A soft spring breeze

Met een korte zucht had de kater het kamp verlaten en was via een klein paadje verder het windclan territory opgestapt. Manen van generaties van katten hadden het pad gevormd door het constant de planten te vertrappen waardoor het nu een makkelijke weg vormde door het hoge gras die de korte kater het leven altijd moeilijker wist te maken. Hij was ales een klein balletje aggressie geboren en in de manen die hij leefde was hieraan niet veel veranderd, misschien dat zijn vader daarom de clan had verlaten toen hij nog maar heel jong was, hij zag het  hoopje problemen en maakte dat hij wegkwam. Vermoeid schudde de kater met zijn kop, die gedachtes had hij altijd al weten weg te drukken...maar waarom kwamen ze nu juist weer terug? Men zei wel dat in een bijna dood situatie je leven voorbij flitst, maar kon dat ook later pas gebeuren? Dat hij nu, een maan  later ineens zijn leven voorbij zag flitsen? Dat alles wat later weer in hem opkomt? Alleen starclan zou het weten huh.

Met een klein sprongetje sprong de kleine kater op een steen die net wat hoger was dan het gras om hem heen en keek even goed rond om zijn route verder uit te stippen. Vaak was hij hier niet, hij was immers een tunneler geworden, dus zich navigeren over de velden was voor de kater  altijd al een moeilijke opdracht geweest, en het verdomd hoge gras was niet echt iets dat de kater echt veel verder hielp. Misschien was het daarom wel een gift van starclan dat iemand anders zich ook in de omgeving bevond, iemand met misschien wat betere navigatie skills. Of was het juist een straf van starclan? Sociaal moeten doen met iemand, iets waar de kater nooit echt op stond te wachten. Met een onzekere schud van zijn kop draaide hij zich dan ook naar de poes toe en zuchte "Ah Fawnleap" mauwde hij op een bijna monotone toon "Jij ook hier huh" hij was er een kleine glimlach van af te brengen, de poes had hem immers nog nooit wat aangedaan.
+fawnleap

 

De altijd vrolijke poes knikte op de opmerking van de kater, zijn kleine glimlach bijna als een vriendschap verzoek ziend. ( en ja als dat echt zo was dan was je gelijk geaccepteerd hoor ) Daarom hoorde ze zijn monotone manier waarop hij zijn woorden sprak niet eens. De kleine mollig poesje grinnikte en zwaaide enthousiast met haar dikke staart heen en weer. 'Hallo Blazesong!'  begroette ze de rode kater vrolijk terug, zoals ze wel vaker deed. 'Wat mooi ben je weer he?' oops! nee dat was verkeerd. Ze was zo enthousiast dat ze haar woorden op de verkeerden plek in de zin had gezet! 'Ik bedoel uuh... wat een mooi weertje he?'

'Hallo Blazesong!' mauwde de poes vrolijk genoeg om de kater een beetje te verwarren. Hoorde ze niet dat hij niet de meeste zin in haar had? Puzzelend  bleef de kater haar dan ook eventjes aankijken voor hij langzaam knikte, gewoon maar accepteren Blazesong. 'Wat mooi ben je weer he?' ging de poes verder en even dacht de kater dat hij van zijn stokje zou zijn gevallen. Noemde de poes hem nou mooi? Vond ze hem mooi? Dat was zeker het aardigste dat iemand hem ooit verteld had...ergens best wel spannend..wat wilde ze van hem? Meende ze het wel? Dat kon toch niet? Wie vond h e m nou mooi? Verward deed hij een stapje naar achter, denkend dat de steen veel groter was dan het daadwerkelijk was en viel met een kleine plof op zijn gat. Maar erg veel boeide het hem niet...iemand was aardig? Iemand noemde hem mooi... w e e r mooi nog wel..dat betekende dat hij vaker mooi was..nou dit maakte zijn dag toch wel het opstaan een beetje waard hoor.

'Ik bedoel uuh... wat een mooi weertje he?' mauwde de mollige poes toen om hem hardhandig uit zijn dromen te helpen. Hoewel...verbaasd was de kater niet, hij was een eikel...dat had hij door...hij had een kort lontje...niemand zou ooit zo over hem denken...dat had hij manen geleden als vastgesteld en geaccepteerd, maar dat betekende niet dat hij niet geraakt was bij de poes haar woorden....het leek het er wel in te wrijven. Met een diepe zuch stond hij dan ook op "Hmpf het is nog steeds behoorlijk koud hoor." snauwde hij met een zwiep van zijn staart voor hij terug op de rots sprong toen de emoties uit zijn ogen waren vervaagd om zo de poes aan te kunnen kijken, hij was immers kleiner dan het rotsje.

 

Oh nee, ze had de kater vast en zeker beledigd. Ma-maar dat was helemaal niet de bedoeling! Ze versprak zich enkel. Hmm, wat een sukkeltje was ze toch ook. Fawnleap trok aan haar oren en gleed met haar blik naar de grond. Een kleine mier rende net langs haar poten. Het kleine beetje had wat op een zaadje leek bij zich. De poes volgde de insect aandachtig terwijl ze zocht naar de juiste woorden die ze als antwoord kon samen spinnen. 'He- het is niet zo dat je lelijk bent ofzo, in tegendeel!' Sprak ze zoetjes terwijl haar ogen zich weer richtte op de rode kater. 'Je bent echt een snack hoor.' Ging ze veder, terwijl ze een lachje die in haar keel borrelde probeerde te onderdrukken. 

Fawnleap had haarzelf weer goed in de nesten weten te werken, ze had gewild dat haar wat schuine opmerking de sfeer wat zou verlichten. Maar in werkelijkheid had het alles alleen maar moeilijker gemaakt. Zijn woorden droegen een somberheid met zich mee die de poes hoe graag ze ook zou willen niet kon negeren. 'Blazesong...' ze proefde zijn naam, het had iets fels iets scherps maar toch ook zoets. 'Ja ik heb me versproken, maar denk niet dat mijn woorden minder waarde dragen daarom.' Ze zocht de blik van de kater op, zodat ze in zijn ogen van amber kon verdwalen. 'Zoals ik al eerder zei; je bent een snack. En dat meen ik echt.'

'Blazesong...' haar zachte stem liet hem even opkijken, het was zoet, bijna als nectar voor bijen. 'Ja ik heb me versproken, maar denk niet dat mijn woorden minder waarde dragen daarom.' de poes zocht zijn blik op, haar blauwe ogen zo kalm als haar stem was geweest. Tot de katers spijt was het zoeken van zijn blik vrij simpel wanneer hun ogen bijna op de zelfde lijn zaten, waarom was hij dan ook zo klein. 'Zoals ik al eerder zei; je bent een snack. En dat meen ik echt.' daar was het weer, de stem, het leek wel net zo kleverig als honing, het hield hem vast, het hield zijn volledige aandacht op haar. Maar de kater vond het niet erg, alle problemen van ervoor leken op te gaan in rook, weg te smelten in de steeds warmer wordende new leaf zon. En alhoewel hij nog altijd onzeker was over de poes haar intenties achter het compliment hij kon gewoon niet meer de woede vinden die hem ervoor altijd getijsterd had. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, een glimlach die de kater voor manen lang verborgen had gehouden onder masker van chagrijn en woede. "Hm..." bromde hij een beetje, zijn blik al heel wat zachter als ervoor "...Weet je wat...het is nooit gebeurd" hij knikte, misschien als hij deed alsof ze het nooit had fout gezegd dat hij de laatste woorden van de poes sneller zou geloven...ergens verlangde hij naar de eerlijkhied van de poes voor hem..ergens.

Met een diepe zucht wist hij dan toch de gedeelde blik met de poes te verbreken, maar pas na een tweede peek wist hij zijn ogen van haar af te houden "Weet jij de weg naar outlook rock?" vroeg hij aarzelend...misschien zou ze wel mee willen komen? Kon hij dat wel hebben? Zijn hersens leken nu al een syntax error te ondergaan.

Hij liet haar weten dat 'het' nog nooit eerder is gebeurt. En daarop moest de poes wel even verward kijken, wat bedoelde hij daarmee? Had hij nog nooit een oprecht compliment gekregen? Want als dat zo was dan... maakte dat haar wel heel erg verdrietig. Iedereen verdiende het om gecomplimenteerd te worden, want iedereen is wonderful  op hun eigen manier. De kater verbrak toen hun oogcontact en vroeg waar de outlook rock zich bevond. Het kleine poesje wiebelde met haar kleine oortjes en knikte. 'Oh ja dat weet ik wel hoor.' Sprak ze zo overtuigend mogelijk, want het was eigenlijk een leugen. Of tja niet helemaal, ze wist ongeveer waar die steen was.

'Oh ja dat weet ik wel hoor.' antwoorde de fluffy poes, het was al zang voor zijn oren, weg blijven kijken zou geen verschil maken zolang de poes door zou blijven gaan met praten. Hoe graag hij ook zou willen de poes weg te sturen, het zou nu alleen maar raar over komen, waarom zou hij haar wegsturen na haar de weg te vragen? Waarom boeide het hem hoe de poes over hem dacht? Het had de kater nog nooit uitgemaakt hoe andere over hem dachten, het zou toch wel allemaal negatief zijn...maar de poes was zo aardig tegen hem geweest...zelfs toen hij boos werd, zelfs toen hij zich van de slechtste kant liet zien..het leek bijna alsof de poes om hem gaf, net zoveel als hij gaf om hoe hij overkwam bij de poes.

"oh" mauwwde hij tussen zijn verwarde gedachtes in "Das-" twijfel twijfel, een snelle blik, dat kon toch geen kwaad? Of toch wel? snel weer wegkijken "Das mooi hij knikte, ja dat is mooi. "Waar dan?" niet om kijken..toch omkijken, jasses.

Wat verbaasd keek trok ze aan haar snorharen toen de kater steeds zijn ogen van haar afhaalde. Om die vervolgens weer op te zetten. Ze had geen rare dingen aan haar vacht plakken dus vanwaar dit gedrag? Hij vroeg of ze wist welke directie hun bestemming was. En even twijfelde ze, haar gevoel zei rechts. Maar links wilde ze ook niet helemaal van de kaart gooien 'Gewoon, rechtdoor.' Sprak ze maar aangezien ze niet kon kiezen, en ze wel nu moesten gaan lopen als ze daar een beetje op een mooie tijd wilde arriveren.

'Gewoon, rechtdoor.' antwoorde ze na een verontrustend tijdje nadenken, normaal zou de kater zijn geduld al hadden verloren, zich omgedraaid hebben en haar ervan te beschuldigen de weg niet te weten, maar iets in hem weerhield hem hiervan. Waarschijnlijk dezelfde vreemde overmacht die hem ervan weerhield ver voor de poes uit te lopen. In plaats daarvan minderde hij het tempo om zij aan zij met haar hun weg te vervolgen. Af en toe dwong de oh zo vreemde macht hem zijn blik op de poes te leggen om haar steeds beetje bij beetje in hem op te nemen. Ze was klein, maar gelukkig net wat kleiner dan hem, haar vacht zo dik dat hij twijvelde of de poes niet gewoon mollig was, in ieder geval was de kater het over 1 ding wel zeker, schattig, dat was ze zeker. "D-dus" mauwde hij aarzelend om de pijnlijke stilte te doen stoppen, om haar stem nog eens te kunnen horen "Wat deed jij eigenlijk buiten het kamp?" vroeg hij, zijn stem verassend vriendelijk, de poes had hem gecomplimenteerd en de kater wilde niet dat de poes hier spijt van zou gaan hebben, in eens was hoe hij overkwam wel heel erg belangrijk...syntax error-

Haar tempo was laag, ze bezat immers kleine poten die haar lichaam niet zo snel konden voort duwen. Maar dat boeide haar niet, zo laag tot de grond. Zo langzaam, het gaf haar de kans om van dingen te genieten die de gemiddelde kat niet eens zou opmerken. Er was een stilte gevallen tussen haar en de kater, en normaal vond ze een stilte niet ongemakkelijk. Maar deze was een ander verhaal. Ze wist simpelweg niet hoe ze het moest doorbreken dus deed ze dat niet. Het was aan de kater om het glas te breken. Iets wat hij na een tijdje ook wel deed. Hij vroeg was ze buiten het kamp deed. En Fawnleap grinnikte zachtjes terwijl ze hem een glimlach toe schoot. 'Niks eigenlijk, en jij?'

Ze knikte, ze begreep totaal waar hij vandaan kwam. De tunnels waren geen leuke plek. Daar was zij ook mee eens. Ze mocht dan zelf ook een tunneler zijn, liefde voor het vak had ze nooit gehad. En de kans dat dat ooit ging ontwikkelen was klein. Het was gewoon, zo vies en donker daar beneden. En eenzaam... dat vond zij tenminste. Ze was liever een moor runner geweest, maar haar bouw stond dat niet toe. Fawnleap grinnikte toen ze de zachte glimlach van de kater zag, het zag er goed uit. Hij mocht wel vaker die lach dragen. 'Je lach is schattig.' Sprak ze plotseling, haar nervositeit even vergetend.

'Je lach is schattig." mauwde de poes plotseling, catching de warrior off guard. Verrast legde hij zijn blik op de poes, zijn ogen die van haar ontmoetend. Ze vond zijn lach schattig? Gevleid glimlachte de kater meer terwijl zijn hart weg smolt door de warmte die zij leek af te geven. Ze was lief, te lief, daar kon hij wel aan wennen. Het poesje was schattig, ze was lief, ze was alles voor hem in dat moment. Alles waaraan hij dacht, en dat na haar voor het eerst echt te spreken. Het deed hem pijn nooit eerder haar een kans te hebben gegeven, maar nu kon hij dat fixen. Nu kon hij haar een kans geven hoewel hij niet eens begreep hoe hij zich voelde rond haar.

"J-jij bent schattig" mauwde hij met een nerveuze glimlach en grinnik, in tijden had hij zich niet zo zwak opgesteld, zelfs niet rond Roseflame, maar bij deze poes, deze lieve poes durfde hij het.