stap terug te laten nemen. Ze moest tijd winnen... ze moest.. ze moest Indigo vinden.

Hij ving haar blik even, maar de zwarte poes leek niet te snappen dat Darkmind wellicht wist waar haar dochter was. 'Prima! Als je niet wil weten dat Tweebenen je kit vermoord hebben ga je gang leef je uit!' riep Dark zo luid hij kon. Hij had echt tweebeen kits met een kitten zien rond gooien alsof ze met een grote mosbal bezig waren. De woede vulde hem als nog al was het een kitten geweest van buiten de clan, dan nog ging het om een kitten! Na zijn woorden draaide de donkerbruine krijger zich om, om zich weer terug te trekken. Maar hij was er wel op bedacht dat hij wellicht nu wel haar aandacht had getrokken en ging na een paar passen half omgedraaid zitten. Misschien wilde dat zwarte kreng nu wel luisteren?

Tag: Shade en verder open voor andere katten

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

In dergelijke momenten was geen goed of slecht te vinden, enkel een drang om te leven en de pure woede die uit wraak bestond. Pepperpaw was van haar, als iemand haar ooit aan zou mogen raken zou dat met een tedere streling zijn, afkomstig van iemand waar de poes zelf toestemming aan had gegeven. Het liefst van haar. Het allerliefst door haar zelf, niet door dit walgelijke mormel, wiens ingewanden ze door het kamp zou slingeren. Liet de kraaien dineren in luxe. Bloed was lastig zichtbaar op zwarte vachten, maar ze zou het van iedere kampwand laten druipen. Liet haar de naam Bloodclan waar maken dan, als ze zich daar zo graag eer aan deed.

Wolfblood grauwde, een genoegen stroomde door haar heen terwijl ze de ander haar buik open wist te halen. Haar half-lange zwarte vacht had de werkelijke schade verborgen, maar op dat moment was het niet iets waar de jonge warrior zich om bekommerd. In dit heden was er slechts één focus. Alles om haar heen was enkel een waas, zoals een pitbull die niet los laten kon in het hoogste van zijn concentratie. De woorden van Darkmind hoorde ze, maar registreerde ze niet. Dit was wat haar moeder haar geleerd had, waar Lionreign haar zo op getraind had, de vechthond die ieder van hen zo graag in haar had gezien. Nou, als ze van een of andere donkere hell toekeek, liet haar dan maar trots zijn, voor eens in haar miserabele leven. Zag het, allemaal. De tegenaanval was sneller dan ze kon ontwijken. Verdomme, de ander was afgetraind. Tanden zonken diep in haar poot, totdat een misselijkmakende krak de stilte verbrak. Wolfblood liet een ijzige kreet van pijn horen, woest proberend de ander van zich af te krijgen. Pijn verlamde haar poot, maar haar bek was nog altijd vrij. Met een diep gewortelde grom beet ze naar het gezicht van de ander, het maakte niet uit waar, als ze maar haar kaken dicht kon klappen en die vlijmscherpe tanden diep in vlees kon boren.

gemaakt door kiki

Zwarte vlekken vormde zich voor haar ogen. Na een aantal keer knipperen waren ze weg. Met haar klauwen uitgeslagen haalde ze nog een aantal keer uit naar de kattin, en nog eens. Toen ze haar tanden eenmaal om de poot voelde gaan en de bevredigende 'krak' klonk liet ze los, omdat tanden met een noodgang haar kant op kwamen.

Zwarte vlekken.

Ze was te langzaam, de tanden beten in haar oor en trokken er een scheurtje in. De wond op haar buik klopte. Bijna ritmisch voelde ze de pulserende pijn. Bonk, bonk, bonk. Een tijdje stond ze daar gewoon, kijken naar de ander.

Zwarte vlekken die groter werden.

Ze gingen niet meer weg met knipperen. Shade haalde haar poot omhoog om uit te halen, maar voelde niet meer de rauwe kracht die ze in het begin gehad had. Het was anders. Zij was anders. Wat had die heks met haar gedaan? Ze had haar kracht afgenomen?

De zwarte kattin klapte ineen.

Hijgend lag ze op de grond. Ze wou opstaan, ze moest opstaan. Maar het wou niet. Haar brein gaf het commando maar haar lichaam voerde het niet uit. Opeens voelde ze paniek. Rauwe, pure paniek. Een soort gevoel wat ze nooit eerder gevoeld had. Een gevoel van realisatie. Ze ging dood. Ze voelde het nu. De kattin had haar zodanig verwond dat ze dood aan het gaan was. Haar blauwe ogen schoten rond. Een gorgelend geluid kwam uit haar keel toen wou praten. Shade kreunde en klaarde haar keel. Haar eens kwade ogen nu gevuld met paniek en angst. Angst die ze nooit liet zien, maar nu ze op haar zwakst was kon ze niets terughouden. Ze moest.. Indigo. Ze moest haar vinden. Ze.. ze zou het niet meer redden. Haar ogen hingen vast op Wolfblood.

"Ik ga dood," de realisatie was ineens gekomen. Diepe ademhaling. "Je moet Indigo vinden, je moet voor haar zorgen." tranen rolde uit haar ogen en vermengde zich met de plas bloed waar ze in lag."Ik ga haar nooit meer zien, ik kan haar niet zien opgroeien, ik.." ze liet haar kop vallen. Ze redde het niet meer. Haar borstkas ging hevig op en neer terwijl ze de kracht opnieuw zocht om te kunnen praten. "Leer haar vechten alsjeblieft, leer haar voor zichzelf zorgen." haar staart veegde wild over de grond. Haar poten maaide. Ze was bang, bang om dood te gaan. Ze had altijd gezegd dat ze dat nooit zou zijn maar nu het dichtbij was was ze bang. Haar kinderen zouden alleen opgroeien. Indigo zou al helemaal alleen zijn. Met een moeizame ruk kwam haar kop weer overeind. "Zorg voor mijn baby, alsjeblieft, ik wil alleen dat ze.." gelukkig wordt. Het ritmische gebonk in haar buik was gestopt. De wond voelde ze niet meer. Met een zachte plof viel haar hoofd tegen de grond. Haar voet strekte zich uit naar Wolfblood, het enige wat ze nog kon doen. Voordat haar laatste adem uit haar lichaam werd gedrukt en haar hart geen bloed meer had om rond te pompen.

Surrounded and up against a wall
I'll shred 'em all and go with you
When choices end, you must defend
I'll grab my bat

_{Met een strakke blik volgde ze het gevecht. Haar hart schreeuwde haar toe om te helpen, maar haar lichaam stond strak en stil. Enkel haar nekharen rezen overeind toen Wolfblood's poot brak. Het gevecht ging door, en toen was het klaar. De Bloodclanner was dood. Waspsting kwam overeind terwijl ze met strakke passen richting Wolfblood toeliep. Haar blauwe ogen gleden kort richting de Bloodclanner die laatste woorden uitsprak. Vervolgens keek ze naar degene die haar vermoord had. "Wolfblood," sprak ze waarna ze haar onbewogen aankeek. "This was your last time. Not another life will be taken by your hands." Hierna gaf ze de ander een lik over haar kop. "Now get cleaned up. With Acefray's help. That's an order." Wolfblood was veel te jong om al deze last op haar schouders te dragen.}

Onderwerp: Re: For you, I would get beat to smithereens