and I don't want your pity

De grijze kater was een vreemde in zijn eigen huis. Waar alles zo bekend was en vertrouwd, was ook alles anders. Hij betwijfelde dat het ooit nog hetzelfde zou worden. En op dit moment betwijfelde hij of hij ooit nog gelukkig zou kunnen worden. Misschien niet. De halsband rond zijn nek voelde zwaar. De halsband van Sinclaw. Hij had er nog geen van zichzelf, maar hij was wanhopig geweest om zich te blijven vasthouden aan íets van haar. Alsof dat het rouwen makkelijker zou maken. Alsof ze dan toch nog een beetje bij hem was. Hij vroeg zich af wat ze zou denken, zo hoog in de sterrenhemel. De blikken van zijn clangenoten joegen hem uiteindelijk weg, waarna hij zich een paar meter verderop weer liet zakken. Moe. Moe van het rouwen, van het verdriet. Hij had niet doorgehad dat zijn nieuwe plek naast de nieuwe commander was geweest. De vervanging van zijn partner. “Hey” Besloot hij dus enkel te zeggen, om hierna zijn zware kop op zijn poten te leggen.

De kater gaf aan nog weinig dingen zijn werkelijke aandacht, hij kon ook moeilijk anders met alles wat er nu in zijn kop rond speelde. Te veel om zich zorgen om te maken om nog om te kijken naar andere, zelfs al waren die andere zijn nieuwe leidingsgevende. Misschien was hij ook al te gewoon aan het clanleven om veel waarde aan respect en eer te hechten. Misschien was het zijn clanbloed die Brat gewoon nog niet als een leider zag. Bij haar woorden gaf hij haar een zijwaardse blik. "Ik betwijfel dat ik dan mijn eigen naam nog kan onthouden" Antwoorde hij waarheidsgetrouw terug, waarna hij zijn schouders ophaalde en de clan doorkeek. Hiermee ook duidelijk aantonend hoe weinig angst hij voor de poes voelde. Hij was overtuigt in zijn eigen kracht, en met name angstloos geworden door zijn huidige staat van zijn. "Ik zal nadenken over een nieuwe naam" gaf hij in. Om hierna op te kijken naar Brat. "Hoe zou jij me noemen als je die kans had?" Misschien, diep van binnen, kwam die vraag uit het pure gedeelte van zijn ziel. Maar hij was al te ver heen om dat nog in te zien.

De grijze kater gaf een halve grijns bij haar antwoord. Allemaal buisness, geen greintje luchtigheid of plezier te vinden in haar woorden. Maar goed, hij begreep het wel. Hij kon zich voorstellen hoe een Bloodclanner niet opgroeide in een wereld waarin grapjes zomaar gemaakt werden. Het was maar beter dat hij op latere leeftijd zich hierbij heeft moeten voegen, een jongere versie van hemzelf had het niet lang overleefd. "Nou, misschien kan je me dan leren kennen, wat wil je weten?" opperde hij maar. Misschien wel wanhopig voor een normaal, fatsoenlijk gesprek met iemand. Iemand die hem niet verachtte. Hij wist ook wel dat in deze katten ook maar een persoon zat. Niemand was echt slecht, dat wist iedereen. Het was alleen maar een kwestie van het juiste moment vinden. "Of als je me misschien meer gebruiken van Bloodclan wilt vertellen?" Hij zou bij Starclan niet weten wat de regels waren, laat staan de gebruiken. Hij was alleen nooit goed geweest in regels gehoorzamen, dat zou misschien nog een probleem kunnen worden. De kater zuchtte en duwde zijn snuit kort tegen het koude ijzer van de halsband. Ze moesten het er maar mee doen.

Een verhaal, daar vroeg ze naar. Hij knikte even en zocht in de holte van zijn kop naar een goed verhaal wat hij zou kunnen vertellen. Misschien een over zichzelf, misschien een die hij aan zijn kittens vertelde of een die hij nog wist van zijn jeugd. Zo veel opties, maar weinig dingen kwamen naar boven. Denken was nooit zijn beste eigenschap geweest. Uiteindelijk dacht hij aan zijn vrienden, en een kleine glimlach vond de weg naar zijn snuit. “Vroeger waren de katten in dit bos nog puur. Grote wezens, met vachten gemaakt van goud en zilver. De ene groep droeg patroon zoals ik, en deze bogen voor de maan. De ander hadden manen en zij aanbidden de zon. Ze waren alle sterker dan dat wij ooit zouden kunnen worden.” Hij dacht na over een goede naam voor zijn vriend, voor de hoofdpersoon van dit verhaal. “Een van manen katten was Leo, hij was de kleur van vuur” Niet heel origineel, maar het werkte voor hem. Ace liet zijn gedachtes hem leiden naar betere tijden die toch nog niet goed waren. Hij was nog zo jong geweest toen dit gebeurde. “Leo was de deputy van zijn clan, en de leider hiervan, dat was de zon. Ze noemde hem de zonnekoning” Zonnestraaltje, dacht hij terug aan zijn oude nickname. “Leo was moedig en respectvol, maar iedereen wilt graag macht. Dus op een dag was hij in zijn gebied aan het lopen toen hij iemand van zijn clan tegenkwam. Een vrouw, vergiftigd door de tegenstander, ziek van de maan. En bij het zien van de zonnekoning werd ze gek, en viel ze hem aan. Leo twijfelde in het gevecht, probeerde haar enkel te weren tot ze onder zijn poten vastgepind stond.” Kort keek hij haar aan om te zien of ze nog luisterde. “Net had alles onder controle, probeerde hij de maan uit haar lichaam te drijven, en toen kwam Winter. Hij had de poes vergiftigd en hij doodde haar ook. Winter en Leo vochten tot de zon er zelf bij kwam kijken. De zon luisterde niet naar de zonnekoning, want ze zag enkel de vacht van de vrouw onder zijn nagels, en haar bloed op zijn lijf. Dus verbande ze hem, de hemel in, en brandde hem met haar vlammen” Het stukje wat nu kwam was zijn favoriet. “Dus Leo zwierf al brandend door de hemel, tot hij een van de maanclan tegen kwam” Zijn ogen kregen kort een glans van ondeugendheid terwijl hij het verhaaltje pauzeerde. “Wil je nog verder luisteren?”

Al snel kreeg hij een antwoord terug, al met minder vuur dan dat hij in hun korte interacties van haar gewend was. Ergens deed het hem goed om deze aandacht te krijgen, om een moment zoals deze te kunnen delen. Hoe vaak had hij deze verhalen niet vertelt tegen zijn kittens? Gebaseerd op zijn leven en die van zijn vrienden. Hij vond het leuk. Op de manier hij het vroeger leuk had gevonden om te zingen, toen het nog tijden waren daarvoor. De kater gunde haar een kleine glimlach, en vervolgde toen. “Terwijl Leo al brandend in elkaar zakte door zijn verwondingen, was Winter de nieuwe deputy geworden. De zon was haar koning verloren en ze wantrouwde ieder, ieder behalve Winter. Maar Leo was nog niet verloren. De maan kat Coil vond hem. Coil begon hem te verzorgen en zijn vlammen te doven, ook al was Leo te trots om de hulp te aanvaarden” Oh, dit volgende stuk was ook goed. Wat was hij toen nerveus geweest. “De maan voelde dat er een zonnekat op haar gebied was en beval dat Leo moest vertrekken. Maar Coil eiste dat ze de kat zouden redden, en de maan stemde met woede in. Want ze was de maankat iets verschuldigd.. maar dat is een heel ander verhaal. In de reis terug opende Leo zijn ogen, hij had enkel in daglicht geleefd en nu zag hij zijn eerste zonsondergang… en de nacht bezaaid met sterren. Tussen de wolken, in de hemel, daar was het nest van de maankat. Hij legde Leo weg en Leo’s vlammen doofde. Dagenlang genas hij daar in vrede. En op een dag opende hij zijn ogen en zag hoe zijn vacht niet langer goud was, maar zilver. Hij behoorde toe tot de nacht, en de maanclan accepteerde hem, al niet allemaal van harte” Het verhaal was bijna over, al had het geen echt einde. Zo was dat met verhaaltjes die nog steeds uitspeelde. Het ene liep over tot het ander, en het eindigde nooit, nooit compleet. Soms waren de verhalen gewoon heftiger dan anders. “Hij leerde de nacht kennen als zijn eigen thuis, maar hij was niet vergeten hoe de zon hem had behandeld. Toen ze elkaar weer kruiste viel hij haar aan, hij doofde al haar vlammen en toen, toen zag ze de waarheid van wat er was gebeurd. De zon was koud, en Leo brandde weer toen hij terugkeerde naar de nacht. Maar hij was nog niet klaar. Want na het gevecht bezocht hij Winter. Hij maakte hem ziek met de maan zoals hij ook bij een ander had gedaan. En Winter verslond zichzelf in zijn eigen hebzucht, lust en woede. Leo doofde zijn vuur en keerde terug naar zijn nieuwe huis als de enige zilveren kat die manen droeg, en zowel dag als nacht kende.” Hij gaf een tevreden zucht en liet een stilte vallen, het verhaaltje was voorbij. Na even alles te laten bezinken en de herinneringen terug te duwen waar ze hem niet konden pijn doen, keek hij terug naar Brat. Wachtend om te horen wat ze ervan vond.

En zo ze gekomen was, ging ze ook weer weg. Maar Ace deerde het nog niet zo erg. Hij kende de poes immers niet, dus het kwetste hem evenmin. Het enige wat dit had gedaan was hem een zekerheid gegeven van wat hij al die tijd al had geweten. Bloodclanners waren ook maar katten. Ze konden allemaal wel heel hard en stoer zijn, maar hij zou die toon en aandacht van net niet vergeten. Zelfs de commander had een hart en hij had er een blik op gelegd, die kennis ontnam ze hem nu niet. Maar de grijze kat was niet iemand die dit ooit zou misbruiken, het gaf enkel meer rede om zijn best te doen en deze nieuwe mogelijkheid een kans te geven. Niet dat hij veel kon doen. Maar goed. Maar goed. Bij de volgende woorden keek hij wat verbaast op. Hij had niet gedacht dat ze hem nog een naam zou geven, laat staan zo’n moeilijke. Ace knikte dan ook bedachtzaam. “Leviathan” proefde hij het woord, de kater was te dom om de betekenis te snappen. Maar de slang had hem altijd al gevolgd vanaf zijn geboorte. “Misschien dat het dat dan wordt. Dankje Brat” Maar de misschien gaf wel meteen weer dat hij geen zekerheid gaf, misschien vond hij wel iets beters. Misschien werd hij wel gewoon Ace. Hij zat er nog niet in. Voor nu besloot hij een volgende poging te wagen. “Mocht je willen, kan ik je vaker verhalen vertellen. Ik heb er genoeg, en we hebben tijd te veel” Hij zag wel zitten dat als hij de kans kreeg hij in de Elite zou kunnen komen. Hij kende zichzelf. Hij zou erin komen, en ook dan zou hij het weer kunnen verpesten.

De rode poes naast hem accepteerde zijn aanbod zachtjes, waardoor hij met een kleine glimlach knikte. Het was fijn om vrienden te maken, zelfs al hadden ze een zeer verschillend levenspad. Dit was namelijk wat hij altijd al geloofd had. De Elite waren ook maar gewoon katten. Katten die niks anders wisten dan de cultuur was ze in opgegroeid waren, of op een latere leeftijd acceptatie hadden gevonden. De Elite was een clan die verschillende kwaliteiten vierde dan dat de clans zelf deden, en daarom waren er veel die hier geluk vonden. Alle katten die nergens anders pasten, maar hier het perfecte stukje waren. Maar waar de clans vierkanten waren en de elite een driehoek, was hij een cirkel. Eentje die voor altijd rond rolde maar nergens echt thuishoorde. “Kan je me wat vertellen over de Elite? Of iets anders?” Hij keek haar met een schuin oog aan en trok zijn mondhoek flauw omhoog. “Ik vind met je praten wel fijn..”

De kater bleef onbewogen liggen toen de poes ineens in oproer kwam. Zijn kop bijna nonchalant op zijn poten gelegd terwijl zijn helder groene ogen omhoog in die van de ander keken. Hij was te moe om hiervan overstuur te raken. Misschien enkele moons geleden, in een vorig leven, dat hij wel gepikeerd was geraakt om het grommen en de vijandelijkheid. Maar nu? Nu maakte het voor hem weinig uit, al vond hij het wel naar dat de poes zo overstuur was, was het toch voornamelijk een Brat-probleem. Hij haalde zijn schouders op. “Omdat je zegt wat je wilt zeggen in plaats van het te verzwijgen. Omdat je me tot nu toe geen moeilijke dingen hebt gevraagd, omdat wanneer ik nu met jou praat ik niet hoef na te denken over stomme dingen, omdat je me zegt wat ik moet doen en dat is fijn” somde hij op, simpel als dat de man zelf was. De poes was vuur geworden, ze was gif geworden. Maar de oudere kater was al gebrand aan poot en keel. Hij roerde nu ook niet, zelfs niet bij de belediging, zelfs niet bij de blik die zijn eigen beantwoorde. Zijn groene ogen stonden moe, maar vriendelijk, misschien zelfs warm en vaderlijk zoals hem eigen was. “Ik hoef niks van je, op je gezelschap na misschien. Als ik iets van je had gewild had ik het wel gevraagd Brat” Hij rekte zichzelf kort uit, voordat hij weer ontspande in zijn houding. “Sorry als ik wat verkeerds zei”

De poes stond nu voor hem, al lag hij zelf nog steeds maar op de grond. Hij voelde de behoefte niet om op te staan, om ruzie te maken enkel en alleen omdat de ander zo verstrooid of onzeker was. Iedereen was anders, iedereen twijfelde wel eens om de intentie van andere. Brat twijfelde gewoon heel erg voorwaards, heel erg agressief. Enkel bij de bedreiging draaide hij zijn oor iets naar achteren, aangezien hij hier wat minder van was gediend. Maar om er nou boos om te worden? Nee die energie had hij simpelweg niet. Compleet niet onder de indruk bleef hij als een deurmat liggen en nam haar toorn over zich. “Ik hoor je Brat, maar ik ben niet wat je wilt dat ik ben” Oh hij zou willen dat het zo makkelijk was. “Ik ben niet listig of een leugenaar. Als ik zeg dat ik graag bij je ben, dan ben ik graag bij je. Of je dat nu leuk vindt of niet, en zelfs al sla je me zal dat mijn mening niet veranderen” Had hij niet altijd al iets gehad voor moeilijke mensen? Voor vurige katten? Hij was wel het een en ander gewend. “Ik vind je gezelschap fijn, simpel als dat” En terwijl hij haar blik ontmoette hoopte hij dat ze dit inzag. Want als ze hem sloeg dan zou ze haar poot breken, dat wist hij nu al. En daarna moest hij die botbreuk weer helen en dat was eigenlijk drie keer zo veel werk dan dat deze situatie waard was.

De poes ging door en hij kon bijna fysiek haar draadjes zien breken. Maar alsnog bleef hij liggen, haar gespuw en bedreigingen raakte hem niet. Wat wilde ze doen? Hem bijten, krabben, vernederen? Alsof hij dat al niet gewend was van de wereld. Alsof hij het allemaal al niet eerder had meegemaakt. Brat zou hem niet kunnen raken, in ieder geval niet makkelijk. En weet je, deze ontkenning, deze woede, illustreerde alleen maar meer dat ze toch wel iets van contact zou willen. Zeker ze wilde hem misschien pesten, maar dat was ook gezelschap, dat was ook contact. En je moest roeren met de striemen die je hebt. Dus keek hij haar na terwijl ze wegliep. "Het was leuk je te leren kennen" En hij kon het niet laten van binnen een kleine gniffel los te laten. Man alle Bloodclanners hadden echt een contact stoornis.