(Closed) Zero eclipse

<sub>Een allesverlamend, verstikkende kracht hield Nettleroot in haar greep. Ze kon het beste woorden geven aan het fenomeen door te zeggen dat een slang zich om haar lichaam had gewikkeld die de kracht die hij op haar uitoefende geleidelijk opvoerde. Terwijl ze hollend haar clangenoten op de voet volgde leek er in haar oren een storm te woedde, net als in haar hoofd. Op haar gezicht stond ongeloof en vrees gekerft. Ze was zo overweldigd door wat ze zojuist had aanschouwd. Ze kon niet eens meer denken. Wilde niet eens meer denken. Pas toen de zwarte bomen weer licht begonnen door te laten, toen ze het donderpad waren overgestoken, toen Nettleroot weer begon te beseffen dat de geur die om haar heen hing weer vertrouwd van Thunderclan was ging de storm in haar oren liggen.

Nettleroot wist niet wanneer ze bij het kamp terug waren aangekomen, ook wist ze niet wie haar de medicine den ingestuurd had. Het ene moment was ze nog aan het rennen voor haar leven en het andere moment zat ze bij Rousebell die zich over haar staart ontfermd had. Ze zei dingen als ‘gebroken, knik in je staart, langzaam heel proces, veel rust’ maar ze registreerde haar stem nauwelijks. Ze staarde onafgebroken voor zich uit. Voor haar ogen bleef hetzelfde beeld zich maar afspelen als een soort macabere dans. Katten die stierven. Katten die doodde. Kittens die stierven. Katten die stierven. Katten die doodde. Kittens die stierven. Nettleroot siste en sloeg haar klauwen uit toen er een stinkend goedje op haar gebroken staart werd gedrukt. Haar oren duwde zich plat in haar nek. Angst begon nu omhoog te borrelen. De adrenaline was bijna helemaal uitgewerkt, de fysieke pijn was teruggekeerd en hoe stiller het werd in het kamp hoe harder haar eigen gedachten begonnen te zingen.

De rest van het behandeling ging aan haar voorbij. Geen enkel geluid kwam over haar lippen. Ze kauwde elke wortel die ze voor zich kreeg. Gaf geen weerwoord toen ze gezegd kreeg in de medicine den te moeten blijven. Uiteindelijk voegde Rousebell zich bij Waterpaw die bezig was om de verwondingen van Maskheart en de andere te behandelen. Ze zag haar kans schoon en glipte langs hen het kamp uit. Het kamp werkte verstikkend op haar. Ze moest rennen. Weg. Haar spieren gaven niet mee en haar staart leek alleen maar meer pijn te gaan doen met elke meter die ze passeerde. Tenslotte kon ze niet meer rennen en kwam ze hijgend tot stilstand. De bomen om haar heen torende hoog maar ze vertrouwde hen. Er kwam licht tussen diens bladeren door en de takken waren stevig, uitnodigend. Deze bomen herkende ze. Ze zakte langzaam neer. De storm in haar binnenste was nog lang niet gaan liggen. Ze durfde haar ogen niet dicht te doen want dan zou ze alleen moeten zijn met haar gedachten. Gedachten die ze haarscherp voor haar geest zou kunnen halen. Ze zweefde in een soort niemandsland. De wind waaide zo hard dat ze geen kant op kon, werd simpelweg meegetrokken waar de windvlagen haar naartoe trokken. Ze bleef het maar horen. Ze bleef het maar zien. Die vreselijke taferelen.

Uiteindelijk zag ze Pepperpaw voor zich scherper dan ooit, en stopte de wind met waaien waardoor ze weer recht naar beneden begon te vallen. Wankelend viel ze neer op haar zij om het vreselijke gevoel te laten stoppen. Ze voelde de aarde onder haar lichaam, toch leek het alsof ze viel. Haar ademhaling werd scherper, angstiger. Ze kreeg geen lucht. Ze kreeg geen lucht.</sub>

Hij had Nettleroot het kamp uit zien gaan, samen met de andere warriors die Thornstar had gestuurd om ShadowClan te helpen. Maar de andere warriors hadden de gestreepte kater niet zo in hun greep gehouden als Nettleroot dat had gedaan. Ze was een van zijn allerbeste vrienden en… en misschien wel meer, realiseerde hij zich nu, nu hij haar kon gaan verliezen. Ze waren van begin af aan al close geweest en dat was alleen maar verder uitgegroeid. Maar nu was hij vooral bezig met zich zorgen maken hoe het met de grijze kattin af zou lopen. Hij had namelijk een misselijkmakend gevoel in zijn maag iedere keer als hij dacht dat ze ernstig gewond kon raken in het gevecht. Want ze gingen er heen om Shadowclan te bevrijden van Bloodclan. Dat zat hem helemaal niet lekker.

Het afwachten was dan ook totaal zenuwslopen. Want het leek toch aardig veel op een oorlog in zijn hoofd en zelfs als het dat niet was dan waren er in een gevecht van die grootte altijd slachtoffers. Hij wilde niet dat Nettleroot er daar een van werd. Hij wist echt niet of hij dat aan zou kunnen. Het was geen wonder dat hij, zolang hij niet op pad was voor een patrol of om te jagen, hij zijn amberen ogen strak op de ingang van het kamp gericht had. Iedere keer als er  wat beweging in kwam was het alsof zijn hart een slag oversloeg, want wat als zijn vriendin er niet bij zou zijn? Wat als zij het niet gehaald had? Nee, zo kon hij niet denken. Ze was sterk, goedmoedig en ze was zeker te weten een capabele warrior. Maar hij wist ook niet wat Bloodclan kon.

Het was al laat toen eindelijk de groep warriors terugkwam, maar zijn ogen zochten maar voor een kat. Nettleroot. Een gewicht viel van zijn schouders en een opgeluchte zucht verliet zijn bek toen hij de kattin gedeisd tussen de anderen zag. Het leek niet alsof er ook maar iets door leek te dringen, maar voor Ardentheart ook nog maar bij haar in de buurt kon komen, was ze al naar de medicine cat den gebracht. Hij wist beter als daar binnen te stormen, want hij wilde de woede van Rousebell en Waterpaw niet op hem afroepen. Daarbij wilde hij ook dat als zijn vriendin gewond was, ze geholpen werd zonder dat hij in de weg zou lopen. Toch maakte dat het wachten niet minder erg.

Het leek ook wel alsof hij uren aan het wachten was, alsof er geen einde aan het wachten zou komen. Dat moest toch wel het ergste gevoel in de wereld zijn, hulpeloos afwachten en niets kunnen doen om de situatie te verbeteren. Iets wat de laatste tijd zo erg aan hem knaagde met alles wat er gaande was in zijn leven. Maar al die zaken waren even vergeten, want ineens schoot Nettleroot langs hem heen, het kamp uit. Was er iets mis? Gealarmeerd rende de kater haar achterna, maar ze was sneller als hem. Het was pas toen ze zich ergens liet neerzakken kon hij haar inhalen. Maar er was iets mis. Ze viel neer op haar flank en de geur van angst kwam duidelijk van haar af. In een seconde stond Ardentheart bij haar en nu was het duidelijk te zien dat ze in paniek was. Ze was aan het hyperventileren en hij wist niet wat hij moest doen. Nee, ergens wist hij dat wel. Ze moest kalmer worden, maar hoe? “Nettle! Nettle, het is okay, je bent veilig,” probeerde hij haar te vertellen, maar hij wist ook niet wat er aan de hand was. “Ik ben bij je. Ardentheart. Je- Je bent thuis en er is niets meer aan de hand,” Zijn stem trilde en het was een leugen, want er was wel duidelijk wat aan de hand, maar niet iets waarmee hij zo 1, 2, 3 mee kon helpen. Het deed hem pijn om zijn vriendin zo te zien. Hij was bang dat ze haarzelf nog zou bezeren, of dat het niet goed zou komen. “Je moet rustig worden, Nettle, dan komt alles weer goed.”Was dat waar? Hij wist het niet, maar het zou haar tenminste in het moment helpen.

<sub>Met scherpe inhalen probeerde ze om haar longen te vullen met lucht. Ze sloeg haar nagels uit om extra grip te krijgen en te stoppen met vallen. Tussen het bonken van haar hartslag door en haar gejaagde ademhaling hoorde ze een bekende stem. Het doorbrak haar mantra van paniek. Langzaam begonnen de woorden tot haar door te dringen. ‘Veilig, Ardentheart, thuis’. Ze registreerde de woorden als een robot en had een paar tellen nodig om de betekenis bij het woord te vinden. Die drie woorden waren één ding. Betekende samen iets. “Je moet rustig worden, Nettle, dan komt alles weer goed.” Alles kwam weer goed? Nee, nee, nee! Alles kon niet meer goed komen. Het kon nooit meer goed worden. Alles was ingestort.

Nettleroot had zichzelf beloofd om niet te huilen. Ze was sterker dan dat. Toch toen ze tenslotte haar blik omhoog liet gaan en haar blik de zijne ving stortte alles in. Haar ogen begonnen te glimmen terwijl haar lip trilde en haar gezicht zich vertrok van verdriet. Ze gooide zich tegen Ardentheart zijn warme, geruststellende schouder aan en liet haar muur uiteenvallen. Voor deze ene keer. “Het was zó verschrikkelijk, ik was zo bang!” Hete tranen stroomde over haar wangen terwijl ze het tafereel opnieuw in haar hoofd afspeelde en ongecontroleerd begon te snikken. Haar hele wereld was uiteen gevallen. Stukje bij stukje lag het verspreid. Haar domme, kinderlijke fantasietje betekende niets meer. Toch bloedde haar hart zo pijnlijk dat ze een fysieke zeer in het binnenste van haar borst voelde. Ze had zich weer opgericht toen Rabbitpaw was vermoord. Ze had haar rug gerecht en was doorgegaan. Ze had koste wat het kost vastgehouden aan dat laatste beetje kinderlijke onschuld. Het tafereel van katten die stierven in de aarde, kronkelend van de pijn terwijl op een steenworp afstand weer iemand tegen de grond werd gewerkt en gedood zou haar bij blijven tot haar einde. Het had gaten achtergelaten in haar en delen gewist waarvan Nettleroot niet eens afgeweten had. Ze voelde zich mentaal anders al kon ze niet zo goed verwoorden hoe dat kwam. Zelfs haar liefde voor Pepperpaw was anders. Verandert. Met geweld gereduceerd tot een zacht vlammetje die haar niet langer warm zou kunnen houden. Ze schudde haar kop en kroop nog dichter tegen Ardentheart aan. Ze kroop onder zijn kop dichter tegen zijn borst aan, haar gebroken staart lag er zielig bij.

“Ik dacht dat ik het zou kunnen veranderen. Dat ik haar leven kon redden en alles weer goed zou kunnen maken. Ik dacht dat echt. Ik zag mezelf de wereld al in vlam zetten. Uiteindelijk kon ik dat niet. Ik kon niet één ding veranderen. Ik was maar gewoon een omstander.” Grotere machten waren aan het spel. De gecombineerde kracht van half Riverclan, de windclanners en de thunderclanners had niets uitgehaald tegen zulke brute wreedheden. En ze was weggerend. Had naar haar clangenoot geluisterd als een loyale warrior. Ze was gevlucht van de bloodclan voor een tweede maal. Omdat haar clangenoot dat haar opdroeg? Ze had moeten achterblijven en moeten doorvechten. Waarom had ze in godsnaam besloten om haar hoofd te gehoorzamen en niet haar hart? Nettleroot beet op haar lip terwijl ze de snikken probeerde terug te dringen. Ze begreep het wel. Op dat moment had ze niet willen leven maar overleven. Haar ogen verzachtte zich. Waarom moest leven dan zo veel pijn doen? Ze wist wat haar te wachten stond als ze toch die weg zou bewandelen. Ardentheart was ongelukkiger dan ooit. Ze had alleen nog maar een zacht verlangen, een stil vleugje op de wind. Dat was alles wat het ooit zou kunnen zijn. Ze kon niet veroorloven om haar hart te splijten tussen twee clans. De volgende keer zou het Pep zijn waar ze tegenover stond. Nettleroot vond zichzelf een kinderlijke dwaas dat ze ook maar zichzelf had toegestaan om zoiets te voelen. Te willen. Ze moest Pepperpaw loslaten. Ze moest haar eigen onschuld loslaten. Ze kon geen kind meer zijn. Ze moest haar demonen confronteren als ze vanavond haar ogen dicht deed. Ze was haar eigen failsafe. Ze begon opnieuw te snikken. Ardentheart zijn vertrouwde geur en beschutte warmte bracht haar weer terug naar aarde en stopte haar val. Er was een onbekende troost in zijn aanwezigheid. Net zoals toen ze kittens waren geweest en hij haar had getroost. Als ze bij hem was hoefde ze niet bang te zijn om haar gevoelens te tonen al ging dat nog steeds niet vanzelf.

Toen Nettleroot sprak was haar stem zwak. “Oorlog is niet mooi. Niet grandioos. Het was een afslachting-” Haar stem stokte. Nettleroot moest moed verzamelen om door te gaan. “Zo veel dood en pijn en leed en dood. Ik hou van haar,” haar stem verlaagde zich tot een fluistering. “Ik wou dat ik Pepperpaw dat gewoon kon zeggen.”</sub>

Voor hij het wist gooide Nettleroot zich tegen hem aan. Tranen stroomden over haar gezicht en de muur die ze al sinds kittentijd omhoogtrok viel nu naar beneden, net als de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Toen was het luchtiger geweest. Toen waren hun levens nog niet zo zwaar en moeilijk geworden. Toch was er altijd al verdriet geweest, maar nu? Nu brak het zijn hart om haar zo te zien. Met trillende lip vertelde ze hem dat het verschrikkelijk was geweest en hij drukte zijn neus tegen haar wang aan in een gebaar van troost. Hij kon haar niet beloven dat alles goed zou komen, niet mentaal in ieder geval, maar hij kon zich wel aan de belofte houden die ze nog niet zo lang geleden aan elkaar hadden gemaakt. Die zou hij nooit breken. “Nettle, weet dat ik er voor je ben. Dat heb ik je beloofd,” herinnerde hij haar dan ook toen ze nog dichter tegen hem aankroop.

Niemand had hen voorbereid voor dit moment. Voor oorlog. Ze hadden geleerd om te vechten, om voor hun clan te zorgen en deze te beschermen. Maar niemand had hen geleerd hoe het echt zou zijn in een gevecht. Hoe je om moest gaan met een oorlog waar katten in zouden sterven, waarvan het beeld je niet meer zou verlaten. Ardentheart had het zelf niet gezien, maar het effect wat het op de grijze kattin die nu tegen hem aangeplakt zat had, dat was meer dan genoeg voor hem om het nooit mee te willen maken. Om er een rationele angst voor op te bouwen.  “Ik dacht dat ik het zou kunnen veranderen. Dat ik haar leven kon redden en alles weer goed zou kunnen maken. Ik dacht dat echt. Ik zag mezelf de wereld al in vlam zetten. Uiteindelijk kon ik dat niet. Ik kon niet één ding veranderen. Ik was maar gewoon een omstander.” Misschien was dat wel waar het echt om ging. Om de kattin waar ze hem zolang geleden over had verteld. De Shadowclan kattin waarop ze verliefd was. Hij wist dat dat alleen maar ellende opleverde, verliefd zijn op iemand buiten de clan. Daar was hij wel een duidelijk voorbeeld van. Maar dat hoefde hij Nettleroot nu niet te vertellen. Hij wilde haar geen meer pijn aan doen. “Hey, luister eens goed. Één kat kan geen verschil maken, Nettle. Ik weet dat jij je best hebt gedaan, wat je hoofd of je hart je ook zegt.” Hij probeerde haar blik op te zoeken en werd ontmoet met nieuwe tranen. Hij voelde zich hulpeloos, want hij kon haar niet helpen met wat er in haar hoofd afspeelde en al helemaal niet veranderen wat er in haar hart zat. Die zouden beiden net zo koppig zijn dat als zijn vriendin dat was. Maar ze was ook sterk en hij geloofde in haar, dat ze zich er weer doorheen zou kunnen slaan.  

Toen Nettleroot sprak was haar stem zwak. “Oorlog is niet mooi. Niet grandioos. Het was een afslachting-” Haar stem stokte. “Zo veel dood en pijn en leed en dood. Ik hou van haar,” fluisterde ze toen, alsof de woorden een monumentale impact konden hebben als ze hardop zouden worden gesproken. “Ik wou dat ik Pepperpaw dat gewoon kon zeggen.” Hij was even versteld. Ze had hem nooit verteld dat het om Pepperpaw ging. Maar dat maakte nu niet uit, nu moest hij er voor haar zijn. Hij zuchtte en duwde zich even wat starker tegen haar aan dan voorheen. Hij had het durven zeggen, maar het had niets uitgemaakt. Hij was aan de kant gegooid. Het was een opluchting geweest, maar ook een hele hoop pijn. “Nettle…” Begon hij zachtjes. “Je weet dat het nooit wat zou kunnen worden. Het loopt altijd fout,” dat had ze bij hem wel kunnen afzien en bij de duizenden verhalen van buitenclanse relaties voor hun tijd in het woud. Hij wilde haar niet kwetsen, maar hij wilde ook niet liegen. Hij wilde het niet aanmoedigen.

_{Toen Ardentheart zuchtte rommelde het tot diep door in zijn borst, trillend in Nettleroot haar oor. Ze sloot haar ogen weer toen hij zich dichter tegen haar aan duwde. Ze had het gezegd. Pepperpaw haar naam. Nu was haar geheim eruit net als bij Ardentheart. Geen weg terug meer. “Nettle..” Ze slikte. Bereidde zich voor op wat hij zeggen zou. Klaar om zich te verdedigen als dat nodig was al besefte ze dat ze te moe was om enig verweer op te zetten. “Je weet dat het nooit wat zou kunnen worden. Het loopt altijd fout,” Dat wist ze al. Daarom deed haar hartje zo veel zeer en was haar hele hoofd een puinhoop. De oorlog had haar mentaal verminkt en de realisatie dat het tussen haar en Pepperpaw nooit wat worden kon had de genadeklap gegeven. Nogmaals schaamde ze zich diep. Hoe had ze ooit kunnen toegeven aan die kinderlijke, klote fantasie? “Ze is daar nog ergens. Bij de Bloodclan. Straks gaat zij ook dood,” ging ze toch door. “Oh.. de dingen die ze haar aan kunnen doen.. ik heb zoveel moord gezien. Zo veel pijn en leed..” Nettleroot voelde weer hete tranen opwellen en begroef daarom preventief haar gezicht tegen Ardentheart’s borst, veilig onder zijn kin gekropen. Het viel haar op dat hij best wat groter was dan zij. Waarom had ze dat nog nooit zo gerealiseerd?}

_{De wervelwind in haar binnenste werd lichtelijk getempert door Ardentheart zijn geruststellende lik over haar oor. Trillerig zuchtte ze. Hij zei dat hij ervoor koos om te geloven dat het goed zou komen.. tja, zo gemakkelijk was het toch niet? Voor haar niet. Kon zij maar zo goed liegen tegen zichzelf. Dan zou ze een stuk gelukkiger zijn. Nee, dat heb ik mis. Ook dan zou ik doodongelukkig zijn. Haar tranen waren gestopt met vallen toen ze tot het besef kwam dat ze iets rustiger geworden was. De pijn die ze voelde zou voorlopig nog niet weggaan, maar voor nu, hier bij Ardentheart, voor nu vond ze dit wel goed. Toen begon het plots bij haar te dagen wat hij echt had gezegd. “Jij kent Pepperpaw ook?” Vroeg ze verbaasd, haar stem gedempt doordat ze haar gezicht nog half begraven had tegen zijn borst.}

_{Netteroots gelaat vulde zich met zichtbare verwarring. Ardentheart zijn ontmoeting met Pepperpaw was.. uniek, kon ze wel stellen. Het leidde haar op dat moment lang genoeg af van haar leed dat de tranen begonnen op te drogen. Dicht tegen zijn borst aangedrukt, veilig verstopt tussen zijn haren en luisterend naar zijn ademhaling gaf haar een kalmte. Misschien kwam het ook wel door de uitputting. Fysiek was ze doodmoe maar mentaal voelde het alsof ze twee hele eeuwen kon slapen. Ze slaakte een zachte zucht. gaf zijn kin een onhandig kopje en keek hem weer aan in zijn gouden ogen. Ogen die ze zo was gaan herkennen. Al zouden er twintig imitaties bestaan van haar beste vriend dan zou ze de echte Ardentheart er alsnog uit kunnen halen. God, ze was moe. Zo, zo, moe. “Ardentheart..?” Mompelde ze uiteindelijk zacht, “Zou.. zou je vannacht bij me willen blijven? Ik wil niet meer alleen zijn vannacht.” Ze sprak zo zacht dat haar stem niet hoger dan een fluistering kwam. Ze zou doodgaan als ze vannacht alleen in de medicine den zou moeten slapen. Overgeleverd aan haar nachtmerries.}

<sub>Nettleroot voelde hoe een dankbare glimlach over haar gezicht trok toen Ardentheart instemde. Zonder twijfel of aarzeling. Haar ogen vielen dicht toen hij haar een lik achter haar oor gaf, boog zich zelf al uit automatisme naar voren om die lik te ontvangen. Ze ook niet meer nadenken. Ze wilde gewoon slapen met Ardentheart naast zich want alleen zou ze niet trekken nu. Haar staart deed zeer, eigenlijk deed alles haar nu zeer. Nog even bleef ze daar zitten, ogen dicht luisterend naar het ruisen van de wind. Langzaam stond ze op. “Laten we gaan.” Mompelde ze slechts, oogleden zwaar van de uitputting. Alles voor een beetje rust en veiligheid. Als ze naar Ardentheart keek voelde ze beide. Hij zou haar wel beschermen vannacht. Omdat ze dat zelf even niet meer kon.

OOC Topic end? Vervolgtopic?</sub>