Frozen Oceans

De gevlekte kater liep doelgericht over de Highlands. Deze omgeving was voor hem het fijnste, de heuvelachtige grond ging hem goed af, alsof zijn poten een verlangen voelde naar de bergen waar hij nooit op had kunnen treden. Hij was onbewust van dit verlangen, maar het maakte ook niet uit. Hij verspilde niet graag zijn geduld aan nutteloze gedachtes en theorieën. Nee, de bevlekte kat liep enkel hierheen omdat dit was waar het spoor van Seamist heen leidde. Haar pootafdrukken stonden nog in het gras en werden overdrukt door die van hemzelf, poten die noemingswaardig zwaarder waren dan van de vuurkleurige poes. Hij kende haar goed, ze deelden immers hun complete jeugd samen, en hij kon bijna haar bewegingen in zijn geestebeeld naar voren halen. Hij hielt zijn blik nog altijd waakzaam op haar rusten, zelfs al was ze hier misschien onbewust van. En Arc wist dan ook dat er wat speelde, dat er iets gaande was. En nu haar opgezwollen buik hier bewijs van opleverde voelde hij de mogelijkheid haar te confronteren. Eindelijk had hij haar kunnen inhalen en maakte pas voort. "Seamist" Mauwde hij, misschien iets vermoeider dan hij wilde toegeven. Kort nam hij pauze, kwam weer tot adem en ontmoette haar tweekleurige ogen. Hij gaf een zachte glimlach, een die redelijk zeldzaam was. "Wanneer wilde je je beste vriend vertellen dat je zwanger bent?"

Hij had verwacht dat ze het had geweten, dat ze drachtig was. Zelf had hij het meteen aan haar gezien, toen haar buik begon op te zetten. Eerst had hij gedacht dat ze misschien ziek zou worden, waardoor hij origineel naar zijn vader was gegaan voor advies. Arc wilde immers niet zichzelf onnodig bemoeien met de zaken van een ander, maar als het nodig was zou hij haar zelf wel naar de medicine cat brengen. Maar volgens de calico was dit niet het geval geweest, deze had hem vertelt dat Seamist zwanger was. En toen hij dat idee in zijn hoofd had gekregen had hij er niet meer van af kunnen komen. Ze was vol, ze was rond, haar geur was veranderd. Het kriebelde in zijn keel en in zijn borst, de geur alleen al bracht vreemde gevoelens en ideeën in hem op. Hij wist niet helemaal hoe hij zich moest stellen in deze situatie, maar hij wist wel dat het belangrijk was dat hij er voor haar moest zijn en haar steun moest bieden… en even duidelijkheid moest krijgen over welke kater haar dit aan had gedaan. Ze had immers geen partner. “Ik ken je al jaren Seamist, je bent nog nooit gezet geweest. Je ruikt zelfs naar Queen…” Zijn stem streef wat af terwijl zijn blik iets drukkender werd. “… wist je het nog niet?”

Angst, dat was alles wat hij zag in de ogen van de ander. Zijn oren draaide ongemakkelijk naar achteren bij deze reactie. Hij had gehoopt dat hij het mis had gehad, dat Seamist dit had gewild, dat ze het wist maar enkel onschuldig speelde. Hij was bereid om nu meteen die verdomde kater te vinden die haar dit had aangedaan en hem kapot te maken, maar dat zou de angst uit de ogen van zijn meissie niet weghalen. Hij stapte naar voren en hoewel hij normaal niet al te veel van fysiek contact was gediend drukte hij nu zijn kop tegen de hare, in een poging om haar iets van troost te geven. “Waarom ben je bang?” Probeerde hij te ontrafelen. Zeker ze kon bang zijn voor de dracht… maar ze was niet gek. Als ze had zitten rollen met een kater moest ze bewust zijn geweest van de.. gevaren. Arcticwolf probeerde zeker de waarheid uit haar blik en lijf te trekken met zijn ogen, maar hij had hetzelfde talent niet. Voor hem was er nog veel ontzeker, en dat was een naar gevoel. “Wie is de vader?” Hij zag haar niet als het soort om rond te slapen, zo kende hij haar niet en zo zou hij haar ook nooit willen kennen. De gedachte van één kat was al veel te veel.

Ze antwoorde niet. Waarom antwoorde ze niet? Wist ze het niet? Nee ze moest het weten. Zijn Seamist sliep niet rond. Die blik die ze had die zei niet dat ze onwetend was, maar eerder dat de gevolgen haar bang maakte. Hij drukte zijn oren iets verder naar achteren terwijl hij hoopte dat de stilte haar tot antwoorden zou dwingen. Maar dat deed ze niet. Ze bleef stil. Was het dan zo erg? Wie zou het kunnen zijn? Een kat die al een partner had? Of… een kat die niet in Riverclan woonde. Hij herinnerde hoe erg ze vriendjes aan het worden was met die ene Shadowclanner. Maar Seamist was loyaal, ze was niet het type tegen de code in te gaan. Dat voordeel van de twijfel wilde hij haar wel geven, al beet de twijfel aan hem. In welke situatie had ze zichzelf gewerkt? “Seamist, asjeblieft, wees eerlijk tegen me. Ik kan je helpen”

Seamist kon niet liegen. Dat had ze nooit gekund, niet als kind en niet als volwassen. Daarom verzweeg ze nu, omdat ze wist dat ze niet zou kunnen liegen als ze nu zou praten. Maar verzwijgen was ook een leugen en hij vond het maar helemaal niks dat ze nu zo stil was tegenover hem. Zouden er niet altijd voor elkaar zijn? En nu was ze stil, juist nu er een moment was dat ze zou moeten spreken. Duizende ideeën met wat voor erge dingen hierom speelde door zijn kop en hij kon er maar geen helderheid op krijgen. Hij voelde een woede uit onrust en onzekerheid opborrelen. Ze moest praten, ze moest het zeggen zodat hij kon helpen. Zo- zo konden ze niks. Zijn toon kreeg dan ook een rauwe ondertoon van emotie toen hij antwoorde. “Seamist, meissie, je moet me zeggen wat er is. Ik kan je niet helpen als je niks zegt. Hou je wel van die kater?” Hij keek haar recht aan toen hij de volgende woorden de wereld in bracht, ergens duidelijk schuldig dat hij dit als een optie moest zien. Maar Seamist dwong hem ertoe. "Zit hij wel in Riverclan?"

Voor hem brak het meisje waar hij mee was opgegroeid in hele kleine stukjes. Zijn frustratie werd meteen doorbroken door een nieuw gevoel van hulpeloosheid. Hij was niet goed met momenten als deze, met katten die huilen en verdrietig waren. In zijn opvoeding had emotie altijd maar op de tweede plaats gestaan. Hij wilde haar helpen, samen oplossingen bedenken… niet al dit moeilijke, al dit wat hij niet snapte. De gevlekte kat was duidelijk onzeker in zijn houding, vooral toen de woorden uit de kattin begonnen te vloeien. Ze hielt van hem. Dat was goed? Nee, nee dat was het niet. Want hij was geen Riverclanner. Dat voorgevoel was juist geweest. Hoe kon ze? Hoe kon ze met een vreemde de nacht hebben gedeeld? Waarom iemand buiten hun clan om, waarom iemand die haar voor één nacht had bezwangerd en dan nooit meer naar haar zou omkijken? Ze had haar hart gegeven aan iemand die het nooit kon beantwoorden. En toen… toen begon ze te huilen. Hij zuchtte en stapte naar voren, trok haar tegen zich aan in een omhelzing en maakte een troostend geluid. “Rustig Seamist… het is… het is goed dat je het aan mij hebt vertelt” Nu konden ze deze waanzin oplossen. Hij zou later wel horen wie die kater was geweest en hij zou zijn rug breken en laten stikken in zijn eigen mannelijkheid. Zijn meisje zo zeer doen, zo laten huilen, zo verliefd laten zijn en dan dumpen. Wat een stuk stront. Seamist verdiende zo veel beter dan dit. “We kunnen een oplossing verzinnen”

Hij voelde haar lichaam trillen en met de seconde borrelde er meer haat op naar de kat die dit had gedaan. Seamist was zo vrolijk, ze hoorde vrolijk te zijn, niet zo angstig als een verdomd konijn dat je tussen je kaken hielt. Ze had haar hart aan de verkeerde gegeven, aan iemand die het enkel misbruikte. Had ze het maar gewoon met een clangenoot gedaan, dan was dit nog niet zo erg. Dan was dit makkelijk. Als ze maar gewoon een naam noemde zou hij die kater kunnen straffen voor zijn daden. “Nee- nee” kwam er ongemakkelijk terug uit. “Dat bedoelde ik ook niet” het idee was nog niet in hem opgekomen, maar het zou te gevaarlijk zijn. Het zou Seamist pijn kunnen doen, en dat mocht niet. Daarbij waren de kittens ook van haar, niet alleen van die kater. Dus ze zouden goed kunnen zijn, net zoals zij. Vooral nu ze hier opgroeide bij enkel hun moeder… en hem. Het idee vormde in zijn hoofd, al vond hij het moeilijk om het te verwoorden. Hij moest hiervoor veel vertrouwen in haar leggen, zodat ze niet zijn reputatie stuk maakte… maar Seamist was het wel waard. “Het klinkt misschien stom maar... maar mijn vader heeft het ook eens gedaan. We… kunnen doen dat we partners zijn. Dat dit mijn kits zijn, dan hoeven ze ook niet zonder vader op te groeien” Zoals jij, hij wist hoeveel pijn ze daarom had gehad. De kittens zouden die pijn niet hoeven te voelen. “Dan zal jou en de kits niks gebeuren”

Hij wist niet goed welk antwoord hij wilde. Ergens wilde hij aan haar zijde staan om haar te beschermen van de blikken, van de vuile woorden en mogelijke straffen. Maar ze zouden dit spel ook niet kunnen breken. Hij was een loyale Riverclan warrior, hij was geen kater die rondsliep en dan een gezin in de steek liet, die reputatie wilde hij niet. Maar dat zou Seamist hem ook niet aan doen. Ze waren zulke goede vrienden, ze zouden samen kunnen blijven en samen de kittens kunnen grootbrengen. Wie moest het anders doen? Haar landkat zou er niet voor haar zijn, in welke clan hij ook zat. “Ik wil dit doen, ik wil jou en je kinderen helpen. Je weet hoe clans zijn met halfclan kits. We kunnen dit zo voorkomen” Hij zuchtte diep, moe van al deze zorgen en emoties waar hij geen raad mee wist te vinden. “Het is jouw keuze Sea, maar weet gewoon dat ik er voor je ben als je me nodig hebt. En ik weet niet waar die kater van je is… maar die kan je niet hier helpen”

Hij voelde ook spanning om dit alles. Hij wist niet hoe je kittens grootbracht en laat staan of hij heel die vaderrol wel zou willen. Natuurlijk wilde hij wel ooit een nestje hebben, maar dit droeg niet zijn bloed, dit was geen liefdevolle partner. Dit was niet zijn happily ever after… Maar het moest. Hoe kon hij haar nu alleen tegen de clans in laten gaan? Ze zou breken, oh ze zou breken onder hun oordeel. Ze had het al eens meegemaakt als een halfclanner en haar kittens droegen nog minder puur bloed, naar zijn idee dan. Dan was dit toch het beste? Om het zo te doen? Dan zou niemand haar pijn meer doen, daar zorgde hij wel voor… Hij voelde haar snuitje tegen hem aan en hij zuchtte terwijl hij zijn kop op de hare legde. “Ik wil dit Seamist, jou en jouw kittens zullen niks overkomen” Arcticwolf sloot zijn ogen en liet de beslissing tot hem door dringen. “De clan zal denken dat we partners zijn… de kinderen hebben een vader…” Een herinnering van zijn kindertijd hemelde op, probeerde het oppervlak te bereiken, maar hij duwde het weg. Zijn vader deed het ook, die had ook eens kittens opgenomen als de zijne, zo opgevoed. Net zoals Cryingpaw. Hij, hij was de enige die zijn vaders bloed deelde. Maar de andere waren ook goed en gelukkig aan het opgroeien. Dit zou werken zolang Seamist meespeelde, dit zou werken.

Hij wist ook nog hoe het was geweest, als domme young warriors die vriendschap niet van liefde kon onderscheiden. Het was ongemakkelijk toen, en hij was ook opgelucht geweest toen Sea het had beeindigd. Alsof hij constant op zijn tenen had moeten lopen en niet op zijn gemak had kunnen zijn. Maar dat was toen, en dit was nu. De situatie was anders. Ze werden geen partners uit liefde maar uit een doel. Het zou nu niet anders zijn dan in hun vriendschap, nee, ze zouden gewoon hetzelfde blijven als nu… alleen dan met kittens in het spel. Bij haar woorden knikte hij en veegde hij haar tranen weg. “Daar hou ik je aan. En voor jou hetzelfde, wanneer je een goede Riverclanner tegenkomt die wel voor je kan zorgen, dan moet je naar hem toe gaan. Dan kijken we vanaf daar wel” Hij knikte nogmaals, meer om het voor zichzelf te bevestigen. Daar zou hij vrede mee hebben. Als er een goede kater was voor haar, een goede warrior, die lief tegen haar was. Dat was toch het ultieme doel? En als die kater er niet was dan moest hij het maar zijn. Vrienden moesten elkaar helpen, en hij vertrouwde erop dat Seamist inzag wat hij voor haar deed… wat hij voor haar opgaf. Ze kon maar beter dankbaar zijn, maar dat was ze vast. Dat was ze vast.