Hij had zijn lichaam achtergelaten en liep nu in het gebied waar hij alleen was geweest voor het ontvangen van zijn negen levens. Ongemakkelijk keek hij om zich heen of hij een bekende zag die hem hier opwachtte. Om zijn lijf cirkelde een wolk vol met sterren, de wolk had hem hier naar boven gebracht en vanaf hier kon hij zien hoe de zwarte BloodClanner ook daadwerkelijk weg liep. Lichtelijk opgelucht zuchtte hij en keek op om daar een crèmekleurige kater te zien zitten midden in een veld vol wuivend gras. Wat verbaasd kantelde hij zijn kop terwijl hij de kat naderde. Wie was dit? Even haperde zijn pas om hem daarna weer met zekerheid te hervatten. Toen hij voor de kater stond boog hij eerbiedig zijn kop. “Gegroet” miauwde hij en glimlachte toen een klein beetje. De kater had een vriendelijke uitstraling maar ook een ernstige die hem ongerust maakte. Wat was er aan de hand?

De vriendelijke kater stelde zichzelf voor als Creamyfrost, een RiverClan Warrior. Zijn oren draaiden even. Ergens verbaasde het hem hoeveel RiverClanners hij hier boven tegenkwam die wel aardig waren. De katten hier boven konden er ook weinig aan doen dat ze beneden nu zo'n slechte vertegenwoordiging hadden hoewel hij het wel oké kon vinden met Crystalshell. “Je hebt je leven voor je zoon gegeven, zoals elke vader dat zou doen.” miauwde de kater en hij glimlachte even naar hem. Hij zou het hoe dan ook gedaan hebben, met of zonder negen levens. “Het laat zien dat je een waardig leader bent,” vervolgde de kater en hij kantelde zijn hoofd even vragend. Wat had het zijn van vader te maken met Leader zijn? “Ik zal je straks terug begeleiden. Naar je zoon, naar je Clan. Alleen je zult een leven hier achter moeten laten Stallionstar.” de eerste woorden klonken vriendelijk en het laatste veruit het meest serieus. Hij knikte en staarde even naar beneden waar hij zag hoe Falconpaw aan kwam rennen in een soort slow motion gevolgd door Routnose. Hij wendde zijn blik af en keek naar de sterrenpels van de kater tegenover hem. De kater wenkte hem en zonder verzet liep hij naar de kater toe, met de laatste stap ademde hij scherp in niet helemaal zeker wat hij moest verwachten. Hij had gevoeld hoe het was om levens te ontvangen, maar dit was de eerste keer dat hij er een terug zou geven aan StarClan. Wat het ook was het zou het waard zijn als hij dadelijk zijn zoon weer in zijn poten had, de wonden zouden helen met de tijd net als zijn gekrenkte geest dat hij niet van de BloodClanner had kunnen winnen.

Hij knikte na de woorden van Creamyfrost en het gevoel dat hij had gehad toen de zwarte kater zijn rug had opgengehaald scheurde door zijn gehele lichaam. De pijn van een leven ontvangen was niks vergeleken met er een verliezen. De gevlekte kater beet op zijn tanden en voelde hoe de pijn nu langzaam wegebde en verdween. Hij opende zijn groene ogen en keek Creamyfrost aan. Als de kater nog geleefd had waren ze misschien ooit vrienden geweest. “Het is tijd om terug te gaan Stallionstar.” miauwde de kater en hij glimlachte even. "Ja" murmelde hij zacht. De sterren begonnen langzaam te vervagen maar de kater had nog een boodschap voor hem. “There are bigger enemies than yourself.” miauwde hij en hij keek hem fronsend aan voordat de wind door zijn vacht begon te blazen en hem terug begon te sturen naar zijn eigen lichaam. "Het ga je goed" hoorde hij de stem van de kater nog in zijn oor fluisteren voordat hij met een schok terugkwam in zijn lichaam.