I'm a Liability

De grenzen patrouilleren - jup, dat was echt wat ze aan het doen was. Als een brave apprentice, helemaal alleen. Maar ze had niemand anders nodig. De anderen zaten toch steeds maar in de weg. Starclan, ze kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat ze überhaupt nog meegegaan was met een echte patrol - het was alsof dat haar niet gegund werd. Waarom zou Pantherstar ook zo'n mislukte kattin als haar erop uit sturen? Iemand die op 19 manen nog geen warrior geworden was en daarvoor geen enkel excuus had, zoals ziekte of iets dergelijks? Nee. Maar Brimpaw had besloten dat het het niet meer waard was. Ze zou toch nooit haar warriornaam krijgen; haar moeder was hier immers niet meer om haar eentje te geven. De rosse tabby stuurde een boze blik naar de hemel, naar de sterren. Waarom, Butterstar, had je niet gewoon wat langer kunnen leven? Stond je er dan zo op gebrand om Brimpaw alleen achter te laten? Plots hoorde ze lawaai, en een rare geur bereikte haar neus. Bloodclan, niet waar? Brimpaw liet haar groene blik over het Shadowclan gebied glijden en stond al snel oog in oog met een kattin die zowaar haar evenbeeld kon zijn. Lange rode tabby vacht, frons op haar snuit. De halsband om haar nek was duidelijk - dit was een Bloodclanner, en geen liefje ook. Van nature zette de apprentice zich vijandig op; de vacht op haar rug ging rechtovereind staan en ze ontblootte haar tanden richting de Bloodclanner.

+Brat eerst

De poes kwam langzaam tot een halt en haalde diep adem. De verschillende geuren die hier aanwezig waren volledig in haar opnemend. Sommige kon ze maar vaag waarnemen aangezien de dominate geur dat dit gebied domineerde het maskeerde. Maar het was genoeg om haar er van te overtuigen om extra patrouille's te organiseren. Als een oude machine die een paar tellen nodig had om volledig op tempo te komen duwde de Commander haar lichaam weer voort. Tot ze uiteindelijk een andere verrotte ziel tegen kwam. Dat was duidelijk, ze straalde het uit. Brat positioneerde haar lichaam vlak langs die van de jongere poes en keek haar strak aan. Die inmiddels een vijandige houding had aangenomen. Maar Brat beschouwde haar tegenstander niet als een echte bedreiging. 'Ik waarschuw je dame, toon wat respect; anders zal ik je zo dusdanig verminken dat je je hele leven weg kan rotten in de den van jullie kruidenkatjes.'

Oh, dacht de oudere kattin nu echt dat ze daar bang van zou zijn? Alsof ze dan nog nuttelozer zou zijn dan nu. Nee, misschien zou ze zelfs nog iets van medelijden krijgen dan, en dat was al meer liefde dan nu ooit haar kant op gegooid werd. "Respect? , antwoordde ze, bijna verbaasd. "Respect is voor zwakkelingen.", vervolgde de oudere apprentice. Ze had geen echte intentie om de Bloodclanner aan te vallen, had daarvoor niet echt een reden - maar ze zou niet over zich heen laten lopen, en dus liet ze haar klauwen in de aarde boren voor extra effect. Nee, ze mocht dan wel een béétje kleiner zijn dan haar en ook wat jonger, ze was geen poesje om zonder handschoenen vast te pakken.

Brat vernauwde haar ogen nog wat meer toen de andere poes klaar was met spreken. Ze opperde dat respect voor de zwakkere waren weggelegd. Iets waarmee Brat eigenlijk mee instemde. Dat was inderdaad zo. Maar begreep de riverclanner wel dat zij ook onder dat label viel? Tenminste wel in de ogen van de rode commander. 'Je bent ook een zwakkeling.' Siste ze zachtjes. Clan katten waren een minderwaardig ras. Ze mochten eigenlijk niet bestaan. Het was een fout geweest om ze het overmacht van het bos te geven. Maar fouten konden recht gezet worden, en daarom was de Elite hier. Om deze ziekte te kunnen uitroeien en het bos weer vol me echte pure katten konden bewonen. En nee, dat was niet zij. Zij was verrot; een monster. Dat wist ze zelf donders goed. Maar haar kinderen, de paar die haar hart wisten te veroveren. Daar deed ze het allemaal voor, ze zal de perfecte wereld voor hun creëren. 

Ze was ook een zwakkeling. Tsja, misschien wel. Ze was nog steeds een apprentice, kon niet eens dat goed doen - natuurlijk was ze een zwakkeling. Was dat niet de reden dat niemand van haar hield? De reden dat ze gedoemd was alleen achter te blijven? Maar Brimpaw versoepelde haar houding niet. "Val me aan, dan. Het is niet alsof mijn leven nog erger kan worden.", antwoordde ze, misschien iets te eerlijk; maar er was geen angst in haar te bekennen, ze ontmoette de ogen van de Bloodclanner zonder weg te kijken. Brimpaw was niet bang voor pijn, of de dood. Misschien zou het zelfs wel een welkome afleiding zijn van hoe zielig ze wel niet geworden was.

De kattin bevestigde iets wat al zo helder als daglicht was. En brat trok even aan haar linker oor haalde haar blik van de poes af. Ze slikte even, haar smaakloze slijm met haar tong naar haar keel gat duwend. Maar al snel maakte haar mond weer nieuw slijm aan, en kon de poes haar eerde acties weer herhalen. Brat snoof 'Je vraagt er zelf om dom wicht.' Waren haar woorden voordat ze zich zelf in de richting van haar vijand toe gooide. Al haar scherpe delen gericht naar het zachte vlees van de riverclanner. In de hoop die open te kunnen scheuren. Zodat Brat haar eerdere bedreiging als de werkelijkheid kon maken.

Ze vroeg heer zelf om. Zeer waar, natuurlijk; adrenaline pompte door haar aderen als vloeibaar vuur toen de Bloodclanner, groot gebouwd en net zo ros als ze dat zelf was, op haar afsprong met uitgeslagen klauwen. Brimpaw was geen goede vechtster - had nooit genoeg geoefend, waarschijnlijk. Maar ze probeerde, meer dan ze probeerde te jagen of de warrior code te leren. Want dit was voor zichzelf, en enkel voor zichzelf. Hiermee maakte ze niemand anders blij; hier profiteerde niemand anders van haar harde werk. De Riverclanner sprong aan de kant, maar ze was groot en log en kon de klauwen van de Bloodclanner niet ontwijken en met een scherpe pijn kreeg ze een kras in haar zachte buikvlees. Maar ze kon wel proberen om zelf schade toe te richten - zo hard als ze kon sloeg ze haar eigen scherpe klauwen in de richting van de zachtst uitziende delen van de oudere kattin, om zo veel mogelijk schade toe te richten. Zou wou bloed zien, zou wou bloed ruiken, ze wou het bloed van haar klauwen voelen druppen.