Redemption blues

‘Fireteller… Day of New Light… al die namen vind ik maar knap ingewikkeld’, merkte de rogue op. Tja, tribe namen waren allemaal heel lang, maar veel anders had de to-be ook niet gekend voordat al die vreemde katten van de buitenwereld opeens in de bergen kwamen wonen. “Iedereen heeft een erg lange naam hier hihi”, vertelde hij. “Maar als je gewoon de korte versies van hun namen gebruikt vinden ze het ook goed hoor”. Iedereen noemde hem bijvoorbeeld gewoon Shine, omdat hij, nou ja, Shine was. En hij vond het een erg leuke naam. Maar hoe dan ook, terwijl ze verder stapten doorheen de sneeuwbui, kwamen ze een bekend figuur tegen. De tom had zijn typische, grote bouw en zijn mooie wit met bruin bevlekte vacht. Day! De kat waarmee hij leuk naar de muren had gestaard en prooi mee had gedeeld. Het voelde wel alsof ze samen een soort van band hadden.  ‘Shine on the Outer Waves’, begroette de Chief hem. “Hey hey Day!”, begroette de zwartwitte kater hem vrolijk terug. Bij de Chiefs volgende vraag richtte de kater zijn oranje ogen naar Vulture. Stel jezelf voor!

Vulture besloot om zijn gedachten op hun beloop te laten. Hij had genoeg stof tot nadenken gekregen van Shine en nog niet eens bedacht hoe hij zich zou gaan voorstellen. Hij had dit plannetje al enige tijd in zijn achterhoofd zitten, maar nooit op een specifieke manier kunnen settelen om zijn eerste indruk zo goed mogelijk te maken. Zijn overleving hing af van die eerste ontmoeting. Shine mocht dan wel vertrouwen in hem hebben, Vulture had dat niet.

Hij hief zijn kop alert op toen er een kat hun kant op kwam. Een brede, langharige kater die als wijze van begroeting zijn staart omhoog had gestoken, wat nu vrolijk heen en weer danste op de maat van zijn pas. Vulture gleed meteen terug in zijn normale, voorzichtige houding en wierp vlug een blik ter bevestiging naar Shine. Het joch was zijn rots geworden in deze hele situatie. Voor Vulture was elke vreemdeling een bedreiging. De ander sprak eerst Shine aan om vervolgens zijn blik op Vulture te richten met een vriendelijke glimlach. Hij liet zich niet hierdoor ontwapenen al voelde hij wel een klein steekje van schuldbewustzijn. Zelfs het tweede gezicht die ik tegen kom is vriendelijk. Ik ben oprecht de grootste foxheart die er bestaat. "Aangenaam," Zei Vulture al vond hij hier helemaal niets aangenaam aan. "Mijn naam is Vulture. Ik heb gehoord dat de tribe een plek bied voor hen die geen plek hebben-" Hij kuchte wat ongemakkelijk voordat hij zijn blik even naar Shine liet glijden. "Zo heeft Shine verteld.."

Er schenen pretlichtjes in Days ogen bij Shines vrolijke begroeting. Ze konden het goed vinden, die To-be en hij. De vreemdeling had de houding die Day bij veel eenlingen gezien had - niet vijandig, maar wel gespannen, voorzichtig. Klaar om ervandoor te gaan bij de minste tekenen van gevaar. Katten die alleen leefden konden het zich niet veroorloven fouten te maken en in gevechten verzeild te raken. Lichte verwondingen konden al grote problemen opleveren voor een kat zonder Healer om hem te genezen en zonder groepsgenoten om voor hem te jagen wanneer hij zelf tijdelijk slecht ter been was. Het was een zwaar bestaan, al bood het ook een vrijheid die veel van deze eenzame reizigers dierbaar was. Toch waren er genoeg die vroeg of laat een veilige haven zochten. Een plaats om te blijven. Een groep om zich veilig in te voelen. Day zag het aan deze kater - aan zijn blik, zijn houding en het simpele feit dat hij hier was - nog voor hij dit vermoeden met woorden bevestigde: hij zocht een plek.

Zijn naam was Vulture, en hoewel hij zich zichtbaar ongemakkelijk voelde, deed hij zijn best om beleefdheid te tonen. Day vroeg zich af hoe oud hij was. Jonger dan hij eruitzag, vermoedde hij. Dat was bij veel eenlingen het geval. "Aangenaam, Vulture", miauwde Day. "Mijn naam is Day of New Light, maar zoals Shine hier al deed, mag je me Day noemen." Day glimlachte en keek daarna goedkeurend naar Shine. De jonge kater had zich zo te horen een goede gastheer getoond. "Shine heeft het juist verteld", miauwde hij. "Vele thuislozen hebben in de Tribe of Rushing Water een thuis gevonden. Wie bereidt is de Tribe als ware het een familie te ondersteunen, zal vinden dat hij op zijn beurt ondersteund zal worden. Wat heeft Shine je al over ons verteld?"

De zwartwitte kater keek de bruine cypers aan met een bemoedigende blik. Hij had veel vertrouwen in hem, maar zelfvertrouwen was ook belangrijk. En niets van dit alles was echt eng of gevaarlijk, zolang hij maar vriendelijk deed. ‘Aangenaam’, begon hij, al zag die er een beetje oncomfortabel uit. ‘Mijn naam is Vulture. Ik heb gehoord dat de tribe een plek bied voor hen die geen plek hebben-’, sprak hij voort. Het ging al redelijk goed, tot hij wat begon te kuchen. “Zo heeft Shine verteld…’. De to-be liet zijn blik glijden naar de Chief die toen aan het woord ging. ‘Aangenaam, Vulture, mijn naam is Day of New Light, maar zoals Shine hier al deed, mag je me Day noemen’. De jonge kater zijn gezicht werd gesierd door een vrolijke grijns toen ook de witte tom aangaf dat de rogue hen gewoon met hun korte namen mochten aanspreken, net zoals hij daarnet al gezegd had. ‘Shine heeft het juist verteld’, vervolgde Day. ‘Vele thuislozen hebben in de Tribe of Rushing Water een thuis gevonden. Wie bereidt is de Tribe als ware het een familie te ondersteunen, zal vinden dat hij op zijn beurt ondersteund zal worden. Wat heeft Shine je al over ons verteld?’. De kater ademde eens goed in voordat hij een heel pakket van woorden zou zeggen. “Ik heb hem verteld dat wij in de Tribe of Rushing Water wonen en dat we vreemdelingen die een thuis nodig hebben in de tribe kunnen laten als ze een Trial hebben uitgevoerd waarbij ze van die connecties moeten maken!”, begon hij. “En dat we een groep zijn van allemaal lieve en leuke katten die allemaal een groot, goed hart hebben en er voor elkaar zijn!”. Het joch leek wel bijna te springen van enthousiasme.

Wat zou er in het hoofd omgaan van de ander? Dat vroeg Vultur zich af. De bruin met witte kater stelde zichzelf voor als Day of New Light, een naam die voor Vulture al net zo zonderling klonk als die van Shine. Hij was blij dat hij hen beiden gewoon bij hun eerste naam mocht noemen. Shine en Day. Het viel hem om dat Day een rustige manier van spreken hanteerde. Zijn ogen hadden aardige lichtjes als hij lachte wat een goed teken was. Vulture had genoeg katten zien lachen met die lach wat hun ogen nooit bereikte. Dit was hier niet het geval. "Shine heeft-" Verder dan "Shine heeft" kwam hij niet, omdat Shine het woord al nam. De oudere kater wierp hem een geamuseerde blik toe maar liet hem maar begaan. Hij was allang blij dat de jongere kat het voortouw nam want dan hoefde hij dat minder zelf te doen. Hoe minder hij zei, hoe meer kans dat hij zou slagen en niet zijn kansen zou verpesten. "Ja.. dat vat het inderdaad wel zo'n beetje samen," miauwde Vulture met een hint van een glimlach. "Ik.." hij slaakte een diepe zucht. Tja, waar te beginnen. "Ik reis al een tijd alleen. Jaren, in feiten. Ik weet niet beter dan dat ik vrij leef met alleen mezelf om verantwoording aan af te leggen. Maar.. dat is geen fijn leven. Ik ben.. eenzaam," Eenzaam, hongerig en een enorme rotzak die het hele boeltje bij elkaar loopt te liegen. Dacht hij. Hij was eenzaam, maar dat had hij er zelf naar gemaakt toen hij ervoor had gekozen om Hyza's rogue group te verlaten, Bristle in de steek te laten, en hierheen te komen. Maar hij, al zou hij dat zelf nooit toegeven, had zich al veel langer dan dat eenzaam gevoeld. Dat deel was geen leugen. Voor nu wilde hij alleen maar een warme plek om zijn kop neer te kunnen leggen en genoeg prooi om zijn buik mee te vullen. Goden wisten dat hij sneller dood zou vriezen of omkomen van de honger, dan eender van die twee voor elkaar te krijgen.  

Day glimlachte geamuseerd toen Shine al na twee woorden het verhaal van Vulture overnam. De eenling leek het niet erg te vinden en wachtte rustig af tot de enthousiaste To-be uitgepraat was. Shine deed het goed. Als je het Day vroeg, had hij de belangrijkste eigenschappen van de Tribe wel genoemd. Het deed de Chief altijd wel goed om een ander met eenzelfde liefde over de Tribe te horen praten als hij zelf voelde. Zijn blik werd iets serieuzer terwijl hij naar Vulture luisterde, al verliet de vriendelijke blik zijn ogen nooit. De vreemdeling leefde al lang alleen. Hoe veel afstand zou hij in die jaren afgelegd hebben? Hoe veel van de wereld had hij wel niet gezien? Ze zeiden dat de reis belangrijker was dan de bestemming, maar Day kon geloven dat een reis toch ook een bestemming nodig had om zinvol aan te voelen. Al wat vloog wilde ooit ergens landen. De wereld kon voor je open liggen, maar er lag een leegte in uitgestrekte eindeloosheid en dat had iets wonderlijks, maar ook iets... eenzaams. Zo zei Vulture het, hij was eenzaam, en Day, groepskat die hij was, kon dat goed begrijpen. "Onze harten blijven kloppen als we alleen zijn, maar ze kloppen het hardst voor anderen", miauwde hij. En voor een mooie zonsopkomst, dacht hij erachteraan. "Kom, laten we onze weg vervolgen. Het is niet ver meer naar onze grot en daar zal het warm en droog zijn", ging hij verder. De sneeuw werd alleen maar dikker en het was voor een vermoeide reiziger beter om de warmte en beschutting van de grot op te zoeken. Hij zou vast ook honger hebben, dat hadden katten die hier aankwamen vrijwel altijd. Geruis kondigde de waterval al aan die de grot aan het zicht onttrok. "Zijn er nog vragen die je wilt stellen voor we aankomen?" vroeg hij aan Vulture. Er viel natuurlijk van alles over de Tribe te vertellen, maar veel zou zich wel wijzen.

De kater vertelde aan hen dat hij eenzaam was. Hij zelf wist niet goed hoe het voelde om eenzaam te zijn omdat hij zelf altijd al had geleefd met de Tribe- met vele vrienden en familie. Het was zo fijn om samen te zijn met anderen, er voor elkaar te zijn en samen te genieten van het leven en wat het allemaal aan te bieden had. Iedereen had wel eens iemand nodig, een vriend. Iemand waar ze op konden steunen, iemand waar ze op konden vertrouwen. Hoe dan ook, de kater luisterde in de achtergrond wat naar het gesprek dat de twee anderen aan het uitvoeren waren. Zijn oranje ogen gleden daartussen over de omgeving die al mooi gevuld werd met een zachte laag van sneeuw. Het was leuk om te zien! Maar wel koud, brr. Gelukkig klonk de ruis van de waterval al dichterbij en het gaf hem, en waarschijnlijk ook de Chief en de Rogue een vertrouwd gevoel. Hij had zoveel zin om Vulture een hele Tribe Cave Tour te geven en plezier te hebben met hem! Hoe dichter ze bij de grot kwamen, hoe sneller hij dat kon gaan doen!

Vulture moest af en toe zijn blik van Day afwenden. Er lag iets in die ogen wat Vulture niet fijn vond om lang naar te moeten kijken. Het leek wel alsof de ander hem door en door aan het analyseren was. Dat vond hij ergens ook wel logisch. Stel je voor dat hij jan en alleman in de tribe zou laten. Daar zou alleen maar ellende van komen. Doch waren zijn woorden niet onvriendelijk van aard, in tegendeel! Het filosofische randje die eraan zat, gaf de gestreepte kater stof tot nadenken. Klopte zijn hart wel het hardst voor andere? Hij had tot nu toe heel erg hard zijn best gedaan om alleen te zijn. Behalve dan toen hij met Buzzard was. Vulture struikelde over zijn eigen poten maar herstelde zich onhandig. Hij wierp Shine en Day een verontschuldigende schouderophaal. "Sorry.. poten zijn verkleumd." Mompelde hij. Buzzard. Hoe lang geleden was het dat hij aan haar had gedacht? Hij wilde niet aan haar denken. Niet nu, niet ooit. Vulture kon zich gelukkig focussen op iets anders. Zijn oren pikte geruis op. Het leek afkomstig van iets wat in ieder geval heel erg groot en zwaar klonk. Water? Hij keek even opzij naar Day terwijl hij nadacht over diens vraag. "Nee.. of, ja! Hoe gaat het nu verder? Word ik straks besprongen zodra ik voet binnen jullie kamp zet of kan ik een warmer ontvangst verwachten? Ik heb begrepen dat er een Fireteller is waarmee ik moet spreken?" Hij had die naam opgevangen van Shine een tijdje terug. Hij wierp even een blik opzij naar de jonge kater. Als alle katten van de tribe net zo vriendelijk waren als hij, dan hoefde hij zich nergens over zorgen te maken. Maar Vulture wist wel beter dan het hebben van vals vertrouwen.  

Sommigen zagen in sneeuw slechts de kou, maar Day kon merken dat de schoonheid ervan Shine niet ontging. Hij had een goede blik, die jonge kater. Wat was het juiste woord? Opmerkzaam was het niet helemaal. Waardering. Dat kwam het dichtst in de buurt. In Shines ogen lag waardering voor alles om hem heen, voor de sneeuw, voor zelfs de grauwste muur en het kleinste spinnetje. Dat was goed. Dat was mooi.
Vulture had het moeilijker, maar dat viel hem niet te verwijten. Hij was moe, koud en waarschijnlijk hongerig en een sneeuwbui was niet de aangenaamste manier voor een nieuwkomer om de bergen te ontdekken. En toch is het steeds de sneeuw die ons de prachtigste zielen brengt, dacht Day een tikkeltje dromerig. Een bijna-val van Vulture trok hem echter weer vlug de werkelijkheid in. "Het is niet ver meer", stelde Day hem gerust en hij ging iets dichter naast Vulture lopen om hem op te vangen als hij nog eens struikelde. "Stap voorzichtig, de rotsen kunnen hier glad zijn." Ze begonnen de grot nu te naderen en dat betekende ook dat het pad steiler en smaller werd. De katten van de Tribe konden hier in hun slaap nog moeiteloos over de vertrouwde rotsen klauteren, maar Day had genoeg bezoekers toch wel enige moeite zien hebben.
"De Tribe heeft gastvrijheid hoog in het vaandel staan. Je hoeft geen kat te vrezen", antwoordde Day op Vultures vraag. "Je zult inderdaad spreken met Teller of Withering Fire - korter bekend als Fireteller - is onze Healer. In de Tribe heeft ieder recht van spreken, maar het laatste woord ligt bij hem." Hij moest zijn stem al wat verheffen om boven het gebulder van de waterval uit te komen, die na nog een paar stappen in volle glorie te zien was. Het was altijd en magnifieke aanblik, die enorme hoeveelheid water die zich naar beneden stortte in een wolk van mist. De grot erachter was volledig onzichtbaar, de wachters waren evenmin opvallend, al zag Day, die wist waar ze zaten, de tekenen van hun trouwe aanwezigheid - een ademwolkje, het puntje van een donkere staart die door had kunnen gaan voor een plukje mos op een rots. Hoewel hij weinig van de Cave Guards zag, wist hij dat zij door hen gezien werden. Ze zouden allemaal wel nieuwsgierig zijn naar de vreemdeling die hem en Shine vergezelde. Ze bereikten het plateau waarop bij beter weer de Sun Time werd genoten, en achteraan werd nu de donkere ingang van de grot zichtbaar die net nog door rotsen, water en mist werd verborgen. Day ging het groepje voor naar binnen.

- wordt vervolgd