Redemption blues

Verkleumd. Zo voelde Vulture zich. De bomen om hen heen waren hem bevreemd. De wind huilde onbekend. Zelfs de vogels klonken hier anders. Toen de temperatuur was gaan dalen was de cyperse kater weer aan de wandel gegaan, zoals hij dat altijd deed als het winter werd. Hij bevond zich in een gebied wat helemaal niet leek als dat van de clans. Sinds die keer dat hij bijna was doodgevroren en omgekomen van de honger in één nacht had Vulture een vreselijke angst gekregen voor de winter. Toen hij zich naar het huis had geschaard van de twoleg familie die hem had opgevangen, was hij tot de ontdekking gekomen dat zij weg waren. Er had geen licht gebrand achter de ramen en de deur zat potdicht. Hij was aangewezen op zichzelf. Maar dat was hij al bijna heel zijn leven dus dat gaf niet. Één week lang had Vulture geprobeerd om zichzelf dat wijs te maken voordat hij had toegegeven dat het wél wat uitmaakte. Toen hij wakker was geworden, badend in het zweet en huilend van ellende toen zijn lege maag knorde. Hij kon alleen maar terugdenken aan die éne winter. Die éne keer. Als die twolegs hem niet hadden gevonden en hadden gevoed, dan was hij nu dood geweest. Vulture zag daar nu, enkele weken later en kilometers verder, de ironie wel van in. Hoe vaak was hij wel niet bijna dood gegaan nu? Aan verwondingen? Door een dolle hond die hem uit een steegje joeg? En toch.. Er was een zekere wreedheid in sterven doordat je maag te leeg was en je botten te koud. Hij had het al eens gezien. Hij en een rogue hadden samen wat tijd doorgebracht in een verlaten schuur. Hij verkoos het gezelschap van andere nooit boven dat van zichzelf, maar die nacht was anders geweest. De wind had ongewoon hard gegierd. Hard genoeg dat zelfs de schuur met zijn half ingestorte dak en dunne met scheuren beschreven muur weinig beschutting had geboden. Vulture was die ochtend wakker geworden om zijn maat naast hem aan te treffen in exact dezelfde houding als hij in slaap was gevallen. Doodgevroren. Dat was geen fijne dood geweest..

Vulture snoof schamper. Tja, was er een dood die wel fijn was? Hij dacht van niet. Hij was er al zo lang zo bang voor dat hij die vraag voorlopig nog liever niet beantwoord zag. Hij bleef abrupt staan terwijl hij omhoog keek naar de lucht die grauw oogde. Niet veel later begonnen zachte sneeuwvlokken naar beneden te vallen. Vulture voelde de angst hem om het hart grijpen. Hij had gehoord dat er hier katten leefde. Katten anders dan de clankatten. Als hij erin slaagde hen te vinden kon hij bij hen blijven voor één winter. Één winter lang.. hij zou een volle buik hebben en bescherming bovendien. Hij hoefde niet langer meer te waken als hij in slaap viel. Niet langer meer die onzekerheid hebben dat hij de volgende ochtend nog wel wakker zou worden. Daarna kon hij weer weg. Zoals hij altijd deed. Verder. Zelfs verder dan deze bergen. Verder tot hij niet meer verder kon. Ja, dat was zijn plan. Dat was een goed plan. Vulture had hier wel genoeg gezien.

+ Shine/Pearl

Vandaag was het koeltjes buiten. Het was opmerkelijk dat er bevroren dauw aan de plantjes hing toen hij er langs stapte en de lucht zag er ook niet erg aangenaam uit, maar dat vond hij niet erg. Het kon niet elke dag zonnig zijn, want de zon had ook eens wat rust nodig! Het gaf hen licht, warmte en visie in het donker, en daarvoor zouden de katten haar dankbaar moeten zijn. De zwarte kater trippelde langs de weg die bekend was voor hem, zijn lieveningspaadje langs het territorium. Het was een pad van steentjes, bedekt met wat kleine plantjes die bijna afstierven. De tom stopte even toen kleine sneeuwvlokjes begonnen te vallen uit de lucht. De topjes van de bergen zouden nog witter worden dan in de andere seizoenen. Wat de kater vooral leuk vond te doen was zijn tong uitsteken en de sneeuwvlokjes opvangen. Ze smaakten naar koude druppeltjes water die je ook zou kunnen opvangen als je met je pootje op een plantje duwde. De lange goudgele grassprieten die waren te vinden tussen de stenen droegen soms wel druppeltjes mee. Hoe dan ook, toen hij wat verder dwaalde, merkte hij een andere kat op. Een bruine tabby kater die niet naar tribe geuren rook. Misschien was het weer zo’n bezoeker zoals de familie die hier ergens leefde en dan nog een andere kattin waar hij de naam eventjes kwijt van was. De zwartwitte to-be besloot de onbekende met trage passen te benaderen. Hij wist niet of het een vriendelijke of een vijandelijke kat was- dat was de reden voor zijn trage, voorzichtige tempo. De tom was misschien een erg sociaal, vrolijk, al-rondspringend-type, maar hij wist wel wanneer hij voorzichtig moest zijn. Zijn gelaat droeg een nieuwsgierige tint met zich mee terwijl hij dichterbij kwam en hij kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Hij wilde hem leren kennen!  

Vulture bleef een tijdje bedenkelijk staan terwijl hij zich afvroeg wat hij nu moest doen. Hij wilde het gebied niet verlaten omdat hij wist dat de tribe katten hem vroeg of laat toch wel tegen het lijf moesten lopen, toch? Hij had zijn best gedaan om zo onvoorzichtig mogelijk te lopen zodat men zijn geur moeiteloos kon oppikken. Een fixe tegenpool van zijn normale gedrag. Normaal zou hij er alles aan gedaan hebben om niet gevonden te worden want als Vulture dat niet wilde, dan gebeurde dat ook niet. Daar was hij goed in. Ontwijken, ontlopen, alleen zijn.

De gehavende tom keek opzij toen er een bonte kater van achter een boom vandaan kwam. Vulture slikte en zette zich schrap alsof er elk moment iets gebeuren kon. Toch voelde hij zich een beetje onnozel terwijl hij dat deed. De bonte tom voor hem was niet ouder dan een apprentice van achter in zijn training, of juist het begin van het warriorschap. Maar dit was wat hij zonder nadenken deed. Op zijn hoede zijn wanneer er een vreemde zijn pad kruiste. Het sloeg hem dus ook enigszins uit het veld toen de jonge kater hem met een klein glimlachje en vriendelijke ogen benaderde. Vulture was niets anders dan vijandigheid gewend. “Hallo,” Begon hij aarzelend en een tikje schor. “Wie ben jij?” Hij besloot om eerst uit te zoeken wie de ander was en of hij de goede kat had gevonden voordat hij al zijn eigen informatie zou blootgeven. Dat was veiliger ook al was het maar een knul die voor hem stond en geen volwassen kat.

Het was een mysterieus moment. Twee onbekenden stonden recht in elkaars ogen te staren. Eentje die hier woonde en eentje die een totale vreemdeling was. De kater hield van zulke momenten, het waren momenten van spanning. Vandaag was de dag dat hij iemand nieuw leerde kennen, iemand waar de tribe waarschijnlijk tot nu toe niets van had gehoord. De ander begon hem te begroeten en vroeg hem meteen wie hij was. De kater leek hem wat verlegen, maar misschien konden ze leuke vrienden worden! En gezellige gesprekken voeren met elkaar zoals de to-be graag met iedereen deed! De zwarte kater wist zeker dat hij wel een vriend kon halen uit deze kat. “Hai! Ik ben Shine! Of specifieker, Shine on the Outer Waves!”, stelde het katertje zichzelf voor en haalde zichzelf uit zijn voorzichtige houding. Er was nu alleen maar pure blijheid- en nieuwsgierigheid op zijn gezicht te zien. “En wie ben jij?”

Vulture zijn terughoudende postuur had de kater allerminst uit het veld geslagen. In tegendeel! De cyperse kater trok iet wat verward met zijn snorharen. Tja, hij wist niet echt wat hij had verwacht toen hij zich op tribe gebied had gewaagd. Zo’n vrolijke begroeting in ieder geval niet. Vulture knikte langzaam ten teken dat hij de ander ook begroete, al was dat dan woordeloos. Shine on the Outer Waves was wel de meest bizarre naam die de kater ooit had gehoord en gehoord had hij veel. Kleurrijke bloodclan namen, eigenzinnige rogue namen en typische clannamen. Vulture keek de tom in zijn vrolijke oranje ogen en voelde zich een beetje schuldig dat hij hier was gekomen met het voornemen om hun gastvrijheid onverhuld te gebruiken voor zijn eigen gewin. “Ehm.. ik ben Vulture..” Hij pauzeerde even bedenkelijk. “Gewoon.. Vulture,” voegde hij er daarna schaapachtig aan toe. Iets mooiers van zijn naam kon hij ook niet maken en daar was hij helemaal tevreden mee. Die naam had hij zelf gekozen en had niemand hem opgelegd. Zo had hij dat graag. “Mag ik aannemen dat jij een mountain-cat bent?” vervolgde hij met zijn kop wat gekanteld in verwondering. Eigenlijk wist hij dat antwoord al want dit gebied leek hem te ruig om in te overleven voor wat voor soort eenling dan ook. Nee, je had maten nodig om tussen deze bomen en hoog op die berg te kunnen leven. Wat mooi dat hij daar nou net naar opzoek was.

hehe, illegale werkpost is bacc

Nieuwsgierig wachtte de kater af op het antwoord. Iedereen had wel een unieke naam en hij was daarom ook heel nieuwsgierig naar het zijne. Uiteindelijk stelde de kater zich voor als Vulture. Gewoon… Vulture. De naam klonk in zijn oren wel als een super gave naam! En hier in de andere grotten leefden er ook andere katten die alleen maar één woord als naam hadden, en dat maakte hem toch niet uit. Ze waren allemaal super! “Aangenaam kennis met je te maken, Vulture! Echt een super coole naam trouwens!”, bracht de kater blij toe. ‘ Mag ik aannemen dat jij een mountain-cat bent? ’, vroeg de bruine kater toen aan hem. “Yes! Ik woon hier in de bergen- bij de Tribe of Rushing Water!”, gaf die daarom ook als antwoord en wiebelde vrolijk met zijn oortjes. De tribe was altijd al zijn thuis geweest, en dat zal het ook altijd blijven. Het was zo’n veilige, leuke plek en hij had er veel vrienden. En familie.  “Waar kom jij vandaan?”, vroeg de kater geïnteresseerd terug. De tom leek niet van de mountains te komen en hij was wel benieuwd van waar die kwam! Want blijkbaar was er een wereld... Die verder uitspreidde dan de bergen.

Shine on the Outer Waves reageerde enthousiast toen Vulture zijn doodnormale naam verklapte. Als hij jonger was geweest had hij daar vast om gebloosd. Kleine Vulture zou het prachtig hebben gevonden dat een wilde kat uit de bergen zijn naam super cool vond. Hij wist niet precies waarom hij daar juist nu aan terugdacht dus hij stopte de herinnering maar weer vlug weg. “Bedankt,” mompelde hij meer uit beleefdheid dan wat anders. Toen de knul overging op ‘de tribe’, datgene waarvoor de cyperse kater al die mijlen had gereisd, spitste hij zijn oren aandachtig. “De tribe! Daar ben ik naar opzoek,” zei hij met een gemaakte glimlach die zijn ogen niet bereikte en bewust de vraag negerend die de ander hem zojuist had gesteld. “Ik ben al een tijdje aan het rondzwerven en ik hoopte om een woord te kunnen hebben met jouw clanleider.” Vulture liet een wat schappelijkere uitdrukking op zijn gelaat komen toen hij dat vroeg. “Tenminste.. als het waar is wat ze zeggen.. Nemen jullie vreemdelingen op in jullie tribe?” Wilde hij daarna weten.

De bruine kater mompelde een bedankje uit beleefdheid en hij meldde ook dat hij op zoek was naar de tribe. De to-be wist niet dat de tribe zo bekend was voor buitenstaanders. Hij genoot wel van het feit dat de rogue een glimlach op zijn gezicht had. Het maakte hem ook blij binnenin. Hij voelde al een innerlijke band met hem opreizen- want naar elkaar glimlachen was het begin van een vriendschap in de meeste gevallen! De oudere kater vertelde hem ook dat hij een tijdje aan het rondzwerven was. Dat betekende dus dat hij geen vaste woonplek had... Geen plek die gevuld was van bescherming. Misschien zelfs geen vrienden. Dat was erg verdrietig- maar gelukkig was de kater hier, op dit moment, op de juiste plek. Hij vertelde ook dat hij hoopte een woord te hebben met hun clanleider. De to-be was een beetje verward met de term 'clanleider', maar aangezien er leider in zat, bedoelde hij waarschijnlijk hun Healer. En het bleek dat hij had gehoord dat ze soms buitenstaanders in hun tribe toelieten. "We laten vreemdelingen in de tribe nadat ze een Trial hebben uitgevoerd!", begon de kater enthousiast. "Als je een gesprekje gaat voeren met onze Healer, dan mag je misschien wel zo'n trial nemen!"

Shine on the Outer Waves leek er geen moeite mee te hebben om de vragen van Vulture gretig te beantwoorden. Hij bevestigde wat Vulture al had vermoed en in zekere zin geweten van de verhalen die hij van sommigen buitenstaanders had gehoord. De tribe liet inderdaad buitenstaanders toe mits ze een "trial" hadden ondergaan. Een goed gesprek met hun healer voeren? Dan kun je dat warme plekje in de tribe wel vaarwel zeggen! Zei dat hatelijke stemmetje die Vulture de laatste tijd steeds vaker begon te tergen. Tja, hij wist dat hij geen grote prater was, het charisma van een kiezelsteentje bezat en nog minder uitgesproken was dan een stomme. Maar het was dat, doodvriezen of verhongeren. Veel keus had hij dus niet, toch? "Wat doe je zoals op zo'n trial?" Wilde de cyperse kater weten met een bedenkelijke blik op zijn gelaat. Als het iets te doen had met vechten.. nou .. dan hoefde hij niet eens te proberen indruk te maken op de zogeheten healer. Dan kon hij meteen weglopen want vechten had hij nooit gekund. Zeker niet in zijn huidige conditie. Hoewel Vulture niet broodmager was en zijn heupbotten nog niet uitstaken, was hij nou niet bepaald gezond. Zijn vacht zat door de war wat gebruikelijk was, hij miste hier en daar wat plukken vacht en was net te mager om gezond genoemd te worden. Het was nog maar begin van de winter dus voorlopig kon hij nog wel even teren op zijn vetreserves als hij geweigerd mocht worden. Maar lang zou hij dat niet volhouden..

'Wat doe je zoals op zo'n trial?', vroeg de kater aan hem met een bedenkelijke blik op zijn gelaat te vinden. De kater schudde eerst eventjes zijn vacht uit van de sneeuwvlokjes die ondertussen zijn zwarte vacht al bijna helemaal wit hadden gemaakt. "Het is vooral veel inzet tonen voor de tribe... Connecties maken enzo!", legde de kater uit en keek hem met een zeker zijnde blik aan. "Ik weet zeker eenmaal je begint, het je wel zal lukken, Vulture". Elke kat verdiende wel een kans. En zeker hij, want hij was zo vriendelijk! Misschien een beetje teruggetrokken, maar nog steeds heel erg vriendelijk en aan de magerheid en de vachtloze plekjes van de kater te zien, had hij zeker wel eens een plekje nodig waar hij gewoon zichzelf kon zijn. Waar hij niet moest vechten voor overleving en toch de positiviteit in het leven kon zien.  Iedereen verdiende wel kansen, en ze hadden al vaker katten in de tribe gelaten. Katten die kwamen van een wereld waarin alles om vechten voor hun eigen ging. Maar hier hoefde dat niet. Hier kon je jezelf zijn.

Vulture moest toegeven dat het niet erg aanlokkelijk klonk wat Shine on the Outer Waves voorstelde. Connecties maken.. dat kon hij net zo goed als vechten. Niet dus. Hij was zijn hele leven alleen geweest. Daar had hij zelf zo gekozen en dat had hij graag. Heus.. Vulture voelde zich misselijk. Hij begon die leugen steeds minder te geloven. Shine on the Outer Waves geloofde hem echter meteen. Toen hij dat dus ook aan Vulture vertelde kon hij het niet helpen.. hij snoof geamuseerd en liet hij voor het eerst in een hele lange tijd een oprechte lach klinken. Rauw en schor, maar oprecht. "Dan heb jij meer vertrouwen in mij dan ik ooit zal hebben, knul!" Bij wijzen van ontspanning liet Vulture zich door zijn vermoeide heupen zakken om op zijn kont te gaan zitten, dunne staart om zijn voorpoten gedraaid. "Ik ben niet zo'n ster in vrienden maken. Dat zouden genoeg katten kunnen beamen, hoor." Hij dacht aan Bristle. Zijn glimlach stierf weg. Hij had haar achtergelaten.

Zijn moeder had hem verteld dat het de omgeving was dat je maakte tot wie je was. De omgeving, als in het gebied, je leefomstandigheden, de katten om je heen... Als de zwartwitte to-be niet in de tribe had gewoond... Als hij helemaal alleen was op de wereld... Dan was hij waarschijnlijk een heel andere kat dan dat hij nu was. Dan was hij misschien niet zo sociaal en openhartig. Maar je kon altijd veranderen, en hij wilde deze kater laten zien dat eenmaal je katten had die vertrouwen in je hadden, je wel eens kon veranderen voor het betere. De to-be voelde zich erg goed toen hij de ander hoorde lachen. Lachen was het beste medicijn tegen verdriet. Tegen dingen achterlaten. Tegen negativiteit. Het maakte de kater zo blij in zijn hartje. 'Ik ben niet zo'n ster in vrienden maken. Dat zouden genoeg katten kunnen beamen, hoor.', vertelde die toen, waarna zijn glimlach wegstierf. "Je hebt er vandaag wel eentje gemaakt hoor!", bemoedigde hij aan. "Ik ben nu je vriend!". Het was een mooi gebaar- zo'n nieuwe vriendschap. En het kon nog eens opbouwen tot een erg sterke band als hij het een kans gaf. En het verleden was het verleden. Soms kon je wel eens bedenken dat het de tijd was voor verandering.

Wederom liet Shine on the Outer Waves zich niet uit het veld slaan. De vastberadenheid van de bontgekleurde tom was iets wat Vulture erg aan zichzelf deed denken toen hij nog een groen joch was geweest dat net zijn eerste naam had gekregen. Vulturepaw. Dat leek wel twee levens geleden inmiddels en dan nog een beetje. Toch was hij nog niet zo harteloos om de ander zijn blijdschap genadeloos de grond in te boren. Vulture gaf hem een aarzelende knik. "Goed dan, Shine on the Outer Waves. Dan ben jij mijn eerste vriend. Als ik dit zo volhou dan ben ik voor je het weet lid van de tribe net als jij." Zei hij met een knipoog. Hij moest er wel om lachen want hij geloofde daar geen woord van. Hij wist best hoe hij was. Als de winter voorbij was, was aangesterkt, zijn buik vol had en hoofd leeg, dan zou hij weer verdwijnen. Zijn eigen pad bewandelen. En als het dan even meezat.. dan zou hij nooit meer omkijken naar de clans en de tribe. Ja, dat wilde hij wel graag. "Vertel eens, hoeveel katten zitten er in jouw tribe? Dan weet ik of ik mij zorgen moet gaan maken of niet," vervolgde hij iet wat opgemonterd door de vrolijke wending van dit gesprek.

Het maakte hem zo blij om te weten dat hij er weer een nieuwe vriend bij had. Een nieuwe persoon om in zijn groot hart op te slaan en mee te kunnen praten. Iemand om vriendschap mee te delen die verschillend was dan de rest, maar dan toch weer hetzelfde. 'Goed dan, Shine on the Outer Waves. Dan ben jij mijn eerste vriend. Als ik dit zo volhou dan ben ik voor je het weet lid van de tribe net als jij', zei de oudere kater met een knipoog waarbij een grote, vrolijke grijns de zwartwitte tom's gelaat sierde. Wat het oorspronkelijke idee van de ander was, dat wist hij niet. Hij wist niet dat hij iemand was die anderen achterliet. Ze soort van verraadde. Alles dat hij nu in hem zag, was potentie voor een vriend. Een waardige, dan nog wel. 'Vertel eens, hoeveel katten zitten er in jouw tribe? Dan weet ik of ik mij zorgen moet gaan maken of niet'. De to-be had het altijd al gemakkelijk gevonden om vrienden te maken. Om vrolijk te zijn bij iedereen, zelfs bij diegene waar hij een 'ik vind je niet zo leuk'-status bij had. Haten, dat zou hij eerlijk gezegd niet durven. "Er zitten heel wat katten in de Tribe! Maar geen zorgen hoor, ze zijn allemaal super lief en leuk en ze willen vast en zeker je vriend zijn, zolang je ze maar een kans geeft"

Vulture glimlachte zwakjes toen Shine on the Outer Waves zijn vraag met stralende optimisme beantwoorde. Hij had ook niet anders verwacht. Toch deelde hij de ander zijn optimisme niet. De tribe mocht er dan wel bekend om staan dat zij buitenstaanders toelieten in hun clan, maar hij vermoede dat er meer achter stak. Een clan die een x aantal sterk was, had regels nodig. Richtlijnen. Iets om de clan veilig en draaiende te houden. Vulture was even afgeleid toen hij merkte dat de lucht wel erg donker begon te kleuren. Zo te merken zou het nog wat harder gaan sneeuwen. Misschien moesten ze maar eens naar die tribe toegaan. Vulture aarzelde. Nee, nog even wachten. "Ik moet ze wel eens kan geven als ik bij jullie wil gaan horen," sprak Vulture met een geforceerde glimlach die zijn ongemakkelijke gevoelens onthulde. "Anders dan kan ik nooit bij jullie horen, nietwaar? Nu is het de vraag of zij mij ook een kans willen geven," Als hij zichzelf zou tegen komen, een gehavend, mager scharminkel van een kat die onder de littekens zat en nooit lachte, tja dan zou hij zichzelf ook de deur toewijzen. Nu dat ze het hier zo over hadden begon Vulture een groeiende nervositeit te voelen. "Als ze allemaal zoals jij zijn, dan komt dat wel goed." Voegde Vulture er aan toe die geen twijfel erover had dat er maar weinig katten zoals Shine on the Outer Waves waren. Hij was zelden zo'n openhartig en vriendelijke kat tegengekomen. Misschien kwam dat wel omdat het joch nog zo jong was en weinig van de wereld had gezien. Vulture wist dat wel zeker. Zo was hij ook ooit geweest.  

Een zwakke glimlach verscheen op de ander zijn gezicht. Hij leek geen optimisme terug te tonen, maar dat hoefde ook niet. Iedereen was anders, en zolang ze een goed hart hadden, keurde hij ze goed. In ieder geval, de lucht leek donkerder te kleuren en de sneeuwvlokjes leken ook de veranderen in letterlijke sneeuwbolletjes. 'Ik moet ze wel een kans geven als ik bij jullie wil gaan horen', sprak de bruine cypers, waarop de to-be knikte. Iedereen moest kansen krijgen, en geven. Dat was net zo belangrijk als iemand vergeven voor een slechte daad. Net zo belangrijk als leren uit je fouten. 'Anders dan kan ik nooit bij jullie horen, nietwaar? Nu is het de vraag of zij mij ook een kans willen geven'. Hij merkte dat de kater altijd een twijfel bleef hebben. Twijfel over hun, over een nieuw stuk van de wereld, van het leven. Vandaag was een nieuw bladzijde in het boek over Vulture, dat hij zelf nog niet durfde te accepteren. Toch bleef de to-be met een gezellige glimlach op zijn gezicht. 'Als ze allemaal zoals jij zijn, dan komt dat wel goed', voegde die er nog aan toe. "Jaaa! Het komt allemaal in orde! De tribe lijkt misschien heel complex en zo kunnen de leden ervan ook zijn, maar we zijn een groep die allemaal samenwerken, die vredevol zijn, er voor elkaar zijn", legde de zwarte kater uit. "Ik weet zeker dat jij ertussen zal passen, Vulture!". Het werd al steeds opvallender dat de lucht donkerder werd door de wolken en ze zouden beter nu eens een bezoekje brengen naar de tribe, tenzij ze helemaal wit wilden worden. Kan je dat voorstellen? Een witte Shine? Dan was hij totaal het omgekeerde van wat hij was. Eigenlijk nog wel grappig om aan te denken. "Kom, laten we alvast stappen naar de tribe, tenzij we willen ondergesneeuwd worden"

Vulture zei wijselijk niets terug tegen Shine on the Outer Waves. Poeh, wat een lange naam was dat toch. Als ze allemaal zulke lange namen zouden hebben, dan kon hij het wel op zijn buik schrijven om iedereen tijdig te leren kennen. Tja, dat hoefde eigenlijk ook niet. Hij zou toch straks weer weg zijn. Hij gaf een knik die een tikkeltje afwezig was toen Shine- hij ging hem maar gewoon Shine noemen vanaf nu, aangaf dat het tijd was om te gaan. "Leidt de weg, knul," sprak hij instemmend, omringt door hoge sequoia bomen in een wereld die hem vreemd was. Hij zag het niet echt zitten om dood te vriezen. Hij bedacht zich dat hij eigenlijk geen flauw idee had hoe hun kamp eruit zag en waar dat in jezusnaam zou kunnen zijn. Hij hoopte niet al te ver al zou Shine het vast niet erg vinden als ze er wat langer over deden. "Vertel eens," begon Vulture toen ze een eindje liepen. "Met wie krijg ik straks het genoegen om te spreken, als jij me bij hen brengt?"

De kater zei niets meer als antwoord en daardoor werd het best wel stilletjes voor een moment. Maar hij gaf tenminste een knik en vervolgde toen. ‘Leidt de weg, knul’, sprak de bruine tom tegen hem en hij gaf vrolijk een knikje, waarna hij op een traag tempo begon te stappen en zeker was dat de ander hem zou volgen. De grond voelde een beetje koud vanwege de sneeuw die op de grond gevallen was, maar natuurlijk waren ze dat al gewend. Eigenlijk vond de tom het wel een grappig gevoel, en het motiveerde hem ook wat vanbinnen. ‘Vertel eens,’, begon de ander na een tijdje, waarna de to-be zijn blik op hem richtte. ‘Met wie krijg ik straks het genoegen om te spreken, als jij me bij hen brengt?’. De kater had aandachtig naar de vraag geluisterd door het geruis van de wind door die typisch op het pad te vinden was. Het was ook zo lawaaierig wanneer het door de hoge sequoia’s heen raasde. “Je kan gaan spreken met onze Healer, Fireteller, ofwel met onze Chief, Day of New Light- simpelweg Day”, legde de tom uit met een glimlachje.

Onder het lopen, wierp Vulture af en toe een blik omhoog naar de asgrijze hemel. De sneeuwvlokken vielen zacht maar gestaag naar beneden. Een tafereel wat mooi genoemd kon worden maar wat de gehavende tom alleen maar kon associëren met leed. De hoge bomen die om hen heen stonden en lange schaduwen op het duo wierpen, gaven nimmer beschutting tegen de kou. Hij hoopte maar dat waar het kamp van hun zich dan mocht bevinden hij er in ieder geval warm zou worden. "Fireteller.. Day of New Light.. al die namen vind ik maar knap ingewikkeld," merkte Vulture op. Fireteller deed hem wat meer denken aan een clannaam. Zou het kunnen dat hun leider een clankat was? Tja, als de vreemde gezichten binnen hun tribe accepteerden dan waarom ook geen clankatten? Hij dacht daar peinzend over na. Hij was nu al zo lang rogue dat niemand van Shadowclan hem meer zou herinneren. Hij leek niet eens meer op kleine Vulturepaw. Hij zag eruit als een zwerver die te weinig te eten kreeg en zijn vacht wel eens mocht verzorgen. In feiten was hij dat ook.

Day hield zijn kop een beetje scheef. Die twee figuurtjes daar aan de rand van het bos, daar kende hij er maar één van, niet? Shine kenmerkende tekening was uit duizenden te herkennen, maar de bruine tabby naast hem, daar was Day niet zeker over. Er zaten genoeg bruine tabby's in de Tribe, maar hij wist zeker dat dit niet een van hen is. De manier van lopen van dit figuurtje herkende hij niet. Een vreemdeling, dan, die Shine ergens op zijn wandeling had opgepikt? Hij kon maar beter een kijkje gaan nemen, al waren ze zo te zien ook al onderweg naar de grot. Day kwam tevoorschijn uit zijn wachtersschuilplaats en begaf zich naar beneden, richting de waterval. Daar zag hij net een jachtpatrouille terugkeren. "Cardinal with Scarlet Feathers, kun jij mijn wachtdienst even overnemen?" vroeg hij aan de Cave Guard die achteraan het groepje liep. "O dat méén je niet", protesteerde ze. Ze was duidelijk net opgelucht geweest dat ze voor de ergste sneeuw terug was. Day glimlachte verontschuldigend. "Het is maar voor even, ik heb een nieuwkomer te begroeten." Dat leek haar wel te intrigeren. Ze keek langs hem heen in de hoop alvast een glimp van die mysterieuze nieuwkomer op te kunnen vangen - zonder succes - en begon daarna na enkel een demonstratieve zucht de rotsen op te klimmen naar de wachtplaats. "Dankjewel!" riep Day haar na - een zwiep van een pluizige staart was het enige antwoord - waarna hij verder naar beneden klom, richting het bos.

Vanaf de grond kon Day het tweetal niet meer zien. Pas na een tijdje lopen kwamen ze weer in zicht. Day vervolgde zijn weg naar hen toe, zijn staart begroetend in de lucht gestoken. "Shine on the Outer Waves", begroette hij eerst zijn Tribegenoot. Daarna keek hij met een glimlach naar de vreemdeling. "En met wie heb ik verder het genoegen?" vroeg hij, zijn stem vriendelijk.