[Totem ritual] A new adventure

Het zou nu niet lang meer duren voor hij en zijn zusje cave guards zouden worden, maar dat betekende een ding. Hij moest het totem ritueel doen om zijn totem te vinden. Hij had zowat door de grot heen zitten stuiteren toen hij hoorde dat het zijn beurt was en was zodra het mocht de grot uit gegaan. Hij volgde nu het pad langs de waterval en eenmaal onderaan bleef hij kort stilstaan. Nu begon het pas goed in te zinken dat dit belangrijk was en voor een moment voelde hij zich nerveus worden. Dit kwam wel goed of althans dat hoopte hij. Hij schudde nog kort zijn kop voor hij verder begon te lopen, afwachtende of er iets van een teken zou komen wat hij zou moeten doen.

Hij bleef de ene poot voor de andere zetten in de hoop iets tegen te komen, maar het bleef stil. Een positief ding was in ieder geval nog dat de zon aan het schijnen was, maar hoe lang zou dat nog aanhouden. Hij had geen idee wat hij precies moest denken van het totem ritueel, maar zou hij normaal gesproken niet nu zo'n beetje al iets te horen moeten krijgen of moeten zien? Zijn staart zwiepte wat heen en weer en hij keek wat in het rond, hopende iets te zien, maar niks. Wat zou er gebeuren als hij niks vond? Kwam dat vaker voor of zou hij dan de enige zijn?

Hij begon bijna te twijfelen of hij niet wat gemist had mogelijk. Ergens zou het hem niks verbazen als hem dat gebeurd was in zijn enthousiasme om iets te vinden, maar op dat moment schoot er een vossenpup voorbij. Het zat achter iets aan, maar hij had geen idee wat. Toch was dit het eerste van beweging dat hij had gezien sinds hij de grot uit was, dus wie weet was dit wel wat er bedoelt werd? Alleen wat moest het dan zijn? Had het te maken met het vossenpup of met het ding dat de vossenpup achterna gezeten had? Toch was er maar een manier om uit te vinden wat dat was en dat was dichterbij gaan. Toch deed hij dit voorzichtig, wie weet wat er zou gebeuren als de vossenpup ineens een moeder in de buurt bleek te hebben.

Er kwam voor nu geen moedervos, dat was goed. Voorzichtig zette hij stappen dichterbij en merkte dat de vossenpup wat wantrouwend leek te zijn om hem, maar tegelijkertijd hoorde hij het prooidier piepen van angst. Ging hij het dier helpen door de vos weg te jagen of zou hij weggaan en voor zijn eigen veiligheid gaan? Maar wat voor een cave guard was hij als hij dat ging doen? Dus de beslissing was simpel als het aan hem lag. Hij zette dan ook de laatste paar stappen naar de vos toe en zette zijn rug hoog op en blies naar de vos. Als het zonder vechten kon, dan deed hij dat liever, maar hij zorgde er wel voor dat hij klaar was voor een mogelijke aanval van de vos.

Voor een moment bleef hij staan waar hij stond, afwachtende wat de vos zo doen. Maar er leek twijfel bij het dier te zijn, misschien wist hij niet goed of een kat een goede tegenstander was. Voor hij moest besluiten om iets anders te doen, rende de vos weg. Hij volgde het dier met zijn ogen, om te zien waar het naartoe verdween, maar toen hij dat niet meer kon zien ging zijn blik terug naar de opening waar het prooidier zou moeten zitten. Hij hoopte maar dat de vos niet terug zou komen met zijn moeder, maar dat zou hij dan wel zien. Voor nu kwam er een vogel naar buiten, een kraai. Het hield zijn vleugel wat raar, hoogstwaarschijnlijk had het deze bezeerd. Hij had geen idee wat eraan te doen, maar toch stapte hij voorzichtig naar voren om te zien of er mogelijk iets was dat hij kon doen.

Naarmate hij dichterbij kwam, merkte hij dat de kraai helemaal niet bang voor hem leek te zijn. Kwam dit omdat hij de vogel net gered had of was het iets anders? De kraai leek hem iets te willen vertellen, maar als hij heel eerlijk was, was het lastig om te bepalen wat. Wilde de vogel dat hij wat aan de vleugel zou doen of hem ergens naartoe zou brengen? Hij had geen idee. Hij had ook het gevoel dat hij de vogel hier niet achter kon laten, want wat nou als die vos alsnog terug zou komen om de kraai wat aan te doen? Ergens kon hij zichzelf dat niet vergeven. "Wat is er?" Vroeg hij dan uiteindelijk maar, hopelijk zag niemand hem praten tegen een kraai.

Hij had werkelijk geen idee wat de ander leek te willen tot deze probeerde op te vliegen en weer neervalt. Waarom probeerde de kraai te vliegen ondanks dat duidelijk was dat dat niet ging lukken? Zijn ogen ontmoetten die van de kraai en volgden de blik naar het bos, de kern ervan zelfs. Hij merkte op dat er pootstappen te horen waren en wist dat ze snel moesten wezen wilden ze niet in de problemen geraken. Hij pakte de kraai voorzichtig vast en zette snel koers in richting het bos. Waarom hij de kraai meenam wist hij niet goed. maar het leek erop dat hij misschien wist waar hij naartoe zou moeten gaan. De kern van het bos had de kraai aangegeven en dat zou dan ook de plek zijn waar hij naartoe ging.

Of dit precies was wat de kraai wilde wist hij niet, toch stopte hij niet met lopen, ook niet toen de kraai hem een keer in de neus pikte. In plaats daarvan rezen zijn haren overeind bij het horen van de pootstappen achter hem. Was er iets dat hem probeerde te besluipen? Een tweede kraai vloog vlak over zijn kop heen en hij volgde het kort met zijn ogen. Het leek hem duidelijk te willen maken dat hij moest volgen? Of bedoelde hij wat anders? Toch twijfelde hij niet met de pootstappen die achter hem aan leken te gaan. Hij versnelde zijn vaart en hield een goede grip op de kraai zodat deze niet zou vallen, achter de andere kraai aan. Waar hij nu terecht zou komen had hij geen idee van, maar hij moest weg van die pootstappen.