Frozen Oceans

Hij voelde haar staart rond hem heen vallen en het gewicht van zijn keuze viel ineens neer. Ze zouden echt een koppeltje zijn, moeten zijn zelfs. Maar hij was nog nooit verliefd geweest, nooit echt. Het zou moeilijk zijn dat ineens te verzinnen. Maar hij loog niet wanneer hij zei dat hij veel om deze kattin gaf, en ook zeker veel voor haar over zou hebben. En het was niet dat partners zijn ging om liefde. Het ging om loyaliteit, en goed met elkaar zijn. Ze waren beste vrienden, dus dit moest toch niet moeilijk zijn? Nee, hij moest niet twijfelen. De tijd zou het makkelijker maken en minder vreemd. “Je bent het waard” antwoorde hij zacht. Als hij het voor Seamist niet zou doen, voor wie dan wel? En hij was een goede kat. Iemand die dingen zoals dit over had voor een ander. Bij haar lichte woorden drukte hij zijn snuit tegen haar oor. “We zouden toch wel samen zijn, nu alleen een beetje anders” Hij probeerde te denken aan logische dingen, de volgende actie… “Je moet naar Coyotespirit gaan straks, laat jezelf overkijken”

Ze wilde niet naar de medicine cat gaan, voor een rede waar hij geen vat op kon krijgen. Waarom niet? Waarom wilde ze een risico nemen. Hoeveel Queens en kittens stierven wel niet uit koppigheid? Kon ze dat zelf ook niet inzien? Hoe stom en emotioneel kon je zijn om niet meer na te denken over je eigen gezondheid? Hij snapte het niet, hij kon er gewoon geen begrip voor vinden. "Seamist" Hij sprak haar naam duidelijk uit, ze moest de toon wel herkennen, de verantwoordelijke toon. De logica erin waar de ander bewolkt was van emotie. "Het is haar taak, de hele clan rouwt om Chivysniff maar we moeten ook nog steeds jagen en patrols houden" Arctic was altijd al hard geweest met zaken zoals deze, het was als kind niet in hem gekomen dat hij hier te veel mee moest meeleven. Zijn vader had hem altijd de harde waarheid uitgelegd en hem niet gespaard. "Jullie gezondheid komt voorop. Doe het in ieder geval deze week..." Gaf hij met een zucht toe.

Oh… Weer teruggedrongen tot onzekerheid, al was zijn ontevredenheid over dit alles nog zeker niet gaan liggen, keek hij naar de houding van de kattin. Hij vond het vreemd om zichzelf hierin te plaatsen, vooral omdat voor hem allemaal zo simpel en duidelijk zou kunnen zijn. Dat zou het kunnen zijn als Seamist zichzelf niet zou laten afdwalen door emoties. Maar ze was bang, en ze klonk breekbaar. En dat zou hij niet kunnen oplossen. Bang. Hij dacht terug aan de eerste onweerstorm die hij had meegemaakt, hoe hij huilend in een hoekje was gekropen. Hij dacht terug aan zijn eerste prooi, hoe hij was flauwgevallen bij het zien van het eerste bloed. Arctic slikte even diep. Angst werkte vreemd, of niet? “Sorry” Zei hij zachtjes, bijna fluisterend. “We doen dit samen, dat beloof ik… En je kan erover praten met me, je hoeft dit niet alleen te doen”

In haar toegeving vond hij iets van zijn rust en vastheid weer terug. Ergens was hij gewoon bang dat dingen verkeerd zouden gaan, dat hij haar zou verliezen. Wat moest hij dan? Wat moest hij zonder haar? In zijn hart was ze nog steeds de kleine apprentice die hij had bevriend jaren geleden. En die was nu zwanger. Die had gehuild.. die was onzeker en bang nu. Al die dingen kon hij niet wegnemen. Maar in ieder geval deden ze het nu samen. Dat scheelde al. Hij knikte. “Zullen we eerst nog even gaan lopen? Voor we terug gaan?” Dan konden ze beiden even hun gedachtes op orde stellen en kalmeren. En hij kon zelf wel even wat frisse lucht gebruiken.

“Jij had het ook voor mij gedaan, als de rollen waren omgedraaid” Hij zei het met een bepaalde zekerheid. Het was misschien geen makkelijke keuze maar het antwoord was al vooraf besloten. Zo veel hechte vrienden had hij niet, voornamelijk omdat hij zelf weinig waarde in vriendschap zag. Hij vond het moeilijk om op die manier om iemand te geven, om mee te kunnen leven met hun. Maar bij degene waarbij hij wel die waarde voelde, daarvoor ging hij zelfs tegen zijn eigen waardes in. Vooral omdat hij nog de pijn van Seamist herinnerde toen haar vader wegging dankzij de vreemde blikken en verhalen. Haar kinderen zouden hetzelfde lot hebben… maar nu niet meer. Ook hij stond op en liep hoger het gebied op. De wind trok aan zijn pels en het was een gevoel dat hij geweldig vond. Kort sloot hij zijn ogen en haalde diep adem. Kwam tot termen met zijn beslissing. “Het komt allemaal goed”

Bij de woorden van de gevlekte kattin gaf hij een flauw lachje terug. “Daar ben ik het mee eens, al is het maar om het feit dat ik niet zwanger kan worden” Plaagde hij haar, al hielt hij zijn toon zacht. Het was allemaal nog te vers en te echt om plezier over te hebben, zijn ogen lachte dan ook niet mee, al deden ze dat maar zelden. Vaak liet hij het zichzelf niet toe om zo openlijk te voelen, waar iedereen het kon zien. Na een tijdje in stilte te hebben gelopen was in zijn houding echter wel een twijfel te vinden. En uiteindelijk voelde hij zich gedwongen stil te staan. Hij forceerde zijn lichaam om kalm te blijven, terwijl hij dit eigenlijk niet kon. “Uh.. Ik eh” Begon hij mompelend. “Ik moest ook nog wat zeggen” Dat was de tweede reden geweest waarom hij hier was gekomen, waarom hij zich ook zo onstabiel voelde in dit gesprek. Zijn koude ogen ontweken de hare, bang dat ze meer zouden weggeven dan dat hem lief is. “Mijn moeder is vermist… ze eh… mijn vader denkt dat ze zelfmoord heeft gepleegd” zijn stem sloeg lichtelijk over terwijl hij hard slikte en zijn ogen strak op de horizon hielt. Ze waren vervreemd van elkaar geweest maar hij… hij herinnerde nog zijn kittentijd… de kleine dingen. Hij voelde bovenal iets nieuws; spijt.  

Hij was niet zeker ervan geweest of hij het nog wel wilde vertellen, hij had makkelijk de waarheid nog even kunnen inslikken en wachten op een beter moment. Maar hij moest toegeven dat zijn hart en zorgen nog altijd uitgingen naar zijn moeder. Naar de onwetenheid. Zijn vader had altijd gelijk, zijn vader wist alles. Maar toch probeerde het kind in hem te hopen op een goede uitkomst. Dat hij de kans zou krijgen sorry te zeggen tegen zijn moeder voor de afstand… voor alles. Hij sloot zijn ogen bij het voelen van Sea’s neusje, zichzelf de troost niet compleet toelatend. Bij de vraag keek hij naar de grond. “Ik… Ik weet het niet. Warhound weet dingen zoals deze maar… ik hoop gewoon van niet” gaf hij toe, terwijl hij even zijn kop wegdraaide om de pijn hierin verborgen te laten. “We spraken niet eens veel maar toch…”

Hij trok zijn mondhoek grinnig omhoog toen Seamist zijn gedachtes aanvulde. Altijd had ze hem begrepen, hoe hij zich voelde, zelfs al kon hij dat zelf zo moeilijk onder woorden brengen. Hij wist dat ze zijn pijn en zorgen ook niet kon ontnemen, maar het feit dat ze het probeerde zei voor hem al genoeg. Dat hij dit niet helemaal alleen hoefde te doen. Toch wist hij wel welke beelden zijn nachten zouden vervolgen. Zijn moeder weg, zijn beste vriendin zwanger en in de steek gelaten door een vuile kat. Ergens was het fijn dat dit erbij was gekomen. Want boos zijn was zo veel makkelijker dan verdrietig zijn, of dan alleen zijn. En nu kon hij alle boosheid richten op de kat die Sea er zo alleen voor had achter gelaten. “Ik hoop het ook, maar mijn hart zegt van niet… Ik ben blij dat ik jou heb Sea” Hij meende die woorden, zelfs al waren ze zo zeldzaam. “Dat we beiden niet alleen hoeven te zijn, nu dingen moeilijk worden”