EGO DEATH

Het verbaasde haar altijd hoe katten haar nooit opmerkten. Haar donkere vacht viel schijnbaar weg tegen de rotsen, en door haar kleine en lichte postuur waren haar pootstappen amper hoorbaar. Soms was dat eigenlijk vrij hinderlijk, het leek alsof ze als een schaduw tussen iedereen heen sliep, zelfs wanneer ze graag de blikken van anderen op zich wilde. Nu, echter, kwam het wel goed uit. De wind gierde over hun gebied heen en riep haar te komen, en wie was zij om dat te negeren? Zonder gezien te worden verliet ze de grot die nu al enige tijd haar thuishaven was.

Sinds kort had ze nu haar naam. Fawn. Deze voelde vreemd. Eens had ze haar ouders gevraagd naar de betekenis. Het antwoord was niet naar haar wens geweest, slechts een hertenjong. Een prooidier voor roofdieren veel groter dan zij. Maar ze voelde zich geen prooi, geen klein, onschuldig hertenjong terwijl ze zich over de rotsen bewoog. Ze liep gevaarlijk dicht langs de randen van ravijnen, sprong over rotsen die haar val pijnlijk zouden kunnen breken, en iedere keer overleefde ze het alsnog. Zou een prooidier dat kunnen? Eenmaal viel ze, waarbij een rots haar huid opentrok. Dat was niet erg, de regen waste dit schoon en de pijn zou spoedig vergaan. Het zou het leven niet uit haar slaan, dus ging ze verder op weg.

Enkele bomen doemde voor haar kleine gestalte op, daartussen een nat, donker figuur. Getrokken door een nieuwsgierigheid die adrenaline door haar lichaam deed gieren kwam ze dichterbij. Zelfs in het duistere van de storm kon ze zijn glimmende tanden zien, donker van een vloeistof die exact hetzelfde was als wat er uit haar schouder droop. Als in een trance kwam ze dichterbij. Uiterst voorzichtig over de nu gladde ondergrond, totdat ze kon zien waar het monster zich te goed aan het doen was. De lange poten, de dunne vacht, die bruine ogen, haast instinctief wist ze wat het was. Voor het eerst wist iets haar angst in te boezemen, toen ze uitgleed en genoeg lawaai maakte om de aandacht van de vos te trekken. Deze keek haar ongeïnteresseerd aan, zijn buik volgegeten aan zijn prooi. Van het hertenjong was weinig meer over. Fawn trilde op haar poten, maar de vos draaide zich om en verdween in het struikgewas. Ze bleef als aan de grond genageld achter, alleen.

& open
 

Het was een regenachtige dag, maar dat deed de omgeving juist nog lekkerder ruiken. Alles was fris, alsof het allemaal net gewassen was. Alle pijn en alle verdriet spoelde zich weg in de regen. De rotsen glommen dan als nooit tevoren als ze nat waren. Zijn vacht was ook nat van een poging te wagen tot te jagen, maar natuurlijk was dat nu moeilijker dankzij de nieuwe koeltevlaag die over de bergen heen trok. Het had zelfs een naam, Leafbare: Eén van de minst gehouden-vande seizoenen die er waren. Maar dat hield hem niet tegen van het leuk te vinden. Soms vielen er dan sneeuwvlokjes uit de lucht en ze waren zo mooi. De koelte was net alsof je een koud water dronk op een super hete zomerdag. Het was natuurlijk bijna altijd wel fris in de bergen, al kon een beetje afkoeling nooit kwaad toch? Iedereen had wel eens afkoeling nodig van het warme. Of het nu fysiek was of mentaal, iedereen had het wel eens nodig. Iemand die continu zat te borrelen van woede had wel eventjes kalmte nodig, en zo gold dat ook voor de seizoenen. Greenleaf had ook rust nodig. De andere twee seizoenen, Leaffal en Newleaf, waren alleen maar voorbereidingsseizoenen. Zodat zowel Leafbare en Greenleaf kalm op konden komen.

De to-be zette zijn klauwen op de boom die bijna bladerloos was en werkte zijn weg naar boven. Hij ging van de ene tak naar de ander tot hij redelijk hoog stond en zo een mooi uitzicht op de omgeving kreeg. De wind woei door zijn vacht heen terwijl de kater zijn blik deed glijden over de grond. Misschien kon hij van boven makkelijker prooi spotten! Maar het enigste wat hij spotte was een klein, trillend ding met vacht. De kater trok nieuwsgierig met zijn oortje en klom weer uit de boom, waarbij hij bijna uitgleed vanwege de natheid die de regen meebracht, maar het ging nog goed. De tom trippelde tussen de bomen en de struiken door en daar verderop merkte hij… Een kitten! In de regen! Helemaal alleen! Dat vond de kater niet kunnen. Ze zou ziek kunnen worden! Of misschien was ze gewond… Wie wist. De tom sprong op de rotsen heen om naar beneden te komen en kwam voor de kitten te staan die wel aan de grond genageld leek te zitten. De zwartwitte kater merkte hoe de schouder van de kitten wat zat te bloeden. “Hee”, begon hij zachtjes, wat niet echt zijn normale attitude was tegen kittens. Normaal zou hij zitten springen van enthousiasme, maar dit was niet zo’n geval waarin dat kon. Het was één van de kittens van die twee non-tribers die hier verderop in een grot verbleven, Vlinder en.. Rascal was het. “Wat doe je hier zo alleen?”

Achter zich hoorde ze een verstoring, het geluid van katten nagels op de stenen was inmiddels zo'n bekend geluid geworden. Ze keek echter niet om, om Shine te begroeten, haar vaal groene ogen waren gefixeerd op het overgebleven lijk van het jong. Er was niet veel meer van over, en de regen zou het waarschijnlijk nog verder schoonspoelen. Morgen was het de beurt van de roofvogels, dan de kraaien en als laatste zouden de parasieten zich rond eten. Dan waren er alleen nog botten over, net zoals de plek waar een triber haar over verteld had. De katten van de tribe legden hun doden ook daar neer... Was dat wat er ook ooit met haar zou gebeuren? Als prooi kon sterven, als de katten in haar verhaaltjes konden sterven... Kon zij dat dan ook?

Een donkere gestalte ging voor haar staan. Zonder te knipperen keek Fawn omhoog en staarde hem aan met haar nietszeggende blik. Inmiddels begon de kou van regen op haar spieren te slaan, het deed een vreemd soort pijn. Toch bewoog ze niet. De woorden van Shine drongen wel door, maar ze nam een lang moment om uiteindelijk te antwoorden. "Ik denk dat ik met god heb gesproken,"
 

De kitten leek wel vastgenageld aan de grond en de kater vroeg zich af of het wel goed met haar ging en hij niet te laat was ofzo. Want het duurde wel een tijdje voordat ze reageerde en dat maakte hem wat bezorgd. ‘Ik denk dat ik met god heb gesproken’, sprak ze uiteindelijk en hij kantelde zijn kopje wat. “Wat hebben ze dan gezegd?”, vroeg hij nieuwsgierig, maar de moed was een beetje zwakker door de regen. De lucht was grijs en zijn vacht drupte en glom van de regen die erop spatte. Zijn vacht voelde erg zwaar aan, alsof hij een zak van zware stenen droeg. Hoe dan ook, de zwartwitte to-be bukte zich wat naar haar toe zodat hij dichter bij haar was. Wie wist was ze wel bang en was het daarom dat ze dat zei en had ze niet echt met de heiligen gesproken? Misschien kon hij haar wel beschermen, voor wat het dan ook was dat ze bang kon zijn. Alles was mogelijk. En je vond niet elke dag een arm kind omhelst in regen en onheil.  

Wat had god haar gezegd? Wat hadden de goden haar voor teken gestuurd? Ze kon het antwoord niet onder woorden brengen, daar kende ze de woorden niet voor. Maar ze begreep het wel, diep in haar ziel had het iets geroerd. Haar blik bleef nog lang hangen op de kop van het hertenjong, waar één oor van af getrokken was. De regen waste haar bloed weg en liet Fawn haar vacht tegen haar ribben plakken. Eindelijk verplaatste ze haar blik weer naar de zwarte kater. "Ik wil terug naar de cave." Ze wilde hem geen antwoord geven. Kon dan eigenlijk ok niet. Ze had gezien wat ze moest zien, en deze vreemde nieuwe sensatie - de sensatie van angst, was iets dat haar liet trillen op haar poten. Het gaf haar zoveel leven, maar was tegelijk het ergste dat ze ook had gevoeld. De kou begon tot haar te dringen, en in de stromende regen zag ze er wanhopig uit. En toch stonden haar groene ogen zo onleesbaar leeg. "Laten we gaan,"
 

Hij wachtte op haar antwoord terwijl hij wat rondkeek. De regen prikte in zijn ogen, maar na drie keren knipperen was het geprik alweer weg. De druppels drupten ook van zijn snorharen af en zijn blik viel op het hertenjong, die half vermorzeld bleek te zijn door een of ander roofdier. Het was niet een erg aangenaam beeld om te zien en hij hoopte maar dat de regen-, en de natuur ervoor zouden zorgen dat het lichaam werd gebracht naar waar het hoorde. Misschien hadden herten een eigen hemel? Een eigen god? Wie wist. Hopelijk zou dat hertenjong naar daar worden gebracht en in vrede mogen rusten, tussen alle andere hertjes. De zwartwitte tom wendde zijn blik er weer van af toen de kitten weer begon te spreken. ‘Ik wil terug naar de cave’. Het was geen antwoord op zijn vraag, maar het was ook wel begrijpelijk. Het liefste wat een kitten in zijn ogen zou willen is naar huis gaan om terug de veiligheid op te zoeken van de familie en de omgeving. ‘Laten we gaan’, zei ze nog, haar groene ogen zo leeg en onleesbaar… “Okey, blijf maar dicht bij mij! Dan ben je veiliger”

Wolken die al even donker waren vormden zich in haar kop en bedoezelden haar blik op de toekomst. Voorzichtig nam ze ze met zich mee terwijl ze terug liepen, hen een plaats gevend voor later. Dan zou ze uren voor zich uit staren en ieder wolkje uit elkaar trekken, totdat alles haar duidelijk werd. Kort kwam ze tot stilstand en hief ze haar kop op naar de hemel. De sterren waren vandaag niet te zien. Toch wist ze dat ze keken, dat de vreemde goden waar zij in geloofde met een al even lege blik terug keken. Kort bedankte ze hen, waarna ze op Shine knikte en met hem mee liep. Veilig. Wat een vreemd woord, een die hij niet eens zou mogen zeggen. Een hongerige vos zou ook hem tegen de rotsen kunnen slaan, was het niet? In stilte stapte ze verder door, haar vragen onuitgesproken.

[topic uit?]