Home

Een mooie dag, een heldere lucht, zon op de rotsen en de schaduwen scherp afgetekend op de grond. Day keek naar de zijne die voor hem uitliep. Waar gingen zijn schaduw heen wanneer wolken de zon verborgen? Was hij er dan nog, dat stille silhouet, zich uitstrekkend vanaf het punt waar zijn poten de grond raakten, enkel onzichtbaar onder de schaduw van de wolk? Of verdween hij dan, vervliegend als mist of smeltend als sneeuw of dovend als het laatste licht? Was de schaduw er ooit echt, was het iets, of was het slecht een afwezigheid, de plaats waar hij, Day, het licht van weghield. Iedere levende ziel straalde een licht uit, maar ieder wierp ook een schaduw, die zich rond het middaguur klein maakte en onder je verstopte als een verlegen kitten, maar zich in de ochtend en avond uitstrekte en groter werd dan de kat die hem wierp. Hij had het gevoel dat daar een betekenis in zat, maar hij kon er geen poot op leggen. Hij glimlachte naar zijn schaduw, die oude bekende, maar zei niets.
Een andere oude bekende. Hij zag haar gevlekte vacht en herkende haar onmiddellijk, al had hij haar zo lang niet gezien dat het enkele tellen duurde voor zijn hoofd registreerde dat zij het was. Zijn hart maakte een sprongetje. Zo veel verdween, zo velen vertrokken, maar soms, af en toe, keerde er iets terug, iemand terug. Hij liep in een rechte lijn - voor zover mogelijk op dit oneffen terrein - op haar toe en glimlachte naar haar. "Love that fills a hollow void", miauwde hij haar naam. "Welkom thuis." Ze was veranderd, in vele opzichten, dat zag hij meteen. Maar wie was dat niet, in twintig manen?

Ze staarde hem aan en hij bestudeerde haar ogen om te zien wat er in geschreven stond. Ze herkende hem, zag hij, en er lag aarzeling in het groen en geel, misschien iets van verbazing - verbazing om hem te zien, misschien ook verbazing om haar eigen aarzeling? Haar stem was onvast. Ze had iets van een ontwortelde boom die voorzichtig een wortel uitstrekte naar bekende grond. Waarom die vergelijking in hem opkwam wist hij niet precies, hij had immers nooit ontwortelde bomen ergens naar zien reiken, maar nu, zijn gedachten waren wat zijn gedachten waren en wie was hij om ze te verklaren? Het gaf hem een vreemd gevoel om zijn naam weer te horen in een stem die zo lang afwezig was geweest, maar wat het gevoel precies was kon hij niet vastpinnen. Het leek ook een soort thuiskomen, ook al was hijzelf nooit weggeweest. Haar stem klonk anders dan destijds. Ouder, doorleefder. Er was veel gebeurd in twintig manen. Ook de Tribe was niet meer hetzelfde. Ze zou niet alle katten aantreffen van wie ze destijds afscheid had genomen. "Je broers en zussen zullen blij zijn je terug te zien", miauwde hij. Het was beter om haar niet meteen te overladen met alles wat er veranderd was, met iedereen die weg was. Eerst moest ze voelen dat ze welkom was, thuis was. Dat gevoel moest een zacht nest vormen waar de zwaardere waarheden in konden landen.

Haar kille toon schrikte hem niet af. Ze was lang weggeweest en had haar familie vast gemist, en dat kon emoties opwekken die op allerlei manieren tot uiting konden komen. "Love..." begon hij. Het was geen doen om het nieuws langer uit te stellen. De teleurstelling zou enkel groter zijn als ze bij aankomst de katten die ze zocht niet zou vinden. "Je zult niet alle katten aantreffen die hier waren toen je voor het laatst bij ons was." Hij zocht oogcontact met zijn teruggekeerde Tribegenoot, een zachte blik in zijn gele ogen. "Je moeder en oom hebben zich enkele manen geleden bij de Tribe of Endless Hunting gevoegd", miauwde hij respectvol. Er waren meer katten die ze zich nog zou herinneren die niet meer onder hen waren, maar Day besloot niet nu alle namen te noemen. Het zou te veel zijn in één keer. Bij terugkeer van een lange reis was het goed om zich te kunnen richten op wat vertrouwd was gebleven en niet meteen overweldigd te worden door alles wat veranderd was. Wetende dat Skyteller er niet meer was, zou ze zich echter wel afvragen wie hem had opgevolgd, vermoedde Day. Moest hij Starteller eerst noemen? Misschien kon hij het beter kort houden en enkel de huidige situatie benoemen, zonder zich te verliezen in de ingewikkelde verhalen die zich in de tussentijd hadden afgespeeld. "Onze huidige Healer is Teller of Withering Fire. Je kent hem niet, hij is jong, de zoon van Coyote that Stole the Fire. De Tribe of Endless Hunting heeft hem kortgeleden aangewezen", legde hij uit.

Hij had het spoor gevolgd. De geur van Day, die boven alles uit stak, maar het was de andere geur die zijn nieuwsgierigheid had getrokken. Het kwam hem bekend voor, maar er zat iets in wat hem verwarde. De zwartwitte kater keek dan ook op zijn hoede, terwijl hij het pad volgde wat Day voor hem had achtergelaten. Hij wist niet eens of de Chief door had dat hij achter hem aan was gekomen, maar de kater kennende zou hij het niet zo'n groot probleem vinden.
Toen de twee katten voor hem in het zicht kwamen, bleef Bear heel eventjes staan. Hij herkende de kater, iedereen herkende Day immers, maar het was de kattin bij hem die hem deed verbazen. Hij had niet verwacht haar nog eens terug te zien. Immers was de kattin manen geleden al verdwenen, om nu opeens terug te komen met de geur van bloed om zich heen. De helder blauwe ogen van Bear vernauwde zich toen ze sprak over wie er gefaald had. Iets daarvoor had hij al iets op gevangen over de katten die overleden waren in haar absence. De kater stapte door het gewas heen en knikte naar zijn Chief, voordat zijn kalme blik op Love bleef hangen. "Een jacht ging mis bij Orchid. Als iemand gefaald heeft om haar te beschermen, dan ben ik dat geweest." Een verdrietige gloed verscheen in zijn ogen. Het schuldgevoel dat sinds de dood van Orchid vat had gehad op zijn hart was nog altijd niet verdwenen.

Hij zag de blik in haar ogen langzaam omslaan en iets in hem spande zich aan en zette zich schrap, maar zijn houding en blik bleven dezelfde vriendelijkheid houden. Woede was zelden het juiste antwoord op woede. Loves woede was vooral onbegrip nu, en begrip was dan de beste remedie. Hij trok zijn mond open om antwoord te geven, maar zag toen vanuit zijn ooghoeken Bear verschijnen. Days blik ging verbaasd opzij naar zijn mede-Cave Guard, die nu het woord nam. Zijn verbaasde blik veranderde al snel in een meelevende. O Bear, mijn vriend... Hij wist hoe veel de ander om Orchid gaf en hoe plichtsgetrouw hij was. Gaf hij werkelijk zichzelf de schuld voor haar ongelukkige dood? "Jouw treft geen blaam, Bear. Ik weet dat je alles gedaan zou hebben om haar te beschermen", miauwde hij. Zijn blik ging naar Love. "Ze was alleen op jacht gegaan, er was een roofdier. Er was geen schuldige voor haar dood, anders dan het noodlot, Love." Als er iets was wat hij in zijn leven had geleerd dan was het wel dat tragedie niet altijd te vermijden viel. Had ze nog geleefd als ze niet alleen gegaan was? Had ze nog geleefd als iemand haar had zien vertrekken en haar was gevolgd? Had de ochtendpatrouille van die dag sporen van het roofdier gevonden als ze een andere route hadden gekozen? Wie weet, maar zo was het niet gegaan. Er had niemand uit kwade intenties gehandeld en dat was de vrede die ze hierin moesten vinden.