So is this the meaning of life?

Het was een vreemde gewaarwording. Het ene moment lag je te sterven in je eigen bloed, het volgende moment voelde alles zoveel lichter aan en was er geen pijn meer te bekennen. Hij had geen idee wat hij precies moest voorstellen van Starclan, als dit Starclan was tenminste. Maar toen hij zijn ogen opende was hij er toch vrij zeker van dat dit Starclan moest zijn. Hij had misschien verwacht hier te komen om ooit zijn levens te halen, maar dat zat er niet meer in, hij was toch echt doodgegaan, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij liet zijn blik kort naar zijn eigen vacht gaan en daar merkte hij iets van sterren in op, dus dit was hoe Starclankatten eruit zagen? Nu was het alleen de vraag wie er op hem zou staan te wachten. Zijn ouders? Southernwolf? Hij had geen idee wie hem eigenlijk zou komen ontvangen.

[Gesloten]

Haar eindeloze ogen waren gefocust op de gestalte in de verte. Hij was.. enorm.. Maar hij was verloren en zij was hier al zo lang. Met een lichte pas stapte de kleine kitten op de enorme nieuwe starclan warrior af. Haar clangenoot. Ze kende hem echter niet. Tenminste, ze kende hem van neerkijken op haar halfzusjes en broertjes. Hij had haar halfzus getraind en nu had ze een super coole warriornaam. Hoewel, niet iedereen leek het daar mee eens te zijn, maar zij vond Wolfblood echt super cool klinken. De gedachte liet haar even een grijnsje trekken voor ze snel haar gezicht weer in de plooi kreeg om richting de grote warrior te stappen. Man, ze was zo klein in vergelijking met hem.. ”Hallo meneer.” Miauwde ze, haar stem helder en hoog terwijl ze omhoog keek naar hem. ”Weet u wie ik ben?” Vroeg ze hem de vraag in haar stem terwijl ze de kater aan keek. Grote ogen gefocust op de zijne. Als hij haar kende, hoe zou hij dan reageren, als hij haar niet kende.. Moest ze hem het vertellen?

In eerste instantie merkte hij helemaal niemand op die naar hem toekwam om hem te begroeten. Was dit normaal? Maar plots viel hem een kleine kat op, een kitten nog overduidelijk. Kort fronste hij. Hij kon niet goed plaatsen wie deze kitten was, maar ergens had hij het gevoel dat hij het wel moest weten. Toen de vraag dan ook kwam of hij een idee had van wie de ander was schudde hij zijn kop. De kitten was waarschijnlijk Shadowclan. Hij zou niet weten waarom een kitten van een andere clan naar hem toe zou komen. "Helaas kom ik niet op je naam, ook al heb ik het gevoel dat ik het mogelijk wel moet weten." Was het een kitten die al een lange tijd geleden dood was gegaan? Dat zou het verklaren, want hij dacht niet dat hij iedereen daarvan nog zou kennen.

Het antwoord op de vraag deed Beekit even glimlachen. Ze ging zitten voor de grote kater. Nauwelijks boven zijn voorpoten uitkomend. Ze was zo mini bijna zoals..
”Mijn naam is Beekit.” Miauwde ze, opkijkend naar de grote kater. Zich afvragend of het nu al ging dagen. Maar ze liet hem niet langer in spanning, ze mocht geen spelletjes spelen met nieuwe leden van de andere starclanners. Zeker niet omdat zij hem had mogen verwelkomen. ”Sinclaw was mijn mama, Acefray mijn papa. Ook al wist ik dat niet.” Ze keek even naar haar zwarte pootjes. ”Mijn broer en zus heette Banekit en Tallkit.” Ze keek op naar de kater. Afvragend of hij het nu wel wist. Afvragend of hij herinnerde hoe ze was gestorven. Of hij zich zou realiseren waarom zij hier was voor hem en niemand anders.

Hij zette zich ook neer toen de kitten dat deed, misschien zou hij dan wat minder hoog er bovenuit komen, maar hij betwijfelde het. Hij richtte zijn blik naar beneden, naar de kitten toen deze haar naam vertelde, Beekit. Dat deed ergens wel een lichtje bij hem branden en zijn ogen werden groter voor een moment door de realisatie. Deze kitten was van Sinclaw, de kitten die van Silverstar was of tenminste dat was gezegd. Maar de kitten vertelde hem nu dat het Acefray was geweest, waarom verbaasde hem dat niet? En de andere twee kittens, zijn die toen in Thunderclan gebleven of wat was daarmee gebeurd? "Er werd toen gezegd dat jullie van Silverstar waren." Sprak hij rustig. Toch was het niet verbazend dat het nog een leugen was die Sinclaw verteld had, vooral als Acefray de vader was. "Leven je broer en zus nog?" Hij had geen idee hoe het met de kittens afgelopen was en blijkbaar was het voor Beekit niet goed afgelopen.

Haar blik vertroebelde iets. Ze vertelde een waarheid die voor deze kater verborgen was geweest. Maar ze sprak zachtjes tegen de starclanner. Hij moest haar moeder kennen, haar tenminste ergens herinneren voor alles wat haar mama had kunnen zijn. Zelfs al was haar mama nu ver weg van haar in een plek waar ze haar niet meer kon bereiken. Zelfs al had haar mama pijn en verdriet, moest deze kater het weten, deze kater die haar zo had gehaten. ”Mama bracht mijn broer en zus naar Thunderclan.” Mauwde ze knikkend. ”Nadat mijn opa.. Darkfire, op mij stond, mij hier heen stuurde. Mama was zo verdrietig en bang voor Tallkit en Banekit.. Ze wou ze niet loslaten.” Ze keek op, traantjes in haar grote oranje ogen. ”Maar mama liet ze los, bij een kater die ze zou verzorgen, ze zou liefhebben. Tallfright..” De naam klonk vreemd op haar lippen. ”Is in Thunderclan, Baneflower.. naar de bergen.. ik kan haar niet meer zien..” Haar ogen vertroebelde weer, alsof ze zocht naar haar zusje, zo ver weg van haar.

De andere twee kittens waren dus naar Thunderclan gegaan? Dat was misschien niet eens zo verbazend als Sinclaw had volgehouden dat ze van Silverstar waren. Maar deze kitten was daar dus niet gekomen door Darkfire. Zijn haren stonden lichtelijk overeind bij dat besef. Niemand in Shadowclan had deze kitten daarvan beschermd of zijn broer of zus. Sinclaw had ze zelf naar Thunderclan gebracht in de hoop dat ze daar veilig waren. Dat moest niet makkelijk geweest zijn. Hij wist al hoe het voelde om een kind te verliezen nu, laat staan ze ergens achter te moeten laten terwijl ze nog in leven waren. Het besef begon door te dringen dat hij dat ook had gedaan, maar hij had zijn kittens niet veilig achtergelaten bij Bloodclan. De namen Tallfright en Baneflower kwamen hem wel bekend voor. Hij had ze wel gehoord bij gatherings. De ene was dus nog steeds in Thunderclan, de ander in de bergen. Toch was er iets dat hij niet helemaal begreep. Waarom vertelde deze kitten hem dit? "Waarom vertel je mij dit?" Het was niet alsof hij veel kon doen met deze informatie. Behalve Sinclaw misschien iets beter begrijpen, maar dat nam niet weg dat ze gemoord had en gedeeltelijk schuldig was aan de dood van zijn zoon.

Daar kwam de vraag. Beekit verlaagde haar blik naar de grond. Haar pootje neerzettend naast de enorme poot van Acorndust. Een kleine droevige glimlach op het kopje van de kitten. ”Het maakt niet meer uit.” Fluisterde ze zachtjes. Dat was de realiteit. Het maakte niet meer uit. De kater voor haar was nu deel van starclan en haar moeder.. haar moeder zou nooit meer iemand pijn kunnen doen. ”Mama is geen gevaar meer.. voor jouw geliefden.” Fluisterde ze zachtjes. Tranen opborrelend, biggelend over haar wangetjes terwijl ze de woorden sprak. Terwijl ze de realiteit onder ogen kwam. ”Mama is.. dood. Maar mama is niet in Starclan. Mama is ver weg.. in een diep en donker bos. Mama is alleen, net zoals Banekit en Tallkit waren. Net zoals mama altijd was. Net zoals ik altijd zal zijn. Maar mama zal niemand waar jij van houdt ooit nog pijn doen meneer.” Ze keek op. Tranen druppelde op de grond terwijl het begon te regenen in de levende wereld. Dikke tranen die de regen aanwakkerde. ”Mama zal nooit meer iemand pijn doen meneer. Je kan rusten nu, want jij mag wel in Starclan wonen.”

Het maakte niet meer uit? Was dat omdat hij dood was? Maar dan zou de kitten toch niet zo droevig kijken? Het moest iets anders zijn. En toen volgden de woorden en hing zijn mond lichtjes open in een 'oh'. Sinclaw was dood en niet hier in Starclan? Nee, dat had hij ook niet verwacht. Sinclaw zou nooit meer iemand die hij lief had pijn doen, nooit meer. Dat was een raar besef, want de laatste keer dat hij de poes had gezien leefde ze nog. Hij had haar achtergelaten met Wolfpaw en ergens wilde hij weten wat er gebeurd was, maar een blik op Beekit vertelde hem dat hij dat misschien beter niet kon doen. Hij was slecht in het geruststellen van anderen, maar toch sloeg hij zijn staart om de kitten heen. Maar dat Sinclaw weg was, betekende niet dat Bloodclan ook weg was. Hij kon toch niet rusten zolang die er nog waren? "Ik snap dat je moeder haar redenen had." Begon hij rustig. "Toch is het moeilijk te vergeven." Een zwakke glimlach verscheen op zijn gelaat. "Vooral omdat Bloodclan hoogstwaarschijnlijk nog bij mijn clan is." Wat hem geen rust gaf als hij eerlijk was. "Dat was iets dat ik recht moest zetten, maar hoe komt dat nu goed?" Waarom voelde hij zich ineens zo machteloos?

Ze snikte zachtjes maar keek op toen een dikke staart om haar heen geslagen werd. Ze had altijd sterclan staarten om haar heen, starclanners die haar tegen hen aantrokken. Maar dit voelde toch iets vertrouwder.. deze kat kende haar mama en papa heel goed. Dat maakte hem familie. Meer dan de gezichten die ze enkel van sterclan kende. Op hem had ze neergekeken. Ze sloot haar ogen terwijl ze zachtjes spinde en haar kopje schudde. ”Mama hoeft geen vergeving.. mama weet het nu.. Mama is sterk.” Ze keek naar de pluis en duwde haar kopje er onder. De warmte van de stergevulde vacht over haar heen laten glijden. Hij sprak over moeilijke zaken, dingen die ze niet kende. Maar wat zou.. Ja. Ze keek op van hem van onder de dikke staart. ”Heb vertrouwen.” Miauwde ze iet wat zoekende naar de wijze woorden. Zachtjes happend naar de pluis. ”Shadowclan is sterk en ze hebben elkaar. Heb vertrouwen in hun liefde voor elkaar. Dat overwint alles. Zelfs de katten die zichzelf geen clan noemen maar dat wel zijn.” Ze keek hem recht aan voor ze in zijn staart beet en glimlachte. ”Mag ik bij jou blijven?"

Sinclaw hoefde geen vergeving? Misschien dat er een aantal katten waren die haar zouden kunnen vergeven, maar hij wist vrij zeker niet dat hij er een van was. Hij zag hoe de kitten wat met zijn staart begon te spelen, maar hem snel genoeg vertelde dat hij vertrouwen in zijn clan moest hebben. Zijn gezicht vertrok wat bij die gedachte. Vertrouwen. Hoe kon hij dat hebben in een clan die hem leek te hebben verraden? Al die katten die informatie doorgespeeld hadden naar Bloodclan. Hoe kon hij daar vertrouwen in hebben? Hij was eerder bang voor wat er ging gebeuren, bang dat ze Bloodclan nooit weg zouden kunnen krijgen. Maar het was niet iets waar hij meer verandering in kon brengen, hoe hard hij dat ook wilde. De vraag van Beekit trok hem weg uit die gedachten en hij probeerde een zwakke glimlach te laten zien. "Natuurlijk. Waarom laat je me niet wat zien van Starclan?" Hij zou hier toch een keer wegwijs moeten gaan worden tenslotte.