[Totem Ritual] You've seen my descent, now watch me rising

little innocent demons

Tranen stroomden over Wrens wangen, terwijl ze met het vallen van de avond omhoog rende. Haar korte, maar al sterkte pootjes, wisten het pad te vinden zonder ook er maar bij na te hoeven denken. Ze wisten onbewust waar ze haar heen moesten brengen: omhoog. De gevaren die op haar neer loerden deerden haar niet, ergens wist ze dat ze vanavond beschermd zou worden. Ze snikte luid omdat ze wist dat niemand haar toch zou horen, ze rende verder en verder, terwijl haar spieren begonnen te verzuren omdat ze al te lang een hoog tempo aanhield, maar haar wilskracht, haar adrenaline was sterker. Haar pootkussen waren verhard van altijd door de bergen struinen, onder haar poten gleden kiezels en zacht zand omlaag de berg af. Hoelang had het geduurd voordat ze eindelijk op de top was, op de hoogste berg die ze maar kende. Ze wist niet eens of ze hier mocht zijn, maar regels volgen was nooit haar sterkste punt geweest. De helderste sterren schenen al over een heldere hemel. Ze was zo kwaad, zo verdrietig, en ze wist niet eens meer precies waarom. Haar emoties waren niet onder controle, niet op een rijtje, maar ze kon het niet meer alleen oplossen. Ze vertrouwde Day niet meer, Rumble was weg en haar moeder was dood. Ze liet haar kop hangen en even schokten haar schouders omdat ze aan het snikken was. En daarna wierp ze haar kop in haar nek en schreeuwde, schreeuwde de longen uit haar lijf. Ze kon het niet meer aan.

totem ritual

LITCH

De nacht valt langzaam om je heen maar je bent niet alleen. Iets in deze sluier van donker leeft op en is bij je. Net buiten zicht, achtervolgt je als een schaduw. Het is overal maar hoe goed je ook kijkt, het is nergens, maar het volgt je. En wanneer je schreeuwt, schreeuwt deze terug. Een roep die de grond laat schudden. Het komt vanaf de bergen, het had woede en verdriet op zijn klank geschreven. Maar het lijkt ook tot je te spreken. Kom dan.

little innocent demons

Wrens strot voelde rauw van haar schreeuw. Het was het enige wat ze nu het gevoel had wat ze kon doen. Ze was zo in de war, en ze voelde zich zo ontzettend kwaad. Het was oneerlijk wat haar aan was gedaan. Ze had dit niet verdiend. Ze was góed, sterk, en ze deed haar best. Ook al leek het niet altijd zo, dit was haar thuis en ze zou strijdend ten onder gaan voor dit allemaal. Ze voelde zich voor schut gezet. Ze had Days kant gekozen boven haar moeder toen hij afgezet was. Dom, dom.. dat was een domme fout. Misschien werd ze daarom zo gestraft. Maar wat ze niet had verwacht, dat er antwoord zou komen op haar schreeuw. Ze spitste haar oortjes en knipperde de waas voor haar ogen weg. Het deed haar nekharen overeind komen. Ieder ander zou misschien gillend weg zijn gerend, maar het sprak haar aan. Het klonk als haar, alsof het een echo was uit een bek van een ander. Hij begreep haar. Ze hoorde het, want ze kende het. Het was eng vertrouwd. Haar poten trilden nog van hoe hard ze had gerend, maar ze ging door op karakter. De schaduwen sloten om haar gevlekte lichaam, omhelsden haar als een warm onthaal. Ze haalde een keer diep adem, waarna ze richting het geluid begon te lopen. Eerst langzaam, voorzichtig, maar al snel gooide ze dat uit het raam. Die schreeuw, ze leek hem te kennen.

totem ritual

LITCH

De energie van de schreeuw, van de eigenaar hiervan, omringt je. Het voelt zoals donder klinkt, zoals onweerswolken ogen. Alsof het allemaal van hetzelfde materiaal is gemaakt. En het roept naar je. Het trekt aan je. Sneller. Sneller. Meer. Verder. De grond voor je is niet meer, een afgrond splitst de stenen daar door binnen. Het ziet eruit als te ver om te springen als je alleen zou zijn. Maar je bent niet alleen. Durf je dit te riskeren? Vertrouw je me?

little innocent demons

Wren rende door. Haar spieren zeurden, maar dat voelde ze niet eens meer. Nee, het enige wat ze voelde was het dreunen van de schreeuw. Het resoneerde door heel haar lichaam en het voelde... buitengewoon. De tranen op haar gezicht waren opgedroogd, maar er kwamen nieuwe tranen in haar ogen door de snelheid waarbij de ze berg weer af rende, de wind sloeg in haar gezicht en keer op keer moest ze haar hele gewicht op haar achterpoten zetten om niet rollend de berg af te gaan. Half rennend, half glijdend ging ze door. Werd de schreeuw nou luider, of begon het haar te dragen? Totdat ze op een punt kwam waar de grond verdween. Ze kon het zien, een duister, diepzwart litteken dat door de rotsen was geslagen. Het enige licht kwam van de sterren en de maan, wat weerschitterde in heldere, blauwe ogen. Maar Wren twijfelde niet eens. Ze drukte haar oren in haar nek en keek vastberaden voor zich uit. Ze begon weer te versnellen, iedere pas iets langer als degene ervoor. Haar hart ging tekeer, maar ze had de afstand perfect uitgerekend. Ze gebruikte de zijkant van de kloof om een sterkere afzet te hebben, en toen ze haar poten naar voren strekte om de sprong te halen, voelde het alsof ze vloog. Het gevoel was ongelooflijk en haar mondhoeken krulden omhoog, terwijl ze verder strekte om de sprong te halen. Want ze zou dit halen, ze twijfelde er geen seconde aan. Die energie om haar heen, het gaf haar vleugels.

totem ritual

LITCH