Bury My Heart, Together With My Love

_{Ze werd wakker naast een koud lichaam. Een koud lichaam wat niet koud hoorde te zijn. Haar eigen wangen waren warm, en nat, van de tranen die ze niet had kunnen stoppen. Ze voelde zich op, leeg, gebroken; haar dochter, van wie ze zo gehouden had was dood. En nu had ze vannacht voor de laatste keer bij haar gelegen, voor de laatste keer haar vacht gewassen en voor de laatste keer voor haar gezorgd. Het katje wat ze als haar eigen had ingenomen toen ze haar gevonden had, helemaal alleen in een kartonnen doos ergens in een steeg. Gratis mee te nemen, had er op de doos gestaan. Maar niemand had haar meegenomen, alleen Zahida. Zahida had haar ingenomen alsof het haar eigen kind was en had van haar gehouden alsof ze haar zelf gegroeid had in haar baarmoeder. Had haar eten gegeven, had haar blauwe plekken en schrammen troostend schoongelikt, had haar verzorgd en had haar lief gehad. Maar nu was die tijd over, en nu moest ze haar lieve Joan, haar baby Joan gaan begraven op gebied waar ze niet thuishoorde. Onder toeziend oog van iedereen die haar haatte. Die blij was dat ze dood was.
- Orchis}

Bury My Heart, Together With My Love Dd5cjs10

Ook hij was iemand verloren, iemand waar die van hield. Iemand die niks was kwa bloed maar hoger stond dan een vader. Hij was hem kwijt en nu was hij alleen. Hij zal als leugenaar bestempeld worden als hij dit aan een clankat vertellen zou. Die boskatten.. geen haar beter dan hen maar deden zich voor als ware goden. Ze vertelde doodleuk aan hun kinderen dat Bloodclanners katten waren die nooit van iemand zouden kunnen houden. Dat ze dingen deden zonder reden. Ze mochten moorden, eerder en sneller dan die regeltjes van de clans, maar hoe verklaarde je dan dat de deputy van Windclan zomaar een kind de nek doorbeet? Geen genade. Niks. Dit was al genoeg voor Orchis om te zien dat de clans precies hetzelfde waren als hen. Ze liepen rond met andere namen, met andere geloven, maar ze waren allemaal hetzelfde: allemaal jachtdieren.. maar vanaf gisternacht was die Amberstorm in een prooidier veranderd. Oh Orchis zou haar krijgen ook.. en hij was niet de enige die het op haar gemunt had. Hij had Sirtlan gewassen en beschermd voor de kille nacht tot de zon weer opkwam. Hij was helaas te zwak nu om direct zijn mentor te begraven dus dat werd morgen gedaan. Vermoeid hees hij zich overeind en keek opzij waar hij Zahida zag liggen. Hij kon haar tranen vanaf hier al ruiken en hij trok twijfelend met zijn oren. Hij was een paar dagen geleden een plek tegenkomen op het Shadowclan gebied waar ze misschien haar kind begraven kon. Sirtlan zou hij daar niet naar toebrengen. Hij wist zijn woorden nog dondergoed: 'al ben ik in mootjes gehakt. Je brengt me losse lichaamsdelen terug waar ik vandaan kom.' en dat zou hij doen. Al kostte het hem drie dagen. Langzaam kwam hij richting Zahida toegestapt. Hij liet zich in stilte zakken bij het lichaam van Joan. Het was zijn eerste keer dat hij kwam liggen bij een wake van een ander. Hij gaf niet zo veel om zijn clangenoten, ze spuugde hem net zo hard uit, maar Zahida.. hm, ze deed ook wel eens op hem spugen, maar soms ook niet en dat was al goed genoeg voor hem. Goed genoeg om zijn respect te laten zien aan haar nu ze haar dochter verloren had.

_{Haar oren gleden fel in haar nek toen ze pootstappen hoorde. Er kwam iemand haar kant op, en bewakend kwam ze overeind waarbij ze één poot over het lichaam van haar dochter zette. Niemand zou aan haar komen met hun vieze pisklauwen. Toen ze zag wie er aan kwam lopen liet ze haar verdedigende houding iets verslappen. Het was Orchis, en ze mocht 'm niet maar het deed haar goed om te zien dat hij het respect had om zo'n gebaar als deze te laten zien. Dit was ongewoon voor Bloodclanners en dat hij dit wel deed, zei wat. Met een zucht ging ze liggen. "Ik maak d'r dood," siste ze toen al was ze duidelijk vermoeid. Eigenlijk wou ze gewoon even rouwen zonder te denken aan wraak. Maar ze was zo grootgebracht dat ze niet anders kon. Alles draaide om wraak, om vechten, om doden in de Bloodclan. En dat was dan ook het enige waar ze nu aan denken kon.}

Hij was gewoon gaan liggen, ook al sloeg ze haar poot beschermend om haar kind's lijk heen. Het was gewoon een reactie, hij had hetzelfde gedaan als iemand in de buurt van zijn mentor gekomen was. Ze leek gelukkig weer wat te ontspannen toen hun blikken ontmoette en ze doorkreeg wie hij was. Hij gaf haar een klein knikje en keek toen weer naar het jonge kind. Lag daar zo stijf en kill bij net zoals Sirtlan. Hij voelde zich helemaal koud van binnen. Kon zijn brein niet meer eens focussen op wat anders. Alles was Sirtlan. Alles was zijn ex-mentor en hoe hij zo gestreden had en toen dood neerviel. Hoe hij niet gereanimeerd werd omdat die Snake-hearted Windclanners erbij waren geweest. Oh, ze zouden haar grijpen als het aan hem lag. Iedereen ging kapot. Windclan zou ten einde vallen. Zahida sprak zijn gedachtes luid op en hij knikte langzaam instemmend. Ze mochten elkaar niet. Ze spuugde op elkaar.. en toch vonden ze elkaar elke keer weer terug op het zelfde pad. Elke keer met hetzelfde doel. ''nee.. we maken iedereen dood die dicht bij haar staat. We gaan een massagraf uitgraven.''

my love is dead - i buried it with you

Ze keek naar de kater die zo bij haar dochter was komen liggen, alsof hij haar zelf gekend had. Het voelde raar maar ergens was de steun.. Fijn. En dat terwijl ze op niemand wilde terugvallen, juist nu niet. Ze wou nu alleen zijn, wou niemand om d'r heen hebben. Want ze voelde zich verschrikkelijk op het moment en wou gewoon alleen zijn. Maar toch voelde het ergens goed om te weten dat iemand haar steunde. Die gedachte liet een nare nasmaak achter op haar tong. Orchis ging door over haar uitspraak. Dat zij die Windclanner dood ging maken. Voor hem was dat niet goed genoeg, bleek, want hij sprak over hen allemaal uitroeien. Een klein vuur speelde op in haar ogen. "Als er één clan is die het verdient om uitgeroeid te worden zijn zij het wel," siste ze waarna ze een lik gaf over het oor van haar dode dochter. "Maar genoeg erover. Joan verdient het niet om hier nog langer zo te liggen." Met pijn in haar ogen keek ze naar de doffe vacht die ooit zo mooi geweest was. Het leek plots alsof ze haar al jaren kwijt was.

tag: person // note here

Ja.. ze verdiende het. Die hele clan. Wat ze hem aangedaan hadden. Zijn moeder, zijn gemixte bloedlijn. De dood van zijn mentor die zoveel meer was geweest dan enkel iemand die je leerde vechten. Sirtlan en hij, zulke mooie plannen, allemaal weg door hen. Door haar. Ook dit kind was weg, weg van haar moeders nippel. Wacht, hoelang zoogde die krengen aan hun mama? Hij tot een moon of wat.. 5/6? Joan was toch niet veel ouder dan dat? Of was. oei. Nu was ze morsdood. Zahida stond op, vond dat het tijd was om haar kindje te begraven. De tom keek naar Sirtlan. Helaas moest de oude rakker nog even wachtte. Orchis stond ook op en schraapte zijn keel. ''Ik weet dat je me uitkots zoals iedereen, maar uh, ik weet misschien een mooie plek voor je dochter. Iets beters dan die modder hiero.'' Hij krabde achter zijn oor toen hij dit zei. Wist niet goed wat de reactie zou zijn van de she-cat.

Onderwerp: Re: Bury My Heart, Together With My Love