Fire Through Our Veins

Starclanverdomme. Ze voelde zich zo boos, woedend, op.. Op alles, op iedereen, op zichzelf, op Starclan. Waarop niet? Maar niets leek goed te kunnen gaan, helemaal niets. Katten gingen dood, katten die nog lang en gelukkig hadden moeten leven. Op een bepaalde manier haatte ze zichzelf dat zij wel nog hier was, ondanks alles wat ze gedaan had. Waarom verdiende zij het te leven terwijl anderen stierven? En dan het verraad, dat door hun clan sneed als een donderslag bij heldere hemel. Geen enkele Windclanner was nog te vertrouwen, dat was duidelijk. Want zelfs degenen waarvan je het niet verwachtte konden je zo in de rug steken. En dat maakte haar zo boos - haar klauwen gleden in en uit hun hulzen en ze klemde haar kaken op elkaar. Ze had iets nodigs om zich op af te reageren, een manier om van al dat vuur in haar aderen af te raken. Haar groene blik viel op Wolfheart, die net het camp binnen kwam, en haar hart klopte sneller in haar keel toen ze zich hun afspraak herinnerde. De deputy rechtte haar rug en de blik in haar ogen was duidelijk boos en gefrustreerd toen ze op hem af liep. Woordeloos wenkte ze hem mee met haar staart terwijl ze met snelle passen het camp uitliep. Hij zou de hint wel snappen.

+Wolfheart

Zwiepend met zijn staart kwam hij binnengelopen met een konijn zijn bek. De kater was trots. Hij had zijn woede kunnen channelen in iets anders, iets beters. Een geslaagde jacht deed hem altijd goed en toen hij het kamp in kwam liet hij het merken ook. Al snel voelde hij een blik branden. Amberstorm keek hem aan. Een blik die hij herkende. De woede in de kattin haar ogen was overduidelijk. Ze wenkte hem mee en passeerde hem snel. Wolfheart besloot het konijn maar vast te houden en weer mee te nemen het kamp uit, achter Amberstorm aan.

Het was een stukje lopen voordat ze op de plek aan kwamen waar ze de vorige keer ook waren. Het was rustig. Vogels chirpte rustig in de verte en de zon stond hoog aan de hemel. Hij legde het konijn neer bij Amberstorm. "Vertel wat je dwarszit, want ik kan zien dat er veel aan de hand is." mauwde hij toen terwijl hij zich neerlegde in het gras. Hij gaf het konijn nog een extra duwtje haar kant op.

Amberstorm beende met lange pootstappen verder; naar de plek waar ze hun deal gesloten hadden. De kater legde zich neer, het konijn aan haar poten, en vroeg haar te praten. De deputy fronste geïrriteerd. Ze wou niet praten. Praten verbrandde geen energie. De jonge kattin haalde diep adem en begon te ijsberen, van links naar rechts; bij elke stap begroef ze haar klauwen in de zachte Windclangrond. Een tijd was ze stil, terwijl haar gedachten maalden en maalden en maalden, steeds in dezelfde rondjes. "Denk je dat Starclan me haat?", vroeg ze uiteindelijk maar, haar blik strak naar de grond onder haar poten gericht terwijl ze verder bleef lopen. Ze kon geen seconde stil blijven staan; het bloed in haar aderen voelde alsof het kookte. Maar het was een gedachte die ze al heel lang had, dat Starclan haar haatte. Dat ze op de één of andere manier vervloekt was door de verboden natuur van haar afkomst en dat ze nu, door haar rang, heel Windclan meetrok in die vervloeking. Misschien was het een egoïstische manier van denken - maar als ze op de één of andere manier zekerheid kon krijgen dat zij de reden was voor al het ongeluk dat Windclan opliep, zou ze zonder problemen dit alles achter zich laten. Zodat Windclan veilig en gelukkig kon zijn, ook al zou zij dat niet zijn. Maar waarom zou haar geluk zo veel hoger moeten achten dan dat van jonge katten die nog zo veel potentieel hadden? Katten als Gorsepaw of Dewberry, die veel te vroeg hadden moeten gaan?

Rustig observeerde hij haar bewegingen. Ze was gespannen, tense. Hij zag het in hoe ze deed en hoe ze ijsbeerde heen en weer. "Denk je dat Starclan me haat?" was toen ze vraag die ze stelde aan hem. Hij dacht kort na. Zou StarClan haar haten? "StarClan haat jou net zoveel als dat ze mij haten." antwoordde hij toen. Wolfheart stond op, keek haar goed aan. Wat had Amberstorm nodig? Wat was het dat de kattin zocht op het moment. Wolfheart legde de prooi aan de kant en ging tegenover haar staan. Uitdagende blik in zijn ogen, grijns op zijn gezicht. "Val me aan." zei hij toen kort tegen haar. "Geen nagels. Val me aan."

Amberstorm maakte een gefrustreerd geluidje bij zijn antwoord. Was dat een ja, of een nee? Haatte Starclan hen allemaal, of helemaal niemand? Persoonlijk was ze meer geneigd het eerste te geloven. Haar hele leven voelde als één of andere slechte grap die met elke zin erger en erger werd maar waar je maar niet aan kon ontsnappen. Wolfheart schoof zijn prooi aan de kant en ging voor haar staan, met zo'n irritante maar knappe grijns op zijn snuit en een uitdagende blik in zijn ogen waaraan Amberstorm niet kon weerstaan. Hij vroeg om aan te vallen, zonder nagels. Ze moest moeite doen om haar nagels weer in hun hulzen te klappen, om ervoor te zorgen dat ze hem geen échte pijn zou doen - fysiek toch niet. Mentaal, tsja, daar was ze blijkbaar ook goed in, maar dat probeerde ze meestal niet eens. Even bleef ze stilstaan, nadenkend bijna. Hij was groter dan haar, en sterker ook waarschijnlijk. Zij had haar snelheid en haar lenigheid. Maar iets in haar wou niet winnen. Ze won zo vaak. Winnen eindigden in doden en doden deden altijd pijn. Ze had te veel bloed aan haar poten kleven, te veel doden op haar naam staan. Nee, niet meer. En dus deed ze slechts een halfslachtige poging om hem aan te vallen - ze sprong op, maar deed niet de slimste optie die ze kon doen en probeerde in plaats daarvan op zijn rug te springen - en ze was nét iets te traag om volledig geloofwaardig over te komen. Misschien dat fysieke pijn haar kon afleiden van de storm in haar hoofd. Starclan, Falconpaw en Routnose zouden haar vermoorden als ze zouden weten dat ze met de nog niet volledig geheelde wonden die ze had zich opnieuw een gevecht in stortte.

Hij zag de moeite waarmee ze haar nagels weer in hun hulzen trok. Hij grijnsde. Met het moment dat ze van de grond kwam kon hij zien dat ze niet haar kracht er in zette. Niet wat ze echt in zich had. Ze sprong richting zijn rug, maar ze was traag. Niet snel zoals WindClanner waren, zoals hij wist dat ze kon zijn. Mild geïrriteerd kwam er een diepe brom van frustratie uit zijn keel zetten. Dit was te makkelijk zo.

Met een makkelijke draai kon hij haar afschudden, haakte zijn poot onder die van haar en drukte haar omver. Nu lag ze daar, op haar rug. Wolfheart stond boven haar en gebruikte zijn gewicht om haar op de grond te houden onder hem. Zijn gouden ogen keken kort in haar groene. Wat hij nu zag wist hij niet zeker, Amberstorm leek overspoeld door emoties maar ze probeerde ze in line te houden. Wat niet lukte. Wolfheart boog zijn hoofd naar voren tot hij zijn snuit bij haar oor had. "En nu alsof je het meent. Met nagels." fluisterde hij zachtjes tegen haar. Hij gaf een zachte lik langs haar oor voordat hij zijn kop terug trok - bang om daar nagels over heen te krijgen - maar hij bleef boven haar staan. Hoe zou ze zich hier uit werken?