[Totem Bonding] X JUDGEMENT X

Bracht iemand hem maar slaap. Iedere nacht schreeuwden de sterren hem ijzige liederen toe, brandden ze met ongekende furie in zijn ogen terwijl hij zijn vacht uit wilde trekken. Iedere blik bestond uit haat, woede en minachting. Zijn zoon had touwen in handen gedrukt gekregen die hem slechts zouden ophangen, totdat zijn luchtwegen waren afgekneld en hij enkel creperen kon in Coyote z'n poten. En dit was zijn schuld. Bloed was van en vacht af te wassen, echter nooit van iemand zijn geweten.

Een zware last lag op zijn borstkas, als een rotsblok die niet van hem af te hijsen was. Die wetenschap bracht hem uiteindelijk naar dit besluit. Dreef hem om de sterren die hij tot schande had gebracht tot raad te roepen, hopend dat ergens in hun koude ogen zijn spijt en schande gezien zou worden. Luchtstoten gierden om zijn oren en deden herhaaldelijk pogingen om hem van zijn poten te slaan. Het waren dergelijke zomerstormen die de hemel in tweeën deden splijten en de regen als koude speren tegen zijn vacht stuk lieten slaan. Coyote drukte zijn klauwen in de grond om houvast te vinden en sloot zijn ogen, zijn longen vullend met de lucht die om zijn oren werd geslagen. Vandaag zou hij geen toevlucht zoeken in zijn nest. Hij had zondes af te betalen, een oude vriend om te spreken. "Laat de donder rollen en waarheden tot woorden brengen. Spreek tot mij," hij schreeuwde, enkel om zijn stem overstemd te laten worden door de donder die insloeg.

Slechts stilte. Zou zijn beschermheilige hem tot een verdoemde hebben bestempeld? Het antwoord kwam in de donder die volgde, wiens vibraties door zijn borst golfde en zijn hart lieten beven. De cave guard opende net zijn ogen bij dit snerende gebrul toen een lichtflits hem verblindde. Enkel vlekken dansten nog voor zijn netvlies en een koud, onkarakteristiek spottende lach verliet zijn bek. Zijn totem was beledigd, op de tenen getrapt door de stilte die Coyote hem al die manen had opgelegd. "Jij hebt de kat die mij leven gaf tot eeuwige stilte gebracht. Het is pas nu dat ook ik een moeder heb ontnomen dat wij gelijken zijn in onze zondes," er was geen recht van spreken wanneer zijn poten nog altijd onbevuild waren geweest. Enkel was dat niet het geval en zou het dat ook nooit meer zijn. Zijn klauwen druipten rood als de tanden van het roofdier waar hij zijn naam aan dankte.

Nu zij zich terugkeerde kon hij een dun spoor van roet onderscheiden waar de hemel voor hem was opengebarsten. Coyote haalde diep adem en hief zijn ogen naar de hemel, geen iniatief om nog zijn emoties te verbergen. Ze stonden op gelijke grond nu, het had geen nut om zijn eeuwige masker aan zijn beschermheilige voor te leggen. Hij was hier om zijn ware aard open te leggen, om te leren of het verderf in hem slechts het gevolg was van een verrotte jeugd of dat het zich als onkruid in zijn hart had genesteld. Coyote stapte door en volgde het aangewezen spoor. Vandaag zou hij horen en ook daadwerkelijk luisteren.

Enkel een stilzwijgen ontving hem en zijn snijdende woorden. Coyote had zijn borst geheven, zijn ogen even vastberaden als verloren. Er was niemand die hem in zijn huidige staat kon zien, slechts de sterren. En de sterren hadden hem ter aarde zien komen, zien huilen en zien groeien. Bovenalles hadden ze hem zien moorden. Er waren niet langer geheimen tussen hen.

De stilte drukte zwaar op zijn schouders, even geladen als de hemel duister van wolken en elektriciteit. De kou die de nacht als een deken over het gebied heen legde drong niet door zijn dikke vacht, echter was klopte zijn hart koud in zijn borstkas terwijl hij het roetspoor volgde buiten het aan hem bekende gebied. Hoe hij inmiddeld iedere rots herkende als een oude bekende, hoe hij de rovers haast bij namen kon noemen. Dit alles was onbekend. Zijb poten hadden hier nooit gestaan. Was dit waar Starteller gedwaald had? Wiens pad hij in een impuls had afgenomen? Hoewel hij verlangde te zeggen dat hij de tijd terug zou willen draaien om het anders te doen, kon hij dat niet onder woorden brengen zonder twijfel. Er waren jaren van stilte over heen gegaan, maar zijn uitbarstingen van woede waren enkel gedempt geweest. Nooit opgelost. Een dwaas zou zeggen dat het haar eigen schuld was geweest, dat haar woorden te diep hadden gesneden. Enkel kon hij zich niet ontdoen van het besef dat zijn problemen veel dieper in zijn jeugd lagen.
Het spoor kwam tot een halt, waarbij hij uitzicht had op zowel de verbintenis tussen het bos en de bergen als de rustplaats van hun doden. Kort klemde hij zijn kaken op elkaar, de zieke ironie vervloekend. Ongetwijfeld hadden ze daar haar ook ter rust gelegd, niet? De kater schoot één enkele blik omhoog en bewoog zich toen naar het gebied der doden. Hij wilde niet langer van zijn zondes rennen. Hij wilde ze voor eeuwig ten rust leggen.